Fálkinn - 24.08.1929, Blaðsíða 5

F Á L K I N N
5
•iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiNiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiaiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinia
I lómlaukar!
Biðjið um að senda yður
ókeypis hina nýju haust-
verðskrá vora með mynd-
um, yfir allskonar lauka
til þess að setja niður í
potta eða í garðinn nú
þegar.
Fljót afgreiðsla. Stöðugar
skipaferðir milli. íslands
og Bergen.
| SIGV. GHR. BERLE As |
Olaf Kyrresgt. 39 — Bergen — Norge.
•iiiiiiiiiiiiiiaiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinS
Sunnudagshugleiðing.
Þorstanum svalað.
„Jésús kallaði og sagði:
Ef nokkurn ])ijrstii\ fx'i komi
hann til min og drekki.
(Jóh. 7. 37.).
Jeg las nýlega í einni ferða-
sögu eftir hinn heimsfræga land-
könnuð, Sven Hedin, lýsingu á
kvölum þeiin, er fylgja þorstan-
um. Nokkrir fylgdarmenn hans
dóu af þorsta í óbygðinni, og
sjálfur horfðist hann í augu við
dauðann. Dauðvona reikaði hann
um í steikjandi sandauðninni.
og fjelagi hans háfði lagst fyrir
til þess að deyja. En eftir nokk-
ur augnablik fann Heden lítinn
valnsjioll. Hann langaði mest til
að faðma vatnið, gjöfina frá
hinum lifandi Guði, og hann
segir frá því, hvernig hann þakk-
aði Guði, og teigaði þvínæst
svaladrykkinn. Lífi hans var
bjargað. Hann fylti vatnsstíg-
vjel sín vatni og bar hinum
deyjandi fjelaga, sem fyrir á-
hril’ vatnsins fjekk einnig lífið
að gjöf.
Þorstinn er njynd af hinni
leitandi þrá eftir Guði. „Eins og
hindin, sem þráir vatnslindir,
þráir sál min þig, ó Guð“. Þann-
ig hefir hinni dýpstu þrá verið
lýst. Ef hinn dauðþyrsti maður
fæf ekki vatn að drekka, þá verð-
ur hann herfang dauðans. Et'
mjer er jafnómissandi að kom-
ast í samljelag við Drottin, þá
er trú minni alvara.
,,Ef nokkurn þ\)rstir“, segir
Jesús. Könnúmst vjer við þorst-
ann eftir Guði? Það er til
margskonar þrá, margskonar
þorsti, og það leiðir svo oft til
sálarljóns. En þekkir þú þorsta
sálarinnar? Þeir sem ekki finna
til hins sára þorsta geta rólegir
talað um hina ýmsu svala-
drykki. En þeir, sem þola þján-
ingar vegna þorstans, finna að
þeir farast, fái þeir ekki vatn.
Iíannast þú við þenna þorsta í
andlegum skilningi? Þú íætur
þjer ekki nægja að tala um trú-
mál, líta asámt kunningjum
þínum á þau mál frá ýmsu
sjónarmiði. En þá segir þú: Jeg
ferst, ef jeg fæ ekki svalað minni
dýpstu þrá. Það er ekkert líf að
vera án Guðs, jeg get ekki lifað
lengur í þessum tómleika, mig
þyrstir eftir því, sem geti veitt
nijer gleði, öruggán frið og
kraft.
Þegar þig þyrstir á þenna hátt,
þá lýsir sá þorsti hinni sönnu
Hfsþrá. En verður henni svarað?
Eða hljóta menn að örmagnast
i óhygðinni? Jeg skygnist um
eftir lindinni. Dauðinn er mjer
vís, ef jeg finn hana ekki. Er
ekki einhver að kalla? Berst
ekki leiðbeinandi rödd að eyr-
um mínum? .Iú, það er Jesús,
sem kallnr. Honum er það á-
hugamál, að það heyrist Hann
kallar og segir: ,,Ef nokkurn
þyrstir, þá komi hann til mín
<>!/ drekki“. Nú er öllu borgið.
