Fálkinn - 23.07.1932, Qupperneq 5

F A L K 1 N N
ift aðra, sagði Elvira hlæjandi.
.(eg niundi líklega revnast ljeleg
húsmóðir, líka.
hað var vísl þella, seni reið
hagganinnihin, hugsaði Kalli
]>egar hann fór, ]>(’> að Elvira
liefði borið öðrn við. Hún vildi
liann ekki, vegna þess að hann
var hóndi |>að er engnni
hlöðnin nni |>að að fletta. Hún
vildi ekki verða hóndakona,
vildi ekki skennna á sjer hvitu
hendurnar og fíngerða hörund-
ið með stritvinnu. Ilún vildi all-
af ganga vel klædd og láta vera
góða lykt af sjer. Og ]>að mu'ndi
luin ekki geta, el’ hún yrði fyrir
f’raman hjá honum og gengi
að öllu. En svo sneri hún ]>ví
þannig við, að hú'n gæli ekki
orðið að gagni hjá honum. Hún
var svo góð i sjer að lnin vildi
ekki særa liann.
Nú kom efasenulanna lími
lijá Karli Nilsson. Hann efaðisl
um, að s]>áin mundi netasl.
Spákerlingin mundi kanske
hafa talað út i hláinn. ()g hann
l’ór að sætta sig við það, sem
orðið var. Ilann hafði gert það
sem i lians valdi stóð til ]>ess að
11jálpa forlögunum og nú gal
hann ekki meira.
Svo liðu nnkkur ár og ekkerl
skeði. Ungfrú Elvira í skólan-
um var enn ógéfin, og að |>vi er
hesl varð vitað, hafði engin
heðið hennar síðar. Karl Nils-
son var líka ókvæntur. Mögu-
leikinn á þvi að spádómurinn
gæti ræsl var ]>ví enn fil eins
og áður.
Og smámsaman fór Karl að
lmgsa málið aftur. Hafði hann
gerl það, sem í haiis valdi slóð?
N'issulega ekki. Á hverju slóð
eiginlega? Því að hann væri
tiórnti! En hversvegna þá að
lialda áf'ram húskapnuin? Vand-
inn var ekki annar en sá, að
selja jörðina og laka sjer ann-
að l’yrir hendur, eitlhvað annað,
sem legði konuniii ekki hvrðar
á herðar. Það var alt og suml.
Að lionum skyldi ekki haí'a
dollið þetta í luig fyr? Mikill
hjálfi var hann, að láta límann
ganga svona úr greipum sjer.
Þetta hefði hann átt að gera
strax. Elvira og hann áttn að
verða lijón og hann var skyld-
ugur til að ryðja þröskuldinum
úr vegi. Það var ofur einfall.
Loks hafði Karl Nilsson ráðið
gátuna.
Það leið ekki á löngu þángaö
lil Karl Nilssoii gerði alla ná-
grannana hissa. Hann seldi jörð-
ina. Ilvað var hann að hugsa,
maðurinn á besla aldri og svo
vel vinnandi? Ilvaða vit var í
þvi, að hæta að starfa svo ung-
ur. AÖ vísu mundi hann eiga
nokkur þúsund krónur, en ef
hann ætti að lifa á þeim ein-
göngu, mundi varla líða á löngu
|>angað til þær væri uppjelnar.
Og hann var of gamall lil þess
að hyrja á nýju æfistarfi. Það
er ekki auðvelt að fara að læra
á ný þegar maður er orðinn fert-
ugur.
En Karl Nilsson fór til bæj-
arins og heröi hvernig maður
a að fara að ]>ví að skrifa af-
salshrjef, gera samninga og því-
likt. Og svo flutti hann á næstu
járnbrautarstöð og setti uj>]>
fasteignarskrifslofu. Hann var
fasleignamiðlari, sem kallað er
á fallegu máli. En sjálfur kall-
aði liann sig kaupmann ]>að
l'anst honum nógu l’ínt. Hann
ællaði að lil’a á jarðarsölum og
þesshátlar. Við þá alvinnu gal
maður altaf verið hreinn og
þveginn og aldrei þurfti að vera
hauglykl af manni.
En fólk sagði, að lvarl Nils-
son nnmdi vera orðinn vitlaus.
