Fálkinn - 31.08.1929, Blaðsíða 7

F A L K I N N
7
FAGNAÐARFU N DU R
Eftir FRDERIC BOUTET
Henri Dorei hallaði sjer leti-
lega aftnr á hak í „luksusbíhi-
uni“ hans föður síns, nieð sígar-
ettu í munninuni og ók áleiðis
til Champs-EIysees.
Hann hafði komið heiin jjenn-
an sama morgiuv og hafði
hrærður i huga fleygt sjer í faðm
l’öður síns..
Og gamli maðurinn faðir hans,
sem var mi engin mysa, hafði
farið að hágráta og endurtekið
hvað eftir annað: En hvað hún
mamina þín hefði orðið stolt af
þjer núna, ef hún hefði lifað.
Þegar Henri Dorel var aftur
kominn heim, þar sem alt bar
votl um velmegun og auðæfi,
fann hann til sömu sælu og
hann hafði oft áður fundið, en
sem hann niánuðum saman
hafði ekki minst, og hann hló
þegar hann har saman það líf,
sem hann átti við að búa í her-
búðunum, þangað sem hann átti
bráðlega að fara aftur, við æf-
ina, sem hann átti nú.
Hann hafði farið í nýja, fall-
ega einkennisbúninginn, sem
hafði legið heiina og hiðið hans.
Hann hafði etið morgunverð
nieð ágætri matarlyst, því næst
hafði hann skroppið snöggvast
að heiman með föður sinum, og
nú var hann aftur einsamall, á
leið til 'Peresu l’rænku sinnar.
Hún var 2<S ára, ekkja, vndis-
lega falleg.
Henri Dorel var heitt um
hjartaræturnar jiegar hann
niintist síðustu samræðu jieirra
áður en hann fór : slríðið. Hún
hafði þá talað við hann cins og
fulltíða mann. Hann hlakkaði
til og kveið þó fyrir að hitta
hana aflur, en vonaði að hiin
yrði nú ein heima þegar hann
kæmi.
Vagninn nam staðar. Hann
sleig út úr honum og gekk á
lánum til þess að óhreinkast
ekki af forinni á götunni. En í
sama bili steig fimm til sex ára
drengur ofan á hann, sem gekk
aftiir á bak eftir götunni.
Gáðu að þjer, Júlli! heyrð-
ist hrópað rjett hjá. Þjer verð-
ið að afsaka...... Eri hvað sje
jeg? .... Þetta er þó aldrei
Dorel ?
Bernard, sagði ungi mað-
urinn.
Mitt í stórum f jölskylduhóp
stóð hermaður. Hann var á að
giska fertugur. Hann var í með-
allagi hár og herðabreiður, en
Votviðri og vindár höfðu litað
upp kápuna hans. Uridan bláa
hjálminúm gægðust tvö festuleg
augu og kjálkaskegg i meira
lagi. Á vinstri handleggnum
hjelt hann á litlu barni, sem
halði iekið dauðahaldi um
hálsinn á honum. Við hægri hönd
leiddi hann unga, ljóshærða
konu, sem var fátæklega til fara.
Með þeirri hendinni, sem laus
var, ók konan undan sjer harna-
vagni.
Dálítil stúlka, á að giska
!)r'ggja lil fjögra ára, hjelt í
kapu mannsins og dró á eftir
sjer fæturna. Á eftir þeim kom
ainma gamla, lílil og hrukkótl
af elli, með svartan herðaklút á
höfðinu og hún leiddi barn sitt
við hvora hönd. Litli drengur-
inn, sem stigið hafði ofan á Do-
rel, gekk fremstur, en öðru
hvoru aftur á bak til þess að
geta altaf hal’t augun á l’öður
sínum.
En hvað þetta var gaman!
sagði Bernard, og augu hans
Ijómuðu af fögnuði. Hann hafði
slept handlegg konu sinnar og
jjrýsti hendi unga inannsins
eins og hann gat. Börnin ýttu
hvert við öðru og flyktust
kringum ]iá og teygðu l’ram álk-
una.
Dorel gat ekki að því gert að
hugsa uin það, að gluggarnir
hennar Teresu sneru út að trjá-
götunni.
— Þetta er nú Dorel, þú
veist, sem jeg hefi minst svo
oft á! sagði Bernard við konu
sína. Og þetta er nú konan mín,
hjelt hann áfraih, og móðir
hennar, og svo krakkarnir! —-
Heyrið þið nú krakkar, þið get-
ið farið svolítið til hliðar, jiið
eruð alveg ofan í okkur.
