Fálkinn - 30.11.1929, Blaðsíða 7

P Á L K I N N
7
SU UTVALDA
Helena var tvímælalaust góð-
lyndasta og skemtilegasta stúlk-
an í kunningjahóp Fred Worth-
ams. Hann hafði unnið með
henni í sömu verslun í fjögur ár
og umgengist haná bæði í steikj-
andi sumarhita og nístandi vetr-
arfrosti og altaf var hún söm og
jöfn, hvað geðprýði snerti. Það
var áreiðanlega enginn efi á því
að Helena yrði ágætis eiginkona
fyrir hvaða mann sem væri.
Fred bugsaði mikið um konur
um þetta leyti. Hann var kominn
að þrítugu, hafði góðar tekjur og
var farinn að láta sjer detta i
hug að staðfesta ráð sitt — en
hann vildi nú ekki hvaða stúlku
sem var.
Að velja sjer samfylgd fyrir
lifið, það var nú dálitið vanda-
verk.
Hann hafði alist upp við fá-
tækt og óbrotna lifnaðarháttu og
þessvegna langaði hann að eign-
ast konu af góðri stjett. Og með-
an hann sjálfur vann í ákafa og
braust i gegnum háskólanám, þá
var hann oft að hugsa um að
eignast konu, sem væri glaðlynd
og fylgdist vel með tímanum og
um leið að hún væri af góðum
ættuin.
Ester Johns, systir yngra
skólabróður hans, var sú fyrsta,
sem hann feldi hug til. Hún var
ung og lagleg, hafði nóga peninga
og var vel mentuð. Og henni
þótti talsvert vænt um Fred. En
Fred komst að raun um það, að
hún yrði hoiium of dýr eigin-
kona til lengdar.
Verna Brown var næst, en hún
því því iniður alt of æst í að
spila hridge, og hún var i sífekl-
um samsætum alla daga. Og svo
koin einhver náungi til sögunn-
ar og Fred gafst alveg upp við
að keppa um hana.
Að lokum fann Fred fyrir-
mynd allra kvenna, Patty Reyn-
olds. Hún var munnfrið, með stór
og blá augu, ljóst hár og yndis-
legan málróm svona var
Patty. Mynd liennar var altaf i
huga hans hvar sem liann var og
það lá stundum við að hann
gleymdi skyldustörfum sinum af
umhugsun um hana.
Hann líkti Patty við engil, og
meðan hann var að liugsa um
liana, þá skrifaði Helena Mills
reikningana, sem hann hafði
gleyint að skrifa og lagði þá á
borðið fyrir framan hann.
Helena Mills •— hún var líka
ljóshærð, en hafði brún augu.
Patty var grönn, en Helena var
aftur á móti sterkbygð. Og dug-
leg var hún með afbrigðum.
Meðan hann horfði á hana með
óvenju mikilli athygli, týndi hún
saman blöðin, sem voru á borð-
inu og rendi augum yfir reikn-
ingabúnka sem lá þar. Alt þetta
gerði hún með góðlátlegu hrosi.
Fred tók Patty með sjer í öku-
túr eitt sunnudagskvöld. Patty
var dálítið þreytandi og athygli
hans var í góðu lagi. Hún sagði
honum frá þvi að um nóttina
hafi hún spilað hridge þangað til
um miðnætti. Og það versta
hefði verið að hún hefði tapað
demantsarmhandinu sínu. Hun
var þreytt, hræðilega þreytt.
Alt var í ólagi þetta kvöld.
Bíldekkið bilaði og Fred varð að
fara út og skifta um hjól. Patty
sat kyr i bíhiiun og kvartaði
undan hitanum. Því næst tóku
þau eftir, að þau höfðu farið af-
vega. Vegurinn var vondur. Patty
hentist til í bílnum, og hað um
að drekka, en inælti síðan ekki
orð frá munni.
Þegar þau voru aftur komin á
þjóðveginn nam Fred staðar við
fyrstu krána, sein var á vegi
þeirra og keypti handa henni
kökur og límonaði.
Hún bragðaði á því og gretti
sig og kastaði því síðan í skurð-
inn við vegarbrúnina.
Jeg gerði mitt besta, sagði
Fred, og horfði liálf vandræða-
lega á engilinn sinh.
— Þitt besta! sagði hún hálf
hryssingslega.
Næturljós borgarinnar hrostu
við þeim þegar þau komu heim.
Patty kvaddi dauflega.
— Jeg verð að sofa allan dag-
inn á morgun, svo að jeg verði í
lagi þegar kvöldar, sagði hún dá-
lítið vingjarnlegar.
— Já, þú þarft þess vist, sagði
hann.
Fred ók i slæmu skapi gegnum
dimmustu göturnar, ók bilnum
inn í skúrinn og hjell síðan heim.
