Fálkinn - 04.05.1929, Side 7

F Á L K I N N
7
ÆTISVE PPASALI N N
Þegar Philibert Vareppe steig
lir járnbrautarvagninum lit-
aðist hann um á stjettinni til
þess að koma auga á stúlkuna,
sem hann bjóst við að biði hans
þar. En hann sá ekki stúlkuna
og fjekk því flutningsmanni
farangursseðilinn sinn og sagði
honum nafnið á gistihúsinu,
som hann ætlaði að setjast að i.
Síðan gekk hann út á stræt-
ið. Sólin var hátt á lofti og
hann gat varla sjeð fram und-
au sjer fyrir ofbirtunni sem
lagði í augun á honum. Það
stafaði ljómi af húsunum í
Nissa og honum fanst pálm-
arnir kinka kolli og bjóða sig
velkominn. Hann staðnæmdist
aftur í svip til þess að líta eftir
ungfrú May Ashdown, en það
varð árangurslaust.
Honum fanst eins og hann
væri kominn út úr löngum og
dimmum jarðgöngum. Honum
hafði fundist lífið harðleikið
fram að þessu. Ungur hafði
hann verið og óvenju fríður sýn-
uni, og því hafði honum fundist
það eiga að liggja fyrir sjer að
eignast ríkt kvonfang, en þó var
hann orðinn 35 ára og farinn að
..velkjast", án þess að þessi
draumur hans hefði rætst. Hann
sleit strætunum í París og lifði
af dálitlum eignum, sem hann
hafði aflað sjer í spilum. En
uúna i sumar hafði gæfan verið
honum holl. Hann hafði dvalið
um tíma í Deauville og þar var
lika stúlka um þritugt, frá Ame-
riku, fögur og forrík. Hann
hafði látið sjer mjög ant um
hana.
Skömmu eftir að þau voru
komin aftur til París hafði hún
farið til Nissa og síðan hafði
hún skrifað Philibert og beðið
hann um að koma þangað. Það
var nú talsverðum erfiðleikum
bundið. En með hjálp ríks vin-
ar sins og með því að selja verð-
hrjef sem hann átti, hafði hann
reitt saman svo mikið fje, að
hann gat farið. Hann gerði ráð
íyrir að dvelja i Nissa í tvo mán-
uði, og bjóst við að geta komið
úr sinni svo vel fyrir borð þann
tima, að hann gæti lifað á-
^yggjulausu lífi upp frá þvi.
Ungfrú Ashdown kom ekki
°g Philibert gat ekki verið að
hiða lengur og gekk upp strætið.
En þegar hann hafði gengið
nokkur skref heyrði hann skjálf-
nndi rödd að baki sjer, rödd
Sem kallaði veikt: „Philibert,
Þhilibert Vareppe".
Hann leit við en sá engan
sem hann þekti og gekk því á-
fram forviða. En röddin heyrð-
ist aftur: „Philibert, Philibert!“
Nú tók hann eftir, að tötra-
búinn götusali kom i humátt á
®ftir honum, maður með sveppi
ú bandi um hálsinn og körfu
nieð sveppum á handleggnum.
ískaldur sviti braust fram á
enni Philiberts og skjálfta setti
a® honum. Hann hafði þekt
þennan ræfilslega aumingja, það
yar bróðir hans, sem foreldrarn-
lr höfðu rekið úr heimahúsum
tyrir æskubrek. Þeir höfðu ekki
sjest í tíu ár.
»Já, það er jeg, Nicolas Var-
eppe. Þekkir þú mig ekki aft-
ur?“
Philibert, sem sá margar bif-
reiðar nálægjast, varð órótt.
Hann þreif í ofboði í handlegg-
inn á bróður sínum og dró hann
með sjer inn í hliðargötu. Þar
kom hann auga á drykkjukrá
og fór ineð hann þangað inn.
Nicolas sagði bróður sínum
raunasögu sina. Foreldrar hans
höfðu ekkert liðsint honum og
rekið hann burt, vegna þess að
hann hafði átt barn með heit-
mey sinni og síðan gifst henni.
Eftir það gekk honum alt á
móti.
„Jeg hefi aldrei getað boláð
mjer áfram", mælti hann i auð-
mýktarróm, „og þessvegna hef-
ir gæfan aldrei verið með mjer.
