Fálkinn - 18.07.1931, Blaðsíða 5

F Á L K I N N
5
Sunnudags hugleiðing.
FYLG ÞÚ MJER
Textinn: Lúkas 9, 51—62.
Þegar sagt er við einhvern:
„Fylg þú mjer“ eru svörin ekki
altaf á sömu leið og þegar Jesús
sagði þessi orð forðum. Svörin
verða mismunandi eftir því hvað
mikið traust menn hafa á þeim
sem kallar.
Ef vjer höfum ekki traust á
þeim sem kallar höfum vjer á-
valt nægar mótbárur á taktein-
um. Margar og mismunandi
móthárur, sem þó allar eru
sprottnar af sömu rót: van-
traustinu. En hvernig var með
traust þeirra, sem kusu að fylgja
Jesú? Þeir fylgdu lionum alt til
síðustu stundar, þrátt fyrir það,
að þetta hakaði þeim margvís-
leg óþægindi. Þeir urðu að líða
fyrir traust sitt á Jesú, þeir liðu
sumir pislarvættisdauða vegna
þess, að þeir liöfðu aldrei orðið
fyrir vonbrigðum af því, að
fylgja honum.
Hvernig gátu þeir, sem hlýddu
á orð lians og tóku ákvörðun
um að fylgja lionum, haldið þvi
áfram, ef loforðin hefðu ekki
verið lialdin og lífið með honum
liefði ekki orðið ríkara og betra
en áður.
En þetta kall berst líka til
eyrna okkar. Fylg þú mjer! Og
er það ekki þess vert að við
hlýðum? Margskonar kall hljóm
ar í eyrum okkar auk þessa. En
reynsla margra alda hefir sýnt,
að engu kalli er eins nauðsyn-
legt að gegna og þessu.
Syndin getur eyðilagt hið besta
og hún þyrmir engum, en eigi
að síður gegna margir því kalli,
sem lokkar til syndarinnar. Kall
syndarinnar getur birst í hinum
sakleysislegustu myndum og
freistingin verið ofurmeinleysis-
leg og jafnvel birst undir yfir-
skini hins góða. En kraftur þess
sem freistaði reyndist oft svo
miklu sterkari en viljinn til að
hafna freistingunni. Og loks kom
svo, að maðurinn leiddist með,
iivort sem liann vildi eða ekki.
Hversu mörg ung lijörtu hafa
hlotið meinsemd syndarinnar á
þennan hátt, meinsemd sem að
síðustu gjörspilti öllu lijartanu.
Hversu mörg heimili liefir þessi
meinsemd ekki lagt í rústir og
liversu mörg sálarljón af þessu
hlotist. Kallið: Fylg þú mér, hef-
ir druknað í hávaða lífsins.
Trú þú á Jesú Krist og fylg
þú honum. Hann gelur læknað
sárin, reist liinn fallna, gefið
þreyttum mátt og blásið á hrott
eymd þinni. Hann svíkur aldrei
þann, sem á hann treystir, held-
ur grundvallar hann í lionum
nýtt líf, upphaf sælulífsins sem
bíður allra Guðs barna hinu
megin grafar og dauða. Þann,
sem er í hjörð góða hirðisins,
mun aldrei bresta það dýrmæt-
asta, sem maðurinn getur hlotið.
Blaðakongur Ameríku.
Þetta er höll Ilearst blaðakóngs við St. Simeon í Californíu. Á turnunum
logar á sterkum rafljósum allar nætur. 1 þessari liöll býr blaðakóngur-
inn sjálfur, en þegar gesti ber að garði eru þeir látnir hafast við i þrem-
ur stórhýsum, sem standa rjett við höllina.
Nortlicliffe lávarður er sá
maður, sem Evrópumenn nefna
fremstan þegar vitnað er i stór-
menni í blaðaheiminum. Og
enginn neitar því, að lian var
mikilmenni og að blaðavald
hans var meira, en nokkurs ann-
ars Evrópumanns á þessari öld.
Han skapaði fyrsta blaða-„hring-
inn“ í Englandi og svo komu
aðrir á eftir.
En alt er mest lijá Aineríku-
mönnum, segja þeir sjálfir. Og
víst er um það, að blaðahringur
Northcliffes var smásmíði lijá
stærsta blaðahring Ameríku-
manna: Hearstblöðunum. Þau
eru eitt mesta stórveldið i Amer-
iku en mjög margir hneigjast að
þvi, að þetta sje alls ekki göfugt
stórveldi heldur komi einmitt
fram í þessum blöðum margir
af verstu eiginleikum Ameriku-
manna, harðneskja og hrapp-
menska, stærilæti og rembingur.
Og að Hearsthlöðin standi jafn-
an fremst í flokki þegar um er
að ræða hneyxlismál, morðfrá-
sagnir og allskonar gifurtíðindi.
Eins og flest stórmenni Am-
eríku og Mammonssynir liefir
blaðakonungurinn William Ran-
dalpli Hearst byrjaði með litið
nema dugnaðinn og áhugann.
Þó er þess ekki getið að hann
hafi verið blaðsölustrákui*, en
það er sagt um svo marga af
þeim sem frægir verða í landi
dollarsins. Hann fæddist í San.
Francisco og var ekki nema 23
ára gamall er hann var orðinn
útgefandi að stóru blaði þar í
borginni. Hann skorti ekki áræði
og var duglegur að græða pen-
inga, sem hann samstundis varði
til þess að kaupa fyrir ný blöð,
Þetta er Hearst blaðakóngur. Þegar
hann dvelur heima til þess að hvíla
sig í höil sinni, er kostað liefir 55
miljónir krónur, er það uppáhalds-
iðja hans að leggja kabala.
hæði dagblöð og vikublöð, eink-
um í stærstu borgunum, New
York, Chicago og Boston. Og það
er mannsaldur síðan heimurinn
fór að kannast við þessa blaða-
útgáfu, hina voldugu „Hearst-
pressu“.
En hverju átti liann viðgang
hlaða sinna að þakka? Það varð
að orðtaki, að þó að hlað liefði
hangið á horriminni í mörg ár,
færðist í það nýtt líf undir eins
og Hearst var orðinn eigandinn.
Hann þekti smekk lesendanna
og vissi livernig hann átti að ná
taki á fjöldanum. Að vísu hirti
liann ekkert um að vanda með-
ulin til þess að láta sjer verða
ágengt og hefir því löngum ver-
ið í megnustu fyrirlitningu
margra gáfumanna Bandaríkj-
anna. En centin þeirra voru engu
betri en hinna, og Hearst hugsaði
mest um stóru fyrirsagnirnar og
gífurtíðindin, en auk þess gerði
liann sjer mikið far um, að vera
Þetta er borðstofa Hearst; hún er í forngotneskum stíl.