Spegillinn - 01.08.1947, Page 17

SPEGILLINN
143
'Tftcury
Framh.
og sneri sér loks við í dyrunum og horfði á okkur með angurblíðum
svip í kveðjuskyni.
Við komum allar saman heima hjá Tobbu um kvöldið, til þess að
geta orðið samferða á járnbrautarstöðina. Kalli frændi hafði látið til-
leiðast að fylgja okkur af stað og eins að hafa auga með Túfik meðan
við værum að heiman. Agg-a var ekkert nema taugarnar, af eintómum
ferðahug, og hélt dauðahaldi i höndum sér sjóveikismeðali og korti
yfir Panamaskurðinn og nágrenni hans; Tobba var að sjá um, að hús-
vörðurinn lokaði fyrir gasið og vatnið i íbúðinni og Kalli frændi var
að hoppa uppi á ferðakofforti til þess að koma því aftur. Bíllinn beið
við dyrnar og við rétt náðum lestinni með naumindum. En skipið átti
að fara af stað morguninn eftir.
„Tiibúnar þá!“ sagði Kalii frændi.
Við heyrðum einhvern hávaða niðri i forstofunni, eitthvert hark og
svo stunur innan um. Tobba hljóp til og opnaði dyrnar. Þar stóð Túfik
á stigagatinu, allur i keng og skjálfandi, en vatnið rann úr hári hans,
út úr ermunum og yfir gúmmíflibbann, og alla leið niður úr buxna-
skálmunum. Lögregluþjónninn, sem átti vörð þarna í götunni, var að
sparka í hann með fætinum og reyna að koma honum á fætur. Þegar
hann sá okkur, snerti hann hatt sinn í kveðjuskyni.
„Gott kvöld, ungfrú Tobba“, sagði hann glottandi. „Þessi drengur
yðar hefur verið að gera heiðarlega tilraun til að drepa sig. Ég var
rétt núna að veiða hann upp úr tjörninni í skemmtigarðinum“.
„Upp með þig!“ hvæsti Kalli frændi. „Bölvaður grasasni geturðu
verið! Upp með þig, og hættu þessu bölvuðu snökti!“
Hann laut niður og greip í hálsmálið ó Túfik. Þessar harkalegu að-
farir vöktu okkur allar úr dáinu. Við Toppa hlupum til og skipuðum
honum að láta drenginn vera, en Agga sýndi af sér meira snarræði en
við hefðum getað trúað henni til, og náði í glas með svo sem matskeið
af krækiberjavíni í og bætti við það tíu dropum af sjóveikimeðalinu.
Túfik var náfölur og stynjandi, en lifnaði nú við nægilega til þess að
lita á okkur sorgbitnum, brúnum augunum.
„Ég vil deyja“, sagði hann máttleysislega. „Hvers vegna má ég ekki
deyja? Vinir mínir fara'í skurðinn. Ég einn! Hjarta mitt tómt!“
Tobba vildi rugga honum á tunnu, en engin tunnan var til, svo að
við fórum með hann inn í herbergi Tobbu og komum honum þar fyrir,
en Kalli frændi stóð hjá með úrið í hendinni og harðneitaði að hreyfa
hönd eða fót til þess að hjálpa okkur. Við lögðum regnkápu undir
Túfik á rúm Tobbu. Hann vildi alls ekki lifa lengur, og það var varla
hægt að koma ofan í hann sterka kaffinu, sem Tobba bjó til handa
honum. Hann hélt áfram að tuldra raunatölur sínar um það, að hann
væri einmana og skítugur ræfill; síðan varð hryggðin að gremju og
hann beindi mörgum óþvegnum orðum að hinni miklu Ameríku, sem
vildi ekki gefa honum neina atvinnu, þannig að hann varð að liggja
upp á mæðrum sínum þremur eins og hver annar ómagi, og gæti ekki
einusinni fengið elsku systur sína til landsins, til þess að vera sér til
afþreyingar. Agga féll alveg saman og varð að leggjast á legubekkinn
í stofunni og fá bolla af te og kex með því.
