Fálkinn - 12.11.1932, Qupperneq 6

6
F Á L K I N N
Sunnudagshugleiðing.
Eftir Pjetur Sigurösson.
Lserið af mjér.... og þá
skuluð þjer i'inna sálum
yðar hvíld“. — Kristur.
Ilraði og eirðarleysi, ])reyta og
áhvggjur, taugabilun og hjarta-
sjúkdómar, tæring og þróttleysi
er fylgjur þeirrar menningar,
sem of fátæk er af anda og vís-
dómi Krists. Maðuririn hefir jafn
an orðið, frá því sögur fara af,
að hera hita og þunga dagsins.
Maðurinn hefir ekki kunnað að
lifa, og kann það illa enn. Marg-
ir eiga bágt, margir eru „erfiði
og þunga hlaðnir“. Eins og verm
andi sólargeisli smjúga þessi ró-
legu orð mannvinarins mikla inn
í sálir þeirra: — „komið til mín“,
— „og lærið af mjer“. Heimur-
inn þarf að læra til þess að geta
fundið frið og hvíld. Hann þarf
að læra að lifa. Hann er sjálfur
sök í öllu friðleysinu og hvíld-
arleysinu. — En „sjálfsköpuð
þján, bæði þjóðar og manns,
skal þurkast úr lifsins bókum“,
segir skálcCð. Það er sjerstak-
lega tvent, sem Meistarinn bend-
ir á, þegar hann segir: komið til
mín, og lærið af mjer. Þetta
tvent er, hógværð og lítillæti.
Af þessum dyggðum þurfa menn
að auðgast til þess að geta fund-
ið „sálum sínum hvíld“. Versta
hvíldarleysið er, friðleysi sálar-
innar — hugsananna. „Himna-
ríkið er hið innra“ í manninum,
þegar hann hefir höndlað það og
er höndlaður af þvi, en Guðsrík-
ið eða ríki himnanna ei*: „rjett-
læti og friður og fögnuður“. Er
það ekki einmitt stærilætið, and-
stæða lítillætisins, sem friðleys-
ið og hvíldarleysið skapar? Eng-
inn má halda, að lítillæti sje hið
sama sem heigulskapur og sinnu-
leysi. Hið sanna lítillæti er sálar-
legt þrek. — Þrek, traust og trú,
sem gefur manninum ró, þótt
hafi ekki alla hluti milli
himins og jarðar. Lítillátur mað-
ur er ánægður með lítið. Hann
finnur sig einmitt nógu sterkan
til þess að geta lifað glöðu, ró-
legu og sigursælu lífi, þótt liann
liafi ekki alt það, sem sá maður
vill hafa, sem hræddur er um líf
sitt og hamingju sína, ef liann
er ekki umkringdur af þægind-
um og gæðum stundlegra hluta.
Menn eru oft mikillátir. Þykjast
meira en þeir eru og vilja hafa
mikið um sig, kröfurnar eru
miklar og erfitt að fullnægja
þeim, lifið verður eltingaleikur
sem þreytu og friðleysi skapar.
Menn elta há og vandasöm em-
hætti, dýr hús, mikil og dýr hús-
gögn, falleg og dýr föt, marg-
brotið og kosnaðarsamt sam-
kvæmislíf, skemtanir og allar
þeirra dansandi unaðssemdir.
En hver fengur er í þvi, að „þjóta
á meðal ótal brunna og mega
drekka, en þyrsta altaf meir?“
— Róleg ómar rödd huggarans
yfir allar þssar hjáróma raddir
tómleikans: „Komið til mín ....
og þjer munuð finna sálum yðar
Bíflugnarækt.
Frá bíflugnamarkaðinum i Veenendaaal. Þarna standa biflugnabúin í röðum, alts um tvö þúsund, með 40
miljón flugum samtals.
Maður að skoða biflugur — grímulaus.
íslandinga vantar alveg „hús-
dýr“ eitt, sem til er i flestum
löndum Evrópu og gerir mikið
gagn þó ekki sje það stórt. Það
er bíflugan. Af bíflugum er til
fjöldi tegunda, en það er hun-
angsflugan, sem hefir orðið þýð-
ingarmikið dýr fyrir fjölda fólks
sem hefir frá alda öðli hagnýtt
sjer starf hennar, sem ligg'ur í
því, að safna vaxi og liunangi.
Hunangsflugan þektist fyrst í
Miðjarðshafslöndum en hefir
breiðst þaðan í allar áttir og eru
margar tegundir til af henni. í
hverju bíflugnahúi er aðeins ein
fíuga, sem getur af sjer afkvæmi;
er hún kölluð „drotningin“. Hún
gerir ekki annað en verpa eggj-
um og úr nokkkru af þeim ung-
ast út, kai’l- og kvenflugur og
fjöldi af „vinnuflugum", 30—^
40 þúsund. Þessar vinnuflugur
verpa ekki eggjum en starfa að
því að safna hunangi af blóm-
unum og blómdufti í búið; Þær
framíeiða lika vax og smíða úr
því hólfin í bíflugnabúinu, sem
ýmist eru notuð til þess að klekja
þar út eggjum eða til þess að
geyma í þeim forðann. „Drotn-
ingin“ frjóvgast aðeins einu sinni
á æfinni og þegar því er lokið
eru karlflugurnar reknar út úr
flugnabúinu og eiga þangað ekki
ofturkvæmt og nú fer „drotn-
ingin“ að verpa. Getur hún verpt
alt að 300.000 eggjum á einu
einasta sumri. ófrjóguðu eggin
eru látin i sjerstaka klefa og úr
þeim verða karlflugur, en úr
frjóvguðu eggjunum verða ým-
ist „vinnuflugur“ eða „drotning-
ar“ eftir þvi hvernig klefarnir
eru sem þeim er verpt í, og hve
mikið er þar af vistum. Þegar
tvær drotningar verða í sama bú-
inu skiftist alt „heimilisfólkið“
i tvo flokka og verður annar
Þeir sem koma á biflugnamarkað-
inn eru með grimur fyrir andlitinu
og reykja vindil til að verja sig, þvi
að ftugunum þykir reykurinn vond-
ur.
þeirra að vfirgefa búið og ntoiiia
nýlendu á öðrum stað. Er fjölg-
unin oft svo mikil, að margar ný-
lendur eru stofnaðar samsumars
frá sama búinu, og þar sem bi-
flugnarækt er rekin sem atvinna,
er um að gera, að hafa jafnan
tómt bíflugnahús tilbúið til þess
að taka á móti hópunum, sem
verða að flytja úr gamla búinu.
Hunangið var fyrrum notað
mikið í stað sykurs og er það enn.
Sundurtekið bíflunabú.
hvíld“. — Einn með Guði, ör-
uggur, rólegur, sterkur og sig-
ursæll, er hvíldin sanna. Líf
Meistarans vísar veginn, kennir
aðferðina rjettu. Hann var oft
einn með Guði sínum, hann bað
mikið, hann kunni að hugsa, —
hugsa sig til Guðs og Guð til sín.
Hann var rólegur, sterkur og sig-
ursæll, og jafnan óháður tíma og
umhverfi. Þar er mikið að læra.
Tilboð hans er: „ Komið — og
segir: „Já, drottinn, jeg kem“.
lærið“. — Hið þreytta hjai’ta