Fálkinn - 08.09.1928, Qupperneq 3

F Á L K I N N
3
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM.
Ritstjórar:
Vilh. Finsen og Skúli Skölason.
Framkuœmdastj.: Svavak Hjaltested.
Aðalskrifstofa:
Austurstr. 6, Heykjavík. Sími 2210.
Opin virka daga kl. 10—12 og 1—7.
Skrifstofa i Osló:
Anton Schjöthsgate 14.
BlaðiS keraur út hvern laugardag.
Askriftarverð er kr. 1.50 á mánuði;
kr. 4.50 á ársfjórðungi og 18 kr. árg.
Erlendis 20 kr.
Allar áskriftir greiðist fyrirfram.
Auglýsingaverð: 20 aura millimeter.
Sfíraóéaraþanfiar.
„Þekkirðu landið?" Myndaflokkur,
som bir.st hefir hjer í blaðinu með
bessari fyrirsögn hefir vakið tals-
verða athygli, og orðinu tvö, sem
tylgdu honum eru a margra vörum.
Er það vonandi, að eigi sje svo langt
milli vara og skilningarvita t'ólks, áð
orðin hafi ekki komist á rjettan stað
og vakið menn til umhugsunar A ]>ví,
hvort jjcir sjálfir gætu svarað þvi, sem
að var spurt, og svöruðu ]>ví játandi
eða neitandi.
Því sannleikurinn er sá, að íslend-
•ngar þekkja of litið sitt eigið land
og sina eigin þjóð. Þess eru mörg
dæmi um kaupstaðabúa, að þeir hafa
varið sparifje sinu til þess að komast
snögga ferð til útlanda, en hitt liafa
]>eir vanrækt að kynnast sínu eigin
landi. Það eru margfalt fleiri Reyk-
vikingar, sem hafa komið til Kaup-
mannahafnar en upp á Esju.
I>að er engan vegin láandi, þó menn
vilji gjarna koma í annað land og sjá
meiri verkmenningu en hjer er og
aðra þjóð. En Iiitt er láandi, að fólk
láti utanförina ganga á undan. Því
svo best er gagn að utanför, að menn
þekki sitt eigið land nokkurnvegin áð-
»r en þeir fari utan. Og svo hest geta
menn af viti talað um menn og mál-
efni, náttúrufegurð og framtíðarskil-
yrði eigin þjóðar, að þeir hafi sjeð
eitthvað af þessu með eigin augum.
„Islendingar viljuin vjer allir vera!“
Kn islendingur er enginn sá, sem ekki
þekkir ísland. Æftjarðarást og þjóð-
arþekking fæst aðeins með því að
kynnast landinu og ]>jóðinni með eig-
i» augum. Daglegá umhverfið er ekki
»óg, því vaninn ræður svo miklu. að
Hestir gerast glámskygnir og heyrnar-
daufir og lieimskir á ]>að, sem ]>eir
hafa haft fyrir augum eða eyrum frá
Þarnæsku.
Á síðasta velri var stofnað í Reykja-
vik fjelag, sem á að greiða fyrir auk-
inni viðkynningu milli íslendinga
og — íslands. Það liafa oft verið
stofnuð fjelög með fjarskyldara mark-
miði. Því kynni þjóðarinnar á land-
inu er undirstaða þess, að menn fái
grun um hvað í landinu felst. Slíkur
i.íelagsskapur er nauðsynlegur og
gagnlegur ■ — ekki síst i því landi
Evrópu, sem fjölbreyttast er að
sköpun.
Fallegur koss (Gloria Swanson og Lawrence Greg).
Handkoss (Gloria Siuanson og l-.ugen O’lirien).
Öðru hverju koma fram menn,
sem segja kossuuum stríð á
hendur og vilja útrýma þessu al-
heimsináli mannkynsiiis, eins og
rottum eða flugum. En þeir
muna ekki að kossarnir eru vin-
sælasta og fljótlærðasta mál í
heimi, og tíðkast með öllum
þjóðuin nema negrum, sem eru
svo hreinlegir að þeir kySsa
ekki, enda þótt þeir hafi þrosk-
aðri kossavarir en nokkur þjóð-
bálltur annar í veröldinni.
