Spegillinn - 01.08.1971, Side 17

kennd, karlskömmin. Heli-
ir yfir mig svívirðingum,
eins og það sé mér að
kenna, að hann hafði ekk-
ert fylgi í prófkjörinu, ég
ætti að kannast við, hvern-
ig það er.
Hrollvekjan hans Ólafs
hafði ekkert að segja.
Hvaða mark er líka tekið
á svona mönnum, sem eru
bara með leiðindi. Víxill-
inn fellur í haust, segja
þeir, ekki borga ég hann.
Hvað ætli ég hefði annars
gert, ef Gylfi hefði ekki
reddað mér frá því að fara
aftur í stjórn. Ég skil ekki
almennilega, hvað fólk hef-
ur á móti gengisfellingum.
— Jæja, bezt að fá sér einn
lítinn og hugsa ekki um
það. Það vildi ég, að Óli
Jó felldi gengið.
Vestur í Selárdal eru vor-
annir ekki hafnar. Bónd-
inn hefur átt í öðru að
I snúast. Það eru blikur á
lofti og bóndi gáir til veð-
urs. Þau eru öll válynd.
Hann er búinn að ganga
berserksgang um alla Vest-
firði og hrekja andstæð-
inga sína út í yztu myrkur.
Mikill ert þú Hannibal,
hugsar hann. Aumingja
Birgir Finnsson og Stein-
grímur á Brú. — Ég reyndi
að hlífa þeim eins og ég gat,
enda báru þeir ekki hönd
fyrir höfuð sér, lögðu bara
niður rófurnar og spangól-
uðu, þegar ég birtist.
Nú er ég einvaldur á ís-
landi, með tvo stráka mér
við hlið, Magnús Torfa og
Bjarna. Ætli sé nokkurt lið
í þeim. Ætli þeir fari að
ibba sig við mig. Björn
verður þægur. Hann átti þá
eitthvert fylgi eftir allt sam-
an.
Nú er ég búinn að ganga
af krataflokknum dauð-
um. Næst verður það mad-
daman. Ég þarf að kljúfa
hana líka. Sameinaðir
stöndum vér, sundraðir
föllum vér. Kommana verð
ég að kúga. Verst, að ég
skyldi ekki hirða af þeim
meira fylgi.
Það held ég verði völlur á
kalli, þegar hann kemur á
þing með sína sveit. — Ég
á engan minn líka, síðan
Jón Arason leið.
Austur í minnsta sovjeti
veraldar, situr hörkulegur
kappi og skyggnist á haf
út, til austurs. Hann glottir
við og dólgslegur glampi
færist yfir augnaráðið. Nú
er allt komið heilt í höfn.
— Nú mun ég stýra. Arn-
aldsstrákurinn hefur þjón-
að nógu lengi þessum
hempulausa prestskap. —
Furðulegt, að strákurinn
skuli hafa komizt á þing.
Nú skal hann þegja. Og ég
mun einn öllu ráða. Magn-
ús Austri má rausa það
hann vill. Hér kem ég aust-
an að við annan mann og
læt kné fylgja kviði. Sovét-
ísland, óskalandið, hvenær
kemur þú. — Skítt með
það.
17