Fálkinn - 03.10.1931, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
rólega. „I5jer vitið víst að einn aí' fjelög-
um yðar hefir skrifað skýrslu, sem er i
mínum liöndum“.
„Hvaða fjelagi er jjað?“ spurði Tod
fljótt.
„Lawford Collett — en hvað ætti jeg
annars að vera að seðja forvitni yðar?
Hvað sö nnunum viðvíkur, þá nægja þær til
Jjess, að jeg get látið hengja yður, Haydn“.
„Þá held jeg, að jeg verði að taka þær
sannanir líka“, svaraði Haydn og brosti, „ef
þetta er þá ekki eintómur uppspuni?“
„Uppspuni?“ mælti Walton. „.Tæja, lítið
þjer þá hjerna á“. Lítill mahognyskápur
lijekk á veggnum og hann gekk þangað
umsvifalaust og opnaði liann. Ef hann
liefði sýnt á sjer nokkui’n ótta, mundi Tod
undir eins hafa farið að gruna eitthvað.
„Þarna er það“, sagði hann. Það lieyrðist
smellur og í sama bili varð svarta myrkur
í salnum.
„Legstu niður!“ kallaði liann til Joan og
rjeðist gegn fjandmanni sínum.
Það heyrðust nokkrir smellir úr skamm-
byssu Tods og voru þeir svo sterkir, að
Joan fjekk bellú fyrir eyrun. Hún var á
fjórum fótiim á gólfinu og skreið nú í átt-
ina að arninum, til þess að komast i af-
drep bak við sófann. Hún heyrði stymping-
arnar í karlmönnunum í myrkrinu og
lijelt, að Walton liefði náð tilgangi sínum,
að koma Tod undir sig; en liann var vel
að manni og er hann hafði náð sjer eftir
fyrstu atlöguna, gat hann snúið sig úr tök-
um Waltons, en nú hafði hann aðeins
hnefana til varnar og sóknar, þvi að liann
hafði mist skammbyssuna. Hann barði í
allar áttir og eitt höggið hafði hitt Walton
á vangann, svo að honum dvínaði afl. Tod
notaði tækifærið til þess að reyna að finna
skammbyssuna.
Nú sagði Joan eitthvað á frönsku og var
mjög óðamála, en Haydn var enginn
málagarpur og skildi þetta ekki. Þegar hann
loks hafði náð í skammbyssuna aftur heyrði
hann hratt fótatak um gólfið og að hurð
var skelt í lás. Hann reikaði yfir gólfið að
slökkvaranum og kveikti. Það varð albjart
en herbergið var tómt. Hann þaut til dyr-
anna við hliðina á arninum en hurðin var
læst. Walton hafði sloppið inn í klefa sinn
og þar mundi hann finna næg voim til þess
að verja sig með. Nú var engum tíma að
spilla. Hann þreif pokann, fleygði honum
á öxl sjer og stökk upp stigann, upp á þil-
farið. Hann var að leysa bátinn þegar hann
heyrði að gengið var hratt upp stigann; eins
og elding sneri hann sjer við stakk liend-
inni í barminn og þreif langt prik, sem hann
altaf hafði á sjer í sjerstökum vasa; það
var barefli lians — vopn sem hann kunni
til fullnustu að fara með.
Þegar Walton kom upii úr stigagatinu
greiddi Tod honum bilmingshögg, svo að
Rex kiknaði og misti skammbyssuna. Tod
liugsaði sig um eins og liálfa sekúndu, með
kylfuna á lofti; en svo sneri hann undan,
hljóp að bátnum, fleygði pokanum ofan i
hann og stökk sjálfur á eftir og rjeri í of-
boðs flýti í áttina til lands. Hann skreið
upp á árbakkann, sparkaði bátnum frá, svo
að straumurinn bar hann á burt, og skund-
aði í flýti sömu götuna, sem hann hafði
komið, með pokann á bakinu. Hann komst
að runninum og fann bílinn. Hann fleygði
pokanum inn um opinn gluggann og setti
hreyfilinn í gang, hafði jakkaskifti og ók
bílnum fimlega aftur á bak niður á veginn.
