Fálkinn - 31.08.1929, Qupperneq 13

F A L K I N N
13
Málninga-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
JvpHRlím
Reykiavfk.
Framköllun. Kopiering.
Stækkanir
Carl Ólafsson.
VINDLAR:
Danska vindilinn PHÖNIX
þekkja allir revkingamenn.
GleymiÖ ekki Cervantes — Amistad
— Perfeccion o. fl. vindlategundum.
Hefir í heildsölu
SIGURGEIR EINARSSON
Reykjavík — Sími 205.
»»»»»»»»»»»»»»»»
Vörur Við Vægu Verði.

súkkulaðið er að dómi
allra vandlátra hús-
mæðra langbest.
cfálRinn
er besta heimilisblaSiO.
Notið Chandler bílinn.
n fl a u r a
I I I SÍaldmælisbif-
reiðar á v a 11
** V til leigu hjá
Kristinn og Gunnar.
Símar 847 09 1214.
E
NotiS þjer teikniblýantinn*
„ÓÐINN"?
^antínn^^
Ávalt fjölbreyttar birgöir af
HÖNSKUM fyrirliggjandi.
HANSKAÐÚÐIN.
taililbiriM.
Eftik william le queux
Fhh.
þannig, að það gæti komið til noklcurra mála
Þessi stúlka var auðsjáanlega rik, það var
auðsjeð á klæðnaði hennar og útliti yfirieitt.
Var Jiað hugsanlegt, að þetta væri sama
stúlkan, svona breytt. Nei — en hversvegna
kom þá ekki hin stúíkan, en þessi var hins-
vegar að glápa á hann í sífellu.
Þegar klukkan var orðin hálfsex, ákvað
Hugh að fá að vita vissu sína í þessu máli.
Hann sneri sjer að henni næst þegar hún
fór framhjá, lyfti hatti sínuin og ávarpaði
hana: — Þjer eruð víst ekki stúlkan, sem
jeg hitti í Piccadilly Circus í gærkvöldi?
Hún hló upp í opið geðið á honum og
svaraði, en þó í kurteisum tón:
— Nei, það er jeg ekki. Jeg átti að mæta
hjer manneskju klukkan fimm, sem ekki er
farin að sýna sig enn.
•— Jeg átti líka að mæta þessari stúlku
hjer klukkan fimm, svaraði Hugh. Fyrir-
gefið, að jeg ávarpaði yður.
— Ekkert að fyrirgefa, svaraði hún, en
haldið þjer ekki, að við höfum bæði biðið
nógu lengi? Jeg held, að það væri ágætis hug-
mynd, að við færum og fengjum okkur te
saman, þá mundi jeg fyrirgefa yður betur
fyrir að ávarpa mig?
II. KAPÍTULI.
Hugh varð dálítið hissa á þessari frjáls-
mannlegu uppástungu stúlkunnar um að
drekka te saman, og leit spyrjandi í hin
dökku augu hennar, sem virtust ögra hon-
um. En honum virtist andlitssvipur hennar
engu að síður vera svo glaðlegur og aðlað-
andi, að hann hugsaði sig ekki um tvisvar
og þar eð hann var hvort sem var crðinn
vonlaus um, að hin kæmi, svaraði hann
hlægjandi: —- Mjer finst uppástungan ágæt.
Hvert eiguin við að fara?
— Hvert sem vera skal — það er ná-
kvæmlega sama, svaraði hún.
— Þá getum við farið til Rumpelmayers
■eða Milan — en þjer viljið ef til vill heldur
fara eitthvað, þar sem við getum talað sam-
an, sagði dökkhærða stúlkan. — Jeg get
ekki þolað þessar dansknæpur með leiðin-
Iegu fólki og jazz-músík, það er ómögulegt
að tala saman á slíkum stöðum.
— Þá skulum við fara á Milan, sagði
hann, dálítið hissa á því, að stúlkan skyldi
heldur vilja samtalið en dansinn. Um hvað
vildi lnin tala? Eða var þetta hara uppgerð?
Hún leit út eins og hver önnur nútima stúlka,
sem vill dansa hvenær, sem færi gefst.
Valentroyd kallaði á leiguvagn, og skip-
að að aka til Milan, og stundarkorni seinna
sátu þau við rólegt horð i einu horninu
hak við pálmann, svo aðrir gestir sáu þau
ekki.
