Fálkinn - 16.03.1929, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
LJOSIÐ I MYRKRINU
Eftir I. FORRESTER.
>,Sláninn“ beið þangað til
(limt var orðið, -— fyr þorði
hann ekki að hætta sjer í land
hr ávaxtaskipinu frá Ivúba. Það
var eingöngu fyrir heimþrá að
hann hafið skráð sig sem kynd-
ara á sltipinu, — það var heim-
þráin, sem lokkaði hann í gildr-
Una, sem hann vissi að hann
mundi lenda í, undir eins og
hann kæmi heim. Og samt leið
honum svo vel. Hann hafði
unnið bug á hinum undarlega,
seiðandi kvíða, sem hafði kvalið
hann eins og sjóveiki þegar skip-
ið sigldi inn á gamalkunnu
stöðvarnar í kveldroðanum.
Státinn og spertur stikaði
hann fram lijá ferjubrúnni, inn-
flytjendaskrifstofunum og á-
vaxtabúðunum, beint út á hafn-
arbakkastrætið. Hann starði í
norður og kinkaði kollinum bros-
andi til New York og allra ljós-
anna þar, sem seiddu hann eins
°g lampinn l'luguna. Hvort þeir
mundu klófesta hann? Máske!
Hann gekst undir áhættuna,
þetta var vel þess vert.
Vafalaust mundu þeir hafa
sett fje til höfuðs honum. Þús-
nnd gljáandi dollara fyrir að
grípa „slánann“ og koma hon-
um á ,,heilsuhælið“ til tveggja
ára dvalar. Stela tveim árum af
æsku hans — aðeins fyrir þetta
atvilc í sambandi við hann Jerry
gamla og hina bófana! Já, —
Jerry var kominn í svartholið
—- tíu ár. Karl háírfagri og Stóri
Jim höfðu sloppið, en Coulon
sakamálalögregluþjónn hafði kló-
fest hann sjálfan — en svo hafði
hann sloppið út úr höndunum
á honum á leiðinni í gæsluvarð-
haldið. Endurminningarnar um
eltingarleikinin niðri í jarðgöng-
unum — því að það var lir neð-
anjarðarbrautinni, sem hann
hafið fleygt sjer til þess að losna
við Coulon — var rist inn í með-
vitund hans, hún var eins og illa
gróið sár, sem hann sveið í.
Hvað hann mundi vel þessi djöf-
ullegu kapphlaup niðri í jarð-
göngunum og milli brautarvagn-
anna, þegar hann átti á hættu,
að lest kæmi og myldi hann
undir sjer á hverju augnabliki.
Jæja, en hann hafði sloppið. •—-
Coulon varð að gefast upp.
1 tvö ár hafði hann svo flakk-
að þarna syðra. Hann var
hræddur um að hann yrði veidd-
nr eins og rotta undir eins og
hann kæmi heim; þeir höfðu
veitt annari eins ref og hann
Jerry gamla! Hann var hræddur
við endalausa eilífðardaga bak
við járngrindurnar — daga sem
tærðu taugar, hugrekki og lífs-
löngun, og dræpu sálina.
Hann hafði' einsett sjer að
forðast alla afvegu! Hann ætlaði
^jer að ganga beina og flekk-
lausa braut — verða ærlegur
uiaður framvegis. Tvö þúsund
uollararnir, sem hann hafði í
eltisvasanum sínum voru ær-
Unnið kaup en ekkert þýfi.
^ aiui hafði snúið við blaði í
1 sbók sinni og opnan sem fyrir
°num lá var hvít og hrein. En
dökkálfur óttans var að ldóra
hann, — tilfinningar hans voru
sambland af barnslegri gleði yfir
að sjá Manhattan aftur og
hræðslu við að heyra þungt fóta-
tak að baki sjer, fótatak sem
hann hafið altaf heyrt í draumi
síðustu tvö ár. Honum fanst
fótatakið vera svo nærri núna.
Hann gaut augunum um öxl.
Lögregluþjónn horfði á mann-
inn í sjómannafötunum. „Slán-
inn“ bar höndina upp að húf-
unni, en liver æð í líkama hans
sló í takt við fótatakið. Svo sneri
hann sjer að lögregluþjóninum,
bað um eldspýtu og spurðist til
vegar að sjómannaheimili í
West Street. Þjónninn vísaði
honum leiðina og „Sláninn“
þakk'aði. Já, þeir mættu sveia
sjer upp á það, allir lögreglu-
þjónarnir í New York, að hann
skyldi halda sjer á rjettu leið-
inni, ef hann aðeins fengi að
vera í friði. Hann ætlaði heint
á sjómannaheimilið, og svo ætl-
aði hann að ráðast á skip, und-
ir eins og hann hefði fengið að
líta á borgina á ný.
Nú heyrðist aftur fótatak í
mjúku myrkri næturinnar, rjett
fyrir aftan hann á votri gang-
stjettinni. Hann leit við, reiðu-
búinn til þess að berjast fyrir
þessu dýnnæti, sem mennirnir
kalla frelsi. Það var stúlka, sem
kom á eftir honum og hljóp við
fót. Hún varð hrædd við hann
þegar hún sá hann, og skrækti.
„Sláninn" lagði höndina á munn-
inn á henni og tók um úlflið
henni með hinni hendinni.
— Hafðu þig hæga, telpa,
hvíslaði hann, — jeg skal ekki
gera þjer neitt. Hvað er að?
