Verklýðsblaðið - 11.07.1931, Page 1

I
ÚTGEFANDI: KOMMÚNISTAFLOKKUR ISLANDS (DEILD ÚR A.K.)
II. ápg.
Reykjavik; 11. júlí 19311
33. tbl.
Kiupoiildið og tnliriir
Atvinnorelcendur nota sér atvinnuleysið
iækka kaupgjaidið.
þess að
Það er nú fullsannað, að á mörgum fisk-
verkunarstöðvum hér hefir kaup verið greitt
undir kauptaxta Dagsbrúnar og líkindi til að
á hverri einustu fiskverkunarstöð sé greitt
fieirum eða færri lægra kaup en Dagsbrún á-
kveður. Það hafa margir þá sögu að segja,
er leitað hafa atvinnu á fiskverkunarstöðv-
unum, að þeir hafi átt kost á atvinnu, ef þeir
vildu vinna fyrir lægra kaup en kr. 1,36 — ef
þeir vildu gangast undir það að kaffitími
yrði dreginn frá — ef þeir vildu semja um
mánaðarkaup, er væri lægra en fæst um mán-
uðinn ef kauptaxti Dagsbrúnar væri goldinn.
Verkamennirnir, sem hafa verið ofurseldir at-
vinnuleysinu og skortinum í vetur, hafa ýmist
gripið í það hálmstrá til að bjarga sér í svip,
að undirgangast þegjandi lægri laun en þeir
höfðu áunnið sér með samtökum sínum, —
ýmist gengið að lækkuðum launum og kært
til stjórnar Dagsbrúnar og beiðst hjálpar henn-
ar til að rétta hlut sinn, en aðrir hafnað vinn-
unni og kært ósvífnina til stjórnar Dagsbrún-
ar. Stjórn Dagsbrúnar hefir þó lítið gert til
þess að rétta hlut þessara manna, sem eftir
atvinnuleysið í vetur átti að nota sem skot-
spæni atvinnurekendanna í tilraunum þeirra til
kauplækkunar. Þótti mörgum þetta alleinkenni-
leg verkalýðspólitík hjá stjórn Dagsbrúnar, að
hún skyldi ekki þegar í vor taka svo fyrir
kverkar slíkri ósvífni, að hún stingi ekki upp
höfðinu strax aftur og útbreiddist ekki. En
skýringu á þessum sofandaskap Dagsbrúnar-
stjórnarinnar fengu verkamenn
Á síðasta fundi Dagsbrúnar.
Þann 4. þ. m. voru þessi taxtabrot kærð á
fundi í Dagsbrún, bæði af þeirn, er fyrir þeim
höfðu orðið og öðrum. Ólafur Friðriksson varð
til svara fyrir hönd stjómarinnar. Svaraði
hann þeim, er ekki hafði verið brotinn kaup-
taxti á, um það, að þeir kærðu eingöngu til
þess að rægja stjórnina og til þess að reyna að
koma því inn hjá verkamönnum, að stjórnin
stæði illa í stöðu sinni. Hinum, er kærðu fyrir
sig persónulega og- vimrufélaga sína, sagði
hann að skammast sín fyrir að vinna undir
taxta Dagsbrúnar. Þarna kemur alveg nýtt
viðhorf í verkalýðsmálunum. Verkamenn mega
ekki kæra til stjórnarinnar yfir því að taxti
sé brotinn á félögum þeirra nema með leyfi
stjórnarinnar. Og verkamenn mega ekki kæra
yfir því að taxti sé brotinn á þeim sjálfum.
Eftir boðorði Ólafs mega ekki þeir kæra, sem |
taxti hefir verið brotinn á, heldur eiga þeir að j
skammast sín. |
Þingræði fasistanna í Húmeníu sýndi nýlega
innra eðli sitt alláþreifanlega. Þingið sam-
þykkti að banna öllum fulltrúum „verklýðs- og
Hvað er þá orðið af niætti samtakanna?
Hann er bundinn á klafa fámennrar klíku,
sem með slíkum aðferðum hjálpar atvinnurek-
endunum til þess að nota krepputímana til
kauplækkunar. Ólafur vill með svona aðferð
tryggja atvinnurekendum frið til að koma
fram þeirri kauplækkun, er þeir þykjast þurfa
að framkvæma nú. Ólafur og Héðinn voru þó
ekki þessarar skoðunar í haust, er þeir stöðv-
uðu stúlkurnar, er unnu undii' taxta í garna-
hreinsunarstöðinni. Þeirn var ekki neitað um
hjálp og sagt að skammast sín. Og þeir verka-
menn, er hjálpuðu til að rétta hlut stúlkn-
anna við garnahreinsunina, gerðu sér það fylli-
lega ljóst, að árás á kaupgjald stúlknanna var
árás á kaupgjald allrar stéttarinnar. Það voru
stéttarsamtökin, sem réttu hlut þeirra. Sama
aðferðin hlýtur að rnega gilda nú við þá verka-
menn, er taxti hefir verið brotinn á, jafnvel
þótt kosningar séu um garð gengnar.
Skylda verkalýðsins gagnvart verkalýðssam-
tökunum, er að kæra umsvifalaust allar þær
árásir, er atvinnurekendurnir gera á kaupgjald
hans. Skylda þeirra, er verkalýðurinn hefir
kosið til að stjórna samtökum sínum, er að
svara þeim kærum með því að beita verkalýðs-
samtökunum til þess að brjóta þær árásir á
bak aftur. Sú stjórn er daufheyrist við slíkum
kærum, er ekki stjórn verkalýðssamtakanna,
heldur leppar atvinnurekendanna.
