Spegillinn - 18.10.1946, Side 10

SPEGILLINN , XXI. 18.-19.
uii.iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiutuiHiiiiiiiiiiiiiiMUiiuiitmiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiii
EIN SORGLEG KOMEDIA
Einn er maður við Ála kenndur
— ekki tjóar að leyna því —
með þessu sama marki brenndur
og Móses forðum á Sínaí.
Dag og nótt leit sá dvrðarsjón.
Við dauða menn ræðir Álajón.
Magnaðist Iiann á mæðilyfi,
mönnum og skepnum beldur brá.
TJafði liann jafnan ráð und rifi
ríkidæmi og frægð að ná.
Álajón lengi ól þá von
að eignazt Jónas skáld Hallgrímsson.
Efldist liann svá að illri kyngi,
einskis lét freistað, smás né stórs.
Kom þar er sölumenn sátu á þingi,
svör veitti ’ans máli Ole Thors.
Keypti þar skáldið — kvaddi lorð —
á krónur tvöþúsund — frítt um borð.
Þingvallanefnd slíkt þótti miður,
þóttist sjálf eiga skáldsins bein.
Álajón þenkti: — enginn friður,
á þessu lief ég töf ei nein.
„Sjálfur beinin mín tek ég, takk“,
og tvikall að Mattliíasi stakk.
Álajón beinin ekur meður.
Álajón sjálfur bringir inn.
Álajón kirkju inn í treður.
Álajón kveður „vininn sinn“.
Álajón prestur, orgel, kór.
Álajón beinin gaf og fór.
Erin er ei rakin raunasaga,
raskað var friði skáldsins enn.
Þingvallanefndin þessa daga
þorði ekki að líta á guð né menn.
I humáttina fór býena ein
og lirammana lagði á skáldsins bein.
Skáldið vort liröktu lífs og liðinn
landsins valdsmenn og kuklarar.
Enn er ei sýnt, bann fái friðinn,
því flest verður þeim til minnkunnar,
sem ákafast sömdn um leigu lands,
en láðist að gæta beina lians. SVB.
HEILABROT
Eins og heimurinn kútveltist á þessum síðustu og verstu
tímum, er ekki furða þótt mér og öðrum hugsandi mönnum,
sem alltaf eru að reyna að lagfæra hann svolítið, líði stund-
um álíka eins og Hólmurunum, þegar þeir voru búnir að
bisa við tundurduflið og fréttu þá, að það væri tundurdufl,
eða þá eins og Landsspítalasjúklingi, sem fær ekki að lesa
162
Morgunblaðið. Ekki svo vel, að viðburðirnir gangi fvrir sig
i skipulegri röð, einn og einn í einu, svo að hægt sé að melta
þá, heldur þurfa þeir að koma í torfum. Dæmi: Rétt sem
ég var að lesa um frægðarför Karlakórs Reykjavíkur til
höfuðborgar hinna vinveittu Bandaríkja, með hæfilegu horn-
auga á hinum bágbornu kjörum tónskálda vorra, sem þeir
hafa nú loks kveðið upp úr með, af því að enginn annar varð
til þess — rek ég þá ekki allt í einu hitt augað í nokkurra
daga gamlan Vísi með æsifregn um það, að nú eigi Júlíana