Þegar við Tobba höfðum sargað út úr Túfik loforð um að lifa
áfram, og geíið honum eina af silkitreyjunum frá sjálfum honum, til
þess að vera í meðan verið væfi að þ.urrka fötin hans — því að Kalli
frændi brást illa við þegar við báðurn hann að lána yfirfrakkann
sinn — og þegar við höfðum gefið lögreglumanninum fimm dali, til
þess að taka hann ekki fastan fyrir sjálfsmorðstilraun, héldum við fund
í stofunni, til þess að ráða ráðum okkar.
Kalli frændi sat rétt hjá lampanum og var í yfirfrakkanum. Hann
hafði lagt farseðlana okkar á járnbrautina og skipið á borðið og hélt
sígarettunni sinni þannig, að Agga gat andað að sér reyknum, því að
hún var með heysótt og piparsígaretturnar hennar voru á leið til
Panama.
„Þið vitið væntanlega“, sagði harin illgirnislega, „að lestin ykkar
er farin og engin skipsferð á rnorgun?"
Tobba var í æstu skapi — hún fór úr yfirhöfninni og fleygði henni
á stól.
„Hvað er Panama móti því að bjarga mannslífi? Við verðum að
finna einhver ráð til að hjálpa þessum dreng. Farðu nú úr frakkan-
um, Kalli, og . . .“.
„ . . . láta þig færa þetta sníkjudýr í hann? Nei, fyrr skyldi ég dauð-
ur lig'gja. Veiztu hvað þessi tjörn er djúp? Þrjú fet!“
„Það er engin kúnst að drekkja sér í þriggja feta djúpu vatni, ef
maður er orðinn þreyttur á lifinu. Fólk drekkir sér í baðkeri, ef það
hefur ekki annað betra“, sagði Agga.
„Við misstum alveg af æðisgengnu svari Tobbu við þessu, vegna
þess, að nú birtist Túfik 1 dyrunum. Hann var i skræpóttri treyju, sem
Tobba hafði fengið kvef af að vera í, vetrinum óður, og svo hafði
hann vafið baðhandklæði um sig miðjan. Hann var afskaplega ungur
ásýndum, afskaplega hryggur og afskaplega austurlenzkur. Hann lét
eins og hann sæi ekki Kalla frænda, en féil á kné við hliðina á Tobbu.
„Ungfrú Tobba!“ sagði hann biðjandi. „Fyrirgefðu mér. Túfik
vondur. Hefur vont hjarta. Spillir ferðinni í skurðinn. Nei?“
„Stattu upp!“ sagði Tobba, „og láttu ekki eins og bjáni. Farðu og
taktu skóna þína út úr ofninum. Við förum ekki til Panama. Þegar
þér er batnað, ætla ég að skamma þig rækilega".
Kalli frændi lagði sígarettuna sína ó bók, rétt undir nefinu á Öggu,
og stóð síðan upp.
„Ég held ég verði að fara“, sagði hann. „Ég er ekki almennilegur
í taugunum og hef gott af einhverri breytingu".
Túfik var staðinn upp og þeii' litu hvor á annan. Ég gat ekki vel
botnað í svipnum á Túfik — hefði ég ekki vitað um blíðlyndi hans,
hefði ég sagt, að bæði sigui'hrósi og fyrirlitningu brygði fyrir í svipn-
um.
„Assýríumaðurinn kom sem úlfur í hjörðina, og hersveitir hans blik-
uðu af gulli og purpura“, tautaði Kalli frændi um leið og hann gekk
út og skellti á eftir sér hurðinni.
III.
Daginn eftir var rigning og kuldi. Agga hnerraði allan daginn og
Tobba var veik á taugunum. Þar eð hún gat ekkert komizt út, til þess
að fá sér eitthvað að boi'ða, og' æsingin frá kvöldinu áður var um garð
gengin, var hún í illu skapi. Þegar ég kom til hennar, sat hún og
hélt hitaflösku við andlit sér og horfði með gremjusvip á leifarnar
af kökunni Túfiksnaut.
„Ég vildi, að hann hefði drukknað", sagði hún. „Ég er alveg frá í
maganum, Lísa. Ég borðaði eina af þessum kökum í morgun. Þú
verður að borða þessa“.