Á krepputímum eins og nú eru, er það mjög
áiiðandi að þess sé vel gætt að kauptaxtinn
sé ekki brotinn af atvinnurekendunum. Takist
þeim að brjóta kauptaxtann, kemur á eftir
allsherjar kauplækkun. Taxtabrotin eru notuð
til að veikja verkalýðssamtökin með því að
láta verkalýðinn smátt og smátt sætta sig við
lægra kaup. Þegar það hefir gængið um hríð
— veilurnar fundnar á samtökunum — dynur
kauplækkunin yfir alla stéttina. Og því
fleiri sem veilurnar finnast, því fleiri, sem
hafa sætt sig við lækkað kaup, því örðugra er
að standa á móti kauplækkuninni, þegar árás-
in hefst að fullu.
Verkamenn! Verurn því vel á verði gegn
öllum kauplækkunum — öllum taxtabrotum.
Hafið það hugfast, að með hverjum verka-
manni, sem atvinnurekendur geta neytt til
að vinna undir taxta, minnkar máttur sam-
takanna. Árás á kaupgjald hvers einstaks
verkamanns, er árás á kaupgjald allrar stétt-
arinnar.
Og þótt -stjórn Dagsbrúnar daufheyrist við
kærum okkar og geri ekki skyldu sína, megum
við ekki láta hugfallaste
bænda-bandalagsins“ þingsetu, þótt þeir hefðu
verið löglega kosnir. Urðu miklar kröfugöngur
og skærur í Búkarest út af þessu.
Atvinnuleysið
og barátta verkalýðsins gegn því.
Atvinnuleysið eykst nú með degi hverjum
og sífellt kreppir harðar að verkalýðnum.
Verkamenn, sem eru orðnir stórskuldugir,
eftir iila vertíð, ef þeir þá ekki hafa orðið^að
svelta að meira eða minna leyti, geta hvergi
fengið handartak að gera. Neyðin,- sem fylgt
hefir verkalýðnum frá vöggu hans, verður æ
stöðugri og verri gestur á heimilum fleiri og
fleiri verkamanna. Líðan verkalýðsstéttarinn-
ar hrakar dag frá degi — og ekkert er gert
til að ráða bót á þessu.
Orsakir atvinnuleysisins.
Atvinnuleysið á rætur sínar að rekja til
auðvaldsskipulagsins sjálfs. Sakir glundroð-
ans, sem sífellt er á braskframleiðslu auð-
valdsins, sem eingöngu framleiðir auðmönnun-
um til gróða, er alltaf framleitt miklu meira
af afurðum en verkalýðurinn sakir sinnar
litlu kaupgetu g-etur keypt. Geysibirgðir af af-
urðum safnast fyrir og liggja óseljanlegar.
En eignaréttur auðvaldsins á þessum birgðum
hindrar að þær verði notaðar til að fullnægja
þörfum hins vinnandi mannkyns. Frekar er
hveitinu brennt, kaffinu hent í sjóinn og rúg-
urinn látinn fúna niður til að hækka þó verð-
ið á því, sem eftir er, heldur en hinu vinnandi
mannkyni séu fengin þessi gæði í hendur til
afnota, sem það sjálft hefir framleitt. Þvert
á móti er framleiðslan á þessum afurðum
stöðvuð, verkalýðurinn gerður atvinnulaus.
Vinnandi stéttirnar dæmdar til að svelta rnitt
í allsnægtunum, sem þær hafa framleitt, —
það er ástandið, sem auðvaldið leiðir yfir
mannkynið nú. Öft hefir íslenzk alþýða orðið
að hungra fyrr á öldum sakir hafíss, harð-
inda, eldgosa og þvílíks, en að hún verði að
hungra vegna allsnægtanna, sem hún skapar,
— það er sannarlega einkaréttur auðvalds-
skipulagsins að leiða yfir hana slíkar furðu-
legar orsakir neyðarinnar, að koma henni út
í svo vitfirrtar mótsetningar.
Vinnuafl verkalýðsins og vélar nútímans,
þessi framleiðsluöfl þjóðfélagsins, liggja nú
að miklu leyti ónotuð í öllum auðvaldsríkj-
um. Yfir 30 miljónir vinnufærs verkalýðs er
atvinnulaus. 20—50% af framleiðslutækjum
auðvaldsþjóðanna stendur ónotaður. Yfirráð
og eignarréttur auðmannastéttarinnar’ yfir
vinnuaflinu, tækjunum og afurðunum, hvíla
sem bann og bölvun yfir þessum geysimiklu
kröftum og gæðabirgðum og hindra að þau
verði mannkyninu til blessunar og bóta.
Þarf áþreifanlegri sönnun fyrir því að auð-
valdsskipulagið er orðið úrelt og óhæft? Dýr-
mætustu framleiðsluöfl mannfélagsins verða
ekki notuð, sökum eignarréttar auðmanna-
stéttarinnar. Framleiðsluöflin gera sjálf upp-
reisn gegn þessu eignaskipulagi auðvaldsins.
Auðvaldsskipulagið er dauðadæmt, orðinn
fjötur á þróun mannfélagsins.
Og það er hlutverk verkalýðsins, sem um
sárast verður að binda, að framkvæma þann
dóm, að sprengja þann fjötur.
Með rússnesku byltingur.ni 1917 hófst upp-
„reisn verkalýðsins • í gei*völlum heiminum og
nú er sósíalisminn þar kominn á svo hátt stig,
EðS
\