Fálkinn - 18.10.1930, Síða 7

F A L K I N N
7
Hættulegur leikur.
Eftir MORTON FARLEY
Klukkan var orðin ellefu og frú
Forest lá enn í rúminu. Hún hafði
Verið á dansleik til klukkan þrjú um
nóttina. Og þegar hún kom heim það-
an, hafði maðurinn hennar, sem ekki
hafði haft tíma til þes að fara á
dansleikinn sökum anná við starf
sitt, haldið áminningaræðu yfir
henni. Henni fanst sannast að segja
það vera að fara aftan að siðunum,
að maðurinn færi að halda refsi-
ræðu yfir konunni sinni. Það var
venjulegast öfugt, fanst henni. Enda
hafði hún svarað honum fullum hálsi
og mint hann á að hann Ijeti sjer
ekkert ant um konuna sina og þættist
aldrei hafa tíma til að koma með
henni á skemtanir eða mannfundi.
Ekki hafa tíma til.... svei attan! Víst
hefði hann tíma til þess bara ef hann
kærði sig um það. En hann nenti
því ekki. Hann unni henni þess ekki
að koma á skemtanir.
„Nenni jeg því ekki? Hvernig leyf-
ir þú þjer að bera fram slikar á-
sakanir. Færðu ekki að gera alt sem
þjer sýnist. Ferðu ekki út að skemta
þjer á hverju einasta kvöldi? Gerir
þú ekki alt sem þjer dettur í hug?
Veistu ekki hvað allir samkvæmis-
klæðnaðirnir þínir hafa kostað þenn-
an mánuðinn?"
„Þú kant ekki að skammast þin.
Aldrei hefði jeg trúað að þú værir
svona mikill erkifantur. Hefði mig
grunað það þá hefði jeg aldrei gifst
þjer. Þú ert ríkur og hefir miklar
árstekjur....“
„Nú, svo það var þessvegna sem
þú giftist mjer? Jeg er alls ekki rikur,
þó að fólk haldi það og hafi breitt
bað út. Og hvað stórtekjurnar mín-
ar áhrærir þá fara þær minkandi.
Hvað er langt siðan jeg hefi keypt
nokkuð handa sjálfum mjer?“
„Þú ert sjálfráður um það. Hvers-
vegna kaupir þú þjer ekki neitt?“
„Vegna þess að jeg hefi ekki ráð
á þvi. Vegna þess að þú þarft svo
mikils með“.
.....Að jeg þarf svo mikils með
.... Finst þjer konan þin eiga að
fara á dansleik hvað eftir annað i
sömu kjólunum? Jú, það finst þjer
auðvitað.
Þannig óx það orð af orði og að
lokum lýsti frú Forester þvi yfir, að
hún mundi gera ráðstafanir til þess
að fá hjónaskilnað þegar i stað. Og
svo sofnaði hún.
„Gerðu svo vel“, hafði hann sagt
og sneri sjer við í rúminu. Og þeg-
ar frúin vaknaði morguninn eftir var
hann þegar farinn á fætur og kom-
inn á skrifstofu sína.
Nú hafði hún legið í rúminu og
hugsað um hvað hún hafði sagt i
nótt. Inst inni var hún manni sínum
mjög reið og hún afrjeð að fara til
málafærslumanns og fá hann til að
sækja um hjónaskilnað fyrir sig —
þó ekki væri til annars en að skjóta
manni sinum skelk í bringu. Hún
gaeti svo sem afturkallað kröfuna síð-
ar. Hún var ekki neitt hrædd við að
vekja hneyksli. Hjónaskilnaður var
svo almennur, að enginn fetti fingur
út í slíkt.
Hún hringdi i herbergisþernuna.
i „Símið þjer til Werner málafærslu-
manns og biðjið hann um að koma
hingað sem allra fyrst“, skipaði hún.
„Og þegar hann kemur þá biðjið
hann að koma hingað inn til min,
hvort sem jeg er komin á fætur eða
ekki“.
Eftir svolitla stund kom stúlkan
inn og sagði: „Werner málafærslu-
maður kemur undir eins“.
I „Það er gott“.
Hin fagra Florie Forest lá í rúmi
sinu og skríkti af ánægju. Það var
gaman að fá unga málafærslumann-
inp í heimsókn og tala við harin ein-
mitt núna. Hvað skyldi hann segja
um þetta. Hún hafði oft veitt þvi
eftirtekt að hann var hrifinn af
henni. Sjáum til, þarna er hann víst
kominn.... hann Ijet ekki standa á
sjer þegar hún átti í hlut!