Átlu öll Jiessi börn? spurði
Dorel.
Nei, aðeins fjögur; hin tvö
á nágrannakona okkar, en hún
er veik, bætli hann við með
lágri röddu, svo að við verðum
að líta eftir jieim þangað til
hún keinur af spítalanum.
En sú hepni, að við skyldum
hittast; jeg gel ekki lýst jiví,
hvað mjer þykir vænt um það.
Já, jeg sömuleiðis, sagði
Dorel innilega. Ertu altaf á
norðurvígstöðvunum ?
:—- Já, jeg er altaf á sama
stað. En nú hefi jeg fengið sex
daga fri, og þú getur gctið
nærri, að jeg er ánægður með
lífið. Þú veist að jeg er hús-
gagnasmiður, og það fyrsta sem
jeg gerði þegar jeg koin heim,
var að taka verkfæri í liönd til
þess að vita vort jeg hefði ekki
mist handlagið......En þá minti
konan mín mig á það, að jeg
liefði ekki komið heim lil jiess
að vinna. Og þar sem nú er
sunnudagur gengum við út okk-
ur lil skemtunar.
Pahbi, nú er að injcr kom-
ið! sle])tu Dede og berðu mig,
stamaði litla stúlkan, er hafði
haldið sjer i kápuna hans. En
Dede var ekki um það gefið,
því að hann þrýsti sjer enn fast-
ar að pabba sínum og sparkaði
til systur sinnar, en náði ekki
til hennar.
Móðir þeirra jiaggaði niður i
þeim, en Bernard hjelt áfram:
, —- Þú getur ímyndað þjer,
að jeg saknaði j)in þegar þú
varst farinn í hurtu! Við vor-
um góðir fjelagav og skildum
hvor annan frá því við sáurnst
fyrst.
Hugsaðu þjer bara, að jeg
kallaði á þig margsinnis er jeg
var hálfsofandi . . . Jeg veit að
vísu að ekki hvað jeg sagði, en
á þessu geturðu sjeð, að jeg
hel' hugsað um jiig . . . Jeg var
alt af að hugsa uin að senda
jijer línu, en þá . . .
. . . En maður verður latur,
og svo eru tómstundirnar af
skornum skamti . . . En jcg
heyrði samt sem áður, að jni
værir kominn í flugdeildina . . .
Já, það var eftir að jeg
sa>rðist, meðan fóturinn var dá-
lítið stirður . . . þá byrjaði jeg
á jjví. En nú sem stendur er
jeg á vígstöðvunúm.
— Það var þó hepni fyrir
þig, sagði Bernard.
—• Þú átt ekki að öfuuda
nokkurn mann, sagði Dorel og
klap])aði vingjarnlega á öxlina
á Bernard.
Frú, sagði hann glaðlega
við ungu konuna, hvað mað-
ui' yðar hefir verið fyrir her-
deildina og hvað hann hcfir
verið fyrir mig, verður aldrei
metið til l'ulls.
— Hlustaðu ekki á það sem
hann segir, Berta, greij) Bern-
ard fram í fyrir honum. Það
var ekki nema eðlilegt og sjálf-
sagt, að jeg gæfi honum nokkr-
ar leiðbeiningar þegar hann
kom, þar sem jeg liafði verið
í herinini á undan honum.
— Það þarf heldur ekki að
segja honiiin ])að sama hvað
eftir annað. Og sje minst á góða
fjelaga, þá á hann þó sannar-
lega heima í þeinx hóp. Það sem
hann átti . . . það áttum við all-
ir ... hvort heldur var tóhak,
súkkulaði eða citthvað annað,
og þeir af okkur, sem ekkert
áttu, þeim gaf hann mcst........
Manstu eftir þvi, þegar þú
kvöld eitt eftir að við liöfðum
numið staðar, til þess að hvíla
okkur, reyndir að koma af slað
hljómleikum með tómum flösk-
um og sardínudósum? .... Þú
erl fyndinn, Dorel!
ög aftur var klappáð vin-
gjarnlega á öxl unga mannsins.
— Kannske að jeg sje nú það
eftir alt saman, sagði Dorel og
horfði í lauini í áttina til glugg-
ans hennar Teresu.
