Fálkinn - 19.05.1928, Page 14

14
F ÁLKINN
DteimiNiiÆ
-— reykjavík
ísafirði, Akureyri og Seyðisfirði
Höfum á boðstólum:
Noregssaltpjetur og annan til-
búinn áburð, gaddavír, girðinga-
net, girðingastólpa úr járni, sáð-
hafra, grasfræ, þahjárn,gluggagler.
— Leitið upplýsinga um verð. —
Best að versla við okkur.
TOBLER
— af bragðinu
skuluð þjer þekkja það.
Þekkirðu landið?
Hvaða staður er
þetta?
Það er gamall sögustaður, sem
nýlega var bygður upp.
G e t r a u n I (i.
Svar: ...........
Nafn: ........
Heimili: ........
Póststöð: .....
Van Houtens
suðusúkkulaði er annálað
um heim allan fyrir gæði.
Vandlátar húsmæður
nota það eingöngu.
í heildsölu hjá
Tóbaksverslun Islands hf
--------------♦!!
YILLIAMS & HUMBERT
MOL/NO
SHERRY
j -------------
r » — n
1ENSKAR HÚFUR OLÍUFATNAÐUR SILUNGANET NAN KINSFATNAÐUR f
1 (GULUR og SVARTUR). 1
| afar fjölbreyU úrva! nýkomið. Gúmmísfígvél og gúmmískór fyrir karlmenn, kvenfólk og börn. — Hvergi stærra úrval. :— Hvergi lægra verð. — — — allar stærðir. — — SILUNGANETJAGARN fyrir börn og fullorðna, ný- kominn. — Allar stærðir.
| Veiðarfæraversl. „Geysir“. Veiðarfæraversl. „Geysi r“. Veiðarfæraversl. „Geysir“. Veiðarfæraversl. „Geysir“. 1
stjett, sem menn höfðu að orðtæki fyrir
ráðvendni og nægjusemi. Sennilega var hinn
rjetti Jakob Harvis af hennar bergi brot-
inn — ef til vill þó með örlitlu ívafi af
hollensku blóði. Það var engum vafa bund-
ið, að hann væri hagvanur í hinni stóru
alþjóðaborg París. Stórborgirnar hafa smám
saman orðið sjálfvirk afrensli allra lægri
ævintýrahvata. Og vandlega verður að leita,
ef maður vill hitta fyrir hreinan Parísarbúa
í sjálfri París. Hitti maður hann, kemst mað-
ur oft að þeirri niðurstöðu, að hann hafi
engin Parísar-einkenni.
En hvernig átti hann nú að komast að
heimilishögum og fá vitneskju um þennan
mann, sem forsjónin hafði látið verða á
vegi hans? Hann vissi nauða lítið um Jakob
Harvis — ekkert annað en það sem á vega-
brjefinu stóð.. Og dauði maðurinn gat ekk-
ert sagt honum. Hann hafði verið grafinn
sem de Saban greifi og lánardrotnarnir
hans urðu að sætta sig við, að árangurslaust
væri að senda reikninginn til hans framar.
Maður, sem drepinn er með járnkarli i
Boulogneskóginum eftir að hafa tuskast
við óbótamenn, getur verið viss um að
fá sæmileg eftirmæli.
Meðan ungi maðurinn með brennivíns-
hattinn var að hrjóta heilann um þetta,
hafði hann ósjálfrált reikað út að Tuileri-
hallargarðinum. Aftankaldinn var ömurleg-
ur, með smáhryðjum við og við. Manninum
varð kalt á fótunum í þunnum lakkskón-
um og þótti leitt, að fataskiftin í skóginum
skyldu ekki hafa náð til stígvjelanna líka,
þvi þá hefði hann nú verið með þykk vatns-
leðurstígvél á fótunum. Glöggur lögreglu-
maður mundi undireins hafa tekið eftir, að
það var grunsamlegt, að líkið í skartklæðun-
um og persafeldinuin var með klunnaleg
stígvjel á fótunum. Hann óskaði þess líka,
að hann hefði fengið að halda hönskunum
sínum. Hann var ekki vanur að ganga ber-
hentur.
En nú var ekki í önnur hús að venda
en úlpuvasana til þess að verða ekki lopp-
inn.
Þegar hann stakk höndunum í vasana
varð hann var við teningana og brjefið
sem hann hafði fundið á borðinu i gisti-
húsinu „Gfaði sjómaðurinn".
Philip Marie de Saban var talinn göfug-
menni, karlmenni í lund og ærlegur. Hann
mundi aldrei hafa rifið upp annara manna
brjef. En hafði hann ekki verið arfleiddur
að öllum reitum Jakobs Harvis? Hann var
einkaerfingi að öllum brjefum sem Jakob
Harvis bárust. Hinn rjetti Harvis dó, sem
de Saban greifi og þvi var de Saban sið-
ferðilega skyldur til að lifa sem Jakob
Harvis.
Og ef til vill væri í brjefi þessu einhver
vísbending eða upplýsing sem hjálpað gæti
hinum nýja Harvis í barátlunni fyrir til-
verunni.
Hann hjelt brjefinu í hendi sjer. Um-
slagið var grámórautt og mjög þykt. Bók-
stafirnir stóðu rjett upp og niður, rithönd-
in snyrtileg og æfð. „Skriftlærðir" inenn
mundu ef til vill hafa sagt, að harðlynd-
ur maður og kaldlyndur hefði skrifað utan
á brjefið.
En rithandafræðingunum hefir oft skjöpl'
ast átakanlega og varð unga manninum að
því skömmu síðar, er hann hafði komið sjer
fyrir á lítilli drykkjukrá í St. Honoré-stræti’
innan um auða stóla og borð. Við dapra
birtu og daufan drykk opnaði hann brjefið’
Það var mjög efnisríkt. Tíu gyllina seðil*
datt út úr pappírsörkinni er hann braut
hana sundur, og ennfremur lítil vegabrjefS'
mynd.
Myndin var af brosandi slúlkuandliti,
ungi maðurinn gat ekki varist því að roðna
í andliti, þegar hann leit á hana. Það vaf
eins og svipurinn segði: „Þetta brjef er ekk1
til yðar. Þjer megið ekki lesa það“.
Ungi maðurinn sýndi á sjer svip til a®
rífa brjefið í tætlur. En hann gerði það ekki-
Hann leit aftur á rnyndina. Og nú fanst hoH'
um svipurinn vera orðinn annar. Nú fanst
honum hann geta lesið út úr andlitinu:
— Jú. Iestu brjefið samt. Þú ert vinaI
minn!
Hann þreif glasið og tæmdi það.
— Þessir stórviðburðir hafa ekki haft gðð
áhrif á mig, tautaði hann. Jeg er ekki maður
til að standa í svona stórræðum. Það tekur a
taugarnar.
Ungi maðurinn herti upp hugann, rjetti ur
svellþykku brjefsefninu og las:
Frh-