Fálkinn - 04.05.1929, Qupperneq 13

F A L X I N N
13
Málninga-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
MJHHRÍHM
Reykjavík.
Framköllun. Kopiering
Stækkanir
Carl Ólafsson.
oQQmoooQomoQmooQoooooei
j 50 aura I
§ gjaldmælisbifreiðar §
8 hefir §
8 Nýja bifreiðastöðin |
8 til leigu. £3
8 Afgreiðslusímar 1216 & 1870. 8
O O
OOOOOOOOQOOOOOOOOOOOOOOOO
^ Hver, sem notar ^
4 CELOTEX ►
1 09 i
* ASFALTFILT £
^ í hús sín, fær hlýjar og ^
^ rakalausar íbúðir. ^
^ Einkasalar: j>
j Verslunin Brynja, ►
^ Laugaveg 24, Reykjavík. ^
>
NOTUÐ
íslensk frí-
merki
kaupi jeg astlð
hæsta verði.
Verðlisti sendur
ókeypis, þeim
er óska.
Óska eftir duglegnm umboðsmönnum
til að annast innkaup; góð ómakslaun.
GÍSLI SIGURDjÖRNSSON,
Ási — Reykjavík.
Kvensokkar f miklu
úrvali í Hanskabúðinni,

ir
Notið þjer teikniblýantinn
„ÓÐINN“?
n!
súkkulaðið er að dómi
allra vandlátra hús-
mæðra langbest.
^álRinn
er víðlesnasta bladiB.
et besta heimilisblaðið.
Maðurinn minn -
SKÁLDSAGA EFTIR
FLORENCE IilLPATRICK.
ekki í Sheik-stíl. Brennandi ástir og and-
lausar eyðiinerkur hafði hann orðið að
brjótast í gegnum þegar hann las handrit
hinna ungu skáldltvenna. Því hafði hann
fengið nóg af.
,,Ráð initt var á þá leið, að jeg skrifaði
henni frænku niinni og sagði henni að jeg
væri gift og að staða mannsins míns út-
heimti það, að við byggjuin i London!“
„Og var það þá ekki þannig?“ spuröi
Henningway.
„Skiljið þjer ekki -—- skiljið þjer mig alls
ekki? Jeg þóttist aðeins vera gift. Það virt-
ist ekki nokkur hætta á, að hún kæmist að
því, að hrögð væru í tafli. Hún hefir búið
i Taragoníu í 10 ár og er dauðhrædd að ferð-
ast á sjó. Auk þess hefir hún keypt ættar-
grafreit þar syðra. Og hjá eldra fólki er það
órækur vottur þess, að hefir kosið sjer fast-
an samastað. En nýtísku uppfinningarnar
hafa leikið á mig. Jane frænka þarf ekki að
láta sjóhræðsluna tálma för sinni fraraar. —
Hún kemur fljúgandi frá Spáni — til þess
að sækja mig heim og hún ætlar að vera um
kyrt í hálfan mánuð. — Er þetta ekki hræði-
legt?“
„Nú — ekki er jeg viss um það“, sagði
hann hughreystandi. „Flugvjelar eru ekkert
sjerlega hættuleg farartæki nú orðið“.
„Jeg verð að játa, að jeg læt mig minna
skifta um þá hættu, sem kann að vofa yfir
frænku í flugvjelinni, en hættunni sem yfir
mjer vofir þegar hún kemur liingað og kemst
að öllu saman. Ef hún kemst að því, að jeg
hafi leikið á hana, þá fyrirgefur hún mjer
aldrei. Og jeg fæ ekki eyris virði frá henni
framar. -— En nú komið þjer til sögunnar.
Eruð þjer larinn að skilja mig?“
„Mig fer að renna grun í það, hvað þjer
eigið við“, svaraði Hemingway.
„Jeg hefi hugsað mjer að biðja yður að
látast vera maðurinn minn meðan frænka
er um kyrt!“ sagði stúlkan hiklaust og
blátt áfram. „Hún verður hjer aðeins hálfan
mánuð. Treystið þjer yður ti! þess að tak-
ast þetta hlutverk á hendur þennan tima?“
Það varð vandræðaleg þögn. En síðan
stóð Hemingway upp.
„Þjer getið naumast búizt við því, að jeg
vilji fallast á þetta. Það er svik og prettir“.
„Jeg skal ábyrgjast afleiðingarnar. Ef þjer
viljið ganga að þessu, hjálpið þjer mjer um
leið úr slæmum kröggum. Ef þjer neitið boði
mínu, verð jeg að reyna að fá annan, sem
ekki er eins heiðarlegur og þjer eruð. —
Lofið mjer því“, sagði hún með bænarrómi,
„getið þjer fengið það af yður að sjá mig
svelta til bana?“
Hann átti fult í fangi með að verjast
hlátri, cr hún bar þessa spurningu upp fyrir
honum.
