Fálkinn - 26.11.1932, Síða 5

F Á L K I N N
o
í dag, í stað kúlna með blý-
oddi, en þær voru gengnar til
þurðar lijá honum um vetur-
inn. Honum er fremur illa við
að nota þessar kúlur þegar hann
er að skjóta hrein; þær fara
svo afar langt. En lijerna er
enginn maður fyrir neinsstaðar,
sem gæti orðið fyrir kúlunni
þegar hún heldur áfram eftir
að hafa gengið gegnum skrokk-
inn á hreindýrinu.
Þegar Isak ísaksson er kom-
inn framhjá hólnum kemur
liann auga á hreinahjörðina og
nú legst hann og biður þess að
koma auga á drenginn sinn, svo
að hann geli skolið á lirein. En
drengnum virðist lial'a seinkað.
Ef til vill hefir hann orðið að
fara varlegar en hann sjálfur,
til þess að komast í færi. Jæja,
það var þá ekki um ánnað að
gera en bíða, þangað til hann
sæi hann.
ísak grunaði ekki, að til þess
að komast i færi hafði sonur
lians skriðið fram lijá hólnum
og góðan spöl áfram og falið
sig þar hak við snjóskal'l. Þeir
l’öfðu að vísu ekki gert ráð fyr-
ir þessu, en það hlyti að vera
alveg hættulaust, l'anst piltinum.
Faðirinn liggur þarna enn og
gáir að syni sínum, að hann
komi fram hak við hólinn. En
svo verður hann þess var að
],i cindýrahópurinn fer að ókyrr-
ast. Og hann hugsar sem svo:
Þau hafa orðið vör við dreng-
irn áður en hann komst fram-
l.já hólnuin. Og nú er honum
nauðugur einn koslur, að skjíjta
á eitt dýrið i liópnum áður en
þí.u taka sprettinn. Hann mið-
ar á það dýrið, sem fyrst verð-
ur fyrir og hleypir af. En ein-
r.iitt i sama bili stendur sonur
hans upp hak við skaflinn,
beint í skotlínunni.
ísak ísaksson sjer að hreinn-
inn hnigur niður í snjóinn,
skotinn í bóginn eins og vant
var. En hann sjer lika, að son-
ur hans riðar og dettur. Það er
eins og hann verði tilfinninga-
laus um allan líkamann. Já,
það er eins og hjarta lrans hætti
að slá.
Drottinn minn! lirópar
hann. — Jeg hefi skotið dreng-
inn minn!
Þegar hann kemur að lionum
sjer hann að hann, er með skot
í brjóstinu. Blóðið rennur rautt
og freyðandi út um munninn
á honum. ísak ísaksson grúfir
sig yfir son sinn og lirópar:
Hafi jeg drepið þig, sonur minn,
þá fyrirgefi guð mjer það sem
jeg hefi gert óvart. En sonur-
inn svarar ekki neinu. 'En þeg-
ar hann lyftir höfðinu á hon-
um, finsl honum hann hrosa,
hrosa þessu fallega hrosi, sem
ávalt gladdi föðiu-hjartað þeg-
ar þeir voru tveir saman i kof-
anum.
Hann strýkur dauða synin-
um um kinnarnar og kveinar
hástöfum: Paivi, þú verður að
skilja, að þetta er óviljaverk.
Mjer þótti vænna um þig, en
nokkrum föður getur þótt um
drenginn sinn. Þú varst mjer
svo hjartfólginn, að jeg liefði
aldrei getað gert þjer mein vilj-
andi. Og þessvegna verður þú
að fyrirgefa föður þínum, að
liann rændi þig lífinu fyrir
slysni.
ísak ísaksson situr og talar
svona við dána soninn sinn,
strýkur kinnarnar á honum
með hendinni og föðurhjartað
er kramið af sorg.
Hann stendur ekki upp fyr,
en hann verður þess var, að
sonurinn er l'arinn að stirðna
í faðmi hans. Og svo tekur
liann drenginn sinn og ber
liann i fanginu niður að kol'-
anum þyngstu hyrðina, sem
hann hefir nokkurntíma horið.
llann leggur hann í rúmið og
segir: í nótt færðu að sol'a hjá
honum pahha þinum í síðasta
sinn, Paivi. En ísak sjálfur
liggur alla nóttina á lmjánum
fyrir framan rúmstokkinn og
hiður Guð um að fyrirgefa
sjer þetta liörmulega óviljaverk.