Hann var kominn út á veginn. Stundar-
fjórðungi seinna ók liann gegn um Staines
og Jiegar klukkan var tvö setti bann bilinn
inn í skúrinn. „Vel borguð næturvinna",
hugsaði hann með sjer og brosti af ánægju
um leið og liann slökti á bílnum og sneri
sjer við til þess að koma herfangi sínu fyr-
ir á öruggum stað.
Hann steig eitt skref en stóð svo grafkyr.
Því að út um gluggann á bílnum hallaði sjer
maður með eitthvað það i hendinni, sem
kom Tod til að rjetta upp báðar hendurnar.
„Já, látið bara lúkurnar vera svona“, sagði
Jim Sepping, um leið og bann opnaði bílinn
og steig út.
XXVI. KAPÍTULI.
„Mjer ber ekkert lof fyrir að hafa veitl
yður“, sagði Jimmy. „Það var Nippy
Ivnowles, sem sá bílinn, þegar liann var að
fara með mjer út að skipinu lians Waltons.
Hvað gerðist þar?“ spurði liann ógnandi.
„Þjer frjettir það seinna“, urraði liinn og
rjetti fram hendurnar.
Eftir að handjárnin liöfðu lokasl um úlf-
liðina á lionum bað bann um sig arettu. „Og
svo viljið þjer víst fá eldspítu líka“, sagði
Jimmy bæðnislega. „Og það með opinn
bensíndunk rjett við lappirnar á yður?“
Hann ýtti bílskúrshurðinni upp á gátt og
hrinti fanganum út fyrir. Portið var fult af
fólki. „Hjerna' er maðurinn, lögregluþjónn“,
sagði .Timmy.
„Hvar var Knowles?“ Það var Tod sem
spurði, uin leið og farið var með hann burt.
„Við vorum báðir inn í runninum og
höfðurn fundið bílinn rjett áður en þjer
komuð. Ef þjer liefðuð opnað hurðina liefð-
um við tekið yður fastan fyr; en jeg kaus
heldur að taka yður þegar þjer væruð kom-
inn ibn í borgina; með þvi móti kemst mað-
ur hjá ýmiskonar rekistefnu“.
Þegar Jimmy kom á Scotland Yard biðu
lians bestu fregnir: Rex Walton bafði að-
eins fallið í ómeginn en hafði nú fengið
rænu aftur, og Joan var lieil á húfi.
Síðdegis þennan sama dag sat Rex Wal-
ton í stofu sinni eins og i gamla daga og var
að segja söguna af liofnu miljóninni:
„Jeg kyntisl Coleman mánuði áður en
veslings Editb dó. Nú liefi jeg komist að
raun um, að hann var af frönskum ættum
og var alþjóða glæpamaður. Jeg kyntist
honum betur eftir að Edith dó og hann bauð
mjer heim til sín; þar kyntist jeg Dóru og
varð fljótt ástfanginn af henni. Jeg ætti ef
til vill ekki að liafa liátt um, að það var ást,
sem batt mig henni, en þrátt fyrir fals henn-
ar og samvinnu við þennan svivirðilega
bófaflokk, liefi jeg aðeins áhyggjur af lienni
og samhygð með henni á þessari stundu.
Samúð og þakklætistilfinning fyrir það að
Hvað Ameríka segir um „Vjer hjeldum heim“.
í E. M. Remarque er heimuriiin orðinn ein-
um höfundinum ríkari. Meðferð hans á þeim
tveimur viðfangsefnum, sem hann þegar hefir
vaiið sjer, tekur fram öllu, sem ritað er nú á
tímum. í „Vjer hjeldum heim“ gefur hann
skörpustu myndina, sem enir er til, af her-
manninum árin eftir ófriðinn.
The Neiv York Times Book Review.
hún liætti lífi sínu til þess að bjarga Joan,
og lengi vel ljet liún bófana ekkert vita um
ástæðurnar fyrir hinu dularfulla livarfi
mínu.