Aldrei hel’ði ]>aö vitað hónda
hegða sjer eins. Hann álli jörð-
ina skuldlausa og haf’ði góðar
lekjur af henni og seldi hana
svo og fór að leggja lyrir sig
starf, sem tæplega gat lalisl
nokkur vinna. Það var lije-
gómag'irndin sem rjeði þessu;
nú gekk hann i sparifötunum
og með hvítl um hálsinn alla
dága vikunnar. Það var e.lcki
liægl að laka mark á hoiium
lcngur. Ciömlu kunningjarnir
gengu á snið við liann og treyslu
honum ekki. Þegar þeir |>url’lu
á einhverjum samningagerðum
að lialda sneru þeir sjer helsl
til þeirra, sem liöfðu fengist við
slikl siðan í æsku. Karl Nilsson
var griðrofi. Það var sjaldan, að
nokkur maður sneri til tians og
tekjurnar urðu litlar.
Horfurnar voru því lieldur
dapurlegar l'yrir lvarli i nýju
slöðunni, en liann sætti sig eigi
að siðnr vel við hvernig komið
\ar. Og jni inundi spádómur-
iun mikli rætast hráðum: að
hann kvæntist kenslukonu.
Enda var nú mál til komið.
Ejögur ár voru liöin, síöan spáð
liafði verið fyrir honum á mark-
aðinum í Váxjö, fjögur ár þrár
og hiðar! En nú voru þrenging-
arnar, sein spákonan liaföi
minsl eilthvað á, gengnar um
garð og nú var gleðin og endur-
gjaldið framundan.
Og nú var það Karl Nilsson
kaupmaður, sem hað ungi’rú El-
viru í skólanum. Þetta gerðist
einn dag um hauslið, en |>ó ang-
aði jörðin eii af hlómailm og
grasi. Endurminningarnar um
kaffdrykkjuna á halanum l’yrir
utan skólann komu aftur ii|>]> i
lmga hans. Að þetta skyldi eiga
aö koma l’ram samt. El' hún
hefði vilað það, þegar tiaim sal
]>arna hjá henni i bætlnm mol-
skinnsbuxuni. Nú var ekki nema
eðlilegl, að húu yrði glöð komu
hans og erindinu.
Elvira liorfði undrandi á
manninn, sem ekki haf'ði heim-
sótt liana síðan daginn góða,
Jiegar hann lcom lil hennar og
fjekk hryggbrolið. Ojú, hugsaði
hann, lienni datl varla í hug,
að hann mundi gera sjer kost
á þessu í annuð sinn. Glöð var
luin það sá hann, þó að lnin
reyndi að láta sem minsl á því
bera; þetta var menluð stúlka
og vissi hvernig luin álti að
hegða sjer.
Iiún setti slrax U]>]> kelilinn
(>g bauð Nilsson kaffi, ogNiIs-
son kaupmaður flýlti sjer ekk-
erl að bera ii]>]> erindið. Meðan
þau sátu yfir kaffinu fór Nils-
son að rifja upp endurminning-
iirnar gömlu; bvorl hún myndi
]>cgar hánn var aö plægja hjá
lienni og selja niður kartöflurn-
ar.Ojú, lu’m mundi það. Það var
í þá daga, ]>egar liann var bóndi
El'tir dálitla þögn sagði uhg-
frú Elvira og horfði heinl í
augun á Karli:
Það er ganian að minnasl
á þella, að jeg skuli jafnvel
eiga eftir að giftasl hónda og
verða húsfreyja!
Honuni brá svo við þessi orð,
að lionum svelgdisl á kaffinu.
Var hún að biðja hans sjálf, ]>ó
að hún kæmisl svona að orði?
.íörði'n lians enga jörð álti
liann. Það selli að lionum svo
niikinn hósla, að hann gat ekki
komið upp nokkru orði um
sinn, enda vissi liann ekki
hverju hann álti að svara.
Það er nú svo. . . . jú, þjer
vitið ]>að ekki ennþá, að jeg
ætla að giftast lionum Jóhanns-
son bónda. Þjer þekkið liann,
Nilsson! Það er liann sem
keypti jörðina af yður og hýr
þar núna!
Karl Nilsson hjelt ál’ram að
hósla. Því lalað gal hann ekki.
Já, það var einstaklega
skemtilegt, aö það skyldi eiga
fyrir mjer að liggja, að verða
húsfreyja á ]>essum t>æ, þrátt
lyrir all.
Ivarl Nilsson þagði uni slund.
En loks tók ha'nn l’rani í:
Ojá, vist var það skemli-
legt.... mjög skemtilegt!
Og eftir dálitla stund hælti
liann við;
Jeg óska vðiir til hamiugju.
