Fálkinn - 23.07.1932, Blaðsíða 3

F Á L K I N N
3
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM.
Ritstjórar:
Vilh. Finsen og Skúli Skúlason.
Framkvœmdastj.: STavar Hjaltested.
Aðalskrifstofa:
Bankastræti 3, Reykjavik. Sími 2210.
Opin virka daga kl. 10—12 og 1—7.
Skrifstofa í Oslo:
Anton Schjöthsgade 14.
Blaðið kemur út hvern laugardag.
Áskriftarverð er kr. 1.70 á mánuði;
kr. 5.00 á ársfjórðungi og 20 kr. árg.
Erlendis 24 kr.
Allar áskriftir greiðist fyrirfram.
Auglýsingaverð: 20 aura millimeter
Herbertsprent, Bankastræti 3.
Skraddaraþankar.
Þó að ísland sje að lögum frjálst
og fullvalda riki, skortir en mikið á
að þessi staðreynd sje komin inn
í meðvitund almenings erlendis',
nema helst þeirra sem næst búa.
Sumir kenna konungssambandinu
við Dani um þetta, en fullyrða má,
að þó að ísland verði lýðveldi þá
verður þess samt langt að biða, að
umheimurinn muni það si og æ, að
ísland er ríki. Þetta er eigi nema
eðlilegt. Við erum smæstir allra
smáþjóða og ef höfðatalan ein ætti
að skaþa oss það gildi erlendis, sem
knýr fram þekkinguna á íslenskri
þjóð, mætti lengi bíða. Við megum
ekki dæma þekkingu annara á okk-
ur eftir þekkingu okkar á þeim, því
að sá minni veit altaf meira um
þann stærri, en sá stóri um þann
minni. Stórt siest betur en smátt.
En í hver skifti, sem þeir atburðir
gerast, er ætla má að varpi ljósi yf-
ir myrkur vanþekingarinnar, ber
íslendingum að gleðjast. Ekki
vegna hjegómagirndar heldur vegna
þess, að þvi er nú svo varið, að
hverri þjóð er það lífsnauðsyn að
hún þekkist. Varðar þetta bæði
menningarleg efni og viðskiftaleg.
Þjóð sem felur sig getur ekki lifað
á þeim tímum sem nú eru, tímum
hinna miklu gagnkvæmu viðskifta
milli þjóðanna.
Athurðurinn sem gerðist á sunnu-
(taginn var, var þessvegna gleðileg-
m athurður. Þá stóð sendimaður
voldugustu þjóðar heiinsins hjer
uppi í Skólavörðuholti — eða Leifs-
holti, væri rjettara að segja — og
afhenti í nafni þjóðhöfðingja síns
og stjórnar standmynd Leifs heppna
og mælti þau orð, sem miklu stærri
þjóðir en við hefðu fagnað að heyra
um . sig. Og skemtilegast í ræðu
sendiherrans var það, að hann mint-
ist ekki eingön'Ui fornra tíða, held-
ur nútiðarinnar og ' ókominnar.
Hann ljet i ljós, að íslendingar hefðu
i kki eingöngu verið menn heldur
vieru menn og ætluðu sjer að verða
það •— þjóð, sem heimurinn vrði
jáfnan að taka fúlt tillit til.
Okkur þykir vænt um viðurkenn-
iuguna á því að Leifur sje íslend-
ingur o" að sagan segi satt frá um
Vínlandsfundinn. Okkur þykir vænt
um hið fagra likneski. En þó að það
sjc veglegt listaverk þá er það einsk-
is virði í samanburði við þá þýð-
ingu sína, siím ekki sjest: aö vera
tákn þess hugarþels og þeirrar við-
urkenningar, sem gjöfinni rjeð.
Þegar íhugulum íslendingi verður
gengið upp til Leifs heppna til þess
að skoða mynd hans hlýtur hann
lika að ininnast þessa og að myndin
( r tákn viðurkenningar þess stærsta
á hinum smæsta
Leifnr heppni
afhjúpaður.
