Fálkinn - 23.02.1929, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
I Veðdeildarbrjef. |
S '"Miiiiifinin'ninimninininimniiiininimiBinini S
Bankavaxtarbrjef (veð-
deildarbrjef) 8. flokks veð-
deildar Landsbankans fást
keypt í Landsbankanum
og útbúum hans.
Vextir af bankavaxta-
brjefum þessa flokks eru
5°/o, er greiðast í tvennu
lagi, 2. janúar og 1. júlí
ár hvert.
Söluverð brjefanna er
89 krónur fyrir 100 króna
brjef að nafnverði.
Brjefin hljóða á 100 kr.,
500 kr., 1000 kr. og
5000 kr.
S
s
| Landsbanki Íslands !
** s
iimillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllii
Hreinar léreftstuskur
kaupir háu verði
Prentsm. Gutenberg.
<n
<i)
+-■
c
cö
>
I—
<1)
O
Reykið einungis
Phön ix ®
>
3
<ri
Ð)
Q-
vindilinn danska.
rAAHAA ^
^ rlver, sem notar ^
i CELOTEX ►
< og ►
< ASFALTFILT ►
^ í hús sín, fær hlýjar og jj,
j rakalausar íbúðir. ^
^ Einkasalar: ^
< Verslunin Brynja, ►
^ Laugaveg 24, Reykjavík. ^

— REYKIAVÍK ——
ísafirði, Akureyri og Seyðisfirði.
HmmmmiiiiniiinmmiimmimiiiitHmiiHiiiiiiiiiiiimiitúHiiiiiHijitHiiiiimÍMiHiiMiiiiiiiiiimiiNHHi
Þakpappinn
Zinco-Ruber
verður ódýrastur,
en þó bestur.
Reynið hann!
(*
(
Menja,
^ Fernisolía,
(. Þurkefni,
Penslar.
t
( Einar 0. Malmberg.
( Vesturgötu 2. — Sími 1820.
súkkulaðið er að dómi
allra vandlátra hús-
mæðra langbest.
*$álRinn
er víðlesnasta blaðið.
er besta heimilisblaðið.
ÞVOTTABALAR 10,50, 9,50, 8,50, 7,50, 6,25, 4,95, 3,95.
________Sigurður Kjartansson, — Laugaveg og Klapparstíg.
Eftir
PHILIPPS OPPENHEIM.
frá. Þetta þýðir ekki, hr. Rocke, jeg ætla
mjer ekki að hýma hjerna meðan þjer eruð
að elta Londe.
— Jeg er hreint ekki viss um, að við sjá-
uni yfirleitt neitt til hans á morgun, sagði
hann. Brjefritannn lofar ekki öðru en því
að segja hvar hann sje niður kominn.
— Hvað, sem því líður, ætla jeg ekki að
eiga á hættu að verða skilin eftir, sagði hún
i ögrunarróm, sem gaf lil kynna, að málið
væri útrætt af hennar háífu.
Hún fór því, nákvæmlega eins og Daníel
hafði sagt henni, að hún mundi gera, þrátt
fyrir öll mótmæli, — og það var ekki fyrr
en þau voru komin gegn um Cobham og far-
in að aka hægt, að hann fann til neins óró-
leika. Og þó vissi hann, að það var ástæðu-
laust, því rjett á eftir, en vandlega hulinn
sýnum, var lögregluvagn og í honum Sir
Francis Windergate og tveir vel frægir lög-
regluþjónar. Skainmhyssa hans var tilbúin,
og hann álcvað að skjóta jafnskjótt og hann
ýrði nokkurs var, sem gæti hugsast vera
svik. Hvað sjálfan hann snerti, fann hann
ekki til neins nema tillilökkunar, og hann
■vissi, að sú óró, sem var í huga hans, var
eingöngu vegna stúlkunnar, sem sat við hlið
hans. Æsingin fór annars Ann vel, nema
hvað augu hennar urðu helsti griinmiieg, og
numnur hennar varð heldur of líkur beinu
stryki. En hún var vel vakandi og eins og
segulmögnuð. Á þessu augnabliki komu
rnargar sundurleitar hugsanir upp í huga
Þaníels. Honum varð það alt í einu Ijóst, að
framkoma hans við hana hafði verið of hörð
og skipandi. Sir Francis hafði aldrei dregið
dulur á aðdáun sína við hana og Winder-
gale hafði jafnvel gengið skrefi lengra. En
hann einn hafði aldrei verið annað en hús-
bóndi hennar, — önugur, miðaldra maður.
