Stúdentablaðið - 01.12.1932, Blaðsíða 14

12
STÚDENTABLAÐ
it^gi^irTnii:1^-^1 r'^i'írArtgi r^gi' sn níssiíiíiK^ípííKi'icíSípiíííö'|CrfHiafl Kj^sfmcjt^Bás'icspiSí itrr^ic^i icsswicss^ksíi^'k^ípí^íc^'íí® icsmííI'usí'^
I ...................................................................................................... ' i
ERIK LINDORM: B
Strandmaður
i.
Hve sárann mátt þú sakna,
er sigldir vorblá œskuhöf,
er verður þú að vakna
á veruleikans klettanöf!
þú velkjast sérð á vegi
af vindum dmumsins gullna flak.
í drifi og drafnar sogi
þú djásnum þínum sérð á bak:
þar silkiskórinn sekkur,
er sál þín kyssti af heitri þrá
og fiðlan hljómlaus hrekkur
sem henni væri að svelgjast á.
Sá fáni er létt sér lyfti,
á loftið gráa roða sló,
um skarlatslitina skifti,
er skolbrún dula í grænum sjó!
II.
þú kveikir köldum höndum,
í kjarri, og verður þurr á ný.
Af braki er berst af ströndum
þú byggir skýli að hýrast í.
Er blett þú brotið hefir,
í bergið holað drykkjarþró,
þú vindlinginn þér vefur
með velþóknun og sálarró.
þeir innfæddu ala á kala
og ótta við þig fyrst í stað.
þú reynir til að tala
á tungu þeirra og heppnast það.
Og hjá þeim fljóð þú finnur,
sem fyrir þig um búverk sér
og sídygg saumar, spinnur
dg syni hrausta elur þér.
þú guðvefs trefjar greiðir
þíns gamla fána, er rak á strönd,
og yfir barn þitt breiðir.
þú brosir hljóðui', varpar önd.
III.
þú skygndist fyrr til fleyja.
þig fyllti segl og reykur þrá.
Nú er þér nóg að eygja
úr eldstó reykinn heimanfrá.
Samt þínum bezta blundi
þú bregður stundum andartak,
er skín á skyggðu sundi
í skimu draumsins — gullið flak.
Wlagnús Ásgelrsson
þýddi.

Um kl. 6 voru allir komnir heim aftur;
þá var snæddur kvöldverður. Síðan spiluðu
menn og sungu allt kvöldið eða sóttu heim
hin stúdentafélögin, sem bjuggu á næstu
bæjunum.
Þannig flugu dagarnir frá manni hver af
oðrum, unz frítímanum var lokið.
Þá var haldið niður af fjöllunum, niður
að Hohan-Elbe og þaðan með jámbrautinni
til Praha, til þess aftur að byrja á náminu,
með nýjum hug og nýjum krafti.
— Ég stend aftur á járnbrautarstöðinni.
Það er ys og þys, menn riðjast með töskur
og böggla fram og aftur, um glugga og
dyr.
Það skröltir og gnötrar, hraðlestin þýtur
með fleygiferð norður Bæheimssléttuna.
Maður eygir iðandi ljóshaf aftur undan, sem
smám saman fjarlægjist í myrkrinu og er
eftir stundarkorn horfið sjónum okkar —.
Við kveðjum Ceskoslovensko. —
Reykjavík, 17/n ’32.
Baldur Johnsen.