Fálkinn - 20.10.1928, Síða 13

F A L K I N N
13
Veðdeildarbrjef.
Bankavaxtabrjef (veðdeildar-
brjef) 7. flokks veðdeildar
Landsbankans fást keypt í
Landsbankanum og útbúum
hans.
Vextir af bankavaxtabrjefum
þessa flokks eru 5*/o, er greið-
ast I tvennu lagi, 2. janúar og
1. júlf ár hvert.
Sðluverð brjefanna er 89
krónur fyrir 100 króna brjef
að nafnverði.
Brjefin hljóða á 100 kr.,
500 kr., 1000 kr. og 5000 kr.
Landsbanki Íslands
Hreinar léreftstuskur
kaupir háu verði
Prentsm. Gutenberg.
J
SVENSKA
AMERIKA LINIEN
Stærstu skip Norðurlanda.
Beinar ferðir milli
Gautaborgar og Ameríku.
Aðalumboðsmaður á íslandi:
Nic. Bjarnason, Rvík.
*
c
(
(
I
Leðurreimar
Strigareimar
Gúmmíreimar
Reimlásar.
Einar 0. Malmberg.
Vesturgötu 2. — Sími 1820.
^ Hver, sem notar ^
4 CELOTEX ►
◄ og ►
^ ASEALTFILT ►
í hús sín, fær hlýjar og f..
^ rakalausar íbúðir. þ
^ Einkasalar: ^
J Verslunin Brynja, ►
^ Laugaveg 24, Reykjavík. ^
11)
0)
+->
c
nJ
>
0
O
Reykið einungis
>
3
Phönix «
ö)
o.
vindilinn danska.
I ■ |
I
Munið að athuga
£ Karlmannafötin
(• —---------------
(‘ og
(*
( Vetrarfrakkana
(•-----------------
I
I
Fatabúðinni.
HJÓNATRYGGING
er tvöföld trggging heim-
ilisins gegn einföldu
gjaldi!
„Andvaka“ — Sími 1250.
©
ÐILEG MCRADVÖL
Eftir
PHILIPPS OPPENIIEIM.
>na í tvent og liggur til Dredly. Hann var
Uar dálitla stund og æfði sig á stuttu færi.
^íðan rjetti hann úr sjer og leit rannsakandi
niður eftir stígnum. Kona nokkur var að
koina í áttina til hans, með hlæju og í kápu,
eu þó auðþekt. Hann æfði sig af kappi og
var einmitt að safna saman knöttunum, sem
kófðu oltið víðsvegar, þegar konan slansaði.
hann leit upp. Aftur varð hann fyrir töfrum
augna hennar. Hann tók ofan.
— Komið þjer og talið við mig. Það hlýt-
ui' að vera orðið of dimt að æfa knattleik.
'Ieg vildi vita hvort þjer hugsið um húsið í
^lvöru.
• Þau gengu til baka saman, hlið við
lbð. Rödd konunnar var þýð, næstum gælu-
e8- — Jeg er svo óþreyjufull eftir að vita,
yi hún, — hvort þjer kaupið „Heathside“.
^ig langar svo að komast burt hjeðan. Jeg
er alveg að kafna hjer, og get ekki sofið.
' Uið þjer hvað það er að geta ekki sofð, hr.
Uocke?
—- Jeg reyndi það oft í ófriðnum, svaraði
uann.
Hún hrökk við. Snöggvast kom eins og
^elfingarsvipur á andlit hennar. — Ef jeg
seyfði sjálfri mjer að hugsa um þá daga,
3>ðl hún, — kæmi mjer aldrei dúr á auga.
>ÍeS æUi oð hugsa til skelfingarópanna, og
^111 Þær hræðilegu sjónir, sem komið var
heð inn á spítalann úr bardaganum, yrði
Jeg óð.
' Voruð þjer í Frakklandi? spurði hann.
svaraði hún stutt, eins og hún vildi
ýð;) því.....Kaupið þjer húsið okkar, hr.
°cke! Maðurinn minn ljet fyrir það 4000
h'md. Bjóðið þjer honum þrjú eða tvö ....
a hvað sem er. Mjer er um inegn að búa
Ú'U' stundinni lengur.
Nú voru þau komin þangað, sem stíg-
aFlnn la »PP að garðinum á „Heathside"
^nnarsvegar og garði annars húss hinsveg-
, • Hökkrið var að verða myrkur. Daníel var
llgaður maður, en samt óskaði hann, að
hann hefði farið öðruvisi að. Hönd hans
læddist ofan í vasann þar, sem skammbyss-
an var. Hann fann fingur hennar smeygja
sjer undir hinn handlegg hans.
— Karlmenn skilja ekki taugaveiklun,
hvislaði hún. — Jeg er hrædd — hrædd við
sjálft lifið. Jeg þarf að hafa cinhvern sterk-
an ....
Hún reif með höndunum i hálsmál sitt.