Werner málafærslunlaður settist
við rúmið hennar og samræðan varð
löng. Hann rjeði henni frá að sækja
um skilnað, en hún skildi það svo,
sem það væri aðeins til málamynda
og að slíkt gerðu málafærslumenn
altaf. Henni fanst á honum að hann
væri boðinn og búinn til þess að
annast málið.
„Jæja, herra Werner“, sagði hún
að lokum, „hvað álitið þjer persónu-
lega um þetta skilnaðarmál?“
„Úr þvi að þjer spyrjið mig þá skal
jeg segja yður það. Jeg er hræddur
um, að það verði jeg, sem almenn-
ingsálitið leggi sökina á fyrir þennan
hjónaskilnað, — fyrir að hafa kom-
ist upp á milli ykkar. Jeg skal við-
urkenna að jeg er mjög heillaður
af yður, en jeg er hræddur um, að
jeg hafi verið svo óvarkár að láta
það sjást meira en góðu hófi gegn-
ir?“
.Hversvegna meira en góðu hófi
gegnir?
mig. Hann spurði hvert erindið væri
og jeg svaraði, að þjer hefðuð talað
við mig um alvarlegt mál“.
„Hvað sagði hann þá?“
„Er það hjónaskilnaðarmál“,
spurði hann. „Og þá sagði jeg hon-
um frá öllu saman“.
„Og hvað sagði hann þá?“
„Hann sagði að það væri gott, —
að hann mundi láta heyra frá sjer..
„Hafið þjer heyrt frá honum síð-
an?“
„Nei, það hefi jeg ekki“.
Jæja, svo hann sagði að það væri
gott, hugsaði frú Forest. Hvar skyldi
hann vera núna.... hann hefir ver-
ið heima um nónbilið i dag.... lik-
lega til þess að ná sáttum við mig
aftur. Hann skal svei mjer fá að biðja
fyrirgefningar og lítillækka sig....
Gegn venju fór frú Forest snemma
að hátta um kvöldið. Hann var ekki
kominn heim þegar hún fór að hátta,
en hún hugsaði sem svo, að hann
sæti við yfirvinnu á skrifstofunni.
Og svo sofnaði hún.
Þegar hún vaknaði um morguninn
sá hún, að hann hafði ekki komið
heim. Rúmið var óbælt. Henni varð
órótt innanbrjósts.
Klukkan ellefu hringdi hún á skrif-
stofuna til hans og spurði eftir hon-
um. Henni varð ekki um sel þegar
henni var svarað:
Herra Forester fjekk eins mánaðar
leyfi í gær. Hanri sagðist vera þreytt-
ur og þarfnast hvíldar.
Werner málafœrslumaður settist við
löng
„Það hefir máske orðið til þess
að ýta undir slúðursögur".
„Æ, verið þjer ekki að þessari vit-
leysu. Jeg kæri mig kollótta um all-
ar slúðursögur. Viljið þjer taka mál-
ið að yður?“
„Vitanlega geri jeg það. En....“
„Ekkert „en....“. Því að þá er
eins og yður sje það nauðugt“.
Og svo var ekki meira um það.
Florie Forest fór á fætur og ók út
í borgina. Hún kom ekki heim til
miðdegisverðar en borðaði með
nokkrum kunningjum sinum á veit-
ingahúsi og skemti sjer ágætlega.
Þetta var ekkert einsdæmi og Harry
var ekki vanur að fárast yfir því, enda
þótt honum væri það ekki að skapi.
Hún kom heim klukkan hálf niu,
en þá var maðurinn hennar farinn
út.
„Er maðurinn minn farinn út?
spurði frúin vinnukonuna.
„Hann var heima klukkan þrjú,
en enginn tók eftir hvenær hann fór
út aftur. Hann borðaði ekki miðdeg-
isverð“.
„Hefir enginn hringt?"
„Enginn nema Werner málafærslu-
maður“.
„Jæja“. Og svo hringdi frúin til
málafærslumannsins.
„Jeg hefi hringt til Harry“, sagði
hann og beðið hann um að tala við
rúmið hennar og samræðan varð
Frú Forester lagði heyrnartólið
frá sjer og hnje niður i stól. Hvað
i ósköpunum átti þetta að þýða. Svo
fór hún að rannsaka fataskápinn
hans og sá að ferðataskan hans var
horfin og ýmislegt annað. Hann
hafði þá komið heim til þess að
búa sig undir ferðalag. Og hafði far-
ið án þess að minnast á það einu
orði við nokkurn mann! Ekki einu
sinni við hana. Hvert skyldi hann
hafa farið?
Og hún gerðist æ órórri er hún
fjekk ekki eina linu frá honum
hvorki daginn eftir nje næsta ,dag.
Og Werner ljet ekki heyra frá sjer
heldur. Hún símaði til hans.
„Jeg var einmitt að hugsa um að
lita inn til yðar núna“, sagði hann.
