Fálkinn - 23.02.1929, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
$krítlur.
— Afarskemtileg svona sjáferð. Fgr-
irtaks veöur og konurnar sjóveikar!
* * *
Maður nokkur kora til • læknis og
l)að liann að lita á öklann á sjer. —
hegar læknirinn hafði skoðað mann-
inn segir hann:
— Hvað hafið ))jer gengið lengi með
hetta ?
— Hálfan mánuð.
— Heyrið þjer, inaður ininn. Hvern-
ig stendur á að þjer hafið ekki lcomið
lil mín fyr; það er brotið bein í ökl-
anum á yður.
— I’að skal jeg segja yður. Hvenær
sem mjer verður misdægurt segir kon-
an mín að það stafi af reykingum og
skipar mjer að hætta að reykja. Svo
jeg ællaði að revna að harka þetta af
injer.
★ * *
GESTRISNI.
Fyrir nokkrum árum kom inaður
austan úr Mýrdal til Reykjavíkur.
Hann átti enga kunningja í höfuð-
staðnum, sem hann gæti gist hjá, en
liafði liaft spurnir af þvi, að á Hjálp-
ræðishernum væri hægt að fá góða og
ódýra gistingu.
Hann spurði til vegar og loks er
honum visað á hús fyrir endanum á
Aðalstræti. Hann gengur að dyrunum
og les það sem yfir þeim stendur, til
þess að vera viss um að fara rjett.
Það stendur: Htóö og eldurl
— Iíkki líst mjer á að fara þarna
inn, hugsaði maðurinn. Honum þótti
yfirskriftin hálf ófriðleg, en þetta var
mesti meinhægðarmaður. Svo fer hann
að leita að öðrum dyrum og finnur
þær, út að Suðurgötu. Þar stendur:
Ilúspenna, lífshœlta!
Maðurinn tók til fótanna. Hann
lá úti um nóttina og hefir aldrei
komið til Reykjavíkur síðan.
* * *
Jóna hafði aldrei koinið i Ieikhús
liessi fjögur ár, sem liún liafði verið
i Reykjavik. Einu sinni gefur hús-
móðir hennar henni aðgöngumiða á
leikhúsið og situr og bíður þangað til
liún kemur aftur.
— Jæja, Jóna mín. Hvernig líkaði
yður leikurinn? spyr frúin.
— Alveg ágætlega! Þjer hefðuð átt
að heyra hvernig vinnukonan skamm-
aði frúna. Maður getur svei mjer
lært margt á því að koma i leikhúsið.
Adamson reyn-
iv, en laun
heimsins eru
vanþakklæti.
GÁFNAPItÓF.
Fræðsluinálastjórinn er á eftirlits-
ferð. í einum barnaskólanum spyr
hann kenslukonuna, livort nokkur
börn sjeu sjerstaklega tornæm í
bekknum. Hún neitaði því, stutt í
spuna.
— Við skulum nú reyna samt, seg-
ir fræðslumálastjórinn. — Heyrið þið
börn, nú skuluð þið taka eftir. Látið
þið öll aftur augun og hlustið vel.
Og svo fór fræðslumálastjórinn að
eftirlíkja fuglatisti.
— Opnið nú augun og segið hvað
jeg gerði, segir hann.
— Þjer kystuð kenslukonuna, hróp-
uðu öll börnin samtímis.
Stúlka nokkur bað húsmóður sina
eitt sinn um leyfi til þess að fara upp
í sveit til þess að vera viðstödd gull-
brúðkaup ömmu sinnar. Húsmóður-
inni fansL sjálfsagt að veita leyfið
þegar svona stóð á og stúlkan fór og
kom aftur eftir fjóra daga. Húsmóð-
irin spyr hvernig liún hafi skemt sjer
og hvort ömmu hennar hafi eklci þótt
gaman að gullbrúðkaupinu.
— Jú, hún hafði mjög gaman af
þvi, frú.
— Og afa yðar? Var hann hress og
kátur?
— Hann afi? Hann gat ekki verið
viðstaddur. Það eru 22 ár siðan liann
Vinnukona, sem ekki var læs, fjekk
svolátandi meðmæli hjá húsbændum
sínum, er hún fór úr vistinni:
„Það vottast hjer með, að liandhafi
Jiessa brjefs hefir verið í vist hjá
mjer í eitt ár — að frádrengum 11
mánuðum. Hún hefir á þeim tíma
reynst iðin —- við að stelast út, nær-
gætin — við sjálfa sig, fljót til — að
afsaka sig, ástúðleg — við unga
pilta, trygglynd — við iögregluþjón-
inn, og ráðvönd — þegar alt var und-
ir lás“.
* * * *
Ferðamaðurinn: Hvað er laiigt lijeð-
iin til Reykjavikur?
Flóamaðurinn: Það eru 70 kílómetr-
ar, en ef þú ríður liart getur vel verið
að það sjeu ekki nema 50.
* * *
Frú ein var alveg í öngum sínum
yfir vinnukonunni, liún braut svo
mikið af gleri og postulíni. Hún
hafði reynt ýms ráð til þess að fá
stúlkuna til að kjá að sjer, en ekk-
ert dugði. Einu sinni segir liún:
— Jeg veit ekki hvað jeg á að gera
við yður, Lína. í þessum múnuði haf-
ið þjer inölvað fyrir meira en kaup-
inu yðar nemur.
— Jeg sje ekki önnur ráð en þjer
liækkið kaupið, frú.
— Hugsið yður, — í gœr kastaði telpan öllum fötunum sinum út um
gluggann, úr þriðju hœð!
— Það var sannarlega heppilegt að hún var ekki i fötunum sjátf.
— Mjer finst þó að það síðasta, sem
ung stúlka œtti að gera sje að fara
inn á nælurkrá.
— Þaö var lika síðasti staðurinn
sem við vorum á. Þaðan fór jeg beint
heim.
Húsbóndi einn seiuli vikadreng sinn
i næstn hús með brjef. Þegar dreng-
urinn kemur aftur spyr liúsbóndinn:
— Hittirðu hr. Tliompson og skilað-
irðu brjefinu?
— Já.
— Hvernig leið lionum?
— Honum leið vel, en hann sjer
víst mjög illa.
— Sjer hann illa? Við hvaö áttu,
drengur?
— Meðan jeg var inni hjá lionuni
spurði hann mig tvisvar livar liúan
mín væri, og þó get jeg bölvað mjer
upp á það, að jeg tók hana ekki ofan
meðan jeg var inni.
★ * *
— Getur þú sagt mjer, Óli litli,
hvað tvisvar sinnum tveir eru mikið?
spyr kenslukonan i reikningstímanum.
___ ? ? ?
— Er ekki til köttur heima lijá
þjer?
— Jú.
— Ef kötturinn eignast tvo ketl-
inga í vor og aðra tvo i haust, livað
verða það þá margir ketlingar alls?
— Það verða núll ketlingar, því
kötturinn lieima er fress.
— Er það piltur eða stúlka, sem
hún mamma þin eignaðist?
— Það hlýtur að vera stelpa, þvi
jeg sá að hún mamma brúkaði duft
á hana.