Hugh var ekki lengi að uppgötva, að stúlk-
an — sem kvaðst heita Eunice de Laine —
hafði ferðast víða, og var vel mentuð
og skemtileg stúlka. Hann hafði lauslega
nefnt Mentone á nafn og komst i því sam-
bandi að því, að ekki var til sá krókur eða
kimi á Miðjarðarhafsströnd Ítalíu eða
Frakklands, sein hún þekti ekki út í hörgul.
Hann hafði lengi langað til að ferðast um
Kyrrahafið, en aldrei orðið úr. Honum til
mikillar gleði gat stúlkan frædd hann um
hinar töfrandi Suðurhafseyjar, miklu betur
en besta ferðabók hefði getað gert. Hún
talaði eins og þaulkunnug um ýmsar smá-
eyjar, Iangt út úr alfaraleið, þar sem ekki
komu skip nema endrum og eins — stund-
um ekki nema á margra ára fresti — til
þess að kaupa perlur, skeljar og copraolíu,
og Hugh hlustaði á hana með hrifningu.
Alt i einu leit hann á úr sitt og sá að
klukkan var næstum sjö. Tíminn hafði lið-
ið ótrúlega fljótt, og Hugh afsakaði iðr-
andi við þessa nýju vinkonu sina, að hann
hefði óafvitandi tafið hana.
— Rlessaðir verið þjer, svaraði hún, —
jeg hefi einmitt skemt mjer ágætlega. Mjer
þykir einmitt svo gaman að þvaðra fram og
aftur um ferðalög mín, það er alveg eins og
að upplifa þau aftur, en jeg er bara hrædd
um, að áheyrendurnir skemti sjer ekki að
sama skapi vel við það.
— Nei, það trúi jeg trauðlega, að komi
til inála, svaraði Hugh. — Jeg get ekki
hugsað 111 jer skemtilegra umtalsefni en
ferðalög, og þau ævintýri, sem þeim fylgja.
— Þá hefi jeg hitt rjettan áheyranda í
þetta sinn, sagði Eunice og stóð upp, og
bæði hlógu.
— Heyrið þjer nú, sagði Hugh, — þjer
verðið að lofa rnjer að aka yður eitthvert.
Hvert viljið þjer fara? Heiin? Eða eruð þjer
sammæld einhversstaðar annarsstaðar?
— Nei, til allrar hamingju er jeg laus og
liðug, svaraði hún, og er helst að hugsa um
að fara inn á einhvern veitingastað, þar sem
maður getur etið miðdegisverð án þess að
þurfa að prúðbúa sig, og horfa þar á alt það
margvíslega iolk, sem þar kernur saman.
— Ættum við þá ekki að verða samferða,
sagði Hugli. Jeg þekki einn eða tvo góða
staði í Soho. Þau lögðu af stað og sátu brátt
við ágætan miðdegisverð í litlu, einkenni-
legu veitingahúsi. Hugli tók fljótt eftir því,
að gestgjafinn þekti vinkonu hans, Eunice
de Laine, og sýndi henni sjerstaklega eftir-
tektarverða kurteisi. Hugh hafði oft matast
á þessum stað og altaf fundist maturinn
þar góður, en þó ekki líkt því eins ágætur
og í þetta sinn. Hann fór að verða forvitinn
og sagði: Autoine þekkir yður auðsjáanlega
sem góðan gest, ungfrú de Laine. Hún hló
við og svaraði stutt: — Já, jeg hefi komið
hingað nokkrum sinnum — en, að jeg sje
sjerstaklega „góður gestur“ held jeg að sje
ýkjur.
— Hafið þjer komið ein eða með vinum
yðar? spurði Hugh, fremur klaufalega, en
hann langaði ákaft að vita hverja hin nýja
vinkona hans umgengist helst.
— Hvorttveggja, svarið hún, en þjer?
Hugh fann, að hún hafði getið til um til-
gang hans með spurningunni, og vildi kom-
ast hjá að svara henni eins og honum lik-
aði. Einnig var auðsjeð, að hana langaði
ekki að tala frekar um kunningja sina.
—- Gott og vel, liugsaði hann með sjálf-
um sjer, — þegar á alt er litið, kemur þetta
ekki mjer við. En hátt sagði hann: — Jeg
hefi altaf komið hingað einn. Satt að segja
fer jeg altaf einn á veitingahús, að undan-
teknu því þegar eini vinurinn, sem jeg á,
fer ineð mjer, einstöku sinnum, og hann
hefir aldrei komið hingað með mjer. Soho
er ekki staður til að fara með vini sína í,
ef þeir eru teprulegir.
Eunice hló glaðlega. Hugh var forvitni á
að vita að hvaða leyti svar sitt hefði verið
hlægilegt. Síðan sagði hún, hálfhlægjandi: