Spegillinn - 11.01.1946, Qupperneq 9

XXI. i SPEGILLINN
r ■ 11111111111111111111II i II i II i II i II i II i II1111IIIIIIII1111111II ■ III (t 11111 ■ 1111II • 111 ■ 1111 ■ ■ k 11111111111111111111111111111111111É • 1111 í 11 i 11 i M11111111/11111111111111111111111111111111 ■ ■ 111 j i H11II i ti i i 11J11 i 11 i i II11IIIII i í 11 í 11111 i 11IM i 11111111111 ■ I ■ 11111111 ■ 1111111111M1111111 ■ 1111II11111111111111 r
ít
Við fóískðr meistarans.
Svo er 'a'ö sjá, sem andstæð-
itigar bæncfe eigi sér einn yfir-
prest og meistara, sem þeir
setjast aliir til fóta og sækja
sér röksemdir til, þegar í nau'ð-
irnar rekur, Það' sýndi sig i því,
hversu mjög þeir vitnuðu í tíma-
ritið Ófeig í ræðum sínum.
Þingmaður postulínshund-
'anna vitnaði í Ófeig með lotn-
ingu og óskeikulli trúarvissu, að
bví sem helzt var að heyra, Það
kom því greinilega fram, að
bar átti ritið einn auðmjúkan
lesanda.
Jón Pá gat hins vegar ekki um
hvaðan hann hefði það, sem
hann e'ndursagði úr Ófeigi. Má
vera, áð honum hafi þótt sin
dýrð meiri, að flytja kenning-
una eins og hún væri hans eig-
in. En þeir.sem hafa lesið Ófeig,
könnuðust við' margt hjá hon-
um og vita hvaðan það er.
öldum: Iþróttaiðkanir og; hetjudáðir þessara
manna eru með öðru sniði.
Þeir menn, sem hér um ræðir, ganga í
stórum hópum á hönd Bacchusi konungi, og
þykir það nú hinn mesti frami.
Konungur þessi hefir nú lagt undir sig og
hirðmenn sína skemtisamkomur flestar, og
ráða þeir þar lögum og lofum. Hann hefir og
tekið upp háttu þess kommgs sem frægastur
var í fornum sið, og lætur hirðmenn sína
berjast, eins og Einheria forðum.
í Borgarfirði var fyrir stuttu haldin fjöl-
menn skemtun, og sóttu hana menn úr báð-
um kauptúnum héraðsins.
Samkomusalnum var skipt í tvennt með
öflugum manngarði, vai dansað í öðrum
endanum, en barist í hinum. Einnig var bar-
ist úti og var þá líkt eftir skriðdreka-orustum
nútímans þar sem hinir vösku hirðmenn
Bacchusar voru sjálfir skriðdrekar. Þegar
liðið var langt á kvöldið og hinir hraustu
bardagamenn skyldu rísa úr valnum og vitja
heimkynna sinna, höfðu niargir þeirra misst
hlífar sínar og höfðu tötra eina til klæðnaðar.
Hinir fornu Einherjar risu heilir úr valn-
úm, fyrir kraft Óðins, en hér fór það nokkuð
á annan veg. Auk margra smærri sára, höfðu
sumir mist höfuð sín, og héldu á þeim undir
hendinni, eins og Klaufi forðum, aðrir höfðu
höfuð á hálsi sér en það voru önnur höfuð
en þeir fóru með ,að heiman, og voru þeir þá
ægilega tröllslegir ásýndum. Enn var þess
getið, að einn hefði mist heilann, er „hausinn
klofnaði" og varð hann — heilinn — hund-
um að bráð.
Öll þessi sár munu nú vera gróin, en þess
varð þó vart, að sá sem heilann missti, var
nokkru heimskari fyrst á eftir.
S.
BEZTll URIN
frá
Bartels
Veltusundi
Sími 6419.
7