Hvers vegna varstu að hljóða?
Við gætum átt á hættu, að við
værum tekin, bæði. Ha, ertu að
skæla? — Þegi þú. Kom þú og
segðu mjer eins og gömlum
kunningja, hvað amar að þjer.
Kom þú, þjer er óhætt —- jeg
skal ekki nema þig á burt. Þú
getur hugsað þjer að jeg væri
eldri bróðir þinn. Kom þú nú!
Hún hlýddi, þurkaði sjer um
augun og grjet lágt. „Sláninn"
hafði tekið um handlegg hennar
og beið þess að hún jafnaði
sig. Hún var fríð. Það hafði
hann sjeð undir eins. En hún
var eins og sárhungraður sjúld-
ingur, og það voru hrukkur
kringum munninn. Hrukkur
i
sem töluðu máli sjúkdóms og
sorga, og sem hjarta hans skildi
undir eins.
Hjarta hans bergmálaði altaf,
þegar það heyrði neyðaróp. Þetta
var grein úr lífslögmáli hans. Ef
hann rjetti þeim hendina, sem
ráku eins og sprek fyrir næðing-
um lifsins, vonaði hann að guð
mundi líkna honum fyrir. Hon-
um var þetta ekki fyllilega ljóst,
en það rjeð samt gjörðum hans.
Og þessi stúlka var sprek á
reki. Hann stalst til að líta á
hana og á ný titruðu strengirnir
i hjarta hans. Þeir gerðu meira,
þeir þöndust eins og þeir ætluðu
að springa, og. hljómur þeirra
var svo sterkur, að „Sláninn“
gleymdi öllu fótataki á eftir
sjer.
— Hvað heitirðu, væna mín?
spurði hann loksins.
—- Nell! Og hvað vilt þú mjer?
Jeg hefi verið veik og mist stöð-
una. Jeg hefi ekltert að gera og
er svöng.
— Því i ósköpunum sagðir
þú mjer ekki þetta undir eins?
Við skulum koma að kaffivagn-
inum og fá okkur sopa. Jeg
borga. Komdu!
Hún hristi höfuðið og starði
niður í öldurnar við hafnarbakk-
ann.
— Hvaða vitleysa, vertu ekki
að horfa á sjóinn, svei honum.
Hertu upp hugann, telpa mín.
Koma tímar, koma ráð. Ha, áttu
enga aura? — Hjerna, — hann
stakk hendinni í beltisvasann,
en er hann leit framan í hana
fipaðist honum mælskan.
— Jeg er ekki í þeirra hóp,
sem þyggja peninga af ókunn-
ugum karlmönnum. Jeg vil ekki
peninga. Lofið þjer mjer að fara.
—- Hvaða vitleysa, svaraði
„Sláninn“ og brosti. — Mjer lík-
ar vel við þig. Þú ert í kröggum,
en ef þú þektir mig rjett, mund-
ir þú segja, að þú hefðir dottið
í lukkupottinn.
Hún ætlaði að standa upp af
bekknum sem þau höfðu sest á,
en hnje niður aftur.
— Var það ekki eins og jeg
sagði, mælti „Sláninn" og hljóp
til og studdi hana. Höfuð henn-
ar lagðist upp að öxl hans sem
snöggvast. Það var eins og sælu-
draiímur færi um taugar hans,
hún var svo ung og ósjálfbjarga.
„Sláninn“ fann að alda góðra á-
forma fór um hann allan. Hann
slepti henni og hljóp að kaffi-
vagninum. Á miðri leið stað-
næmdist hann — hann heyrði
óp. Hann sneri sjer við og sá
hana hverfa út af hafnarbaklc-
anum, niður í sjóinn.
Það var háflæði, og löðrið af
öldunum skvettist upp á gang-
stjettina. Hann varpaði sjer í
sjóinn eins og þegar selur sting-
ur sjer. Öldurnar skoluðu henni
undan landi, en svo kom stór-
sjór og varpaði henni upp að
hafnargarðinum. Hún gerði ekk-
ert til að bjarga sjer.
„Sláninn“ náði i hana um leið
og sjórinn var að soga hana frá
aftur og svo sukku þau bæði.
Honum þótti vænt um, að hún
var meðvitundarlaus. Fyrir það
var björgunin auðveldari. Þegar
þeim skaut upp aftur hafði hann
náð utan um hana með öðrum
handleggnum, og honum tókst
að halda þeim uppi.
Bátur kom út og lionum tókst
að ná í bjarghring, sem varpað
var fyrir borð. „Slánanum“
fanst svolítið til sín, fanst að
þetta væri samkvæmt lífslögum
hans sjálfs. Eitthvað nýtt hafði
valtnað með honum þegar hann
náði í stúlkuna og honum fanst
að hann hefði barist við dauð-
ann og unnið sigur. Veslings
stúlkan, sem þjóðfjelagið var
að myrða — hann átti hana!
Hann beit á jaxlinn, brosti
með hökuna upp úr sjónum og
beið bátsins. Þau komust í land,
hann heyrði fólkið segja að hún
væri lifandi og að sjúkravagn-
inn væri á leiðinni. „Sláninn“
var í óða önn að tala við fólkið,
þegar honum varð litið aftur á
lögregluþjóninn, sem hafði varp-
að út bjarghringnum. Það var
Coulon!
Frb. á 15, síðu.