Fálkinn - 20.10.1928, Síða 14

14
FÁLKI'NN
Biðjið um
BENSDORPS
SÚ KKULAÐI
Ódýrast eftir gæðunum.
súkkulaðið er að dómi
allra vandlátra hús-
mæðra langbest.
Litla Bílastöðin
Lækjartorgi
Bestir bílar.
Besta afgreiðsla.
Ðest verð.
Sími 668 og 2368.

1 Auglýsingar yðar SLfefþ*? bir.a'f Fálkanum. m
Málninga-
vörur
Vegglóður
Landsins stærsta úrval.
„Málaririn"-
Reykjavík.
Framköllun. Kopiering
Stækkanir.
Carl Ólafsson.
yy Kaupum lifandi refi og allar íslenskar skinnavörur.
íslenska refaræktarfjelagið. Sími 1221. Símnefni: Fux.
nema hvíslað. Hann fann grip þessara kö.ldu,
sterku fingra á hnakka sjer. Það var víst úti
um hann........
Á allra síðasta augnablild har óvænt við.
Þungt fótatak heyrðist fyrir utan gluggann,
og glumdi í dyrabjöllunni um alt húsið.
— Yður væri ráðlegra að gá að, hver
þetta er, stamaði Daníel. — Það kann að
vera einhver með lietri heila en minn er.
Læknirinn læddisl út að glugganum. Þegar
hann kom aftur, var hann náfölur. Hann
lagði frá sjer hnífinn, lokaði öskjuna niður
í hlaðborðið, þar sem liann hafði tekið
hana, hengdi upp sloppinn og fór aftur í
treyjuna. Síðan leit hann aftur á Daníel
með hræðileguin svip. Lymskan skein vit úr
augnaráði hans — blandin hræðslu.
— Jeg verð að fara frá yður, vesalingn-
um, sagði hann harkalega. Það eru til menn
svo hundruðum skiftir, sem þarfnast mín
meir. Það er verið að sækja mig burt — til
enn veikari sjúklings.
Aftur glumdi bjölluhljómurinn gegn um
lnisið. Londe tafði ekki lengur. Hann lædd-
ist út úr herberginu og lokaði dyrunum
varlega á eftir sjer. Daníel fann nú mátt í
sjer til að hreyfa hendur og fætur dálítið.
Loks lókst honuní að setjast upp. Aftur
hringdi bjallan. Hann heyrði hvískurraddir,
síðan varð þögn og loks heyrðist honum
gengið um dyr langt í burtu. Hringingin
inagnaðist. Hann dróst út að glugganuin.
Þar voru tveir lögreglumenn og svo Ann.
Honum tókst að berja veiklega á gluggann,
svo þau heyrðu til hans, og sá hann þá
snöggvasl skelfda andlitið á Aiin fyrir utan.
Annar lögreglumaðurinn gat opnað gluggann
með sjálfskeiðing, og þau komu öll inn i
herbergið. Nú gat Daniel aðeins staðið upp-
rjettur og rödd hans var nokkurnveginn
róleg. — Britton er vitfirringur — stamaði
hann. — Náið í hann, ef þið getið. Hefðuð
þið komið mínútu seinna, væri jeg dauður
maður.
Lögreglumennirnir flýttu sjer burt, en Ann
varð eftir. — Eruð þjer særður? spurði hún
veiklulega.
— Nei, bara deyfður með einhverju með-
ali, svaraði hann. -— Þessi maður tilheyrir
verstu tegund vitfirringa, sem jeg hefi fyrir
hilt .... Hvað fjekk yður til að koma?
Hún brosti veiklulega. — Jeg fann það á
mjer, að þjer væruð að hlaupa í gönur, sagði
hún. — Jeg sá yður lengst í burtu á stígn-
um, og, að þjer fórnuðuð upp höndunum,
svo jeg hjelt, að þjer hefðuð fengið eitthvert
kast og uin leið hurfuð þjer inn í garðinn.
Jeg vissi, að ekkert myndi þýða að fara á
eftir yður ein, svo jeg hljóp á lögreglustöð-
ina eftir hjálp.
— Þjer hafið bjargað lífi mínu, tautaði
hann.
— Já, en þjer hæltuð því mín vegna,
svaraði hún.
