Fálkinn - 14.02.1931, Blaðsíða 12

12
F Á L K 1 N N
Skrítlur.
Adamson,
128
— Verið þjer óhræddar frú. Það
var bara knötturinn okkar, sem fór
beint ofan í vagninn!
Adamson lœtur
ekki stela
frá sjer.
— Er það satt, að þctta sje sjór-
inn? .leg hjelt að hann væri miklu
stærri.
— Æ, hvaða óhapp. Nú braut jeg
glerið á armbandsúrinu mínu!
—• Geturðu sagt mjer hversvegna
mennirnir eru ekki með rófu, eins
og aparnir?
— Vegna þess að hún kemst ekki
fgrir í bnxunum.
— Vitið bjer ekki að viðtalstími
minn er úti lfj. h ?
— Jú, en Snati veit það ekki, því
lumn beit mig kl. 5.
. .— Afsakið þjer, maður minn. En
eruð þjer kunnugur hjerna?
— Já, sœmilega.
— Þjer getið þá víst sagt mjer
hvað iangt er að næsta Ijóskers-
stólpa.
— Mjer finst lestin kóma tíJtof
snemma i dag!
Já, við höfum líka haft með-
vind.
'— Jœja, hvað er klukkan nú,
drengur minn!
— Hún er hálf!
— Hálf hvað?
.— Það veit jeg ekki. Litla visir-
inii vantar á hana.
— Iiversvegna í ósköpunum sett-
istu hjerna beínt undir stóra horn-
inu?
— Það er svo heitt — og ekkert
gagn í loftsnœldinum.
Hann Daníelssen vinur minn,
landkönnuðurinn, sem hcfir verið
áirum saman hjá mannætum á Hvíta-
snnnuegjunum, kemur hingað i dag
og ætlar að borða miðdegisverð.
— Iljálpi mjer! Og jeg hefi ekki
nema smádúðu handa honum!