„Jeg liafði vitanlega lieyrt talað umKupie,
en aðeins á þann Iiátt sem almenningur
beyrir lalað um venjulega fjárþvingara.
Mig hafði ekki dreymt um, að það ætti fyr-
ir mjer að liggja að komast í klærnar á lion-
um. Lengi vel fjekk jeg ekki neitt brjef, af
góðum og gildum ástæðum. Bófarnir höfðu
sem sje komið sjer saman um, að láta sjer
ekki nægja að reita af mjer fáein þúsund
pund, lieldur að ná i alt seni jeg ætti. Þegar
svo brjefin fóru að koma, þá var ekki i
þeim Jiessi venjulega hótun um, að fletta
ofan af gömlum ávirðingum minum, lield-
ur svifta mig aleigu minni, ef jeg hyrfi ekki
frá því að eiga Dóru Coleman.
„En nú er það augljóst orðið, hverju þeir
vildu fá áorkað með þessum brjefum. Það
var tvent. í fyrsta lagi vildu þeir styrkja
þann ásetning minn að giftast Dóru — þeir
liafa Jiekt lundarfar mitt svo vel, eða rjett-
ara sagt lundarfar heiðarlegra manna. Og
í öðru lagi vildu þeir gera mig hugsjúkan
að því er eignir mínar snerti, og það tókst
þeim. Jeg var svo vitlaus að spyrja Cole-
man ráða — jeg var mjög óstyrkur og hjart-
veikur þá og liann ól á hugsýki minni og
sagði mjer tröllasögur af framferði Kupies.
Sögur, sem hann sagðist hafa heyrt í fjár-
málaráðuneytinu, og sem hann sagðist hafa
lofað, að ekki skyldu fara lengra. Þú hefir
fullan rjetl lil að segja, að jeg liafi liegðað
mjer eins og fáviti, því að það gerði jeg.
Þegar lögreglan litur rannsóknar augum
sínum á þetla mál, þá er ]iví likast að fórn-
ardýrið hafi verið fábjáni og bragðið, sem
notað var lil Jiess að ná i peninga Jiess svo
fífldjarft, að hver skynjandi maður hlaut að
sjá það; en þeir menn sem hafa verið háðir
meðferð jiessa fólks geta sagt þjer, að það
eru ekki sögurnar þess heldur andrúms-
loftið i kring uni það, sem blekkir og gera
þeim fært að koma klækjum sínum í kring.
„.Teg' tók því peningana út úr bankanum
og fór með þá til Golemans, þriðjung í
livert sinn. Þegar hann hafði tekið við þeim
fjekk liann mjer eitthvað, sem liann kall-
aði „ríkisveðbrjef“ fyrir þessu, og var inn-
sigli fjármálaráðuneytisins á því, til þess
að gera mig rólegri. Vitanlega var Cole-
man ekkerl liægara en að setja innsigli
ráðuneytisins á livíla pappírsörk, en mjer
er það þó nokkur afsökun, að brjefhaus
ráðuneytisins var prentaður á örkina.
„Peningarnir höfð’u verið fluttir, en
brjefin hjeldu áfram að koma; og svo gift-
ist jeg Júlíu daginn fyrir brúðkaupið, eins
og þú veisl. Það var áform mitt að giftasl
benni aftur daginn eftir í kirkjunni í
Marylbone, en jeg var frávita af ótta um
að missa liana.
„Þegar jeg kom til Portland Place þenn-
an ógæfudag, hafði jeg með mjer gjöf
liana brúðurinni — ætlaði jeg að lauma
henni niður i töskuna hennar og láta liana
finna liana, þegar við kæmum á ákvörð-
unarstaðinn. Þessvegna fór jeg upp á lier-
bergi Dóru á tilsettum tima og lá taskan á
rúminu liennar. .Teg opnaði töskuna og
stakk gjöfinni innan í silkikhnónó, sem var
þar. í sama bili.sá jeg brjef með áritu.i trT
mín, en ekki límt aftur. Jeg hugsaði mig
J