Drengurinn minn dó af sulti og
svo fjekk konan mín lungna-
bólgu og jeg fluttist hingað til
þess að hún næði fremur heilsu
Jeg hefi reynt að kalla alt: ver-
ið gistihúsvörður, flutningamað-
ur, blaðasali og nú sel jeg æti-
sveppa. Faðir minn mundi ör-
vænta ef hann sæi mig núna, —
hann sem var svo upp með sjer
yfir yfirkennarastöðunni. En
svona er lífið. Konan min er dá-
in og jeg er einn eftir. Og þess-
vegna varð injer svo mikið um
að sjá þig".
Eftir svolitla þögn bætti hann
við:
„Gætir þú ekki greitt neitt fyr-
ir mjer?“
Hann starði öfundaraugum á
fallega frakkann hans bróður
síns, brúnu skóna og ljósgráu
hanskana.
„Nei“, svaraði Philibert harka-
lega, „jeg get ekkert gert fyrir
þig. Jeg á nóg með sjáífan mig.
Annars er jeg hjer staddur í
mjög erfiðum erindagerðum,
sem ef til vill ekki takast, og þá
er jeg engu betur settur en þú
ert. En eitt af skilyrðunum fyr-
ir því, að erindi mitt geti tek-
ist er það, að þú þekkir mig
ekki nje jeg þig, ef við kynnum
að hittast. Og ef þú gerir þetta
skal jeg gefa þjer 40 franka á
mánuði meðan jeg er hjerna i
Nissa. Og ef mjer gengur erind-
ið, skal jeg halda áfram að
hjálpa þjer“.
Þegar Philibert hafði skrifað
hjá sjer heimilisfang bróður
síns stóð hann upp og fór, án
þess svo mikið sem að rjetta
honum höndina.
Þegar hann kom á gistihúsið
lá fyrir honum boð frá ungfrú
Ashdown um að heirosækja
hana. Hann flýtti sjer þangað,
liún bjó i Avenue Victor Hugo,
í mjög ríkmannlegri ibúð. Hún
var há vexti, dökkhærð og dökk-
eygð með arnarnef og var að-
sópsmikil í framgöngu.
„Hvað hefir dvalið yður, Phili-
bert“, spurði hún. „Þjer biðuð
ekki einu sinni eftir mjer á
járnbrautarstöðinni? Þjer eruð
alt of óþolinmóður, vinur minn.
Þegar jeg kom sá jeg yður
hverfa inn í hliðargötu með æti-
sveppasala. Þjer virðist heldur
vilja vera með slíkum mönnum
en mjer?“
Philibert sneyptist og stokk-
roðnaði. Hann reyndi að afsaka
sig:
„Já, jeg rakst á aumingja,
sem fór að þylja yfir mjer
raunarollu sína og svo gekk jeg
með honum spölkorn meðan
hann var að lesa yfir mjer. Eins
og þjer sjáið, hafa brjóstgæði
mín gert mjer slæman grikk,
því vegna manngarmsins misti
jeg af yður“.
„Það er enginn skaði skeður,
því nú eruð þjer kominn hing-
að. Það er fjarri mjer að harma,
að þetta vildi til, þvi nú hefi
jeg lært að þekkja nýja og góða
hlið á lundarfari yðar“.
Philibert tautaði eitthvað og
svo var skift um umtalsefni.
Upp frá þessu var hann si-
felt með hinni ríku Aineríku-
ungfrú og ljet hana óspart verða
þess áskynja hvern hug hann
bæri til hennar. Og að því er
hann best gat fundið ljet hún
sjer það vel líka.
Þau gengu oft saman úti og
stundum hittu þau Nicolas, sem
jafnan dró sig í hlje sem fljót-
ast, til þess að missa ekki styrk-
in frá bróður sínum. Ungfrú
Ashdown tók eftir, að sveppa-
salinn hljóp jafnan undan eins
og byssubrandur þegar hann sá
þau. Og eitt sinn segir hún við
Philibert:
„Það er eins og hann vinur
yðar, sveppsalinn, forðist okk-
ur. Hafið þjer kanske hrætt
hann?“
Philibert hefði getað kyrkt
bróður sinn við þetta tækifæri,
ef hann hefði náð til hans. Hann
flýtti sjer að beina samtalinu í
aðra átt, en varð svo vandræða-
legur og viðutan, að ekki gat
hjá því farið, að stúlkan tæki
eftir þvi.
