Fálkinn - 31.05.1930, Page 13

FÁLKINN
13
Kvenskór
mjög fallegt úrval
nýkomið.
Þar á meðal rauðir rúskinsskór.
Ýmsar eldri tegundir af
kvenskóm seldar með
gjafverði.
Hvannbergsbræðnr
Hver er munurinn?
Ef veðhlaupshestarnir í gömlu
Rómaborg hefðu getað farið jafn-
hratt og veðhlaupabifreiðar nú-
tímans, mundi vagninn þó ekki
hafa getað fylgt með. — Smurn-
ingin með tólg mundi hafa
brugðist og öxullegurnar brenna
saman.
Það var Vacuum Oil Company
— elsta smurningsolíufjelagið —
sem fyrst framleiddi „mine-
ralska“ smurningsolíu, svo fram-
farirnar á sviði sprengihreyfils-
ins urðu mögulegar. —
Við fjölda mörg heimsmet bœði
á sjó, ó landi og í loftinu hefir
Gargoyle Mobiloil átt sinn þátt í
sigrinum. — Gargoyle gæðin
bregðast aldrei, vegna þesr, þau
eru óvalt einu skrefi á undan
framförunum á sviði aflvjebmna.
— Að þessu vinnur fjöldi verlc-
fræðinga frá Vacum Oil f.om-
pany. —
Það borgar sig að nota Gar-
goyle Mobiloil, þvi hún veitir
tryggari og hagfeldari akstur. —
Keyrið með Gargoyle Mobiloil — ekki aðeins með „olíu“.
Hin mikla aflaukning mun sýna yður muninn.
VACUUM * OIL * COMPANY
Aðalumboðsmenn: H. BENEDIKTSSON. & CO.

l
Núrbrotaklúbbnrinn.
Eftir WILLIAM LE QUEDX.
án þess að nokkur kærði sig frekar um hann,
eða vissi með hvaða hætti hann hefði farist.
Stjórnin hafði ákveðið að fá Alþjóðabanda-
laginu í liendur liið hræðilega vopn, til þess,
að ekki væri hætta á, að það lenti í höndun-
um á valdafíknum alræðismönnum og þess-
liáttar mönnum. Gamli prófessorinn átti að
setjast að í Genf.
Eunice de Laine var horfin. Hún hafði á-
mint Hugh um að reynast Sylviu vel og síð-
an liló hún kýmnislega, eins og hennar var
vandi, til þess að leyna harmi sínum, og
mælti: — Mjer er ekki að skapi að setjast að
um kyrt. Jeg held jeg sje fædd til þess að
verða einskonar kven-Ismael, — og líkist
mest Satan í Jobshók. Jeg flækist til og frá
um Jörðina .... Síðan fór hún leiðar sinnar.
Forseti, Hugh og Sylvia sátu kring um
banabeð Ránfuglsins. Loksins fjekk liann
málið. Hann leit á Sylviu og mælti: — Þú
heldur að enginn viti, að þú straukst frá okk-
ur til þess að hitta karlmann .. að hvað ?
Sylvia skalf. Forseti og Hugh litu á liana.
— Já, þú fórst til að hitta föður þinn, hjelt
Ránfuglinn áfram, og leit á hana litlu, hvössu
augunum. — Föður þinn, sem álitið var að
hefði myrt elsta bróður sinn og hefir verið
á flækingi ætíð síðan. En hann rnyrti hann
ekki — það gerði jeg. Jeg stóð bak við dyra-
tjaldið. Jeg lieyrði þá skammast, og sá föð-
ur þinn fara út. Svo þegar kyrð var komin á
kom jeg og fór að fást við peningaskápinn.
Jeg hafði náð honum frá veggnum og ætlaði
að opna hann að aftan. En þá kom föður-
bróður þinn inn í herbergið, og jeg gekk frá
honum dauðum samstundis. Faðir þinn var
grunaður og flýði. Jeg sá þig hitta hann í
Paddington — i Chapel Street. Svo hittirðu
hann aftur í San Fransisco fvrir einu ári.