Patty, sem hann elskaði var þá
svona. Hann vildi eiga konu, sem
hann gæti flúið til á erfiðum tím-
um. Setjuin svo, hugsaði hann
eftir að við Patty eruin gift
að jeg misti atvinnuna, heilsuna
eða þá, sem gæti átt sjer stað,
að jeg yrði þunglyndur. F'red
vissi, að ef eitthvað af þessu
kæmi fyrir hann, þá gæti hann
ekki treyst á Patty. Hann flevgði
sjer aftur á hak endilangur í
rúmið og andvarpaði þungan.
Hvernig á heiðarlegur maður
að fara að því að fá sjer sam-
boðna konu?
Dagarnir á eftir voru langir
og leiðinlegir. Fred reyndi að
gleyma mótlæti sinu með því að
sökkva sjer niður í starf, en samt
sem áður ljet hugsunin um
stúlkurnar hann aldrei í friði.
Þær voru nógu fallegar að sjá,
en hvernig þær voru inn við
heinið það var annað mál.
Þær voru flestar hjegómp-
gjarnar og ljettúðugar og í
engu liægt að treysta á þær. —
En rjett hjá honum sat Kelena,
sem starfaði af kappi og brosti
og hló allan daginn.
Næsta laugardag var mikið
að snúast i versluninni. Það
hafði verið opnað útbú frá henni
skemt fyrir utan borgina og
starfsfólkinu hafði verið boðið
þangað. Alt skrifstolufólkið ætí-
aði þangað og Fred bauð Helenu
að verða í bílnum með sjer. Hún
tók boðinu.
Það var molluhcitt um daginn
og fólkið, sem farið hafði að
skemta sjer, hafði hátt um sig og
borðaði með bestu lyst. Fred
hafði höfuðverk og þráði einver-
una á herberginu sínu. Hann og
Helena unnu mikinn hluta dags-
ins og voru seinust af stað. Þó
að væri langt liðið á daginn var
steikjandi lieitt og rykið var mik-
ið og vegurinn ósljcttur. Bíllinn
hentist til og Helena kastaðist
upp i fangið á Fred.
Þetta er ljóti vegurinn,
sagði hún og þurkaði rykið fram-
an úr hlóðrjóðu andlitinu.
Svona daga vildi jeg að jeg
þyrfti ekki að lifa, muldraði
hann.
Svona daga lifir fólk alltaf
öðru hvoru, sagði hún spekings-
lega.
Þau nálguðust litla brú.
Við skulum nema staðar
stakk hún upp á. Við getum
þvegið okkur hjerna og jeg hefi
smátösku ineð hressingu i í biln-
um.
Fred liorfði á hana með at-
hygli meðan hún tók fram tvær
hitaflöskur og nokkrar brauð-
sneiðar og hann lýsti því yfir að
hún væri ágætur förunautur, og
hann lagði fulla alvöru i orðin.
Jeg vissi að við mundum
verða þreytt og svöng, svaraði
hún glaðlega.
Þegar þau höfðu lokið mál-
tiðinni gengu þau upp á hæð
eiiia, sém var rjett hjá og horfðu
á tunglið, sem var að koma upp
og þau fundu þýðan andvara
kvöldsins leika um sig. Fred
fleygði sjer aftur á bak í grasið
og teygði letilega úr sjer. Helena
var þögul. Hann hugsaði um
Ester, Lois, Grayse •— og um
Patty, sem var sinöldrandi þeg-
ar hún var Jireytt. Helena — hún
var dugleg og rækti alt með sam-
viskusemi sem hún tókst á hend-
ur, því varð ekki neitað.
Og hún var hvorki of mentuð
nje hafði of mikla peninga.
Hún snerti hönd hans.
— Ertu syfjaður, sagði hún
hlýlega.
Fred tók i hönd hennar og
har hana upp að vanga sínum.
Nei, en jeg ligg lijer og lang-
ar að vita, hvort Jni vilt
J>að scm eftir er æfinnar — —.
— Jeg er fús til þess, svaraði
hún hlátt áfram og beygði sig yf-
ir hann og þrýsti brennandi kossí
á varir hans.
Hjátrú.
— Ha, eruð ])jer lijátrúarfullur?
kallaði jeg. Maðurinn tók nefnilega á
sig stóran krók til l>ess að komast hjá
að ganga undir stiga, sein var reistur
upp við pósthúsið.
Hann neitaði þvi og fullyrti, að
liann gerði þetta að eins fyrir varúð-
ar sakir. Pað gæli dottið steinn á höf-
uðið á lionum. Eða þakrenna.
Þrátt fyrir þetta hafði jeg hann
grunaðan. Jeg liata fólk, sem er hjá-
trúarfult og vill ekki kannast við það.
