Fálkinn - 13.07.1929, Blaðsíða 7

F A L K I N N
7
VEGUR SKYLDUNNAR
Maðurinn gróf andlitið i hönd-
um sjer og hristist af þungum
ekka. John Borrowdale var ekki
vanur að láta tilfinningarnar
hera sig ofurliði en hin hræði-
lega barátta, sem hann hafði átt
í, hafði lamað hann hæði lík-
amlega og andlega. Loks hafði
hann haldið, að alt sem heitir
tilfinning væri sloknað í sjer, en
þá kom Muriel Peters til sög-
unnar. Og hún hafði getað sýnt
lionum, að lífið átti ennþá feg-
urð og yndi; hin mjúka rödd
hennar og atlot höfðu brotið
skurnið, sem komið var utan
um sál hans.
— Þetta getur ekki haldið á-
fram svona, sagði hún, — þjer
hafið kvalist í þrjátíu ár og er-
uð aðeins þrjátíu og fjögra.
Þjer eigið enn framtíð fyrir
höndum. Jeg er hjúkrunarkona
og veit sitt af hverju, — meðal
annars það, að ef þjer haldið á-
fram að búa með Dafne þá verð-
ið þjer að aumingja.
Hann sat hljóður. í tíu ár
hafði hann liðið kvalir dags dag-
lega. Dafne, konan hans, sem
hann hafði gifst í unggæðisleg-
um ofurhug, var ólæknandi of-
drykkjukona. Hann hafði töfr-
ast' af fegurð hennar, sem nú var
löngu horfin. Með óskiljanlegri
þolinmæði hafði hann gætt henn-
ar, reynt að afsaka og dylja löst
hennar, kostað hana til lækn-
inga lijá fjölda lækna, en ekk-
ert stoðaði. Síðustu þrjú árin
hafði henni farið síhrakandi.
Svo hafði verslunin sem hann
vann hjá, sent hann í sox mán-
aða ferðalag til Ameríku, cg eft-
ir að hann kom aftur úr þeirri
ferð fór hann sjálfur að nota
deyfandi lyf. MótstöðuafJ hans
fór þverrandi og liann ofkældist
og fjekk lungnabólgu. Læknirinn
hafði sent hjúkrunarkonu lil
hans og það var Muriel Peters.
Nú var liann í afturbata og
þetta var síðasta kvöldið, sem
hún var hjá honum. Á morgun
útii hún að talca að sjer nýjan
sjúkling, en hann átti að verða
einn eftir. Um langar vökunætur
hafði Muriel sjeð inn i sál hans,
hún hafði hlustað á hann í óráð-
inu og orðið snortin. Og þegar
niaður og kona hittast undir
slíkuni kringumstæðum, er hætt-
un nærri.
■— Elskan mín, elskan mín!
stamaði hann.
Hann hjelt utan um hana og
augu hans horfðu hungruð og
hiðjandi inn í augu hennar, sem
voru full af tárum. í næsta vet-
íangi mættust varir þeirra og
hun þrýsti sjer að honurn. Svo
rankaði hún við sjer og losaði
Slg úr faðmlögunum.
—■ Við megurn það ekki,
hvislaði hún. — Jeg á engan
rjett á þjer, við verðum að slcilja
úður en það er orðið of seint.
— En hann slepli henm ekki.
r~ hað getur ekki orðið — jeg
Þarfnast þín og þú þarínast mín.
'leg hefi gefið henni tíu ár af
híi mínu — menn hefðu átt að
vara mig vdð þessu hjónabandi,
því læknarnir segja, að hún hafi
verið ólæknandi frá byrjun. Nú
jeg ekki afborið þetta leng-
ur. Við skulum fara burt saman,
þá gefur hún eftir skilnað og við
getum gift okkur. Jeg á nóg til
þess, að jeg geti látið hana hafa
sómasamlegan styrk. Og hún
liatar mig, — þú veist að hún
gerir það.
Jú, hún vissi og fann, að hann
krafðist ekki annará en fullra
rjettinda sinna. Það er hræðilegt
að vera bundinn manneskju,
sem maður hatar og fyrirlítur.
Hann mundi tortímast ef hann
fengi ekki frelsi. En gamlar og
erfðar hugmyndir hennar um
æru og velsænri hjeldu henni
aftur.