Eitlhvað hlikandi fjell niður á stíginn. Hann
stansaði til þess að taka það upp. Þá heyrði
hann eins og blistur rjett við eýra sjer og
fann, að þrifið var um háls honum, svo
honum lá við köfnun. Hann varð óljóst var
við, að maður steig yfir vírstrenginn, sem
lá utan að garðinum við „Heathside“ og að
cinhverju var haldið að vitum hans, sem
honum fanst gefa frá sjer þef eins og af
visnum hlómum og samtímis af svefnmeð-
ali. Þá virtist honum húsið færast i áttina
lil sín, runnarnir gengu eins og í halarófu
fram hjá honum, og opnar dyr gleyptu
hann. Hann var í forsalnum í húsinu, scm
hann hafði skoðað fyrr um daginn. Hann
var í litla herberginu, sem Britton hafði
ojinað dyrnar á með smelliláslykli. Hann
var liggjandi. Köfnunartilfinningin var farin
að Hða hjá, heili hans varð skýrari, en að
eins limirnir virtust máttlausir. Hann fjekk
aftur vald yfir tungu sinni.
— Hvern sjálfan fjandann ætlið þjer að
gera? spurði hann með erfiðismunum.
Britton sneri sjer frá hlaðborðinu, með
langa, svarta öskju í hendinni. Hann hag-
ræddi innihaldinu á borðið — það voru
handlækningaverkfæri, og skein blátt, hitað
stálið i rafljósinu. Hann hafði farið úr treyj-
unni og i Ijereftsslopp. Hann leit á sjúkling
sinn rólegur og ánægjulegur gegn um gler-
augu i hornumgerð. — Ágætt .... sagði
hann. Svei mjer ef jeg held eltki, að þjer
sjeuð maðurinn, sem jeg liefi leitað að ár-
um saman.
— Já, en hvað í djöflinuin viljið þjer
mjer? spurði Daniel og reyndi árangurslaust
að setjast upp.
— O, ekki annað en rjett að líta á heil-
ann i yður, var hið hughreystandi svar.
— Hvað??? æpti Daníel með andköfum.
— Heilann i yður, endurtók hinn, tók einn
hnífinn og athugaði hann vandlega. Eftir á
að hyggja, — þjer vitið auð\itað hver jeg
er. Jeg er Sir Joseph Londc, mesti hand-
læknir heimsins. Jeg hefi gert fieiri skurði
en stjörnur eru lil á himninum. En til allr-
ar óhamingju kom einu sinni rauður blettur
á heilann í mjer. Það var elcki svo lítið
rautt fyrir augunum í þá daga......... Þjer
eruð víst ekki læknir sjálfur?
— Nei.
— Þá cr lil einkis að skýra það fyrir yð-
ur, hjelt Londe áfram, vingjarnlega. En
sannleikurinn er sá, að meðan jeg get ekki
fengið annað i staðinn fyrir þann rauða
hluta heila míns, er jeg vitfirrtur. Það varð
að setja mig i geðveikrahæli í tvö ár, og vel
getur skeð að jeg verði að fara þangað aftur
nema því aðeins jeg geti fundið mann, sem
hefir heila með eðlilegum lit, og tekið stykk-
ið úr honum. Jeg hefi reynt tvo, en það voru
ófærir menn — alsettir rauðum hlettum á
heilanum. En á yður hefi jeg óbilandi trú.
—• Hvernig ætlið þjer að ná í heila minn?
gat Daníel stunið upp.
— Skera hann úr, auðvitað, svaraði hinn.
Þjer getið verið alveg rólegur. Jeg er mesti
skurðlæknir heimsins.
— Og hvað gerið þjer svo við mig?
Læknirinn skríkli. — Gref yður í kletta-
garðinum mínum. Jeg kalla hann grafreitinn
minn. Ef þjer nú viljið vera svo vænn að
hggja alveg kyrr ....
— Hættið! æpti Daníel og reyndi að dylja
skelfingu sína. Jeg hefi áhuga á nýjum upp-
götvunum, og verð að fá að vita hvaða efni
þetta var, sem þjer ljetuð mig þefa af.
Kvalarinn brosti. — Jeg er alveg jafn vel
heima i krókaleiðum vísindanna og jeg er
handviss með hnifinn, sagði hann. — Efnið
hefi jeg sjálfur fundið upp. Verkanir þess
eru miklu undursamlegri en nokkurs svefn-
meðals, og samt hefir það engin lamandi á-
hrif á heilann. Þjer getið skilið alt, sem jeg
segi við yður og jafnvel talað við mig, en
þrátt fyrir það gætuð þjer ekki hreyft hönd
nje fót nema kanske um þumlung eða svo.
—- Hve lengi----------standa áhrifin yfir?
— Hjer um bil tíu minútur enn......Það
minnir mig á, að jeg má ekki eyða tímanum
svona. Síðasti tilraunamaðurinn, sem jeg
hafði, var ekki nærri eins vel siðaður og
þjer. Jeg varð heldur seinn til við hann og
varð að beita afli til þess að halda honum
i stilli. Læknirinn steig áfram. Hnífurinn
skein fyrir framan augu Daniels cins og
silfurráli. Hann reyndi að æpa, en gat ekki