Kossa-andstæðingarnir gripa á-
valt til sama vopnsins gegn
kossunum: að þeir sjeu óheil-
næmir, og þeir kalla kossana
ljótan ósið og rnargra manna
hana. Sóttkveikjur og allskonar
ótæti berist með þeim frá munni
til munns. Sumir þeirra viður-
kenna þó, að það sje gott að
lnnilegur koss (Susi Vernon og
Willy Friscli).
kýssa, og heimurinn mundi fara
mikillar ánægju á mis ef kossum
væri útrýmt. Og þeir viðurkenna
að ilt sje að útrýma þe.im, og
að ennþá erfiðara mundi að
koma í framkvæmd kossahanni
en áfengisbanni. Þvi sjaldan eru
kossar svo magnaðir að það svífi
á inenn af þeim, og svo er eng-
in lykt af þeim!
Einn kossahatarinn he.fi r af
mikilli hugvitssemi fundið á-
hald, sem á að varna smitunar-
hættu af kossum. Áhald þetta
er líkast „tennisketscher“ í lög-
un og smáriðið silkinet riðið í
augað. í netið er borinn lögur,
sem drepur sóttkveikjur. Og svo
]>egar kyssa skal hregðui' ung-
irúin áhaldinu fyrir munn sjer,
og svo má kyssa svo lengi sem
hver vill, án þess að nokkur
hætta stafi af!!! Og hugvitsmað-
urinn segir að kossinn sje alveg
jafn góður fyrir þessu. En það
vill enginn trúa honum, og það
er ekki láandi! Svo mikið er vist,
að þegar nokkrar ungar stúlkur
tóku u]>]> á því, að hera þetta á-
hald á sjer og nota það morgun,
kvöld og miðjan dag — því alt-
af getur kossalöngunin komið
yfir fólk — þá varð árangurinn
sá, að piltarnir hættu að kyssa
þær og fóru að kyssa aðrar. Og
kossatólið varð orsök margra
riftaðra trúlofana, kveinstafa,
tára og iðrunar. Komi það ein-
hverntíma hingað til lands, skal
öllu ungu og laglegu fólki
stranglega ráðið frá að nota
það.
Flestir sem til vits og ára eru
komnir, munu kannast við sæt-
leik fyrsta kossins. — Hjer er
vitanlega ekki átt við kossa,
sem kystir eru hugsunarlaust og
fyrir (ó)siðasakir, en af þeim
kossum er meira til hjer á landi
en í noklcru öðru landi Norður-
Evrópu. Við slíka kossa er gotl
að nota kossatólið, sem áður var
minst á, því þeir missa einskis
í við það. - En það eru göðu
kossarnir, sem hjer er átt við.
Fyrsti kossinn er „Ijúffengastur"
— það her öllum saman um, og
í þvi tillili er öðruvísi ástatt um
kossa en tóbak og brennivin. —
Eftirfarandi lofgjörð um fyrsta
kossinn er tekin úr dagbók
ungrar stúlku: „Hinn 20. maí
kysti Róhert mig í fyrsta sinn.
Mjer fanst jeg liggja á rósabeði
(það hafa víst verið þyrnalausar
rósir!) sem var á floti í hafi, sem
hlandað var úr hunangi, höfuð-
vatm og kampavmi; það var eins
og demantsfætur tritluðu eftir
taugunum á mjer og smábátar
uieð englum sigldu gegnum æð-
ar mínar og segulmagnandi regn-
bogaljós ljeku um mig alla“. Ja,
hún kunni að Iýsa því, telpan
sú!
Maður einn, sem ekki var eins
Sáttakoss (Olga Tschekowa og
Ilarry Licdtke).