Tiu mínútum seinna sátum við sam-
an inni á Landi og fengum okkur að
borða. Þar velti Iiann saltkarinu um
leið og hann sneri sjer við til þess að
góna á laglega stelpu, sem kom inn.
Hann fölnaði.
— Þetta var mátulegt á yður, sagði
jeg. Úr þvi að þjer vilduð ekki kann-
ast við að þjer væruð hjátrúarfullur.
Nú veit jeg það.
— Uss, sagði hann fyrirlitlega. Jeg
er ekki vitund hjátrúarfullur.
En jeg liugsaði mjer að jafna á
honum gúlana samt. — Dreymir yður
oft, spurði jeg.
— Hvað meinið þjer? Dreymið yður
oft?
— Ójá. Mig dreymdi annars skrít-
inn draum hjerna uin hóttina. —
Drcymdi þessi kynstur af hláberjura.
Hvað skyldi það vita á?
— Það veit á, að einhver vill spilla
fyrir atvinnu yðar, — ef ]iað annars
veit á nokkuð. Týnduð þjer bláberin?
— Skiftir það nokkru máli?
— Já, tini maður bláber ])á er það
fyrir veikindum. Jeg einblindi á lium-
arinn á borðinu fyrir framan mig.
— Það er skrítið með þessa drauma,
sagði jeg. Einn vin minn dreymdi
kongulóarvef og tveim mánuðum sið-
ar var hann harðgiftur.
—- Er það satt? Annars ætla jeg að
segja yður ]>að, að þjer eruð talsverð-
ur hræsnari. Þjer ]>ykist ekki vera lijá-
trúarfullur en þorið ekki að ganga
undir stiga, náfölnið ef þjer veltið
saltkari og segið liiklaust, að það sje
fyrir veikindum ef mann dreymir að
maður tini bláber. Þjer lialdið þvi cf
til vill fram, að yður standi á sama
þó þjer sjeuð þrettándi maður við
borð ?
Hann horfði liugsandi á mig ura
stund. Svo sagði hann:
— Þctta um bláberin var tilbúning-
ur minn. Alveg samskonar tilbúningur
og draumurinn yðar. En jeg viður-
kenni, að mjer er ekki um að vera
þretándi maður við liorð. Jeg liefi þá
trú, að kötturinn minn verði veikur
þegar slikt kemur fyrir.
— Yður er ekki alvara?
— Onei, þarna hittuð þjer á það.
Jeg er ekki hjátrúarfullur í alvöru.
En við erum hvorugir lausir við lijá-
trú, — þjer ekki heldur. Spyrjið tiu
menn livort þeir sjeu hjátrúarfullir
og það vcrður ekki nema einn til þess
að viðurkenna það, og ]>að er senni-
lega sá sem minst er hjátrúarfullur.
— Yður skjátlast, sagði jeg kulda-
lega. Jeg er ekki lijátrúarfullur. Ekki
baun. -— —- —
—-------Hann cinblindi á mig
méðan þjónninn var að skifta um
diskana. Svo greip hann ofan í vest-
isvasa sinn og tók eitthvað upp. —
— Hvað er þetta? spurði jeg for-
vitinn.
— Það er lítill api úr beini. Það gaf
mjer hann einu sinni maður, og jcg
fjckk ekki að lieyra sögu lians fvr cn
eftir á. Ógæfan hafði elt hann meðan
liann átti apann. Fyrri eigandinn hafði
orðið undir bíl og beðið bana. Og sá
sem átt hafði apann á undan honum
varð gjaldþrota og framdi sjálfsmorð.
Hann hafði fengið hann lijá sjómanni
á danskri skútu, sem liafði stolið hón-
um frá manni austan úr Tibet. Og
maðurinn frá Tíbet — — —.
—• Já, livað varð um hann, spurði
jeg óþolinmóður.
— Hann hafði fengið apann hjá ó-
vini sinum, sem mist liafði alla fjöl-
skyldu sína úr svartadauða. Og sjálf-
ur misti hann fótinn viku eftir að
hann fjekk apann.
— Jeg er liissa á, að þjer skuluð
vilja eiga þennan grip, sagði jeg.
— Jeg ætla ekki að eiga hann. Jeg
hefi aldrei átt eins mótdrægt eins og
siðan jeg eignaðist liann. En eigi að
síður er þetta merkilegur gripur sem
ýmsum þætti gaman að eiga. Viljið
þjer taka hann og gefa konunni yðar
Iiann með bestu kveðjum frá mjer?
Og svo setti liann apann á borðið.
— Nei, fjandinn fjarri mjer, svaraði
jcg.
Hinn liallaði sjer makindalega aft-
ur i sófann og skellihló.
— Það fór eins og mig varði...........
Nú erum við kvittir. Jeg keypti apann
i morgun i búð inni á Laugavegi fvrir
75 aura!