Hvernig sem hann lagði sig í
líma til þess að sigra hana, þá
hafði hún samt altaf vaðið fyr-
ir neðan sig, svo að ekki kom
til úrslita. Og loks ákvað Phili-
bert að láta skriða til skarar,
því nú voru fararefnin að þrot-
um komin. Hann gerði það eitt
febrúarkvöld í rökkrinu, er þau
voru á gangi í þjettum trjá-
göngum. Hann varð mælskur,
viðkvæmur og hrærður og grát-
bændi hana um að verða konan
sín. Hann sór og sárt við lagði,
að sjer væri ómögulegt að lifa
án hennar. Og þetta var i raun-
inni ekkert orðagjálfur heldur
hreinn og beinn sannleikur.
Þó undarlegt mætti virðast
tók ungfrú Ashdown þessu
fremur fálega og svaraði, að
hún skyldi senda honum skrif-
legt svar daginn eftir. Hún
þyrfti að hugsa málið.
Og daginn eftir fjekk veslings
tuskan hann Philibert þetta
svar:
„Herra minn: Jeg hefi sam-
viskusamlega hugleiit tilboð yð-
ar og vil hjermeð tilkynna yð-
ur, að jeg neyðist til að hafna
því. Jeg skal gjarnan játa, að
fyrir þremur mánuðum hefði
jeg fúslega gifst yður. En síðan
íiefi jeg lært að þekkja yðar
sanna eðli. Jeg hefi af tilviljun
komist að því hver sveppasalinn
í raun og veru er. Hversvegna
hafið þjer leynt mig því, að
hann er bfóðir yðar? Jeg mundi
hafa virt yður, ef þjer hefðuð
sagt mjer sannleikann. ógæfa og
00C00£J00£30£30C3C30C30C3 £300(3000
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
Allskonar
bvunatvygginga r
Nye Danske.
Adalumbodsmaður
Sighvatur Bjavnason
Amtmannsstíg 2.
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
B
o
o
o
o
o
ooooooooooooooooooooooooo
gBBBBBOBBBOBBBBBBBOBBBBBB
a
B
g
B
B
B
B
Verslið
a
B
B
B
| Edinborg.
B
B
bbbbbbbbbsbbðbbbbbbbbbobc
æruleysi er sitt hvað. Þjer hafið
verið grimmlyndur og ragmenni
i senn, og jeg fyrirlít hvort-
tveggja. Og þessvegna kveð jeg
yður fyrir fult og alt.
Að lokum skaí jeg tilkynna
yður, að þjer þurfið ekki að
bera neinar áhyggjur fyrir fram-
tíð bróður yðar. Hann ætlar að
giftast stofustúlkunni minni, og
eftirleiðis verður hann starfs-
maður hjá mjer“.
SMÁKORN.
Karlmaðurinn er svo gamall sem
honum finst sjálfum liann vera — en
kvenmaðurinn er aldrei svo gömul
sem vinkona hennar segir að hún sje.
-------------o---
Bölsýnismaðurinn er maður sem af
tvennu illu velur hvorutveggja.
Það erfiðasta i lífinu er að velja
rjett.
Máttugastur er sá, sem æfinlega
hefir vald á sjálfum sjer.
Það er erfitt að skilja mennina
rjett, komast að hver er heimskur
og hver gáfaður. Guð forði oss frá
l>vl að verða gagnsæir.
Vertu nægjusamur með pað sem þú
hefir, en aldrei með hað sem þú ert.
------------------o----
Það er ekki litils virði að sefa reiði
sina. Það er nærri því jafn mikils
virði og að reiðast aldrei.
Mikil verkefni á maður að leysa af
hendi — ekki bara hugsa um þau.
---------------------o-----
Þvi meiri erfiðleikar, þvi meiri
sómi að yfirbuga þá.
-----o---
Lestur góðra bóka er það sama fyr-
ir sálina og leikfimi er fyrir likam-
ann.
Örlög barnsins liggja i hendi móð-
urinnar.