Fálkinn - 23.02.1929, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
Persónulegt segulmagn.
Eftir O. Henry.
Jeff Peters hefir reynt jafn
margar leýðir til þess að krækja
sjer í aura, eins og blöðin eru á
trjánuni. En skemtilegast þykir
mjer, að heyra hann segja frá
æskuárunum, þegar hann seldi
smyrsli og hóstadropa á gatna-
mótunum og lifði frá hendinni
til munnsins.
— Jeg kom til Fisher HiII í
Arkansas, sagði hann, í hjartar-
skinnsúlpu og loðskinnsskóm,
með sitt hár og þrjátíu karata
demantshring, sem leikari einn
i Texarkana hafði átt.
Jeg nefndist Waugh-hoo, fræg-
ur Indíánalæknir. Hafði þó ekki
riémá eitt einasta lyf, en það
dugði lika við öllu og hjet „upp-
stigningardropar". — Atvinnan
hafði gengið bölvanlega i bæn-
um sein jeg kom frá, svo jeg
hafði ekki nema fiinm dollara á
mjer. Jeg fór í lyfjabúðina i
Fisher Hill og fjekk út í reikning
sex tylftir af meðalaglösum og
korktöppum. Miða og meðala-
efni átti jeg sjálfur. Mjer fanst
lífið fara að brosa við mjer á
ný þarna sem jeg stóð í gisti-
húsherherginu og ljet vatnið
renna úr krananum ofan í glös-
in, en flöskurnar með lífgjafar-
efnunum stóðu i röð í kringum
mig á borðinu.
Sama kveldið leigði jeg vagn
og ók upp í Stórugötu og fór að
selja dropana mina. I>eir gengu
út eins og skran á uppboði, og
jeg hafði sclt 24 glös á 50 cent
hvert, Jiegar jeg varð var við, að
einhver togaði í jakkalafið mitt.
Jeg skildi hvað þetta átti að
þýða, og brölti niður úr vagnin-
um undir eins og stakk fiinm
dollara seðli í lófann á rnanni
sem hafði silfurstjörnu á jakka-
kraganum. Gott veður í kvöld,
lagavörður, segi jeg.
Hafið Jijer fengið leyfis-
hrjef lil Jiess að selja svikalýf á
götum borgarinnar? spyr hann.
— Nei, jeg vissi ekki að nokk-
ur borg væri hjer til. En takist
mjer að finna hana á morgun,
Jiá skal jeg kaupa leyl'i.
—■ Já, þangað til það er gert,
get jeg ekki Ieyft yður að halda
áfram sölunni, segir lögreglu-
þjónninn.
Jeg hætti að selja og liypjaði
mig lieim á gistihúsið. Þar tjáði
jeg veitingamanninum vandræði
mín.
•j— Það þýðir ekki að reyna
þesskonar í Fisher Hiil, segir
hann. Hoskins læknir, eini lækn-
irinn i bænum, cr mágur borgar-
arstjórans, og þeir leyfa aldrei
hómópötum að komast að hjer.
— Jeg hefi ekki lækningar að
atvinnu, segi jeg'. Jeg liefi keypt
leyfisbr jef sem varningsmaður.
Og dugi ekki Jiað leyfi þar sem
jeg kein, þá kaupi jeg nýtt, fyrir
þann og þann bæinn.
Morguninn eftir fór jeg á
horgarst jóraskrifstofuna, en þar
var mjer sagt, að hann sjálfur
væri ekki kominn enpþá. Og
enginn gat frætt inig um, hve-
mer hann væri að hitta. Svo
Waugh-hoó læknir fer til gisti-
hússins aftur, og þar kveikir
hann i vindli og setst í reykskál-
anum meðan á biðinni stendur.
Innan skannns kemur ungur
maður með blátt hálshnýti inn
og slengir sjer niður á stól við
hliðina á mjer og spýr hvað
klukkan sje.
— Hálf ellefu, svara jeg. Og
þú heitir Andy Tucker. Jeg hefi
sjeð Jiig í vinnu. Varst það ekki
þú, sem varst á ferðalaginu með
Cupido-böggulinn fræga i Suður-
ríkjunum? í honum var trúlof-
unarhringur með demanti. gift-
ingarhringur, kartöfluhýðir,
krukka með Rigabalsami og
verkeyðandi dropar — alt fyrir
50 cent.
,— Jú, alveg rjelt.