Því (">ðru gat hann ekki bætt
við. Sem snöggyast hvarl'laði
]>að að lionnm að úlhella lijarta
sinu og segja l'rá spádómnum
spádómnum, sem liafði orðið
lionuni svo örlagaríkur, sem
liaf'öi valdið því, að liann seldi
jörðina og lagði lyrir sig at-
vimni, sem nnmi koma lionum
a kaldan klaka s])ádómnum
sem liann liafði Imgsað um atla
daga og dreymt um allar nætur
sem hafði gert liaiin að fífli,
bæði i eigin álili og annara. En
liann ]>agði samt. Ilún ungfrú
Elvira var svo einstaklega góð
og viðl'cldin, að hann gal ekki
feng'ið sig til að vera að hrvggja
hana með þessari sögu. Nci,
það var ekki viðeigandi að vera
að segja hana. Ilenni mundi
l'innast það ónærgætnislegl. Og
ln'm vissi hvaö við átti.
Eyrverandi bóndi Karl Nils-
son er nú aðeins fyrverand'i
fasteignamiðlari. Nú kaupir
liann búnaðarafurðir af bænd-
um og stöðu sinni samkvæmi
kemur liann lil Váxjö i livert
skil'ti, sem markaðiir er þar.
Þeir scm liafa hitl hann á ]>ess-
um ferðum, standa á því faslar
en fótunum, að í liveri einasta
skifli slangri hann i áltinn upp
að Leikluistorgi og spyrji þar
eftir svarlhærðri kerlingu, sem
einu sinni hafi haft tjald þar
og spái fyrir fólki. En eigi vita
menn með vissu, livort honiuii
hefir tekist að finna kerlinguna,
sem hann er að leita að.
Nýlega (l<’> snikknri nokkur, Slock-
er íiÍS nafni, í litln þorpi i Pýska-
laiuli i annaft sinn. í fyrra skiftið
var nefnilega rjetl koinið að |>ví,
að liann væri grafinn tifaixli. Það
var fyrir 40 árnm. Hann slasaðisl
mikið, var flutlur á sjúkrahús og
gerður á honmn mikill Jiolskurður.
l''jekk hann ]>á stifkrampa og lækn-
ar liugðii hann dauðan. Hann heyrði
all og sá sem li am fór i herberg-
inu, en gal ekki hreyfl sig eða sagt
eilt einasta orð. Siðan var hann
kislulagður og næsta dag átli greftr-
unin að fara fram. Til atlrar ham-
iugju kom ungur tæknir, seni ]>ekti
manninn, inn í líkhúsið og ætlaði
að leggja blóm á kistuna. Hann varð
var við einhver merki, sem lionuni
þótli undarleg, tók að rannsaka lík-
ið og komst |>á að þvi að niaðurinn
var ekki dauður. Siðan voru gerðar
á honum tifgunartilrauiiir og
raknaði hann þá við.
í Wels í Austurríki, bar það við
nýlega, að ungur sendilierrarilari við
sendiherrasveit (íualemala í London,
skaut mág sinn með skannnbyssu.
Systir hans var gifl austurrískúm
iiianni, en lá nii á sæng. Auk |iess
hafði lnin tekið lungnabólgu. Hún
l.jet því síma eftir bróður sinum til
l.oudon. Er liann kom á vettvang,
lók hann eftir ýmsu sem Þenti lil
i>ess að mágnr lians gjarna vildi
losna við konuna. Hann ljet IiI dæm-
is ekki vilja læknis. Og er hann
ennfreniur komst að þvi, að mað-
urinn hafði lífvátryggt konuna mjög
hátt, gekk hann að honuin og
skaul hann.
——x-------
Um (laginn fansl amerísk auð-
kona myrl i herbergi sínu á stóru
farþegaskipi, sem var á leið frá
Norðurálfu I iI Boslon. Það nndar-
lega er, að lierbergið var aflæst og
lykillinn stóð í að innanverðu.
Ilvernig ínorðinginn liefir komisl
inn til hennar og úl aftur og siðan
getað snúið lyklinum, er gáta, sem
amerísku leynilögreglumennirnir nú
sem slendur reyna að ráða. Það er
ekki niinsti vafi á því, að konan
liefir verið myrl. Það ber ölluin
saman um sem sáu líkið.
I Gyðingalandi kaupa menn sjer
konur eftir vild. Verðið nú sem
stendur kvað vera frá 100 og all
uppí 2000 krónur — el'tir aldri og
fegurð.
í Paraguay fara allar greftranir
fram um sólarupprás. Þegar auð-
sjeð er á öllu að einhver er að þvi
koininn að deyja, stytta menn hon-
um aldur og þykir ekkert undarlegt.