Jeg gerði þessa játningu fyrir lögreglunni
í morgun og nú ætla þeir að klófesta mig.
En það verða beinin mín, sem þeir klófesta
— því nú er jeg búinn að lifa.
Ránfuglinn dró andann mæðilega. Hann
leit upp og á Forseta.
— Jeg var nærri búinn að ganga frá yð-
— Jeg — var — nærri — búinn — að —
ganga — frá — yður — herra — Forseti,
stamaði hann. — Jeg kom óhreinlega fram.
— Því skulum við gleyma, svaraði For-
seti. En Ránfuglinn hafði tekið síðasta and-
artakið.
Brúðkaup Hugs og Sylviu fór fram
skömmu síðar. Það væri óviðeigandi að
minnast ekki á gestina, sem komu til Huglis
morguninn, sem brúðkaupið fór fram. James
gamli kom inn og tilkynti: — Tveir herrar
— útlendingar .. ef mjer leyfist svo að segja
.. En Hugh ljet hann ekki komast lengra
heldur gekk inn í aðra stofu þar sem fyrir
voru gamli Sheikinn Ibn-el-Said og Abdullah
dómari.
— Vinur er altaf vinur, mælti sheikinn
og hneigði sig djúpt. — Það var rangt hjá
þjer sonur, að senda ekki eftir okkur. En
er við heyrðum um brúðkaup þitt, komum
við beina leið óboðnir. Stendur ekki skrifað:
„Þú skalt vitja vinar þíns í mótlæti hans“.
Það er vilji Allah, hvers nafn sje eiliflega
lofað.
— Jeg vil ráða ykkur til að segja þetta
ekki um konuefnið mitt, svaraði Hugh
lilæjandi, er hann heilsaði hjartanlega vinum
sínum, sem voru komnir til þess að sanna
honum, að synir eyðimerkurinnar láta ekki
fjarlægðirnar á sig fá, er um það er að ræða
að hefna sín á óvinum eða sýna vináttu vin-
um.
Endir.
Miljónamæringurinn
á Hornströndum.
Eftir Guy Boothby.
Það kann að vera að til sje leiðinlegri
staður á yfirborði þessarar mjög svo dáðu
jarðar, heldur en sá, sem nefndur er hjer í
fyrirsögninni. En jeg verð að játa, að jeg
hefi verið svo heppinn, að losna við að þurfa
að kynnast honum. Hornstrandir, eða sá stað-
ur, er jeg nefni svo, liggur á eyjum nokkr-
um i vesturhluta Kyrrahafsins. Til þess að
gefa ykkur hugmynd um hverskonar veru-
staður þetta er, má nefna til dæmis, að þeg-
ar þessar þrjú hundruð fimtíu og fjórar hvítii
sálir, sem þar eiga heima, minnast á kon-
ungsríki sín í hitabeltislöndunum, þar sem
flestir þeirra þykjast eiga einhverja lóðar-
bletti, kalla þeir staðina aldrei hinum al-
gengu sögulegu nöfnum, heldur altaf Horn-
strandir, og þykjast þá vissir um að menn
skilji livað þeir eiga við.
Frá íbúunum er það að segja, að þeir eru
nú af misjöfnu sauðahúsi. Þeir hafa flækst
þangað að lir öllum hornum veraldar og
stunda mjög mismunandi atvinnugreinar.
Nokkrir liafa komið sjer upp spilavítum
eða drykkjukrám, sem hinir eru stöðugir
gestir á. Nokkrir eiga búðarskonsur, aðrir
eru perluveiðarar, strandsnápar, skjaldböku-
eða jurtasafnarar, sandalavið-höggvarar eða
skútueigendur. Talsvert slangur er af flæk-
ingum, sem ekki virðast liafa annað hlutverk