Fálkinn - 18.10.1930, Page 14

14
F A L K I N N
Útgerðarvörur
til hverskonar fiskiveiða
ávalt
Fiskilínur 1—8 lbs.
Lóðarönglar no. 7, 8, 9.
Lóðartauma 18” &20”.
Lóðarbelgi nr. 0, 1, 2.
Manilla, allar stærðir.
Vírmanilla.
Ligtóg.
Stálvírar.
Handfœraönglar.
Blýlóð.
Málingavörur. — '
i strendur íslands, höfum við
sölu t. d.
Netjagarn, allar stærðir.
Trawlgarn 3 & 4 þátta.
Saumgarn, pakkagarn.
Netjakúlur 5”, kúlunet.
Kork. Bátsárar. Ræði.
Fiskihnífar, allskonar.
Sjóklæðnaður, fjöldi teg.
Sjóstigvjel úr gúmmi og leðri.
Vinnufatnaður. Nærfatnaður.
Peysur. Sokkar. Húfur o. fl.
ra. — Smurningsolíur.
Keðjur og akkeri
venjulega fyrirliggjandi. Seljum einn-
ig lítið notaðar keðjur og akkeri
með sjerstöku tækifærisverði.
Segldúkar. Fiski- og Bílábreiður
Trje- og Járnblakkir. Verkfæri. Áttavitar.
Gjörið kaup yðar á útgerðarvörum
hjá okkur fyrir næstu vertíð. Aðeins
bestu vörur á boðstólum og verðið
hvergi lægra. Fyrirspurnum greiðlega
svarað. Fljót og ábyggileg afgreiðsla.
Verðandi.
Veiðarfæraverslun. — Reykjavík.
Símnefni: Verðandi, Reykjavík. — Símar: 1986, 1097, 2531.
saljjjidihinsmaira enn /OOára þekta og dlvir^urkenda
£ujjdnig31cioicLs CKafjfzbælis
segir \fiuv~i
Ácsgiec- að eftirlíkja. hlð yiva. uIUi
pakhaxizia., en. aldrei izvnihalclzd.
HcLeins CiujUxig!DxLnicls %áfjzbasiír'
hafixshjvkjaJidL ogfjörga.ncLi áhvif.scm. ekki
oarhur náh. angezdrkaffið að da.glegx% nauin.
SUhJzajnir- evu aðteins ehia. með
oónzmerhinu. ’JJaffxhnomin “og undirskrift
fugli Upp í loftið og klappaði svo guðsyni
sínum á öxlina.
Anania andvarpaði og fanst sjer ljetta inn-
anbrjósts, eins og hann væri hafin til flugs.
Margherita hló; og í næturkjTðinni fanst
Anania, sem nú hafði vængi, að þessi hlátur
væri hinn lejmdardómsfulli skjálfti greinar,
sem var að springa út, greinar þar sem hann
gæti nurnið staðar og hafið söng sinn.
VII.
Haustið nálgaðist.
Það voru nú síðustu dagar Anania heima,
og hann varð altaf glaðari og glaðari í liug,
eins og fugl sem ætlar að fara að liefja sig
til flugs; en óákveðin hrygð skygði oft á
gleði hans, kvíði fyrir hinu óþekta gjörði
hann oft órólegan. Meðan hann var að hugsa
um þann heim, sem hugur hans stefndi nú
til, fór hann úr einum stað í annan til að
kveðja hið fátæklega og sorglega umhverfi,
þar sem hann hafði eytt bernskuárum sin-
um. Þessum árum, sem enginn skuggi hafði
borið á annar en sorgin yfir hvarfi móður-
innar og engin gleði hafði birt yfir önnur
en hin dreymandi ást hans til Margheritu.
Hið þunga, mollulega loft haustsins skapaði
hina angurværu leiðslu hans. Hausthimininn
bar með sjer óendanlega mýkt fyrir augað;
sjóndeildarhringurinn var hulinn glitrandi
þokuslæðum, sem að hálfu leyti huldu, og
hálft í hverju ljetu rofa fyrir heimi ólýsan-
legra drauma.
Undir grænhláum kveldhimninum, sem
ljómaði af rauðum skýjum, skýjum sem
I ykkjuðust til, eyddust eg komu stöðugt aft-
ur fram í hinu hálfheiða rúmi, sat Anania.
