Spegillinn - 01.08.1971, Blaðsíða 10

Kæru lesendur!
Mér finnst ég eiga fullan rétt á að segja
sannleikann. Og auk þess eigið þið
rétt á að vita hann. Þess vegna tók ég
mig til, þegar ég losnaði af spítalanum
og var batnað í þindinni, og fór að
reyna að rifja upp atburðarásina. Ég
var alveg sannfærð um, að fjölmiðlarnir
hefðu líka áhuga á því, sem sannara
reyndist, þannig lagað.
Sitthvað hefur auðvitað verið að böggl-
ast fyrir manni, en ég man þó, að ég
fór upp í rútu. Síðan man ég lítið nema
bara pöddurnar og ánamaðkana alls
staðar. Þetta er staðreyndin í málinu.
Unga fólkið var Ó.K.
Ég var orðinn hundleið á að fara alltaf
á Þingvöll um hvítasunnuna. Það var
líka ekki hægt fyrir útlendingum, sem
eru búnir að leggja undir sig það litla
af staðnum, sem ekki er enn komið
undir sumarbústaði. Það er ósköp lítið
púður í því að mega ekki einu sinni
leggjast í lyngið á Lögbergi helga án
þess að koma blá og marin í bæinn
eftir lögguna. — Það er bara ekki hægt
að rugga sér eina helgi þarna í vöggu
lýðræðisins fyrir afskiptasemi hins
opinbera.
Æjijæja, svo við stelpurnar ákváðum
bara að fara á þessa hjálpræðissam-
komu þarna í Saltstokk. Þeir hjá bæn-
um voru víst búnir að sjá sona hátíð
í bíó og ætluðu að gera eins og í
Ameriku. O.K., ekki skyldi standa á
okkur. Unga fólkið hefur völdin þessa
einu helgi. Við hugsuðum sem svo:
Það er bezt að nota réttindin. — Við
treystum unga fólkinu, sögðu þeir. Og
ætli ekki, sögðum við. Það var ekki
10