Fálkinn - 25.05.1929, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
ANNA í ÁSGARÐI.
SMÁSAGA EFTIR A. S.
Jet« mætti henni, langferða-
maður, á förnum vegi.
Hún var óhrein hátt og lágt,
faumar niður frá augunum,
nendurnar dökkbrúnar og kart-
neglurnar svartar. Druslur hengu
Ur skóræflunum. Svarta vað-
málspilsið var gulnað og Ijós-
ar bætur saumaðar á það með
tá'áu loðbandi. Karlmanns jakk-
inn gauðrifin fjell hvergi að
líkama hennar, en myndaði poka
°g fellingar. Vasarnir voru
troðnir út með hagalögðum, og
1 hendinni hjelt hún á nokkr-
Ulu rjúpufjöðrum. Svart hár-
strý lafði ógreitt niður undan
mórauðu prjónahúfunni, ofan á
háls og axlir. Hún var lág og
hnellin á vöxt, gekk silalega og
Vaggaði. Mjer varð starsýnt á
honuna.
„Komdu nú sæll!“ sagði hún
hompánlcga og rjetti mjer
höndina.
„Komdu sæl!“
„Hvað heitir þú nú og hvað-
an kemurðu?“
„Jég heiti Jón Árnason og
hem sunnan úr Reykjavík“.
„Ja, sunnan úr Reykjavík!
■Vú er jeg aldeilis hissa. Það er
voðalega langt. Ekki mundi jeg
endast til að ganga alla jm leið.
En hvert ætlarðu?"
„Jeg ætla norður í Þingeyjar-
sýslu“.
„Ha-a, norður í Þingeyjar-
sýslu? Nú gengur yfir mig. Og
*tlarðu að ganga norður i Þing-
eyjarsýslu — alla þá óraleið ?“
„Ja .
„Það kalla jeg þig gera vel.
~~ Jeg skal segja þjer — jeg
Veit nú samt um einn mann,
seni heíir fario norður í Þing-
eyjarsýslu. Það er hann Guð-
mundur hjerna á Stóra-Gili, sá
sem misti hestinn í fyrravetur.
hú hefir auðvitað lieyrt það,
þegar hann misti hann Grána
sinn úr skjögrinu? — En liann
fór riðandi. Jeg hjelt það væri
ómögulegt að ganga svo langa
leið. En til hvers ætlarðu þarna
'lorður ?“
„Jeg á þar heima“.
„Það segir þú satt. Átt heima
1 Þingeyjarsýslu. En hvað varstu
þá að gera suður í Reykjavik?“
„Jeg var þar í skóla“.
„Já, já, þurftirðu nú að fara
nlla götu suður í Reykjavík til
þess að fara í skóla? Éru ekki
nogir skólarnir þarna norður
frá? Nú eru þeir farnir að hafa
einlæga skóla hjerna í dalnum
láta alla krakka ganga í þá.
Já, þvílikt vesin og annað eins.
• En ætli þú hafir ekki átt
annað erindi suður, svona með-
fram. Það skyldi þó aldrei vera,
þú hafir búist við, að ganga
hetur í augun á stúlkunum,
þegar þú kæmir aftur?“ Kerling
úrap titlinga, ísmevgilega.
„Þú heldur það?“
„Ó-já, Anna gamla er nú eklri
en tvævetur. Þekkirðu ekki
hann Lárus hjerna á Lauganesi?
Það var ekki aðalerindið hans,
að læra að smiða, þegár hann
fór austur um árið. Hann hefði
svosem getað lært J>að hjá hon-
um Þórði snikkara. Hann hjelt
semsje, karl ininn, að hún Þóra
mundi heldur vilja hann, þeg-
ar hann væri orðinn forframað-
ur. Nú, jiað varð líka“.
„Jæja“. Jeg kannaðist auðvit-
að við ekkert af þessu og þótti
nóg um, hvernig dælan gekk.
„En, hvað jeg vildi nú
segja —“ Kerla breytti róm og
Icit upp eftir dalnum. „Komstu
heim að Ásgarði?“
„Hvað? Ásgarði í Þverárdal?"