— Jeg get ekki tekið mann
frá konu hans, hversu slæm sem
hún er hvíslaði hún og varirnar
titruðu. — Það er ranglæti, hvað
sem öðru líður.
-—■ En þegar við elskum hvort
annað! Þú ætlar ekki að tortíma
hamingju okkar beggja?
Muriel horfði á konuna í
rúminu. -—■ Já, jeg skal hinkra
við, svaraði hún. — Legðu þig
í rúmið mitt nokkra tírna, jeg
skal vaka.
Muriel settist við ofninn. Alt
i einu bergmáluðu orð Johns í
huga hennar: Þú skilur mig eft-
ir hjá lifandi líki, og orð hinn-
ar hjúkrunarkonunnar: hver
veit nema jeg gefi henni of stór-
an skamt af svefnlyfinu.
Best væri það fyrir hana ef
hún fengi að deyja. Hún hafði
margsinnis reynt að fremja
sjálfsmorð en jafnan verið varn-
að þess. Liklega gerði hún það
aðeins til að vekja meðaumkv-
un. Og þó hún fengi of stóran
svefnskamt mundi enginn dóm-
ari í heirni kveða upp sektar-
dóm fyrir það. Dauðinn gat
stafað af hjartabilun. Allir of-
drykkjumenn höfðu hjartabilun.
Muriel læddist á tánum að
rúrninu. Sjúklingurinn lá á
bakið í rúminu og andaði þungt
með opnum munni. Andlitið
þrútið og drættirnir andstyggi-
Hurðinni var Jokið hljóðlega upp og John kom inn.
Hún hristi höfuðið. — Mjer
er örðugt að segja nei, en jeg
verð að gera það. Jeg má ekki
freista þín til að bregðast skyldu
þinni. Ef hún væri dáinn, skyldi
jeg giftast þjer undir eins, en
ofdrykkjufóllc getur lifað hversu
lengi sem vera skal.
Hann settist , gróf andlitið í
liöndum sjer og svaraði ekki.
Loks sló klukkan 11 og hann
leit upp.
— Jeg get ekki neyít þig,
elskan mín, jeg er svo þreyttur
að jeg get það ekki. En gefðu
mjer koss áður en þú ferð. Þú
skilur mig eftir hjá lifandi liki.
Hún faðmaði hann og þau
kystust eins og þau ætlu aldrei
að sjást aftur. Svo gekk hún upp
á loft, en þar var önnur hjúkr-
unarkona yfir frúnni. Þegar
John var heilbrigður var hann
vanur að vera yfir henni sjálf-
ur. Stúlkan stóð við ofninn. —
Það var gott að þú varst ekki
háttuð, hvíslaði hún, — jeg er
svo slæm fyrir hjartanu. Þessi
skepna er alveg að gera út af
við mig. Jeg hefi ekkert fengið
að sofa alla vikuna og nú þoli
jeg það ekki lengur. Viltu ekki
gera svo vel, að vaka fyrir mig
svolitla stund, svo jeg geti
blundað? Annars held jeg að
jeg verði rugluð, og hver veit
nema jeg gefi henni þá of stór-
an skamt af svefnlyfinu. Jeg
hætti hjer á morgun, jeg þoli
það ekki lengur.
legir. Þar var ekkert eftir af
fornri fegurð. Muriel hraus hug-
ur við, að þetta skyldi vera kona
John Borrowdale.
Hún leit á borðið með lyfja-
glösunum. Læknirinn hafði sagt,
að ef hún fengi ekki ákveðna
skamta af eitrinu mundi hún
verða óð. Þarna var nóg eitur
til að deyða tugi manna. Sjúkl-
ingurinn var altaf að biðja um
meira. Því ekki að gefa henni
meira?
Hurðinn var lokið hljóðlega
upp og John kom inn. Hann leit
á hjúkrunarkonuna við ofninn,
en sá ekki hver hún var því
skuggsýnt var inni. Laut niður
að rúminu, andvarpaði og sneri
síðan til dyra. — Góða nótt syst-
ir. Vona að það verði ekki ó-
næðissamt í nótt..