Jeg Jnirfti á samverkamanni
að halda og við Andy urðum
Jiessvegna sammála um, að rugla
sainan reitunum. Jeg sagði hon-
um hvernig ástatt væri fyrir
mjer, skýrði honnm frá bágu
f jánnálaástandi ininu, og hver
væri undirrót þess böls: sam-
bandið milli borgarstjórans og
læknisins á staðnum. Það var
ekki hátt á honum risið heldur,
en hafði Jió hafl von um, að
næla nokkra dollara með því að
efna til samskota í nýtt herskip.
Við gengum nú fram i anddyrið
lil þess að bollaleggja framtiðar-
áætlunina.
Klukkan ellel'u daginn eftir
sit jeg einn á sama slað þegar
negri einn rekur nefið inn í
gættina og spyr hvort læknirinn
vilja gera svo vel að koma og
líta á Bánks dónlara, sem sje
mjög þungt haldinn. Banks var
jafnframt borgarstjóri á staðn-
um.
Jég'er ekki læknir, segi jeg.
Hversvegna fer þú ekki til lækn-
isins?
— Nei, massa, svarar negrinn,
Hoskins læknir er í sjiikravitjun
úti í sveit, þrjár mílur undan.
Hann er eini læknirinn í bænum
og massa Banks er þárþjáður.
Hann bað mig spyrja, hvort þjer
gætuð ekki komið.
Nú, það er víst skylda mín
að hjálpa bróður í neyð fyrst
svona er, segi jeg. Svo sting jeg
dropaglasi í vasanum og labba
brekkuna u])pN að húsi borgar-
stjórans, fallegasta húsinu i bæn-
nm.
Banks borgarstjóri var dúðað-
ur í l'jall af sænguni og sá ekki í
annáð en skeggið og lappirnar.
Hann stundi og kveinaði, svo að
raun var að hlusta á það. Ungur
maður stóð við rúmið hans og
hjelt á vatnsbolla.
Æ íæknir, segir borgar-
stjórinn, jeg er svo sárþjáður.
Getið ])jer ekki hjálpað mjer?
— Herra borgarstjóri, segi jeg,
jeg er ekki eins og flestir aðrir
lærisveinar Æskuláps. Jeg liefi
aldrei gcngið á lækanskóla; jeg
kem bjer aðeins sem maður, lil
J)ess að reyna að lijálpa sam-
Jiegn mínum á jarðríki.
— Guð launi yður, segir hann.
aís NORSK-ISLANDSK HANDELSKOMPANI
TELEGR.ADR. GERM. OSLO.
Heyrið Jijer, Waugþ-hoo læknir,
þettá er systursonur minn og
heitir Biddle. Hann hefir verið
að reyna að draga úr þrautun-
uin en Jiað teksl ekki. Æ, æ!
Æ, æ, vælir hann svo.
Jeg kinkaði kolli til Biddle og
svo selst jeg á rúmstokkinn og
tek á slagæðinni. Sýnið injer
lifrina nei, tunguna, ineina
jeg. Svo lyfti jeg upp augnalok-
inu á honum og glápi beint i
sjáaldrið á honum. Hve lengi
hafið þjer verið yeikur, spyr jeg.
—• Það bvrjaði æ, æ! í gær-
kvöldi, segir borgarstjórinn. Get-
ið J)jer gel'ið mjer nokkuð við
því, haldið þjer?
Mr. Fiddle, segi jeg, vilj-
ið þjer gera svo vel og draga
gluggatjaldið dálítið upp.
Biddle, segir ungi maður-
inn. Heldurðu að þú hafir ekki
lyst á svolitlu fleski og eggi,
Jaines frændi?
Nú legg jeg eyrað að hægra
herðablaði borgarsljórans og
hlusta. Herra borgarstjóri,
segi jeg, þetta er slæmt tilfelli
al' bólgu í arpikordu hægra við-
beinsins!
Drottinn minn! stynur
hann. Getið J)jer elcki sinurt ein-
hverju á það eða sett á J>að
spelkur eða eitthvað annað?
Jeg lek hatt minn og geng til
dyra.
- Þjer 'eruð ,þó ekki að fara,
læknir? vælir borgarstjórinn.
Þjer ætlið þó ekki að láta inig
liggja hjerna hjálparlausan með
Jietla hvað var það nú, sem
veikin hjet?
