Fálkinn - 23.11.1929, Page 14

14
FALEINK
SILKOLIN
er og verður
besta ofnsvertan
sem þjer fáið.
A. ]. Bertelsen & Co., hf.
Reykjavík. — Sími 834.
Haust og vetrar Skófatnaður.
Meira, fallegra og ódýrara úrval
nokkru sinni fyr. — T. d.:
en
Kvenskór, með lágum og hálfháum hælum.
Karlmannaskór, með hrágúmmísólum.
Skólastígvjel, á drengi og telpur.
Inniskór. Gúmmískór. Skóhlífar. O. fl.
Skóverslun B. Stefánssonar,
Laugaveg 22 A. Sími 628.
m
ÓÐINN“ teikniblýantinn.
HREINAR LÉREFTSTUSKUR kaupirháu verði
næstu daga — PRENTSMIÐJAN GUTENBERG
&RáR~áœmi nr. 24.
Hvítt byrjar og mátar í 2. leik.
Kvensokkar ! miklu
úrvali í Hanskabúðinni.
okkur neina rellu. Síík verk eru við þeirra
manna hæfi, sem hafa ánægju af slíku, en
ekki við mitt eða þitt. Við erum bundin eiði,
og verðum að halda liann. Óhlýðni hefir und-
antekningarlaust dauðann í för með sjer, og
okkur langar ekki til að deyja enn, — eða er
það? Við skulum hugsa um okkar verk og
þakka okkar sæla fyrir, að okkur eru ekki
fyrirskipuð slík verk, — þessi, sem Ránfugl-
inn kallar „vandaverk".
En er það alvara þín að gefa í skyn, að
Forsetinn gefi samþykki sitt til glæpa eins og
þessara?
— Jeg veit svei mjer ekki, Hugh, — jeg
hugsa helst ekki, sagði Eunice dálítið
flausturslega, rjett eins og hún væri hrædd,
og hefði sjálf verið að hugsa um það sama,
en síðan hjelt hún áfram ljettari í bragði: —
og þó hann gerði það, myndi hann sjá um, að
aldrei yrði neitt sannað á hann. En annars
held jeg, að morðið hafi, í þetta sinn, verið
slys, sprottið af nauðsyn á siðasta augnabliki.
Sennilega hefir mönnunum verið skipað að
taka gimsteinasalann og binda hann og kefla,
eða eitthvað þessháttar, en hann hefir farið
að veita mótstöðu og þá fengið höfuðhögg.
Jeg er viss uin, að þannig hefir þetta skeð, þ.
e. a. s. ef klúbburinn hefir verið nokkuð við
það riðinn, því eins og þú veist, hefir klúbb-
urinn miklu fínni og fljótlegri aðferðír, ef
hann þarf að losna við einhvern.
— Þetta er hræðilegt, sagði Hugh. Jeg verð
að fara heim tafarlaust og finna Forsetann
og reyna að vernda Sylvíu. Skyldi vera hægt
að fá flugvjel hjerna á Malta?
— Þú skalt ekki láta þjer detta neitt slikt
í hug, svaraði Eunice. Ertu ekki enn farinn
að skilja eið þinn? Nei, góðurinn minn, þú
gætir eins vel hlaupið fyrir borð.
— Já, en hvað get jeg gert? Eitthvað verð
jeg að hafast að, svaraði Hugh i örvæntingu,
því honum var það vel ljóst, að stúlkan hafði
rjett að mæla.
—• Það, sem auðvitað liggur heinast við, er
að nota dulmálsbókina og senda Forsetanum
skeyti. — Ilananú, þarna kemur Overley
karlinn aftur.
Overtly var nú kominn aftur, ineð tvo lög-
reglumenn frá Malta. Hann gelck til Hugh og
sýndi honum skjal, þar sem honum var gefið
leyfi til að rannsaka skipið. Hugh kallaði á
skipstjórann, skýrði málið fyrir honum, og
skipstjóri tjáði sig reiðubúinn til aðstoðar.
Síðan hófst leitin, og varð auðvitað árang-
urslaus. Þcgar Overtley hafði snuðrað og
rótað um í skipinu í hálftíma, kom harm upp
á þilfar með aðstoðamönnum sínum, dró
Hugh afsíðis og sagði:
— Stúlkan er ekki lijerna. En ætlið Jijer nú
að segja mjer það, sem þjer vitið, eða ekki?
— Jeg hefi alls ekkert að segja, svaraði
Hugh.
— Gott, svaraði umsjónarmaðurinn, — það
er þá siðasta orð. Jæja, Jijer ætlið víst að fara
að taka kol. Gott og vel, — við hittumst
aftur.
Um leið og hann gekk yfir þilfarið, sagði
hann við Eunice: — Verið þjer sælar sælar,
ungfrú Leslie, — nei, fyrirgefið þjer, — ung-
frú de Laine, er það víst núna. Skrítin borg
sú arna, finnst yður ekki? Þessir kastalar
minna dálitið á Holloway-fangelsið.