„Nei, blessaður minn! Ásgarði
hjerna í honum Rangárdal".
„Er til Ásgarður hjer í Rang-
árdal?“
„Já, það held jeg nú svosem.
Sástu ekki bæ uppi í hlíðinni,
hjerna framan við hólana?“
„Jú“. Mig rámaði í, að jeg
hefði tekið þar eftir kofum,
sem jeg hugði vera beitarhús
frá Stað.
„Það er nú Ásgarður, skal jeg
segja þjer. Jeg liefði boðið þjer
þangað heiin og gefið þjer mat-
arkörtu, ef jeg hefði hitt þig
svolítið nær túninu Þú vilt lík-
lega ekki snúa aftur?“
„Nei, þakka þjer fyrir. Jeg
leit á hendur henni og ímyndaði
mjer mat, sem hún hyggi til! —
„Átt þú heima i Ásgarði?"
„Ójá, það á nú að heita svo,
að jeg hokri þar“. Og kerla stakk
höndum í síður og gerði sig
mannalega. — „Jeg hefi nú búið
þar alein i kofunum, síðan hann
Guðni minn sálugi dó í liitt-
fyrravor. Það verða rjett tvö ár
síðan núna á þriðjudaginn eftir
trínitatis, ef guð lofar mjer að
lifa. Jeg var nú að hugsa um að
segja jörðinni lausri í vor. En
jeg hætti samt við það. Jeg vissi
ekki, hvort það væri annað
nokkuð betra, en að biía. En
auðvitað eru manneskju í mín-
um kringumstæðum allir vegir
færir, eins og þú skilur“. Hún
brosti drýgindalega.
„Já, ertu dálítið efnuð?“
„Itja, jeg skulda að minsta
kosti ekki faktorunum meira en
jeg er manneskja til að borga,
eins og þeir gera víst sumir
hjerna í dalnum. Nú, jeg á ká,
hana Búkollu mína. Hún er mi
nýborin, hlessuð skepnan, og
komst í 10 merkur, svo að jeg
hefði getað gei'ið þjer mjólkur-
sopa, ef þú hefðir komið. Svo
eru ærnar tólf. Og það eru nú
ær, sein bitastætt er í, skal jeg
segja þjer. Þær eru engar hor-
gálur eða tuskur, sem varla geta
staðið á löppunum fyrir bölvuð-
uin bjálfaskap. ónei, ekki þá
mikið eiginlega. Hann Jóhannes
minn á Stóra-Landi bauð mjer
lika tuttugu og fimm krónur í
hana Fjeskúfu mína í haust. En
jcg var ekki mikið á því, að láta
hana. Ekki hún Anna gamla!
Jeg sagði honum, að hann þyrfti
ekki að hugsa, að jeg slepti
henni Fjeskúfu, til að láta hana
svelta hjá honum, sagði jeg. Og
hann hefir ekki imprað á því
síðan“.
„Þú heldur náttúrlega kaupa-
mann, til þess að heyja handa
þessu?“
„Kaupamann? Óekkí! Jeg ætti
víst ekki annað eftir, en að fara
að taka kaupamann fyrir tutt-
ugu og fimm krónur eða liver
veit hvað, meðan jeg get reitt
saman heytugguna sjáíf. Nei,
þeir mega sjúga einhverja aðra
en inig, þessir andskotans lausa-
gosar“.
„Heyjaðir þú virkilega ein
fyrir kú og tólf ám?“
„Já, og hafði á því hrút og
gimbur í viðbót. Jeg l'jekk liðuga
52 bagga af túninu og góða 60
reitti jeg suður og uppi í geir-
unum. Hann Þórður minn í Koti
hjálpaði mjer nú til að binda
/>að lieim. Én jeg bar sjálf sam-
an af túninu; og jeg er ekki viss
um, skal jeg segja þjer, að hann
Guðni minn sálugi hefði borið
betur upp tosið, og kunni hann
þó að bera upp hey, blessunin“.
„Jeg kalla þig gera vel. Þú
hlýtur þó að vera farin að gefa
þig. Ertu ekki farin að reskj-
ast?“
„O-jú. Vist hefi jeg lifað mitt
besta. Hvað heldurðu að jeg
sje?“
„Jeg veit ekki. Gæti trúað þú
værir svona liðlega fertug“. Átt-
ræð sagði jeg' i huganum.
