Fálkinn - 25.08.1928, Síða 12

12
F Á L K I N N
5krítlur.
SÍLDVEIÐAFUGLINN.
Unnn iloktor Alexander sagði ]>að á
prenti, a<> nndir eins og Snlan sœi
síld, þá œtlaði luin að stinga sjer. —
•leg hefði gaman af að sjá Iworl hún
ltemur með nokkra síldina upp i
nefinul
Ingi í Suðurkoti fapj- að fnra með
föður sínum út á Eyrarbakka. Og
l>ar sjer hann hana i fyrsta sinn.
Hann glápir á fuglinn Iengi vel og
spyr svo loksins:
— Hvoru meginn er hausinn, pápi?
Barátta milli
Adamsons og
hans betra
manns.
Þrihreiða Itonan (við litla drenginrij: Heyrðu drengur minn. Ef þú stœð-
— .Eáðu þjer eitt glas enn, kunningi; það er svo leiðinlegt fyrir þig að ir upp, gæli önnur af stúllainum, sem voru að ltoma inn, fengið sæti!
láta sjásl að þú verðir fulliir af engu. Drengurinn; Og ef þú stœðir upp, gietu þwr fengið sœti báðar.
— Ungi maður. Iivernig dirfist Jijer
að biðja dóttur minnar, Jijer sem
vinnið i lítilfjörlegri stöðu fyrir lágt
kaup.
— Mjer Jiótti rjettara að segja ekki
upp stöðunni fyr en jeg væri húinn að
fá samjiykki yðar.
* * *
— Jeg tók eftir að Jiað var froða
um munnvikin á inanninum yðar í
morgun. Hann lilýtur að hafa reiðst
voðalega, úr Jiví liann froðufeldi.
— Nei, ]>að var ekki af Jiví. Iin jeg
tók vitlausan pakka í matinn i morg-
un, Persil i staðinn fyrir .411 Bran.
Jón (við manninn, sem lent liefir í
fjárjiröng): Jeg sje að Jiú situr altaf
i stúkusætinu í Bió.
— Já, af jeg sæti annarstaðar gæti
jeg átt á liættu að sitja hjá einhvcrj-
um sem jcg skulda.
— Gunnar segist mála mikið núna,
og hafa selt fjórar myndir — liann
hefir erft gáfuna hans föður síns.
— Var hann málari?
— Nei, hann var málverkasali.
Einu sinni var mikið grasleysisár i
hjeraði á Austurlandi. Og Jiá var Jiað
tekið til hragðs að hiðja fyrir sprett-
unni af prjedikunarstólnum. En Jietta
Jiótti Agústi í Móhúsum mesta fjar-
stæða:
— Hjer duga hvorki sálmar nje fyr-
irbænir, sagði hann. — Hjer dugar
ekkert nema inykja og for.
Viglundur er skuldseigur maður og
rukkarinn er í heimsókn hjá honum
— í fimta sinni með sama rcikning-
inn.
-—• Jeg má til að fá peninga.
— Kanske |>að væri hægt að fá víx-
il, segir Víglundur.
— Já, Jiví ekki Jiað!
— Jæja, Jiá skuluð Jijer reyna að
leggja til á hann nöfnin. Jeg skal lit-
vega hlaðið.
* * *
— Konan yðar hafði svo gaman af
að svngja og leika á liljóðfæri hjer
áður. En núna lætur hún aldrei orð-
ið lieyra til sín.
— Ilún á svo fáar tómstundir nú
orðið. Hún verður að iiugsa svo mik-
ið um börnin.
— Ja, |iað getur stundum komið
sjer vel að eiga hörn.
Rithöfundurinn, sem legið hcfir með
óráði i marga daga: — Talaði jeg
mikið í óráðinu?
Frúin: Já, Jiú talaðir lifandis ó-
sköp, en jeg skril'aði ]>að alt, og er
búin að senda Jiað lil forleggjarans
l>íns.
— Læknirinn lofaði mjer Jivi, að
jeg skyldi verða farinn að ganga eftir
hálfan mánuð.
— Og efndi hann Jiað?
— Já, jeg varð að selja bifreið-
ina mína til J>ess að geta horgað
reikninginn, sem frá honum kom.