Hið eina, sem tengdi þau saman var saineig-
inleg löngun til að ganga af þessum manni
dauðum. Nú voru þau að leggja út i sömu
hættuna bæði, og nú fyrst varð honum ýmis-
legt ljóst, sem hann hafði aldrei gefið gaum
að áður, og hugur hans varð æ órórri. Ann
var aftur á móti algjörlega niðursokkin í fyr-
irætlun þeirra. Hún laut dálítið fram og
rannsakaði umhverfið með augunum,
— Við ættum að fara að sjá eitthvað til
hr. Griggs úr þessu, sagði Daníel.
Hún sneri sjer við og leit á hann. Málróm-
ur hans var öðruvísi en hann átti að sjer.
Síðan leit hún fram eftir sljettum veginum
og benti honuni á gamlan Ford-vagn, sem
hafði staðnæmst hjá stígnum. Vjelarhlífin
var uppi og maðurinn virtist vera að athuga
vj elina.
— Hvað líst yður á þetta? spurði hún.
Hann hægði á sjer. — Eruð þjer ekki
hræddar? hvislaði hann.
—- Jeg hræðist ekkert í heiminum, svar-
aði hún, -— nema það, að Londe' kunni að
deyja áður en við náum í hann.
— Þjer eruð hugrökk stúlka, svaraði
hann.
— Jeg elskaði föður minn, sagði hún,
blátt áfram, — og hugsunin um, að þessi
djöfull í mannsmynd skuli ganga laus og
brugga fleiri glæpi, liggur á mjer eins og
martröð. Sjáið þjer, hjelt hún áfram. Þarna
er inaðurinn, sem fór í stað Londes frá Salis-
burysljettunni. Það er Griggs.
Maðurinn, sem hafði verið að athuga vjel-
ina, nálgaðist þau hægt og bítandi. Hann
var næstum óþekkjanlegur; fölur, hrukkótt-
ur og með einkennilegan svip á nautsandlit-
inu. Hann var ógreiddur og órakaður og yfir-
leitt alls ekkert aðlaðandi samsærismaður.
En enginn vafi gat á því leikið, að hjer var
kominn G,riggs.
Daníel stöðvaði vagninn. Griggs gekk að
honum og tók hendi í vindrúðuna. Hann
virtist þurfa stuðnings við. — Eruð þjer með
peningana, herra? spurði hann.
Daníel kinkaði kolli. — Þeir eru í vasa
mínum, sagði hann, — og þeir skulu verða
yðar jafnskjótt sem við höfum tekið Londc
fastan.
— Og engar spurningar?
— Nei, engar.
Griggs leit tortryggnilega aftur á veginn.
— Hvað margir menn koma á eftir? spurði
hann.
— Þrír, sem eru vanir handalögmáli, svar-
aði hann, — auk Sir Francis og mín.
— Hann er hreinasti djöfull, tautaði
Griggs. — Hann er Satan sjálfur. Það er
hann. Þjer getið aldrei reitt yður á hann fyr
en handjárnin eru komin um úlfliði hans.
— Fylgið okkur til hans, sagði Daníel.
Það er alt og sumt, sem þjer þurfið að gera.
Við híðum ef til vill ekki eftir handjárnun-
um.
Griggs þurkaði svitann af enni sjer. — Jeg
verð feginn þegar þetta er af staðið, stundi
hann, er hann leit á hinn vagninn nálgast.
—- Jeg vildi, að guð hefði hlíft mjer við þvi
að sjá hann nokkurntíma. Komið þjer á
eftir mjer, sagði hann vesaldarlega eftir að
hafa hikað snöggvast. — Hjer um bil mílu
hjeðan, beygi jeg til vinstri, fer svo eina
inílu áfram og beygi því næst til hægri. Þá
sjáið þið akveg, nokkra faðma áfram og
hliðiö verður sennilega opið. Svo er húsið
hjer um bil 50 föðmum lengra burtu og hann
er þar inni. Undir eins og þið eruð komin
í augsýn, verðið þið að aka eins hratt og
unt er. Hann er að gera einhverjar tilraunir
sem stendur.
— Ætlið þjer ekki inn líka? spurði Daníel.
Griggs var að loka vjelinni á sínum vagni,
en leit upp. — Nei, svaraði hann, jeg ætla
að fara að húsabaki. Það er annar akvegur
að bakdyrunum, og jeg þarf að skilja eftir
þessar matvörur. Herbergi húsbóndans veit
út að þeirri lilið. Þið farið að framan og get-
ið komist inn, áður en hann heyrir til ykk-
ar. Framdyrnar eru ólæstar og jeg hefi falið