— Jeg hefði aldrei trúað, að náunginn
væri annar eins djöfull. Hlustið þjer á:
Þau heyrðu fótatalc lögreglumannanna
inni í tóma húsinu, og dyr opnast og lokast,
muldrandi raddir — en jafn nær komu þeir
til baka. Persónurnar úr sorgarleiknum,
læknirinn og kona hans — voru enn einu
sinni sloppin út í skuggaheiminn.
Ann Lancaster sat í hægindastól, sem
hafði verið dreginn að skrifborði Daniels
Rocke. Hún var al-sorgarklædd, þvi leyndar-
mál klettagarðsins var orðið heyrinkunnugt,
almenningi til skelfingar. Jafnvel hlöðin,
jafn gráðug og þau eru i reyfarasögur,
höfðu l'arið á hundavaði yfir hryllileguslu
smáatriðin, og enginn vissi enn hver skötu-
hjúin voru.
— Eldcert að frjetta enn? spurði hún.
— Ekki annað en samsafn af þessum
vanalegu kjaftasögum, muldraði hann. En
jeg er í sambandi við einn vin minn, sem
lætur mig vita jafnskjótt sem eitthvað skeð-
ur, sem hendandi eru reiður á.
— Jeg hefði haldið, að jafnvel skæðasta
glæpamanni heimsins hefði veitt það erfitt
að hverfa frá stað eins og Dredley — sjer-
staklega með kvenmann með sjer, sagði
hún. — Og, að vitfirringi skuli takast það,
og hafa samt alt Iögreglulið Englands á hæl-
um sjer, virðist enn furðulegra.
— Londe er ekki vitfirringur nema á einu
sviði, minnti Daniel hana á. — Hann þjáist
af þeirri hugsun, að hann verði að setja
stykki úr heila annars manns í sinn eigin.
En þegar því sleppir, held jeg, að hann sje
eins stórgáfaður og hann hefir nokkurntíma
áður verið. ÞnS er það, sem gerir hann svo
stórhættulegan.
Hrollur fór um hana. — Og þá konan!
spurði hún.
— Hún var helsta hjúkrunarlconan hans,
og varð vitskert á sama augnabliki og hann-
Hennar yitfirring liggur í því einu að trúa
því, sem hann óskar að sje mögulegt.
— Er hún konan hans í raun og veru?
spurði Ann forvitnislega.
— Þau voru látin laus sitt af hvoru hsel-
inu, með ekki viku milliblii, svaraði Daniel-
Þau hittust i London og voru gefin saman
eftir leyfisbrjefi. Svo var haldið, að þa11
hefðu farið aftur til Ástralíu.
Og í stað þess ganga þau einhversstað-
ar laus, sagði Ann, með dálitlum hrolln
Hann er að brýna linífinn sinn á næsta fórn-
ardýrið og hún bíður með honum.
— Ætlið þjer að halda áfram í stöðu yð'
ar í utanríkisráðuneytinu? spurði Daniel alt
í einu dálítið snögglega.
—• Það vona jeg ekki verði, svaraði hún-
Hví spyrjið þjer?
—- Jeg ætla að fara að vinna uppá eigú1
hönd, svaraði Daniel. Viljið þjer fá stöðu
hjá mjer?
— Hvað ætlið þjer að starfa? spurði hún-
— Jeg hefi nú að vísu byrjað eins °S
klaufi, svarið hann. — En það er að koin-
ast á laggirnar ný deild i leynirannsóknU'
deild innanríkisráðuneytisins, fyrir henni
stendur vinur ininn, sem jeg minntist á,
og við ætlum að finna Londe. .íeg er lú"1
skuldbundinn til að hjálpa hcnum í öðruiu
inálum, þar sem jeg get orðið að liði. Svo
er auðvitað mín vanalega vinna á daginn u
lesa dulskeyti, fyrir hvern, sem vill nota nug
til þess. Utanríkisráðuneytið sendir mjel
enn það, sem það hefir af slíku.
— .Jeg fjekk áður 55 shilling, sagði hun-
Á því get jeg að vísu lifað, en samt vihú
jeg gjarna fá 00 shilling á viku.
— Einhver ráð verða með það, sagöJ
hann. Yður mun finnast vinnan leiðinleg
stundum — því þjer verðið að hjálpa mjel
við skeytin þegar ekkert annað er að gera-
— Ekkert er mjer það móti skapi, sval'
aði lnin. Það er eitt, sem getur sætt rnig V1
livaða þrælavinnu, sem vera sltal.
Frh.