Fálkinn - 23.04.1932, Qupperneq 6

F Á L K I N N
Simnudags hugleiðing.
Eftir Pjetur Sigurðsson.
„Huggið, huggíð lýð minn!
xegir Guð gðar“. Es. kO, 1.
Sólin getur ekki afneitað svo
eðli sínu að hún ekki vérmi. Það
er yndi hennar að sigra kuld-
ann, verma, gleðja og gefa líf.
Guð getur ekki afneitað svo
eðli sínu að liann ekki huggi,
gleðji, græði og leggi blessun
sína yfir lífið alt. Það er vndi
hans að vefja alt lif örmum
eilífrar elsku. Ilann er Guð
„allrar liuggunar“. Hann er liið
góða. Sá, sem talar i nafni hans
og vill vinna verk lians, verður
að gera Jiið góða, lionum lier að
lmgga og gleðja. Víða eru sorg-
mæddár sálir og sundurkramin
lijörtu. Vjer sjáum oft tár renna
og vitum þó, að það eru fleiri
JijÖrtu, sem hlæða. Vingjarn-
legl orð, lilýlegt liandtak, ofur-
lítil samiið getur oft fengið sól
gleðinnar til að skína á ný. Hví
að spara þau dýrustu gæði lil's-
ins, sem ókeypis fást. „Huggið,
Jiuggið lýð minn, segir Guð yð-
ar“. Sumir gera sætt að beisku
og snúa fagnaðarerindi i sorg-
arerindi. Þeir eru enn að prje-
dika liersveitanna og reiðinnar
Guð. I’eir lirella og hræða í stað
þess að hugga og hughreysta.
Slikt tal um Guð óvirðir nafn
hans og framleiðir afskræmda
og ljóta guðshugmynd, særir til-
finningalíf þeirra sem á lilusta
og fælir óreynda burt frá allri
kristilegri starfsemi.
Fátt er inannimun meir áríð-
andi en einmitt þetta að vera
hughraustur. Þegar andi drott-
ins talaði til leiðtoganna forð-
um, þá var þetta jafnan áherslu-
alriðið: „Ver þú aðeins hug-
hraustur“. Þetta er margendur-
lekið við guðsmenn fornaldar-
innar. „Verið hughraustir",
sagði meistarinn við lærisveina
sma, er hann var að kveðja þá.
Og er liann á öðrum stað talar
um framtiðina og erfiðleikana,
segir liann: „Gefið gætur að
þjer skelfist ekki“. Ilann segir
að þeir muni heyra um hernað
og spyrja hernaðartíðindi. Þar
muni koma drepsóttir og hung-
ursneyð, en fyrir þá er þetta
aðalatriðið, að þeir skelfist ekki.
Þeir áttu að vera salt jarðar-
innar“ og ljós heimsins“. Þeir
áttu að „hughreysta og hugga“
lýð drottins. Þeir áttu að standa
við stýrið, þegar stormurinn
skall á. Þeir máttu ekki skelf-
ast. Heilar liersveitir hafa oft
orðið sigursælar aðeins fyrir
það, að einhver varð til þess að
lala nýján kjark i þær. Nú er
yl'irstandándi krepputími. Það
versta, sem þá getur komið fyr-
ir menn, er kjarkleysi. Margir
fyllast ótta og kviða. „Ver þú
aðeins hugshraustur", er nú
timabær boðskapur. „Gel'ið gæt-
ur að þjer skelfist ekki“, því
endirinn er ekki enn. Nei, end-
irinn er ekki stríð, kreppa og
skell'ing. Endirinn er fullkom-
Frá Gibraltar.
Gibrtillarfjallið norðaustanvert; myiulin tekin úr flugvjel. Vatnsleysi e> mikið á fííbraltar og hafa menn
gert fyrirhleðshir til J>ess að safna regnvatni í fjallshlíðuniim. Hvíti iliUinn á mgndinni sýnir skriðuna,
sem regnvalninu er safnað úr.
inn sigur hins góða, fagnaðar-
crindið boðað um alla jörðina.
Öll jel birta um siðir. Eftir
storminn kemur logn, eftir öll
stríðin, fullkominn friður, eftir
allar kreppur og viðskiftalífs-
vandræði, jöfnuður og bræðra-
lag. Ský geta byrgt sólina, en
þau má liana aldrei af himnin-
um. Ilún skín aftur i heiði eftir
storminn. Þegar alt böl er á
enda, þá varir þó blessun Guðs
og gæði lífsins. „Iluggið, huggið
lýð minn, segir Guð vðar“.
Enskur tiindurspillir i sjógangi í Njarvusundi,
getur eig'nast. Ef þeir befðu ekki
átl þetta vígi mundu þeir nú
hvorki eiga Malta, Aden eða
umsjón Súesskurðsins, völd
þeirra í Egyptalandi og fyrir
iyiðjarðai'hafs11otni mundu al-
drei hafa orðið eins mikil og
þau urðu og tvísýnt hvort þeir
rjeðu yfir Indlandi. Það var 17.
júlí 1701, sem þeir unnu vígið
og sá dagur þvkir merkisdagur
i sögu Breta. Bæði Spánverjar
og Frakkar hafa reynt með illu
og góðu að ná Gíbraltar aftur
úr greipum Breta, en það befir
ekki tekisl. Þannig sátu flotar
þessara landa um vígið 1789
’81 en það bar engan árangúr.
Gibraltarskaginn er litill um
sig, en hvergi munu jafn öflug
virki vera saman komin á ekki
stærra svæði. Milli fjallsins og
meginlands er aðeins mjótt eiði
og gengur Algeciraflóinn upp
að því að vestan. Fjallið er ekki
nema \u> km. á lengd. En milli
ensku landareignarinnar og
Spánar er (i km. breitt svæði,
sem er hlutlaust. Gibraltarfjall-
ið hefst snarbratt úr sjó að sunn-
anverðu og heitir syðsta táin
Punta de Europa, þó ekki sje
Síðan í byi'jun átjándu aldar
eða rúm tvö lnindruðu ár hefir,
breski fáninn blaktað yfir Gi-
braltar, fjallinu, sem ris á ann-
esi suður að Njörvasundi, og
liefur verið dyravörður Miðjai'ð-
arhafsins í vestri undanfarnar
aldir. Þetta fjall, ásaint lítilli
landspildu umhverfis, er ensk
eign, en Spánverjar eiga landið
fyrir norðan.
Sjóveldið breska hafði opin
augun fyrir hernaðarþýðingu
staðarins. All fram að þvi, að
Súesskurðurinn var grafinn eft-
ir miðja síðustu öld, var Njörva-
sund eina siglingaleiðin inn i
Miðjarðarhaf og því dugði vígið
á Gíbraltar til þess að loka haf-
inu, ef á þyrfti að halda. í
spánska erfðastríðinu unnu
Bretar Gibraltar og eignuðust
þar með eitthvert hið nauðsyn-
legas ta vígi, sem sjóveldisþjóð
Vr flotaheginu við Gíbraltar. Þarna sjást liggja í röð fjögur af nýjustu
og best vopnuðu herskipum Breta.