Siðastliðinn sunnudag var lík-
neski Leifs heppna, það er Banda-
ríkjamenn gáfu íslendingum til
minningar um þúsund ára afmæli
Alþingis í hittifyrra, afhjúpað af
sendiherra Bandaríkjanna fyrir ís-
land og Danmörku, mr. Coleman, að
viðstöddum fjölda fólks, sjálfsagt
4000—5000 manns. Hefðu áhorfend-
urnir þó eflaust orðið fleiri, ef veð-
Meðal farþega hingað á skemti-
skipinu „Arandora Star“ fyrir síð-
ustu helgi var mr. Orcutt forstjóri í
The Mergenthaler Linotype Co i
New York, sem býr til setjaravjel-
ar þær, er nær eingöngu eru notað-
ar hjer á landi. Þó að mr. Orcutt
ferðist mikið og liafi sjeð flest lönd
heimsins, má það heita tíðindum
sæta, að hann kom í þetta skifti til
landsins i sjöunda skifti, því að svo
oft munu fáir útlendingar, utan
norðurlanda hafa komið hingað. En
mr. Orcutt varð þegar í fyrsta skifti
er hann kom hingað svo gagntekinn
af fegurð landsins, að hann kveðst
munu koma hingað á hverju ári
framvegis, þegar tími og tækifæri
gefst og meðan honum endist aldur
tii. —- Mr. Orcutt lætur aldrei tæki-
færi. ónotað til þess að verða ís-
landi að liði, leiðrjetta misskilning
annara á háttum lands og þjóðar
og auka frægðarorð þess erlendis.
Slikum mönnum eiga íslendingar
mikið að þalcka.
ur hefði verið betra og ef athöfn-
inni hefði eigi verið útvarpað. Er
forsætisráðherrann hafði kynt við-
stöddum sendiherrann, steig mr.
Coleman í stólinn og flutti einkar
hlýlega ræðu, sem m. a. fól i sjer
fulla viðurkenningu þess, að Leifur
hefði verið íslenskur maður og að
sögum vorum um það, að hann hefði
fyrstur hvítra manna komist til
Ameríku, væri fyllilega trúandi. Af-
henti hann þvínæst likneskið stjórn-
inni og afhjúpaði það, en á eftir
voru þjóðsöngvar Bandaríkjanna og
íslands leiknir á horn. Þá flutti Ás-
geir Ásgeirsson forsætisráðherra
snjalla ræðu og þakkaði gjöfina og
bað menn lirópa ferfalt liúrra fyrir
Bandaríkjunum. Loks talaði Knud
Zimsen borgarstjóri og þakkaði
fyrir hönd höfuðstaðarins þá miklu
prýði, sem Reykjavík hefði hlolnast
með þessari gjöf.
Líkneskið er gert af amerikönsk-
um myndhöggvara, Calder að nafni
og er hið veglegasta. Stöpullinn er
„stílíseruð" mynd af framstafni á
skipi og stendur Leifur á hníflinum
og spyrnir á móti kaldanum. Er
þróttur og líf í myndinni. Leifur er
í hringabrynju og brynhosum en
skikkjan flaksast á öxlum hans.
Hann er með öxi, gyrtur sverði, sem
liann er að draga úr sliðrunt ineð
liægri hendi en í vinstri hendi held-
ur hann á krossmarki, sem hann
lier upp að hjarta sjer. Líkneskið
ei um hálfönnur mannhæð á hæð en
stöpullinn um þrjár mannhæðir.
Margt stórmenni var samankomið
yið afhjúpunina, svo sem sendiherra
Ilala og frú hans, sem hjer eru
stödd, senidherrar Dana á íslandi
og íslands í Danmörku, landstjórn-
in öll, meðlimir ísl.-dönsku ráðgjafa-
nefndarinnar, ræðismenn erlendra
ríkja og fleiri.
Ein myndin sýnir mr. Coleman
(ljósm. Sigurj. Jónss.), hinar mann-
fjöldann og forsætisráðh. og líknesk-
ið bak við (ljósm. Jón Dalmann).
Oddur C. Thovarensen, fyru.
lyfsali, Akureyri verður sjötug- Ingvar Pálsson kaupm. verður
ur í dag. sextugur 29. júlí.