Eunice lyfti lítið eitt augnabrúnunum, en
svaraði ekki, en umsjónarmaðurinn, sem virt-
ist vera í ágætu skapi, gekk nú þangað sem
skipstjórinn stóð.
— Verið þjer sælir, Hamer skipstjóri, sagði
hann og brosti til skipstjóra. Þjer hafið góða
og áreiðanlega skipshöfn hjerna, er það ekki?
Jeg þekki fimm af mönnunum. Og skípið er
gott -—- betra en „Sea Rocket“ sáluga, er ekki
svo? Gætið nú að yður, að rekast ekki með
þetta skip á sker, sem eklci er til á kortinu
og brjóta það. Umsjónarmaðurinn skríkti að
þessum kveðjuorðum sínum, og augnabliki
seinna var hann sestur í bátinn og lagður af
stað til lands.
— Jeg vissi, að hann var að hrjóta heil-
ann um eitthvað, síðan hann fór i land fyrst,
sagði Eunice, — hann var nefnilega að semja
þessa fyndni, sem hann var að gæða okkur á
núna. Það er ekki slaklegt hálftíma verk hjá
Overtley gamla. Hugh var svo feginn því, að
þau voru laus við Overtley, að hann tók þá
undir hlátur hennar.
Skipið fór nú að taka kol, og eftir að hafa
sent Forseta skeyti fóru Hugh og Eunice í
land til þess að ata sig ekki út í kolaryki.
Þau gengu klukkutímunum saman um borg-
ina, skoðuðu nokkrar gamlar kirkjur og aðr-
ar byggingar, og höfðu af fyrir sjer eftir
bestu föngum þangað til tími var til að stíga
á skipsfjöl aftur. Undir kvöld voru kolin
komin á skipið, og það liafði verið hreinsað.
Hugh og Eunice stigu á skipsfjöl og borðuðu
miðdegisverð, en skipið lagði af stað til Alex-
andríu.
Seint um kvöldið kom skeylið, sem heðið
hafði verið eflir með svo mikilli óþreyju.
Hugh las úr því, og hljóðaði það Jiannig:
„Alt í lagi. Engin ástæða til hræðslu, en
Sylvia Peyton er algjörlega horfin“.
XII. KAPÍTULI.
Þessi orðsending Forseta, er skýrði frá
hvarfi Sylvíu, gerði þau bæði óróleg. Eunice
var ekki í skapi til að leggja mikið upp úr
því, en Hugh þóttist viss um, að ástæðan
væri sú, að Sylvía hefði verið hrædd um að
verða tekin föst og væri því — og ef til vill
árangurslaust — að reyna að fela sig ein-
hversstaðar, og lögreglan myndi bráðlega
hafa hendur í hári hennar.
Hugh og Eunice gengu hlið við hlið eftir
Jiilfarinu, meðan skipið skreið eftir spegil-
sljettum sjónum og máninn hellti geislum
sínum yfir sjávarflötinn svo yfirhygging
skipsins virtist draugaleg og óeðlileg.
— Það leggst einhvernveginn i mig, að
Sylvía sje í mikilli hættu stödd, sagði Hugh.
— Eins og Forsetinn segir, getur vel verið,
að „alt sje í lagi“, en augsýnilegt er það, að
hann hefir ekki hugmynd um hvar hún er
niður komin.
— Ef til vill ekki, svaraði Eunice, — en
hinsvegar veit hann, að þetta er ekki í fyrsta
sinn, sem Sylvía hverfur á dularfullan hátt.
— Meinarðu, að hún hafi gert þetta áður
.... horfið áður?
— Já, svaraði Eunice. — En, heyrðu mig-
Mjer finst vera orðið kalt, finnst þjer það
ekki? Við skulum koma inn.
Hugh tók eftir, að þelta var satt; það var
orðið hvasst á norðvestan. Hvorugt Jieirra
sagði neitt fyr en þau voru sest i salnum.
— Hjer er þægilegt, er það ekki? sagði
Eunice og kipraði sig saman í stóra stóln-
um og horfði i eldinn. Hún minnti Hugh á
eitthvert dýr af kattakyninu — eitthvert fall-
egt dýr, sem gat verið nógu blítt í framkomu
sinni, en það var eitthvað kattarlegt i hinum
mjúku, liðlegu hreyfingum hins velvaxna
líkama stúlkunnar. Ef til vill voru það stóru,
brúnu augun, sem minntu á köttinn, en er
Hugh hugsaði sig um fannst honum, að þessi
augu, sem störðu svo hugsandi inn í cldinn,
væru of einlæg og of falleg til þess að vera
neitt annað en það, sem þau voru, sem sje
augu kátrar, laglegrar og — Jiótt Overtley
segði annað — góðrar stúlku.
• Þú varst að segja, sagði Hugh, eftir dá-
litla þögn, — að Sylvía hefði horfið fvrr?
Frh.