Lindin er fundin. Lindin er
fundin. Jcg læt mjer ekki nægja
uð heyra þetta. Dauðþyrstur
niaður lætur sjer ekki nægja að
heyra sagt lrá þvi, að lindin sje
skamt frá honum. Hann flýtir
sjer að lindinni. Sá sem þráir
lífssamf jelag við Drottin lætur
sj'er ekki nægja að tala eða
heyra um Kristindóm, lætur sjer
ekki nægja að heyra um Jes-
úm. Hann lætur sjer ekki nægja
neitt minna en að heyra Jesúm
sjálfan segja: „Ef þig þyrstir,
þá skalt þú koma til mín“. Hjer
cr hin sanna leit trúarinnar.
Það er ekki lagst fyrir lil þess
að sol’a og dreyma. Það er
staðið upp og gengið lil hans,
sem hefir kallað. Það er l'arið
lil hans, sem getur svalað þinni
ti úarþrá. Hahn hýður þjer að
koma og hann hýður jijer að
drekka. Oss er hent á Jeiðina.
Drekkum af lífsins lind.
Er hægt að hugsa sjer hörmu-
legra en að leita að Iindinni, en
devja samt hjá lindinni? Er
liægt að hugsa sjer ineira sorg-
aret'ni en að tala um trúarleit
sína, en vilja Samt ekki heygja
sig niður að hinni tærustu lind?
Jesús kallaði. Hann kallar
enn. Hann kallar á mig og þig,
hann hýður oss hina lifgandi
svölun. Það er hin fegursta lýs-
ing, sem til er, lýsingin á því,
hvernig Jesús Kristur svalar
þorsta manssálarinnar, svo að
eilíft líf veilist sein hin dýrasta
gjöf.
Tökum á móti gjöíinni. Þiggj-
um lifið. Öllum hinum þyrstu
'er boðið. Þú þráir frið, þig
þyrstir eftir hinni fullkomnu
gíeði. Það er kallað á þig. Þig
þyrstir eftir huggun í þinni sáru
sorg. Það er kallað á þig. Þig
þyrstir eftir sigri í erfiðum
i'reistingum. Það er einmitt verið
að kalia á þig. Deyjum ekki i
cyðimörkinni, þegar húið er að
henda oss á hina tæru upp-
sprettu. Sá sem þyrstur er, hann
komi. Hver sem vill, hann taki
óke'ypis lífsvatn. Hver sem vill.
Vil jeg? Vilt þú? Göngum við
að lindinni, og drekkum, svo að
vjer megum lila, svo að vjer
getum sagt: „Jeg á þegar eilífa
Íífið“. Þá getum vjer sagl, af
því að vjer höfum reynt jiað:
Jeg kom til Jesú örþyrst önd
þar alla svölun fann;
hjá honum drakk jeg lífs af lind;
mitt líf er sjálfur hann.
Amen.
______ ___ B. J.
U M V I Ð A
VERÖLD.
DOLLARINN F.ll EKKI
ALMÁTTUGUR.
Amerikumaður einn kom í borg i
Evrópu með strá'ka sina og fór með
]>á í dýragarðiiin. Þegar liann liafði
gengið þar dálitia stund, vatt Ame-
rikumaðúrinn sjer að einum um-
sjónarmanninum og spurði:
— Hvar gct jeg liitt manninn,
sem veitir þessum dýragarði forstöðu.
Mig langaði til að tala við liann um
dálitla verslun.
—■ Má jeg spyrja hverskonar versl-
un ]>að er, spurði umsjónarmaðurinn.
— Ja, sjáið þjer til maður minn.
Mjer lýst skramlii vel á þennan
dýragarð og deltur i liug að kaupa
hanu handa drengjunum mínum.
—- Dýragarðurinii er alls eklci til
siilu, svaraði um sjónarmaðurinn. En
]ijer ættuð að tala við forstöðumann-
inn samt. I>að getur vel verið, að
bann vilji kaupa drengina handa
dýragarðinum.
ÞIIÍTUGUR HÁSKÓLAREK'fOR
Háskólinn i Chicago hefir nýlega
kjörið sjer nýjan rektor og fjell valið
á yngsta kennarann viö háskólann,
Robcrt Hutchins, sem cr aðeins .‘10
ára að aldri. Það kvað vera einstakt
i sinni röð, að svo ungur maður kom-
ist í svo virðulega stöðu. En hann býr
lika í laiuli hinna takmaiT alausu
möguleika.