En Bernard ljet dæluna
ganga. Manstu eftir degin-
uni, þegar rigndi svo hræðilega
að skotgrafabyrgið .... —-
Er hann hafði þetta mælt
þagnaði hann skyndilega. Þjónn-
inn hans Dorels hafði nefnilega
stigið út lir bílnum, sem altaf
beið við gangstjettina. Þjónninn
færði sér þessa stuttu þögn í nvl
lil þess að segja: Herrann
hefir ekki minst neitt a það,
hvort vagninn á að bíða.
Nei, en þjer getið gjarnan
ekið burt! sagði Dorel.
Bernard, báðar konurnar og
krakkarnir stóðu sem þrumu
lostin. Þau horfðu á þjóninn i
fallega einkennishúningnum, er
ók óðara í burtu eftir að hann
’nafði fengiö skipunina.
Enginn mælti orð frá niunni,
en Bernard, sem stöðugl hafði
barnið á handleggnum, horfði
nú nákvæmlega á Dorel og tók
nú eftir þvi, sem hann liafði
ekki veitt athygli í fyrstu vegna
ánægjunnar yfir þvi að sjá hann
aftur.
Nú skildi hann alt saman;
hann varð vandræðalegur og
jafnvei dálítið sorgbilinn, því
að það varð bæði breyting á
svip hans og málrómi.
— Jeg hefi truflað yður með
því að tefja yður svona, sagði
liann og gerði sjer far um að
tala eðlilega...... Jæja, hörn,
\ið skuluni halda af stað' bætti
hann við í hvassari málróm.
— Þjer ! , Þjeraröu mig?! hróp-
aði Dorel.
Hann varð hálfhnugginn yfir
þeirri hreytingu, sem hafði orðið
á Bernard, og hann mintist þess,
hvað Bernard með hugreltki
sínu, viljakrafti og hjálpfýsi
hafði verið honum mikill
styrkur el'tir að hann kom fyrst
í herinn, þegar þeir höfðu slað-
ið hlið við hlið áður en hann
sjálfur hafði nokkra kunnátlu i
hernienskunni.
Dorel langaði mjög með orð-
iim eða athöfnuin að hrúa djúp-
ið, sem hafði myndast. svo
skyndilega milli hans og hins
gainla, góða fjelaga, sem óvísl
var að honuni auðnaðist fram-
ar að sjá.
Þá kvað við aftur barnsrödd-
in, sem liafði áður látið lil sin
heyra.
— Pabbi, nú er komið að
mjer; sleptu Dede og taktu mig!
Þarna kom lausnin! Rjett um
augnablik hvarflaði hugur Dor-
els til Teresu, en alt varð að
vikja fyrir vináttu hans til
Bernards.
Komdu, nú skal jeg hera
])ig, sagði hann Við barnið.
Hann laut niður að lillu
stúlkunni, tók hana á handlegg
sjer og spurði Bernard rnjög
látlaust:
Þú hefir ekkert á móti
því, vona jeg, að við göngum
svolitið saman? -
Herra, þjer getið þó aldrei
.... sagði unga konan kvíða-
full.
En litla stúlkan hafði lagt
handlegginn um hálsinn á Dorcl
og hann gekk nú upp eftir trjá-
götunni mitt á meðal konunnar
og barnanna, meðan stærsti
drengurinn hjelt áfram upptekn-
um hætti að ganga aftur á hak,
á undan allri fjölskyldunni.
Lovísa, sem rjcð ekki við sig
fyrir kæti, að vera horin af fall-
egasta hermanninum, sem hún
hafði nokkru sinni sjeð, þrýsti
sjer upp að Dorel og foraði glæ-
nýja einkennisbúninginn hans
með skítugu skónum sínum.
Það kærði hann sig kollóttari
um, því að hann byrjaði nú
glaður í huga að rifja upp
minningarnar um Bernard frá
þvi þeir voru síðast sanian.
Nú er þó g'aman að lifa,
sagði Bernard.
Hússneskur vísindainaður spáir þvi,
að flugvjelar muni bráðlega geta hald-
ið sjer á flugi í niarga niánuði, án
þess að þurfa að lenda til þess að fá
sjer benzol. Honuni liefur tekist
— eftir ]>vi seni hann sjálfur segir
frá -— að fínna aðferð til þess að
vinna eldsneyti úr loftinu, svo flug-
vjelar þurl'i eltki að lenda til þess að
fá olíu handa vjelinni. En sá Ijóður
er á ]>essu. að til þess að þetta takist,
þarf vjelin að vera í svo sem 4—5
milna hæð frá jörðu. t>að getur því
dregist, að uppfvndingin verði notliæf.
f Paris er lögregluþjónn, sem talar
S tuugumál. I’að þvkir alveg einstakt.