„Fjekk einmitt áðan brjef frá Harry,
dagsett iK......Með brjefinu fylgdi
peningaunnhc", sem á að ganga til
yðar og viðurkenning frá honum, að
hann vilii gefa eftir hjónaskilnað“.
„Má jeg senda til yðar með kvitt-
un fyrir peningunum, „spurði hún.
„Vitanlega. .. .“
„Þakka yður fyrir. Jeg þarf á þeim
að halda i svipinn“.
Undir eins og hún hafði lagt frá
sjer heyrnartólið fór hún í flýti að
taka saman það sem hún þurfti helst
að hafa með sjer í ferðalag. Pen-
ingarnir komu. Hún gerði ráðstafan-
ir í húsinu fyrir næstu daga, tók sjer
bifreið á járnbrautarstöðina og
keypti sjer annars flokks farmiða
til K.......
Henni leið illa á leiðinni. Setjum
svo að hann væri farinn þaðan....
Nei, hann mundi vera ófarinn enn,
þvi að hann átti gamla föðursystur
þar, sem hafði gengið honum í móð-
ur stað.... Florie kveið fyrir að
hitta gömlu konuna.........
Loksins kom hún til K....... Það
var seint um kvöld en hún vildi ekki
fara á gistihús fyr en hún hefði
fengið að vita hvort Harry væri i
bænum. Hún tók þvi bifreið og ók
til föðursysturinnar.
Þar var ljós í tveimur gluggum.
Setustofugluggunum, það vissi hún.
Hún hringdi og stofustúlka kom til
dyra.
„Er herra Forest staddur hjerna?“
spurði hún.
„Já, hann er það“,
„Væri ’ hægt að fá að tala við
hann?“
„Jeg skal spyrja að því. Hvern á
jeg að tilkynna?“
„Það er sama um það. Segið að-
eins að það sje kona sem vill tala
við hann.... Það er mjög áriðandi“.
Stúlkan hvarf en kom brátt aftur.
„Gerið þjer svo vel og komið inn
fyrir. Skrifstofustjórinn kemur und-
ir eins“.
Florie hafði ekki hugsað um það
fyr en nú, að hún hafði verið lát-
in standa fyrir utan dyr, þegar hún
perði boð fyrir mann sinn. En það
var eins og það átti að vera. Þessi
ferð var gerð til þess að gera yfir-
bót og þá...... '
Frú Forest fartst'þiðin löng. Loks-
ins opnaðist hurð og Harry kom- út.
Hann staðnæmdist i dyrunum og
horfði á hana. Hún tók eftir því hve
þreytulegur og sorgbitinn hann var.
Nú gat hún ekki á sjer setið. Hún
liljóðaði upp og kastaði sjer í faðm
hans.
„Harry, elskan min. Fyrirgefðu
mjer og komdu til mín aftur. Jeg hefi
farið skammarlega að ráði mínu..“
„Þei, þei, góða min. Það er alt
saman gleymt“.
Þær eru vist ekki margar stúlk-
urnar, sem eiga jafn viðburðarriku
lífi á bak að sjá eins og frú Sara
Cohen, þegar tillit er tekið til þess
að hún er ekki nema 15 ára. Hún
giftist 11 ára, átti barn 12 ára og
nú er hún fimtán ára og bóndinn
að sækja um skilnað frá henni vegna
þess að hún sje svoddan forað. Sarah
hefir svarað þessu með þvi, að ákæra
manninn um grimmúðlegt athæfi.
Amerikumaður einn hefir gert skrá
um ýms þrekvirki sem mikilmenni
sögunnar hafa unnið á unga aldri.
T. d. var Alexander mikli aðeins 25
ára þegar hann hafði lagt undir sig
mestan hluta þess, sem þá var kunn-
ugt af veröldinni. Napoleon hafði
unnið stórsigra er hann var 24 ára
og þegar hann var 29 ára, var hann
farinn að láta til sín taka sem stjórn-
málamaður. James Watt var 23 ára
er hann gerði gufuvjelina og Richard
Wagner 19 ára er hann samdi fyrstu
symfóníu sína. Goethe var á sama
reki þegar hann samdi fyrsta leik-
rit sitt. Rafael var orðinn frægur
maður þegar hann var 21 árs.
Læknir nokkur i Bandarikjunum
var nýlega að gera keisaraskurð á
konu. 1 miðjum klíðum biður hann
aðstoðarlækniíin að taka við verkfær-
unum og halda áfram læknisaðgerð-
inni og að svo mæltu datt hann dauð-
ur niður á gólfið. Aðstoðarlæknir-
inn. lauk við uppskurðinn og náði
barninu lifandi og móðurinni heils-
aðist vel á eftir.