MABUR DREPUR TVO FRIÐLA.
Smiður nokkur, Alfons Toye að
nafni situr nú í fangelsi í Paris fyrir
að hafa drýgt tvö morð og gert til-
raun til að fremja það þriðja. í fyrra
skaut þessi smiður tvo af friðlum
særði hann konu sína, svo að liún
misti málið og annað augað. Fyrir
tiu árum giftist Toye linudansmey.
Til að byrja með var hjónabandið
i besta lagi. Dansniærin reyndist á-
gætis eiginkona. En 1925 varð breyt-
ing á. Toye hafði erft allmikla fjár-
upphæð og ákvað sig nú til þcss að
kaupn kaffihús og reka þar veitingar.
Kaffihúsið, sem hann ætlaði að kaupa
hafði frú Grosjean átt á undan lion-
um, bún var ljómandi lagleg kona.
Það drógst á langinn að yrði úr
snmningnum, en á hverjum degi
dvaldi Toye tímunum saman hjá frú
Grosjean, en fór nú smátt og smátt
að vanrækja konu sina. Frú Toye
fanst uú hún liefði ekki síður rjett
til þess en maður hennar að „leita
gæfunnar“. Hún komst í kynni við
Corbeau vátryggingarstjóra. En hann
var dalítið gallaður í augum frú
Toyc. Hann þurfti stöðugt að vera i
emhætt iserindum — og þá fanst frú
Toye hún svo liræðilega yfirgefin.
Þá komst hún í tæri við hjólhesta-
kaup manninn Drancy, en sú vinátta
stóð ekki lengi.
Meðan Alfons Toye hjelt áfram
trygð við frú Grosjean, fekk frú Toye
sjer einn friðilinn enn. Það var bíla-
sali Verchere að nafni. Með honum
fór hún i langar bílferðir og eitt
kvöldið kom hún alls ekki lieim en
dvaldi hjá Verchere á fallega skemti-
setrinu hans fyrir utan borgina. En
Verchere revndist hvikull i ráði sem
hinir, og loksins sneri frú Toye aftur
heim til manns síns, iðrunarfull og
sorgbitin.
Meðan ]>essu fór fram hafði Toye
liætt við að kaupa kaffiliúsið og orð-
ið óvinur frú Grosjean. Hann var orð-
inn hræðilega afbrýðisamur og heimt-
aði að fá að vita livar friðlar konu
sinnar væru. Og einu sinni komst hann
i brjel' hennar fyrir tilvilju — og nú
sor hann þess að hefna sin duglega.
Corbeau varð fyrstur á vegi hans,
liann skaut hanii á afskektum stað
fyrir utan París. Þvi næst kom hann
Verchere fyrir kattarnef og fór siðan
til Versailles til þess að drepa Drancj'.
En til allrar hamingju var hann þá
farinn úr bænum og bjargaði ])annig
Hfi sinu'. Jafnskjótt og hann kom til
París simaði hann til konu sinnar ög
bað hana að finna sig að máli á
kaffihúsi frú Grosjean. Þegar frú
I oye kom inn tók hann upp marg-
hleypu og skaut á hana. Hún linje
meðvitundarlaus niður á gólfið og var
ilutt á sjúkraliús þar sem hepnaðist
að bjarga lifi hennar.
Toyc lijelt sjálfur að rjetturinn
mundi sýkna sig. En eins og gefur að
skilja varð ekki sú raunin á, þvi að
hann var dæmdur i æfilangt fangelsi.
í London bar það við um daginn, að
kvenmaður var tekinn fastur fyrir ó-
spektir á götunum. Hún hafði nefni-
lega lent í slag við þrjá lögreglu-
þjóna, slegið einn þeirra i rot, bitið
anuan injög alvarlega og brotið tenn-
urnar i þeiin þriðja. Dómarinn tók
auðvitað ekkert tillit til þess að þetta
má kalla frekar vel gert af kven-
nianni. Hann dæmdi hana miskunnar-
laust i þriggja mánaða fangelsi.