Fálkinn - 18.10.1930, Side 13

P A L K I N N
13
WESTIN6H0USE LJÓSASTÖÐIN
m3ð rafgeymum.
Ei seld og \ ið-
urkend um :ill-
an heim fj rir
að vera trawst
sparneytin og
mjóg auSveld :
notkun. Fer i
gang við eit.
líti'S Jiandtak.
hœgt aS stilla
svo liún stansi
þegar geymarn-
ir <;r ífullhlaSn-
ir S.ierstaklega
hentug fyrir
smá þorp eði.
stór "veitaheirr
ili. Fæst a1
ýmsum stærð
um. Ef þjer
hafið ekki hentugt vatnsafl þá er þetta þaS hesta. Meira <'g betra ljós
eykur þægindi, lífsþrótt og lifsgleði. Leitið upplýsinga. Svar um hæl.
Pósthólf 565.
Sími 1690.
EIRfKUR HJARTARSON Jíeykjavík.
■llllIIIIIIIIIIIIIIIIlllllllllllllllIIBIIfllllllllllllllllllllllllllllllllllB
SELVA |
et þvottadiftið j
sem allstaðar ryður sjer til rúms.
■i
Kanpmenn oa Kaupfjelöo
pantið það hjá umboðsmönnum verk-
smiðjunnar
Carl Sæmumisson & Co., I
PósthnsstræU 13 — Siml 379
■lllllllllllllllllll■l■ll■l■l■■■■■■H■llllllllllllllllllllllllllllllllllllli
ASKA.
Skáldsaga eftir Grazia Deledda.
liefðarmey. „Hvers vegna viljið þjer þvinga
mig? Meðan liinn hugumprúði Goffredo ef
til vill biður danða síns i liáskalegri dýlhssu
kvalinn hungri, þorsta og . .. .“
— Óþokki, livíslaði Anania, um leið og
hann laut aftur fram að Margheritu.
Liðsforinginn snjeri sjer skyndilega við í
sætinu og sagði fyrirlitlega:
—- Hættið þessu, hejTÍð þjer það!
Anania kiptist við og dró sig aftur í sætið
eins og snigill í hús sitt þegar hreyft er við
honum. Um stund heyrði liann hvorki nje
sá, það sem frani fór.
„Hættið þessu heyrið þjer það!“ Já, hann
l'jekk ekki að gera að gamni sínu, elcki að
segja eitt einasta orð, já, hann skildi vel að
hann mátti helst ekki einu sinni líta upp —
hann var fátækur, liann var sonur koiiu, sem
Iiafði syndgað .... „Hættið þessu, lieyrið
þjer það!“ Hvaða erindi átti hann inn um
alla þessa höfðingja, meðal allra þessara ríku
og mikilsmetnu manna? Hversvegna hafði
honum verið leyft að vera við? Hvernig
liafði honum getað dottið í hug að beygja sig
fram að belck Margheritu og hvísla að henni
hinu heimsknlega gamni sínu? Því nú fann
hann hvað það var heimskulegt. En hann gat
ekki talað öðruvísi, hann sem var sonur olíu-
pressara og konu sem . . „Hættið þessu heyr-
ið þjer það!“
En smám saman óx honum aftur liugur
og liann horfði fullur liatri á liirin rauða og
sköllótta hnakka kapteinsins.
Þegar Margherita heyrði liann ekki lengur
hlægja og masa, snjeri hún sjer við til liálfs
og horfði á hann, augu þeirra mættust, hún
varð líka súr á svip, hún sá að liann var eitt-
hvað leiður, liann tók eftir því og hrosti. Og
áður en varði voru þau hæði orðin glöð aftur.
Hún horfði fram á leiksviðið, en fann þó
hih stóru möndlulöguðu augu Anania stara
tindrandi á sig. Ljúft óráð hafði gripið þau
hæði.
Um miðnæturbil fylgdi Anania Carboni og
dóttur hans lieim, elsti inaður ráðsins, gam-
all skrafhreyfinn læknir, gekk við hlið borg-
arstjóra sins. Anania og Margherita gengu á
lindan þeim, Uægjandi og lmjótandi á hinum
ósljettu steinum á götunni. llópar af fólki
gengu hlæjandi og skrafandi framhjá þeim.
Nóttin var myrk, en hlý, við og við blakti
veikur austanvindur þrunginn angan frá
votum skóginum. Stjörnur og hnettir, ótelj-
andi eins og tár manna, tindruðu á dimm-
bláum himninum; yfir Orthobene hrann
Jupiter skærastur allra.