Hann hejTði brestina af þuru hrísinu, sem
verið var að brenna í trjágörðunum og fann
ilminn af því leggja fjTÍr vit sjer, og honum
fanst eins og eitthvað innan í sjer liyrfi með
reyknum af þessum hægu eldum.
Verið þið sælir trjágarðar, sem starið út
jdir dalinn, vertu sæll fjarlægi fossniður,
sem hoðar endurkomu vetrarins. Vertu sæll
galandi gaukur, sem boðar komu vorsins,
vertu sæll, vilti grái Orthobene, eikurnar
þinar bera við skýin eins og úfið hárið á
sofandl risa, verið sæl, fjarlægu fjöll,
sem blánar fyrir við sjóndeildarhringinn,
vertu sæll friðsæli og gestrisni arinn, litla
lierhergið með angan af liunangi, ávöxtum
og draumum! Verið sælar vesælu verur, sem
ekki þekkið ykkar eigin eymd, zio Pera
gamli, fullur af löstum, Efes og Nanna,
drykkjuræflar, Rebekka, þú, sem ómögulegt
er að lækna, meistari Pane, undarlegi —
liálfgaldi, betlari, verið sælir afbrotamenn,
fallegu fáfróðu stúlkur, hörn, sem vígð eru
ógæfunni — allar vesælu og fyrirlitlegu ver-
ur, scm Anania unni ekki en þó fanst koma
lífi sinu við, eins og mosinn viðkemur stein-
inum, það voru alt saman verur sem hann
yfirgaf með gleði og sársauka.
Ó vertu sælt, fagra Ijós, sem bregður birtu
þinni 5’fir alt þetta myrkur eymdarinnar,
þú regnbogi, sem bregður liinum leiftrandi
perluarmi þinum yfir Iiina eilífu eymd —
Margherita verlu sæl!
Það leið að þeim degi að Anania ætti að
fara af stað. Zia Tatana útbjó ósköpin öll
af dóti; skyrtur, sokka, sætindi, ávexti, boll-
ur, ostbita, kjúkling, heil dúsín af eggjum,
vín, hunang og rúsinur, sem koinið var fyr-
ir í fjölmörgum pokum, körfum og öskjum.
— Hamingjan sanna, sagði Anania, það
er einna líkast eins og verið væri að búa út
heilan lier.
— Þegiðu harn! Þegar þangað kemur
muntu sjá að þjer veitir eltki af þessu öllu.
Þar verður enginn til þess að liugsa um þig
veslingur; ó, hvernig skyldi það svo sem
ganga fvrir þjer?
— Vertu fckki hrædd, jeg mun sjá um mig
sjálfur.
Olíupressarinn og kona hans ræddu mikið
með sjer í einrúmi, og Anania gat sjer til
hvað það mundi ve,-a, sem þau voru að
skrafa um. Eitthvert kvöldið sá liann þau
fara út saman og heið órólegur eftir að þau
kæmu aftur.
Zia Talana kom ein inn aftur.
— Anania, sagði hún, hvert hefirðu hugs-
að þjer að fara? Til Cagliari eða Sassari?
Hann hafði fram að þessu vonast eftir að
mega fara yfir liafið, en af orðum zia Ta-
tana rjeði hann að þau voru of skynsöm
til að sleppa lionum út fyrir strendur Sar-
diniu.
Hafið þið verið hjá signor Carboni?
sagði hann beiskjulega. Ekki að neita því!
Hvað á það að þýða að vera að fara i felur
fyrir mjer? Eins og jeg skilji ekki alt. Hvers-
vegna viljið þið ekki lofa mjer að fara til
meginlandsins ? Jeg skal víst borga ykkur alt
aftur!
— Hættu nú! sagði zia Tatana, leið og
hrygg yfir yfirlætiskasti drengsins. Santa
Caterina mia, hvaða flugur ertu nú búinn
að fá?
Anania fnæsti og varp öndinni, hann laut
yfir hók sína án þess að segja nokkurt orð.
Zia Tatana gekk að lionum og lagði hendina
á öxl lians.
— Hvort viltu heldur drengurinn minn?
Cagliari eða Sassari? Þú sagðir sjálfur við
okkur og það síðast í gær, að þú mundir