Fálkinn - 31.08.1929, Síða 14

14
FALEINN
Titan hvíta
Blýhvíta
Zinkhvíta .
Fernisolía .
1,75 kg.
1,30 —
1,30 —
1,25 —
§|p..p
W...
■ W
wm
m
SRáR^óœmi nr. 20.
♦
♦
♦
i
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
Alskonar þurrir litir,
Þurkefni,
Löguð málning,
Penslar allskonar.
Alt gæða vörur.
Sigurður Kjartaasson,
Laugaveg 20 B.
Í“ mi-dsuB
wM/my
iiÉ.., ..íáiiL
mm mm m
'O. #84 m
H§ Æm
yma rm,
ɧ wB_
m wm
ÉÍ
VERSLUNIN NORÐURLAND
(BJC5RN ÐJ0RNSSON frá MÚLA)
AKUREYRI
Sími: 188. Box: 42 Símn.: Bangsi.
Zeisslkon: myndavielar.
iilrnur.
Ljósmyndapappír, margar teg.
Miklar birgðir, lágt verð.
Kopíering og framköllun,
fljót afgreiðsla, góð vinna.
Kvensokkar í miklu
úrvali í Hanskabúðinni.
Hvítt byrjar og mátar í 2. leik.
joooooooöooöoaaaoaoaooooo
> o
Verslið
o
o
a
«
o
o
o
o
o
1 Edinborg.
0000000000000000000000000
Vinsamlegast getið „Fálkans", þegar
þjer skrifið til þeirra sem auglýsa í honum.
Kaupum lifandi refi og allar íslenskar skinnavörur. íslenska refaræktarfjelagið. Sími 1221. Símnefni: Fux.
-—• Aumingja maðurinn, — og eigið ekki
nema teprulegan vin, og hann lcarlkyns.
—1 Það er ekki meining mín, að allii’ vinir
minir sjeu gamaldags, svaraði liann. Hon-
um hálf-sárnaði, að hún skyldi álíta sig ein-
hvern forngrip með tepruskap sem aðalein-
kenni. — Jeg meina, blátt áfram, að þegar
maður býður vinum sínum til miðdegisverð-
ar, fer maður á einhvern alvanalegan stað,
klúbb eða annan — finst yður það nokkuð
óeðlilegt?
— Nú megið þjer ekki verða reiður, góði
hr. Valentroyd, því góður eruð þjer, þótt
þjer sjeuð dálítið „teprulegur“, svaraði
Eunice ertin, en hinn góðlátlegi hlátur
hennar mátti sin þó meira en háðið i orð-
unum. — Auðvitað skildi jeg vel hvað þjer
áttuð við, en þjer sögðuð það bara svo
skritilega. Eunice hermdi eftir honum orð-
in og tók aftur að skellihlæja.
Hugh beið, og fór von bráðar að hlæja
sjálfur, því hlátur stúlkunnar var smitandi.
Síðan sagði hún: — Fyrirgefið þjer, að jeg
er að stríða yður, en hvað sjálfa mig snert-
ir, þá veit jeg, að ef jeg ætti ekki vini, sem
væru lausir við allan tepruslcap, mundi jeg
bókstaflega talað deyja úr leiðindum hjer í
London.
<- Eruð þjer þá svo bundnar í London,
sem stendur? spurði hann.
— Sei-sei-nei, það getur vel komið til
mála, að jeg fari burt bráðlega, en auðvit-
að veit jeg það ekki fyrir vist, svaraði hún.
Þegar jeg er annarsstaðar, er tíminn svo
fljótur að líða, en hjer í borginni hefir mað-
ur ekki annað að gera en bíða.
— Bíða, eftir hverju, spurði Hugh.
— Bíða eftir því, að eitthvað gerist svar-
aði hún. En er hún sá, að hann ætlaði að
spyrja hana frelcar, sagði hún: — Hvers-
vegna eruð þjer hættur að ferðast? Þjer er-
uð þó ekki við neitt bundinn, eða hvað?
— Til skamms tíma, svaraði Hugh, —
var jeg skrifari hjá heilsulausum frænda
mínum, og hafði því fáar tómstundir. Jeg
fór með honum nokkrum sinnum til Suð-
ur-Frakklands, og las fyrir hann sögur um
Suðurhöfin, svo mig hefir lengi langað að
ferðast þangað sjálfur með honum, en það
átti ekki að verða, því blessaður karlinn dó,
áður en því yrði framgengt, núna fyrir
misseri.
— Og arfleiddi yður að eigum sinum?
Hefði ekki spurningin komið í þeim tón,
sem raun var á, hefði hann tekið hana sem
dæmafáa ósvífni. Hann brosti aðeins og
svaraði: — Já, og arfleiddi mig að eignum
sinum.
— Og jeg þori að fullyrða, að þjer haf-
ið unnið fyrir hverjum skilding. Heilsulaust
og fatlað fólk er hræðilegt, það er það
versta, sem til er. Eunice fekk hroll, rjett
eins og þetta vekti einhverjar hræðilegar
endnrminningar.
— Nei, alls ekki svaraði Hugh. Blessað-
ur karlinn var að vísu mjög fatlaður og
hjálpar þurfi, en annars ágætur og þolin-
móður eins og Job sjálfur. Og hamingjan
skal vita, að jeg sakna hans mjög.
— Þjer hljótið að vera ágætis maður,
sagði Eunice brosandi. Og þegar jeg hugsa
um alt kvenfólkið frá sextán til sextíu ára,
sem nú eltir yður á röndum, fer um mig
hrollur yðar vegna. Það liggur við, að jeg
fari að reyna að ganga eftir yður sjálf til
þess að bjarga yður frá þeim.