Hver minnist ekki frá fyrstu æsku sinni
einhverrar nætur, einhverrar stundar sem
þessarar? Stjarna sem tindrar úr djúpi næt-
urinnar, bjartari en kveldroði, stjarna, sem
búast má við að hrapi þá og þegar niður á
enni okkar eins og konunglegt djásn. Stóra
björnsins, sem geislar eins og gullvagn, sem
bíður þess að flytja okkur til f jarlægra landa,
hálfmyrkra gata, nærri liamingjunni, svo
uærri henni að liægt er að grípa hana til þess
að sleppa lienni aldrei aftur.
Nokkrum sinnum fann Anania hönd
Margheritu snerta hönd sína, en aðeins til-
hugsuniri um að taka hana og þrýsta henni
fanst honum vera stórkostlegt brot. Hann
talaði en honum fanst hann þegja og hugsa
um annað, alt annað en það, sem liann var
að segja, liann gekk og liann hnaut, en samt
fanst lionum hann ekki koma við jörðina,
liann liló, en þó var hann svo liryggur að
liann hefði viljað fara að gráta; liann sá
Margheritu svo nærri sjer, að liann liefði
viljað geta þrýst liendi liennar og samt fanst
lionum liún vera álika f jarlæg og ósnertanleg
eins og vindstrokurnar.
Hann liló og gerði að gamni sínu. Hann
hafði greinilega sjeð í augum hennar endur-
skinið af harmi sínum og sorg ■-— en honum
fanst að henni gæti aðeins þótt vænt um hann
eins og tryggan hund. Hann hugsaði; „Ef
hún vissi að jeg kveldist af löngun eftir að
mega þrýsta hönd hennar, inyndi liún lirópa
upp yfir sig af hræðslu eins og vitskertur
hundur hefði hitið hana“.
Þegar þau voru komin nokkuð óleiðis
þagnaði liinn háværi og nefmælti öldurmað-
ur róðsins, Margherita og Anania námu stað-
ar, huðu hvort öðru góða nótt og lijeldu svo
aftur ófram, en skólapiltinum fanst eins og
liann vaknaði af draumi, lionum fanst liann
aftur vera orðinn einmana, liryggur og bljúg-
ur og hann gekk reikandi um hina eyðilegu
og dimmu götu.
— Jæja, sagði horgarstjórinn, sem gehk
á milli unghnganna, hvernig þótti þjer leik-
urinn ?
— Það var kjánaskapur altsaman, mælti
Anania einarðlega.
— Jú, þakka þjer fyrir! lirópaði guðfaðir
lians undrandi. Sá þykir mjer nokkuð kröfu-
harður!
— Já, til hvers er svo sem að leika annan
eins skrípaleik, spurði Anania í ákveðnum
róm. Skólastjórinn er auðvitað á móti synda-
flóðinu, hann vill ekki annað. Lífið, hfið eT
ekki þannig, það hefir aldrei verið þannig!
— Þeir hefðu heldur átt að leika einhvern
nýtískuleik, eitthvað skemtilegt, þessar
heimskulegu greifafrúr eru löngu útdauðar
sagði Margherita, liún tók upp sama tón og
talshátt og Anania.
— Ágætt! Þú lika? Já, satt er það, þeir ættu
iieldur að leika eitthvað skemtilegra, til dæm-
is gainanleik uni Indíána, sem leggjast í rúm-
ið þegar konur þeirra taka barnsfarasóttina
og láta stjana við sig eins og sængurkonur
. .. Heyrðuð þið livað öldurmaðurinn sagði ?
Margherita skellililó. Anania hló líka, en
hann hætti skyndilega, eins og lionum liefði
doltið eitthvað sorglegt í hug. Hann hjelt
þögull áfram.
— Já, já, maður verður að fara að fá sjer
nokkrar luktir til, sagði signor Carhoni liálf-
lágt, eins og liann væri að tala við sjálfan sig,
og síðan bætti liann við í liærri tón. Hvað
var það, sem þú sagðir um skólastjórann?
— Að hann væri á móti syndaflóðinu.
Fyrirtak. Hugsaðu þjer ef jeg segði
honum frá því?
— Hvað gjörir það? Næsta ár fer jeg
hjeðan.
— Jæja, svo þú ætlar það? Hvert þá ?
Anania roðnaði, þvi nú mundi hann eftir
því að hann gat ekki komist neitt nema með
hjálp signor Carhoni. Hvað átti vemdari lians
við með þessari spurningu? Var hann þá
búinn að gleyma hvernig í öllu lá? Eða var
hann að gera gys að Anania? Eða var liann
ef til vill að lnigsa um að láta hann finna
til sambandsins, sem var á milli þeirra?
— Jeg veit það ekki, sagði liann lágt.
— Jæja þá, sagði borgarstjórinn aftur, þú
vilt fara lijeðan? Þú þráir það? Blessaður
farðu, þú mátt gjarnan fara, þú vilt fljúga,
þú baðar vængjunum, fuglsungi! Ssst fljúðu!
Ilann lireyfði sig eins og liann hefði slept