Fálkinn - 16.03.1929, Blaðsíða 3

F Á L K I N N
3

",í v>ý‘, 'J'?»•,/f'f? 'i.*1'
'
JtVS Wmmrn ■
, • >. i
%~c '
•: ' :

'Jf/W'
■//b-

WÍE.-W-'i'- V:
'y/
y$$j$ "/, 'f'l ' -i

r..

,y i?
4.
** '' ,■
WVM#
. -'rw.
4, ■"'"’
» .Jte
T: :-l*' '*r* •
„. - *

HEIMSSÝNINGARBORGIN
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM.
Ritstjórar:
Vilh. Finsen og Skúli Skúlason.
FramkDœmdastj.: Svavah Hjaltested.
Aðalskrifstofa:
Austurstr. 6, Heykjavik. Simi 2210.
Opin virka daga kl. 10—12 og 1—7.
Skrifstofa í Osló:
Anton Schjöthsgate 14.
Blaðið kemur út hvern iaugardag.
Askriftarverð er kr. 1.70 á mánuði;
kr. 5.00 á ársfjórðungi og 20 kr. árg.
Erlendis 24 kr.
Allar áskriftir greiðist fyrirfram.
Auglýsingaverð: 20 aura millimeter.
Prentsmiðjan Gutenberg
^Cm/iugsunarverí ~!
Pinglialdið kostar tvær til þrjár
'rónur á ári nú orðið á hverja sál í
Bindinu og þingmenn vinna að lög-
Sjafarstarfinu nálægt fjórða hvern
daS ársins samtals.
Mörguni þykir Jietta dýrt. Og þeir
vitna í, að fyrir tuttugu árum hafi
°Sgjöfin eigi verið neitt lakari en hún
ei nú, en j)á liafi þinghaldið ekki
tQstað nema brot úr þeirri upphæð
seni það kostar nú.
Pað er sjálfsagður hlutur, að þing-
'ald hlýtur að kosta margfalt meira
en það gerði áður, þó að talið væri
' jafngildum krónum, hvað þá þegar
IUl er talið í krónubrotum og miðað
'ií5 fallið gullgildi. Löggjafarstörfin
ei'u orðin svo miklu margþættari nú,
en áður voru.
I'.n hitt er jafn víst, að timi þings-
ins er stundum ekki notaður eins og
Jíann væri peningar. Mikið af ræðum
þeim, sem haldnar eru á þingi eru
I>ess eðlis, að þær koma enguin að
gagni, og síst málefninu, sem til um-
Jæðu var, en ýmsum að ógagni, og þá
ekki síst mönnunum sem hjeldu þær.
l'að er of altítt, að þingmenn standi
UPP til þess eins að geta sagt að þeir
Bafi talað, án þess að gera sjer grein
lyrir Imað' þeir hafi talað.
Pingið hjer er fáskipað móts við
það sein gerist lijá stærri þjóðum, þó
Inngnienn sjeu liinsvegar fleiri hjer
en annarsstaðar í lilutfalli við ltjós-
endafjölda. En einmitt það, hve þing-
mennirnir eru fáir, gerir Jieim það
kleift að taka til máls í sama máli
hver eftir annan, án þess að nokkur
nauður reki til. í þeim málum, sem
‘eru hrein flokksmál, ætti það að duga,
nð einn maður eða aðeins fáir töluðu
iyrir flokksins liönd og þar ineð húið.
Ef það væri venja flokka, að fela ein-
nm manni munnlegan rekstur í hverju
niáli mundi tvent vinnast: Fyrst og
fremst það, að álieyrendur mundu
Jð öllu jöfnu fá kost á að lilýða á
góða, sltipulega og þaulhugsaða ræðu
frá hvers floltks sjónarmiði, og svo
nitt, að mikill tími mundi sparast i
nþörf ræðuhöld, en þetta mundi gefa
þingmönnum meiri tima til nefndar-
staria og flýta starfi þingsins að
nnklum mun. Og virðing þingsins
nnindi stórum vaxa við breytinguna,
ni þá niundi ekki sjást eða lieyrast
suinar þær ræður, sem allsendis eru
u oðlegar jafn göfugri stofnun og lög-
kja arþing fullvalda þjóðar á að vera.
Sagnvart „háttvirtum kjósend-
er þingmönnum betur horgið með
aai ræ'ður góðar, en margar illar. Það
01 engum vafa bundið, að þingmenn
'a”da betur ræður sinar, ef þeir vita
yrirfram að Jicir muni ekki halda
nenia fáar ræður á þingi.
Þrátt fyrir all-
ar þær byltingar-
öldur, sem ganga
yfir Spánverja
um þessar mund-
ir, virðist þjóðin
öll — bæði með-
haldsmenn og
andstæðingar ein-
valdsstjórnarinn -
ar — vera sam-
huga um eitt: að
heimssýningin í
Barcelona eigi að
verða til fyrir-
myndar og bera
öllum þjóðum
þann boðskap,
að Spánverjar
sjeu eigi eins
langt á eftir tím-
ariúm og sum-
ar kenslubækur í
landafræði segja
frá. „Barcelona-
sýningin á að
verða snildarleg-
asta alheimssýn-
ingin, sem hald-
in hefir verið í
veröldinni“, segja
Spánverjar“, hvort sem það Frá Norðurlöndum héfir þeg-
verður Primo de Rivera eða ar verið tilkynt þátttalta um 70
mestu fjandmenn hans, sem verslunarfyrirtækja og framleiðr
opna hana almenningi". enda. Langflest þeirra eru frá
Dómkirkjan, meistaraverk í gotneskum stíl.
Noregi, um 20 frá Svíþjóð en ör-
fá frá Danmörku. íslendingum
var vitanlega boðin þátttaka og
gerður kostur á ákjósanlegum
stað á sýningunni. Hafði nefnd
útgerðarmanna verið kosin til
að undirbúa hlutdeild Islendinga
á þessari fyrstu alheimssýningu,
sem þjóð vorri hefir verið ger
kostur á, að koma fram á. En
það varð úr, að hætt var við að
talta þátt í sýningunni.
Sýningunni hefir verið valinn
staður í Barcelona, næststærstu
liorg Spánar og höfuðborg Kata-
loníu, þess fylltis á Spáni, sem
uridanfarin ár hefir keypt til-
tölulega mest af íslenskum fiski.
Borgin telur 600.000 íbúa og
liggur á fögrum stað út að Mið-
jarðarhafi, undir felli einu. Efst
á fellinu er virkið Montjuich og
er þaðan hið fegursta útsýni
yfir Miðjarðarhafið til austurs,
Kataloníuf jöllin til vesturs og
Pyreneafjöll til norðurs.
Barcelona skiftist í tvent:
gamla bæinn, innan hinna fornu
viggirðinga, sem nú hafa verið
jafnaðir með jörðu og verið
gerðir að hringbraut, og nýja
bænum, sem ber þess merki að
hann hafi verið teiknaður með
reglustiku. Alkunnasta gatan í
Nýjar stefnur i byggingarlisl hafa rult sjer til rúms í Rarcelona, eins og sjá má af þessari mynd. Á húsunum
á mijndinni eru öll horn gerð ávöl. Hvort það er fallegt verða lesendurnir að dœma um.
Barcelona og Kataloniufjoll i vaksyn.