Hann er eins og hrunin rúsl
og honum finsl að heimsendir
hafi orðið alt i kringum sig.
Þegar birtir af degi sesl hann
á rúmstokkinn og' fer að strjúka
syni sínum um kinnarnar, liægl
og varlega. — Nú verðurðu að
fara að komast á fætur, Paivi,
])ví að nú förum við upp í dál
að skjóta lirein, segir hann. En
þú mátt ekki vera eins lengi
hak við hólinn og þú varst
seinast. Það var Guðs mildi að
jeg skaut þig ekki i staðinn
fyrir hreininn, Paivi. Jæja,
flýttu þjer nú á fætur svo að
við getum komist af slað.
Um vorið þegar skút-
an kom inn í Sassen Bav til
þess að sækja ísak ísaksson og
drenginn hans, hittu þeir magn-
Jjrola, gráhærðan mann, sem
sat við lik sonar síns i kofan-
um.
Og veiðimaðurinn hað gesl-
ina svo innilega að ónáða ekki
drenginn sinn, svo að hann gæti
sofið út eftir hreindýraveiðiria,
sem þeir komu frá.
ísak ísaksson var orðinn geð-
veikur.
HARÓNESSA SEM HUNfíA-
IIlRÐIfí
f Goisern dó fyrir nokkru bar-
ónessa Feitagh-Loringhoven á átt-
ræðisaldri. Hún var dóttir friherra,
sení hafði eilt sinn verið rússneskur
marskálkur. Hafði hún dvalið nokk-
ur ár í París fyrir löngu og gifst
þar, en skildi við manninn og sett-
ist að í Austurriki og lifði á rit-
störfum. Síðan giftist hún aftur og
flutti til Pjetursborgar og iifði i
allsnægtuin og var tíður gestur i
skemtiborgum Evrópu. Við bylting-
una rússnesku misti hún aleigu
sína og eftir langan sult rjeðsl hún
til fjölleikahúss eins og hafði ]iað
starf þar að gæta hundanna.
• Drekkiö Egils-öl
. “Ih.. .... . .o «
AVUS-BfíA UTIN i BEfíLÍN
Til þess að geta efnl til alþjóða-
samkepni á bifreiðum hafa hjóð-
verjar komið sjer upp kappaksturs-
braut skamt frá Berlín, Avus-braul-
inni svonefndu. Telja þeir liana
fullkomnustu veðhlaupabrauiina i
Evrópu og jafnvel i heimi. Hlið-
arnar á brautinni eru um !) kitó-
metra langar og grasvöllur á milli
en bogarnir til endanna hlulfalls-
lega sluttir, svo að alls er brautin
19.G kílómetrar á lengd. En hjóð-
verjar erti hagsýnir menn og |iess-
vegna gerðu þeir brautina jafn-
framl sm tiiraunabraut fyrir þol
ýmsra slitlaga á vegum. Einn kafli
af henni er með slitlagi úr tjöru-
borinni möl, annar úr sements-
steypu, þriðji með blendingi úr
basaltmulningi, tjöru og asfaltdusli
o. s. frv. Á brautin því að segja til
um, hvaða efni sje haldbest fyrir
hraðan akslur á gúmmihjólum, því
ekki mega ökutæki með öðitim
hjólum koma á braulina. Hjer að
ofan er mynd af einni bugðuhni
á brtmlinni.
Ensk blöð segja Irá þvi, að nýlega
ltafi httndur komisl upp á hæstti
tindinn á Mont Blanc i l'yrsta sinn.
Meitir hítnn Fido. Hundurinn hafði
vei’ið of lengi úti að skemta sjer
eill kvöldið og þorði því ekki að
koma heim til húsbónda sins. Slósl
liann í för með mönnum, sem voru
að fara upp á Mont Blanc og var
duglegur :tð klifra. Sumslaðar urðu
fjallgöngumennirnir þó að hjálpa
lutnttni og draga hann upp i reip-
tim.
----x-----.
STÓfíSIÍIP í ÞUfíKVÍ.
Myndin hjer að ofan er tekin af
skipinu „Olympic" þegar það lá í
þurkví síðast i Sóuthampton. Einu
sinni á ári verður að laka skipin á
þurt og hreinsa þau, lagfæra og
mála að utan og innan. Er þetla
svo mikið verk að þúsundir manna
vinna að þvi i livert skifti og tekur
eflirlitið þó margar vikur. Myndin
sýnir verkamenn vera að fará í lántl
úr skipinu frá vinnu sinni.