„Á, sýnist þjer það? Eftir út-
litinu að dæma þyrfti jeg ekki
að vera mikið eldri. Jeg hafði
nú samt sjö um sextugt núna
á krossmessunni. En jeg er viss
um, að margir halda jeg sje
miklu yngri. Sýnist þjer jeg svo
sein ekki nógu útgengileg enn-
þá?“ Kerling hló skríkjuhhlátur
og hnipti í mig.
„Jú, það held jeg nú. Ekki
síst þar sem þú ert svona loðin
um lófana".
„Já, ])ú veist nú minst af þvi
ennþá“. Hún lækkaði róminn og
hálfhvíslaði: „Jeg ætla að biðja
þig að segja engum frá þvi. Jeg
á hundrað sextíu og fjórar krón-
ur og fimtíu og tvo aura í pen-
ingum, sem jeg geymi innan í
umslagi í skúffunni í rnálaða
púltinu hans Guðna mins sáluga.
Jeg kæri mig ekkert um, að láta
það kvisast. Menn víkja mjer
síður bita eða garni, ef menn
vita, að jeg á peninga.
„Það er alveg rjett athugað.
Jeg skal engum segja frá því.
En heldurðu þú endist til að vera
lengi ein þarna í kotinu?“
„Jeg veit ekki. Jeg uni mjer nú
fullvel sisvona. Ekki er þó óhugs-
andi jeg tæki myndavlegum
manni, ef hann hæði mín. Ekki
held jeg, að jeg fari nú til dæm-
is að hryggbrjóta þig“. Kerla
skrikti.
„Jæja, ekki það? Jeg er nú of
ungur til þess að ganga i lijóna-
band, svona næstu árin“. Jeg leit
á klukkuna. „Nú, það er bara
svona; klukkan farin að ganga
tvö. Svona er það, þegar maður
hittir skemtilegt kvenfólk. Mað-
ur gleymir tímanum. Mjer veitir
víst ekki af að halda áfram. —
Vertu nú sæl!“ Jeg rjetti henni
höndina.
„Vertu nú blessaður —■ farðu
nvi vel! Og þakka þjer fyrir
skemtunina. Fegin vil jeg eiga
þig að“.
Jeg sneri lit á götuna og hjelt
af stað. Kerling kallaði á eftir
Ávalt fiölbreyttar birgðir af
HÖNSKUM fyrirliggjandi.
HANSKABÚÐIN.
m jer:
„Heyrðu! Komdu við í Ásgarði,
ef þvi fer hjer einhverntíma um
aftur. Jeg skal þá gefa þjer sætt
kaffi og lummur, að mjer heilli
og lifandi“.
KÍNVERJAR OG STUTTU
PILSIN
l-yrir nokkru var ung stúlka ldn-
versk á gangi á götu í Peking, ásamt
nokkrum kunningjum sinum. Hún
var af göfgum ættum og rikum, klædd
að nýjasta Parisarsið, i ermalausum
kjól og allstuttum pilsum, sem náðu
varla niður á hnje.
Eftir dálitla stund kom iögreglu-
])jónn til hennar og vakti cftirtekt
hcnnar á ]>ví, að það væri tæplega
sæmilegt að stúlkur sýndu sig á göt-
um úti í svona stuttum pilsum. En
þessi kínverska tiskudrós hafði munn-
inn fyrir neðan nefið, og svaraði yfir-
lætislega eins og kinverskri hefðar-
mey er títt, að liún rjeði því sjálf
hvernig kjólarnir sinar væri.
Og al'leiðingin var sú, að lögreglu-
þjónninn tók hana undir arminn og
fór með hana beint í steininn. Og hafi
hún ekki afneitað stuttu kjólunum þá
situr hún þar ennþá, því kinverska
stjórnin hatar stutta kjóla ennþá
meir en útlendinga. Þar við bættist,
að þessi stúlka var stúdent, — „stú-
dentar sem sýna á sjer kálfana" eru
Kínverjum ekki að skapi.