Stúdentablaðið - 01.12.1925, Síða 26

STÚDENTABLAÐ
1925
20
hana. En börnin hennar unnu í kyrþey
og vissu þó meir um heiminn en heimurinn
um þau. En sú kom tíðin að menningar-
þjóðirnar neru stírurnar úr augunum og
varð starsýnt norður í höfin, þar sem ey-
konan bjó. þær komu þar auga á ýmiskon-
ar verðmæti, er þær sjálfar hefðu fegnar
viljað eiga. Og frægð íslands fór víða og
það hlaut virðingarnafnið Sögueyjan. Al-
drei má það spyrjast, að fósturland vort
teljist óverðugt að bera þetta nafn. En þá
megum vér heldur ekki missa útsýnið yfir
heiminn. Og vér verðum að kynnast hon-
um af eigin sjón.
Stúdentar vorir eru fæstir svo fjáðir, að
þeim sé kleift að kosta utanför sína af eig-
in efnum. En út verða þeir að fara! Að
því verður að stuðla og það hafa stúdenta-
skiftin gert. En eins og eðlilegt er, þá eru
þau enn f of smáum stíl. Stúdentaskifti
þurfa að verða við miklu fleiri þjóðir. Allir
stúdentar verða að eiga kost á því að kom-
ast utan á námsárunum, meðan þeir eru
næmastir fyrir hvers konar áhrifum og
hæfastir til að færa sér þau í nyt.
Á sama hátt er það nauðsynlegt, að
greidd sé gata erlendra stúdenta, sem hafa
áhuga fyrir að kynnast landi voru og þjóð.
Eins og sést hér að framan hafa þegar
komið hingað nokkrir á vegum Stúdenta-
skiftanefndarinnar.þessir menn hafanumið
hér íslensku, ferðast um og kynt sér land
og þjóð, menningu hennar og sögu. þeir
hafa notið hér íslenskrar gistrisni og feng-
ið vinarþel til lands og þjóðar. þegar þeir
koma aftur heim á ættjörð sína, minnast
þeir íslands með hlýjum hug. Margir þeirra
hafa flutt erindi um ísland og íslensku
þjóðina í heimalandi sínu, ritað vinsam-
lega og af góðum skilningi um þjóð vora
í erlend blöð og tímarit og vfir höfuð auk-
ið þekkingu á íslenskri menningu erlendis.
þessir menn ættu að vera oss aufúsugestir
og verða seint of margir, því að þeir styðja
ITtgefandi: Stúdentarðð Háskóla
að því, sem oss sjálfum er áhugamál: að
gera garðinn frægan.
Kristinn E. Andrésson.
-----o----
Hulduland.
eftir Arne Garborg.
Úr hafi lyftist hulduland
við himinlind,
í aftankyrð með blámaband
um brattan tind.
í móðu’ eg sá við mararband
svo marga stund,
þann helga stað, það ljúflingsland
með lokuð sund.
]iar blundar tigin tindaröð
sem töfrahöll.
En þegar kvöldsól glitrar glöð
hún glóir öll.
Er aftanroðans bál og blóð
á brautu snýr,
þar logar alt með eld og glóð
og æfintýr.
þar glitrar mjöll og glampinn skín
af gulli hreinn,
og loftið er sem eldrautt vín
og eðalsteinn.
En glóðin dvín í blikubönd
sem bál um kvöld,
og aftur hjúpast huldulönd
í húmblá tjöld.
Og friðinn þar eg þrái mest
hvern þungan dag.
Er, landið fyrst úr sævi sést
við sólarlag.
Fr. Gunnarsson
þýddi.
Islands — Prentsmiðjan Acta 1925.