Spegillinn - 01.11.1953, Síða 20

176
BPEGILLINN
Damon Runyon:
H eiðarlegheita skinn
(Niðurlag.)
Þeir snúa nú austur inn í 54. götu og þegar
ég sjálfur kem fyrir hornið, sé ég eitthvert
uppþot fyrir framan Svitakassann, og veit
undir eins, að þetta stendur eitthvað í sam-
bandi við þá kumpánana, og þegar ég kem
þangað, sé ég, að Samúel hefur komizt inn,
en gamli skröggurinn er að þrátta eitthvað
við dyravörðinn, því að auðvitað hefur Sam-
úel beðið dyravörðinn að hleypa honum ekki
inn. Og það gerir dyravörðurinn, enda er hann
vinur Samúels með lappirnar.
Svo virðist sem Hortensa sé stödd þarna í
Svitakassanum og sé að bíða eftir elskhuga
sínum, og vitanlega verður hún alveg stanz-
hissa að sjá hann koma þarna lafmóðan, og
það verða reyndar allir aðrir þarna inni, þar
á meðal Henri, yfirþjónninn, en hann er sögu-
maður minn að því, sem hér fer á eftir, þar
sem ég varð auðvitað að hírast fyrir utan.
— Það er vitlaus maður að elta mig með
slátrarahníf, segir Samúel við Hortensu. — Ef
hann kemst inn, má alveg afskrifa mig. Hann
er nú við dyrnar að reyna að komast inn.
Eitt get ég sagt Hortensu til hróss, og það
er, að hún er engin lydda, enda væri henni þó
illa í ætt skotið, sem dóttur Skussa O’Brien,
sem var manna hugaðastur. Henri segir mér,
að Hortensa hafi alls ekkert orðið uppnæm, en
sagzt vilja fá rétt að kíkja á þennan dela, sem
sé að elta hann Samúel sinn með lappirnar.
Svitakassinn er uppi yfir bílskúrum og eld-
húsglugginn veit út að 54. götu, og meðan
Bodeker gamli er að tala við dyravörðinn,
heyri ég, að gluggi er opnaður og hver held-
urðu að gægist út nema Hortensa. Hún lítur
aðeins augnablik á manninn, sem úti fyrir er,
og rykkir síðan höfðinu til baka og æpir síðan
(að sögn Henris):
— Guð minn góður, Lappi! Þetta er sami
vitlausi kallinn, sem sendir mér öll armbönd-
in og vill fá mig í bólið til sín.
— Já, og hann er sá, sem ég sel skrokkinn
á mér, segir Samúel og hann út með alla sög-
una um viðskipti sín við Bodeker lækni.
— Þetta er allt gert þín vegna, segir Sam-
úel, en það er auðvitað ekki nema lygi, því að
vitanlega var það gert Ljóssins vegna í upp-
hafi. — Ég elska þig og ef ekki væri þessi
samningur í veginum, skyldi ég biðja þig að
verða hjartkær eiginkona mín.
Og hvað haldið þið að þá hafi gerzt, nema
Hortensa kasti sér í fangið á Samúel með
lappirnar, og skellir rembingskossi ó nauðljótt
smettið á honum og mælir á þessa leið:
— Ó, ég elska þig, Lappi, af því að enn hef-
ur enginn elskað mig svo mikið, að veðsetja á
sér skrokkinn mín vegna. Skítt með samning-
inn; við skulum koma út strax og láta splæsa
okkur saman, en fyrst verðum við að losa okk-
ur við gamla vitleysinginn þarna niðri.
Síðan teygir Hortensa álkuna út um glugg-
ann og öskrar til Bodekers gamla: — Snáfaðu
burtu eða ég skal setja möl í skeggið á þér,
gamli vitleysingurinn þinn.
En svo virðist sem sá gamli véíði bara enn
æstari, þegar hann sér Hortensu, og fer nú að
glíma við dyravörðinn, sem flýtir sér að ná
hnífnum af þeim gamla og fleygja honum burt,
ef ske kynni að einhver meiddi sig á honum.
Nú virðist sem Hortensa skimi kring um sig
í eldhúsinu eftir einhverju til að fleygja í
þann gamla, en sjái ekki annað en fallegt nýtt
svínslæri, sem yfirbrasarinn hefur lagt fram
á borðið til að sneiða niður. Þetta er stórt
læri, ó að gizka nóg til eins mánaðar þarna í
Svitakassanum, því að þar sneiða þeir svíns-
lærin þunnt. Nokkuð er það, að Hortensa gríp-
ur lærið tveim höndum og kastar því út um
gluggann án þess einusinni að reyna til að
miða.
En hvað sem um það er, hittir lærið karl-
fauskinn beint á hausinn. Sá gamli steinligg-
ur samt ekki, heldur fer hann að riða, rétt
eins og hann sé á því. Ég ætla að hjólpa hon-
um, því að hvað sem öllu liður, finnst mér það
hálfgerður óleikur að rota menn með svíns-
læri. Svo að ég tek þann gamla og styð hann
alla leið inn til Munda og helli þar ofan í hann
kaffi með Bismarksíld með, til þess að lífga
hann við, og þarna safnast margir borgarar
saman kring um okkur og láta í ljós samúð
sína.