Alt í einu færðist líf í sjúkl-
inginn. Hún hafði átt að sofa
einn tíma til eftir síðasta skamt-
inn. Mót ætlun Muriel var hún
róleg og reyndi aðeins að reisa
sig upp í rúminu.
Fyrir hennar sljógu sjónum
voru allar hjúkrunarkonur eins,
það eitt var nóg, ef þær gátu
sefað kvalir hennar og vildu
heyra bænir hennar.
— Systir, mig hefir dreymt,
sagði hún.
— Var það l'allegur draumur,
spurði Muriel.
— Mig dreymdi að jeg var
dauð og liafði fengið frið —
yður grunar ekki hve þægilegt
það var. Það kvelur mig, að
jeg skuli vera manninum mín-
uin til byrði — jeg vildi fús-
lega deyja, hans vegna. En hvað
á jeg að gera? Jeg fæ aldrei nóg
af þessu íyfi.
Muriel skildi, að þetta var
ekki annað en kænskubragð til
þess að fá hjúkrunarkonuna til
að láta undan.
— En ekki munduð þjer gera
honurn hughægra ef þjer fremd-
uð sjálfsmorð, svaraði hún. —
Þá mundi alt hans lif verða
samfeld sálarkvöl.
— Já, en hann hefir kvalist
öll þessi ár, jeg hefi kvalið liann
hvern einasta dag. Og jeg elska
hann svo mikið, að jeg vil gera
hann hainingjusaman. Hann
mundi hitta góða konu, sein
mundi gera hann farsælan. Æ,
gefið þjer mjer lyfið, jeg verð
brjáluð ef jeg fæ það ekki.
Muriel lagði höndina á öxl
sjúklingsins, cn frúin hrinti
henni l'rá sjer og þaut upp úr
rúminu. Ivraftar Muriel voru
eins og barns í samanlnirði við
krafta æðisgengins sjúklingsins.
Frúin stökk fram að gluggan-
um, greip flösku með tólf
skömtum í, en í sama bili rank-
aði Muriel við sjer og reyndi að
aftra henni. Hún gleymdi öllu
öðru en þvi, að hjúkrunarkona
ber ábyrgð á lifi sjúklingsins
síns. Hún hrópaði á hjálp.
Sjúklingurinn hafði klórað
hana í andliti og rifið utan af
henni fötin, þegar John loks
kom inn. — Hún ætlaði að fyr-
irfara sjer, sagði Muriei með
þungum ekka. John greip i sania
vetfangi l'löskuna af sjúklingn-
um, en Muriel datt meðvitund-
arlaus á gólfið. Hann hafði
sjúklinginn í fanginu og ætlaði
að leggja hana í rúmið, en fann
þá hvernig hún þyngdist alt í
einu, og var eins og drægi úr
henni allan mátt.
Hann lagði hana í rúmið og
hringdi eftir hjálp. Þegar lækn-
irinn kom sagði hann að Dafne
væri látin fyrir hálfri kiukku-
stund. Hjartað hefði ekki þolað
áreynsluna.
Áður en Muriél gekk til
hvíldar um nóttina, játaði hún
fyrir John hvaða hugsanir hefðu
bærst með henni, eftir að hún
kom upp. ■— Jeg er óverðug þess
að verða konan þín, sagði hún
kjökrandi,
— Elskan mín! Þegar jeg
kom inn í herbergið var sama
hugsunin mjer í hug. En jeg
gat það ekki, jeg hafði svo
nrikla meðaumkvun með henni.
Jeg minnist orða þinna um, að
maður eigi ekki að kaupa sjer
gæfu með sorg annara, og Guði
sje lof: við stóðumst bæði
freistinguna.
— Já, Guði sje lof, hvíslaði
luin.
í Diisseldorfí eru svo mikil prengsli
orðin á götunum, að borgastjórnin
hefir orðið að grípa til ]>ess ój’ndis-
úrrœðis, að banna alla umferð á lijóli
um miðbik borgarinnar. Hjólreiðar-
menn cru æfir yfir ]>essu tiltæki.
Kona ein í Illinois, frú Mattoon,
hcfir alið „Síamstvíbura“ cn svo eru
samvaxnir tvíburar nefndir. Þessi
nýju furðubörn eru bvorttveggja
telpur og eru vaxnar saman á mjöðm-
ununi. Þeim leið vel eftir fæðinguna.