Stúdentablaðið - 01.12.1925, Blaðsíða 16

Skuld
heitir myndin, og þó að ekkert nafn stæði
undir henni, myndi hver og einn, er kynst
hefir list Einars Jónssonar sjá, að hér hef •
ir hans mikla sál og haga hönd verið að
verki, svo sérkennileg er list hans.
Skuldug erum við öll, og hætt er við, að
fyr eða seinna komi að skuldadögunum, en
það er nú það, sem einn og annar lætur
sér liggja í léttu rúmi. Og síst datt henni
það í hug hofróðunni, sem söðlar gæðing-
inn og ríður úr hlaði, að þegar hún sé kom-
in í hvarf við bæinn verði gengið að skuld-
inni miklu, sem hún var í við manninn er
unni henni heitast, og hún brást, svipti
láni og yndi og hrakti í dauðann á helköldu
vetrarhjarninu. Hún ríður, og uggir ekki
að sér, en allt í einu snarstöðvast hestur-
inn, skinin hönd grípur tauminn, fyrir apt-
an hana situr maður. Hann er að vísu
harla ólíkur manninum, sem áður fyr reið
frá henni á heiðina, og kom aldrei fram,
því þessi förunautur er tannber, með auð-
ar augnatóttir og skinin bein. En hún
þekkir rödd hans. Einni og einni skuldinni
hvíslar hann í eyra henni, þar til alt er
upp talið, og þá — hvað skeður þá? það
er óráðin gáta, en nauðuglega er hún
stödd. Hesturinn brýst um, en það er að-
eins með framfótunum, apturhluti hans
er máttvana, því hryggurinn er genginn
sundur. — Ríður afturgangan með hana
inn á auðnina, þangað sem bein hans
liggja, eða kemur henni óvænt hjálp á síð-
ustu stundu? Við skulum vona það.
Mynd þessa hefir Einar Jónsson mótað
í leir, og mynd sú, sem hér birtist, er gerð
eftir Ijósmynd af framsýn hennar, sem
Einar lét stúdentum í té.
Skuld. Nafnið minnir mig á skuld ís-
lensku þjóðarinnar við Einar Jónsson. Ætli
sú skuld verði ekki seint goldin?
Rvík, 22. nóv. 1925.
Th.
r