„Jeg er hræddur um, að jeg hafi ekki
nógu fjörugt imyndunarafl til þess að gera
mjer þá sjón í hugarlund", sagði hann bros-
andi.
„Jæja, en ef frænka mín verður þess á-
skynja, að jeg hý hjer sem ógift piparmey,
inun hún óefað láta gremju sína í ljós á
þann liátt, að verja öllum eigum sínum til
þess að lcoma upp hæli handa húsviltum
hundum“.
„En jeg er mesti hundavinur", sagði
Hemingway ertnislega.
„Þjer verðið að hjálpa mjer. Jeg treysti
ákveðið hjálp yðar“.
„Hafið þjer gert yður það ljóst“, sagði
hann alvarlega, „að þjer sýnið mjer, alveg
ókunnugum manni, óvenjulega mikið traust.
Jeg gæti verið svikari —“.
„Það eruð þjer ná einmitt ekki“, tók hún
fram í. „Þó að jeg segi sjálf frá, hefi jeg
dálítil kynni af sálarfræði. Alla æfi hefi jeg
orðið að taka skjótar ákvarðanir, og jeg veit,
að mig mun ekki iðra þessa vals. Viljið þjer
ekki l'yrir yðar leyli, treysta mjer líka og
— og lofa að hjálpa mjer?“
„En þessi ráðagerð yðar er bygð á sandi
— það kemst áreiðanlega upp um okkur“,
sagði hann og maldaði í móinn.
„Þjer gangið að því!“ sagði hún og tók
strax eftir breytingunni í rödd hans, „þakka
yður kærlega fyrir. En við höfum ekki sam-
ið um laun yðar ennþá. Mjer hefir dcttið i
liug, að bjóða yður 50 pund fyrir þennan
hálfa mánuð. Gerið þjer yður ánægðan með
það ?“
„50 pund“, endurtók hann. Honum fanst
það í meira lagi óþægilegt að þurfa að
taka við peningum af stúlku. En „neyðin
kennir nakinni konu að spinna“, og hann
hreyfði engum andmælum.
„Jeg hefi gert hjer yfirlit vfir það, sem
helst getur komið okkur í vandræði, þegar
frænka mín kemur. Það er best að vera við
öJlu búinn. — Þegar jeg skrifaði frænku
minni og sagði henni frá því, að jeg væri
gift, lýsti jeg manninum mínum á þá leið,
að hann væri hár og grannur, dökkhærður
og skegglaus“.
„Nú-já, það er svo sem sæmilega óákveð-
ið“.
„Um stöðuna er það að segja“, sagði hún
fastmælt, „að jeg hefi úkveðið, að þjer sjeuð
blaðamaður við morgunblað“.
„Hversvegna einmitt morgunblað?"
„Vegna þess, að þá er tíma yðar ráðstafað
á nóttunni", svaraði hún kuldalega.
Ó-já, nú skil jeg. Jeg vinn við næturútgáf-
una“, sagði hann.
„Þannig gefst yður einnig átylla til þess
að sofa á daginn. Og það er gild afsökun
fyrir yður til þess sneiða sem mest hjá Jane
frænku meðan hún stendur við. En við verð-
um sjálfsagt að fá dálítið meiri vitneskju
hvort um annað“, bætti liún við.
„Það væri mjög æskilegt“.
„Jeg skrifaði auðvitað ekki nafn mitt und-
ir brjefið lil yðar. Jeg heiti Virginía Trevor.
En hverjar eru helstu skemtanir yðar?“ hjelt
hún áfram, eins og hún væri að yfirheyra
hann fyrir rjetti. „Þykir yður gaman að
hljómlist? Hvor geðjast yður betur, Scriatini
eða Stravinsky?"
Hemingway hafði ríka tilfinningu fyrir
hinu hlægilega. Hann átti bágt með að stilla
sig. „Grammofónar eru mín uppáhaldshljóð-
færi“, svaraði hann.
Hún horfði fyrirlitlega á hann. „And-
styggilegt — hafið þjer gaman af listaverk-
um?“
„Nei, ekki einu sinni auglýsingum“, svar-
aði hann rólega.
„Hvað marga sykurmola látið þjer venju-
lega í bollann yðar —? Nei, þjer þurfið ekki
að verða svo undrandi á svipinn. Slík smá-
atriði eru einmitt harla mikils verð“.
„Jeg skil fullkomlega, hvernig þjer lítið
á þetta mál“, sagði hann alvarlega. „En yð-
ur virðist hafa sjest yfir eitt mikilvægt atriði.
Þjer hafið alls ekki hugsað um þau vand-