— Vinir mínir, segir öldungurinn loksins og
lítur kring um sig, — hér sjáið þið niður-
beygðan mann. Ég er alls ekki vitlaus, þó að
mínir nánustu kunni að halda því fram. Ég
elska Hortensu og hef gert síðan ég sá hana
fyrst í Svitakassanum. Ég vil giftast henni
og ég er búinn að vera ekkjumaður lengi, en
einhvernveginn fellur þessi giftingarfyrirætl-
un mín ekki í kramið hjá börnunum mínum.
— f stuttu máli sagt, heldur gamli maður-
inn áfram, — tala þau um að loka mig undir
lás og slá, þegar ég m.innist á giftingu. Svo
að vitanlega nefni ég aldrei Hortensu á nafn
við þau, af því að þá veit ég á hverju ég get
átt von. En ég elska hana af öllu hjarta og hef
sent henni margar fallegar gjafir, enda þótt
ég fái sjaldan að sjá hana, svo er skyldfólki
mínu um að kenna. En svo kom§t ég að því,
að Hortensa er í trúkki við Samúel með lapp-
irnar.
— Ég er vitanlega yfir mig afbrýðissamur,
en veit ekki hvað til bragðs skal taka. En þá
senda forlögin mér Samúel í þeim erindum að
selja af sér skrokkinn. Vitanlega hef ég ekki
starfað mörg undanfarin ár, en hef alltaf
lækningastofu af gömlum vana, og þangað
kemur hann. Fyrst held ég auðvitað að hann
sé snartvitlaus, en þá bendir hann mér á að
spyrja Armand Rosenthal, veomálafræðing-
inn fræga, og hann fullyrðir, að það sé allt í
lagi með Samúel.
— Þá dettur mér í hug, að ef ég geri svona
samning við hann, muni hann auðvitað taka
til fótanna, þegar að skuldadögunum komi, og
þá fái ég að vera í friði með Hortensu fyrir
honum. En sá, sem ekki stingur af, er hann.
Ég reiknaði sem sé ekki með almætti ástar-
innar.
— Loksins, í örvæntingu minni, elti ég hann
með hnif, í þeim tilgangi að hræða hann burt
úr borginni. En það var um seinan. Nú sé ég,
að Hortensa elskar hann, annars hefði hún
ekki fleygt kolafötu í hausinn á mér eins og
hún gerði.
— Já, herrar mínir, segir sá gamli, — ég er
viti mínu fjær af sorg. Ég virðist auk þess
hafa stóreflis kúlu á höfðinu. Loks hefur Hort-
ensa allar gjafirnar frá mér og Samúel alla
peningana mína, svo að þetta er tap yfir alla
línuna. Ég bara óska og vona, að hún Helísa
dóttir mín, sem nú er frú Sidney Simmons
Bragdon, heyri ekki um þetta, því að þá gæti
hún umhverfzt, rétt eins og forðum, þegar ég
ætlaði að giftast tátunni í sigarettubúðinni.
Þegar hér er komið gefur Bodeker gamli sig
algerlega á vald tilfinningum sínum og tárin
streyma niður kinnar hans og allir vorkenna
honum afskaplega, en þá treður fram sjálft
Gáfnaljósið, sem hefur horft og hlustað á að-
farirnar.
— Vertu ekki að súta yfir gjöfunum og aur-
unum, segir Ljósið. — Ég skal koma því öllu
í lag, enda er ég sá, sem gekk í ábyrgð fyrir
Samúel með lappirnar. Ég hef í fyrsta sinn á
ævinni tekið feil á dela og því skal ég borga
þetta, sem um er að ræða, en vei honum Sam-
úel, þegar hann hittir mig næst. En vitanlega
reiknaði ég ekki með neinni hnáku, og það
gerir fjandans mismun, svo að í rauninni hef
ég ekki tekið hundrað prósent feil á delanum,
þegar allt kemur til alls.
— En hinsvegar, segir Ljósið hárri rödd,
svo að allir mega heyra, — þá er Samúel með
lappirnar ekki annað en svikahrappur og ill-
þýði, fyrst hann kemur ekki og afhendir
skrokkinn samkvæmt samningi, og meðan hann
lifir, skal ég ekki lána honum túkall eða ganga
í ábyrgð fyrir hann, og heldur ekki skal neinn,
sem ég þekki, gera það. Hans lánstraust hér
í þessu hverfi er búið að vera.
En ég býst ekki við, að Samúel og Hortensa
láti sig þetta miklu skipta. Síðast þegar ég
heyrði frá þeim, voru þau yfir í New Jersey,
þar sem enginn þorir að abbast uppá þau, það
gerir Skussi gamli O’Brien, og mér skilst að
þau séu önnum kafin að ala upp börn og kjúkl-
inga, og að öll armböndin hennar Hortensu
séu komin í bæjarskuldabréf, sem mér skilst
að séu hreint ekki svo bölvuð bréf, ef út í það
er farið.
Askriftarsími SPEGILSINS er 2702