Spegillinn - 01.12.1932, Side 9

21.—22., VII.
Sp egilli nn
169
Þefarínn kemst loks í ætí.
'iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii:;iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!iiiiiiiiiiii!iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMir^iiii!iii!iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuim
allskonar erfiði og óþokkaskap. Það ætti
í rauninni að vera svo, að grafarfriður-
inn ætti að vera óraskanlegri eftir því
sem meira hundalífi hefur verið lifað og
hundarnir því að sjálfsögðu að njóta
hjer hinnar fylstu og stærstu verndar.
Til skamms tíma hefur þess heldur ekki
heyrst getið að hundagreyin hafi ekki
verið látnir hvila í friði, eftir þeir hafa
sloppið úr sínum hundadal, sem sjaldn-
ast hefir haft annað að bjóða þeim en
erfiði, hungur og annað illmeti, sem hefir
gert tilveru þeirra miður glæsilega. En
nú nýskeð hefir það samt borið við, að
út af þessu hefur verið brugðið. Sam-
kvæmt símskeyti sunnan með sjó, er
svo hermt að hinn allkunni hundaskamta-
snuðrari og bruggþefari hafi verið þar á
ferðinni. Og er hann kom þar að bæ
einum, sá hann þess merki að nýlega
hafði veríð grafið í hól einn þar í tún-
inu. Nú með því honum þótti ekki með
öllu óhugsandi að þar væri annaðhvort
brugg eða bruggunaráhöld geymd, Ijet
hann sækja rekur þær er til voru á
bænum og var byrjað á greftrinum. Er
komið var 4 álnir í jörð niður, kom í
ljós að þar var ekkert geymt er varð-
aði við lög, heldur hvíldi þarna dyggur
þjónn, sem lokið hafði erfiðu og dáð-
ríku starfi, þó hundastarf væri, og hafði
svo verið um búið og tilætlast, að ekki