Þau hlógu bæði og síðan sagði Eunice:
— í alvöru að tala, haldið þjer, að þjer
farið burtu hjeðan bráðlega, að ferðast,
meina jeg?
— Já, jeg býst við því, svaraði liann. —
Þegar við förum hjeðan .... hvað er klukk-
an orðin?
Þau litu bæði á litlu eikarklukkuna á
vegnum, og urðu þess vör, að þau höfðu
aftur gleymt hvað tímanum leið. Eunice
sagði aftur: — Þegar við förum hjeðan,
hvert farið þjer þá?
— Það er alveg óráðið, svaraði hann. Jeg
hefi ekkert sjerstakt að gera, svo að ef þjer
viljið vil jeg fylgjast með yður.
— Jæja, þá getið þjer komið með mjer í
„Múrhrotaklúbbinn", sagði Eunice. — Iiaf-
ið þjer nokkurntíma komið þangað?
— Nei, svaraði Hugh. — Hvernig er
hann?
— Hann er ágætur. Við þurfum ekki að
prúðbúa okkur. Þar kemur altaf margt fólk
í hversdagsfötunum. En lofið mjer aðeins
því einu, að komast þar ekki í kynni við
neinn, nema fyrir mina milligöngu. Viljið
þjer lofa því?
— Já, en hvað meinið þjer með því?
svaraði Hugh, hissa á þessari einkennilegu
beiðni.
— Jeg get ekki sagt yður nánar frá þvi,
en eins og þjer vitið eru misjafnir sauðir í
öllum næturklúbbum. Jæja, þjer talið þá
ekki við neinn þar, nema jcg kynni yður
fyrst.
Hugh brosti. Ætlaði þessi brosandi stúlka
að fara að vera vörður hans og verndari?
Hann sagði ekkert frekar, og að stundu lið-
inni lögðu þau af stað til Múrbrotaklúbbs-
ins.
Þegar þau komu í klúbbinn, þar sem
stúllcan var auðsjáanlega vel þekt, var þeim
vísað gegn um stóran sal, ineð mörgum litl-
um borðum alt í kring og auðu rúmi í
miðju, sem auðsjáanlega var dansgólf. Hugh
Valentroyd, sem þekkti talsvert til nætur-
klúbba og hafði komið í talsvert marga, tók
að bera þenna saman við hina, sem hann
þekti áður. Hann virtist að flestu leyti lík-
ur öllum hinum. Ef noklcuð var einkenni-
legt við hann, var það helst það, hve marg-
ar þjóðir voru þarna saman komnar.
Þegar Hugh leit í kring um sig í salnum,
sá hann Englendinga, Ameríkumenn, Jap-
ana, Kínverja, og menn af öllum rómönsk-
um þjóðum,- einnig Þjóðverja og allar hugs-
anlegar þjóðir aðrar. Þetta var hið einaasta
einkennilega við klúbbinn, því að öðru leyti
virtist hann í alla staði heiðarlegur. Hljóm-
sveit ljek á hljóðfæri á upphækkuðum palli,
og nokkur pör voru að dansa á miðju gólfi-
Hugh minntist þess óljóst, að einhver
hefði sagt sjer frá Múrbrotaklúbbnum. Hitt
mundi hann ekki, hvað um hann hefði ver-
ið sagt, og ekki einu sinni hver sagt hafði
frá.
Þegar hann og lagskona hans voru sest og
höfðu fengið sjer hressingu, tóku þau að
tala um hina ýmsu útlendinga, sem þarna
voru saman liomnir, og geta sjer til um
starf og stöðu og efnahag hvers einstaks.
Hugh, sem tók eftir því, hve Eunice var
skemt, er hann sagði henni „sögu“ einhvers
einstaklings, gat ekki annað en haklið, að
hún þekti þann, sem um var að ræða, per-
sónulega, og væri að hlæja að vitlevsunni,
sem hann væri að skálda um þann hinn
sama, eftir útliti hans. Oft sá hann hina og
þessa kinka kolli til hennar.
Alt í einu, er hann leit niður eftir saln-
um, sá hann hliðardyr, sem opnuðust og
inn kom stúlka, sem geklc þvers yfir hornið
á salnum og tók einhvern tali, sem sat
lengst frá honum. Hún var of langt burtu til
þess, að Valentroyd gæti heyrt hvað hún
sagði, og ennfremur sneri hún að honum
baki, svo að hann gat ekki sjeð andlit henn-
ar, en eitthvað var það í hnakkasvip hennar
og hinum fagra líkamsvexti, og dálítill höf-
uðhnykkur er hún talaði, sem sannfærði
hann um, að fyrir einhverja undarlega til-
viljun, væri þetta stúlltan, sem hann hafði
sjeð í Piccadilly daginn áður. Þegar hann
hallaði sjer fram, til að sjá betur, tók hann
ekki eftir þvi í ákafa sínum, að lagskona
hans horfði einnig gaumgæfilega á stúlkuna,
og hafði tekið eftir undrun hans, og fyrst
furðað sig og síðan haft gaman af ákafa
hans er hann leit á stúlkuna.
En stúlkan leit þá allra snöggvast við, og
á sama vetfangi hvarf síðasti efi hans.
Þarna fyrir framan hann — inni í Múvbrota-
klúbbnum, — var stúlkan komin. Þótt ótrú-
leg inætti virðast, var þetta engu að síður
satt, að þarna var hún, og Hugh gleymdi
öllu öðru: klúbbnum, lagskonu sinni og á-
horfendum og stökk upp af stól sínum og
ætlaði að ganga yfir gólfið ti! þess að talu