Það bæri vott um mikinn
mannúðarskort, dr. Wha-ha, að
yfirgefa bróður í neyð, segir
Biddle.
Waugh-hoo heiti jeg, ef
Jijer getið haft J)að rjett eftir,
segi jeg. Og svo geng jeg aftur
að rúminu og strýk hárlubbann
l'rá cnninu. Hr. borgarstjóri, segi
jeg, yður geta eiigin lyf lækhað.
Það er aðeins eitt sem nokkuð
dugir þegar svona stendur á:
persónulegt segulmagn.
Hafið þjer það, læknir?
spyr borgarstjórinn.
— Jeg' er einn af’ þeim fáu,
segi jeg. Mállausir tala og blind-
ir sjá, þegar jeg vil. En það eru
ekki allir verðir Jiess að njóta
góðs af Jiessari aðferð. Þess
vegna má stunduin sjá inig selja
fáiæklingunum á götunní lyfja-
su11. Jég vil ekki nota persónu-
legt segulmagn vi ð yður. Jeg
Ireð ekki vísindi mín niður í
skarnið, — l'ólk sem jeg hjálpa
er vant að borga vel.
Viljið J)jer ekki hjálpa
mjer? spyr borgarst jórinn.
Heyrið þjer, segi jeg. Jeg
hefi átt töluvert í brösum við
læknafjelögin þar sem jeg hefi
komið. Jeg geri mjer ekki lækn-
isverk að atvihnu. En til Ju'ss
að bjarga lífi yðar skal jeg nota
aðferðina mína við yður, með
J)ví skilyrði, að þjer sem borg-
arstjóri sjáið um, að jeg' fái
söluleyfi.
ðaooaaoooaoooaooaooooooaa
o o
I Verslið I
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
Edinborg.
s
o o
ooooooooooooooooooooooooo
Sjálfsagt, segir borgarstjór-
inn. En byrjið Jijer nú; jeg finn
að verkirnir eru að koina aftur.
Borgunin er 250 dollarar
og jeg ábyrgist að lækna yður
við fyrstu tilraun, segi jeg.
- Jeg geng að því, segir
borgarst jórinn. Jeg geri ráð
fyrir, að lif mitt sje meirh en
250 dollara virði.
Svo settist jeg við rúmið og
góndi inn í augað á honum. —
Nú hugsið þjer ekki um sjúk-
dóminn, segi jeg. Þjer eruð ekki
yeikur. Finnið hvergi til. Þjer
viðurkennið, að yður hafi skjátl-
ast. Nú finnið þjer, að verkirn-
ir, sem Jijer höfðuð ekki, eru
að hverfa úr skrokknum á yður.
Mjer finst jeg' áreiðanlega
belri, segir borgarstjórinn.
Jeg strauk honum nokkrum
sinnum um ennið. Nú er bólg-
an, horfin, segi jeg. Hvernig
finst yður?
— Mikið undur er J)etta!
ségir borgarstjórinn. Jeg er gall-
hraustur.
Ja, svo var Jntð borgunin,
segi jeg. N'iljið J)jer láta mig fá
hana í seðlum.
Peningarnir eru við hend-
ina, segir borgarstjórinn og
dregur vasabók undan koddan-
um. Og svo telur hann fram
fimm fim.tíu dolla seðla. Sæktu
kvittunina, scgir hann við
Biddle.
Jeg skril'a unriir kvittunina
og borgarstjórinn rjettif mjer
peningana. Jeg stakk þeiin rijúpt
niður í vasann innan á.
Gerið nú skyldu yðar,
IeynilögregluJ)jónn, segir borg-
arstjórinn með illgirnislegu
glotti og í þann svipinn líkt-
isl liann ekki höt veikum manni.
Biddle tekur i handlegginn á
mjer. Jeg tek yður hjer með
fastan, Waugh-hoo læknir, öðru
nafni Peters, segir hann, t'yrir
að hafa rekið skottulækningar í
leyfisleysi.
Hver efuð- þjer? segi jeg.
Jeg skal segja yður hver
hann er, segir borgarst jórinn,
sem nú var setstur upp í rúm-
inu. Hann er leynilögreglumað-
ur, sem læknafjelagið hefir gert
út. Hann kom til mín í morgun
og svo settum við út þessa
gilriru til J)ess að veiða 'yður.
Jeg geri tæplega ráð fyrir, að
Frh. á 1)1 s. 15.