Fálkinn - 13.05.1933, Blaðsíða 5

F A L K T N N
5
daggardropi frá hinum fagra
svalandi himni yðar“.
„Mis.kunn, miskunn; hlífið
mér og sjálfum yður, vitfirring-
ui“ sagði hún biðjandi og gai
varla komið upp orði vegna ótta
og samúðar. „.Teg skal leyfa yð-
ur alt, alt. Þér skiljið, ef þjer
viljið fara inn i herbergi vðar
og beita skynséminni“.
Þegar marraði í trjenu i
glugganum, og það brotnaði,
rak hún upp niðurbælt vein, en
liann féll í einni stórri sveifln
inn i herbergi sitt og hló hátl
og glaðlega. „Þangað lil núna
iiékk ég milli yðar og dimmunn-
ar, milli lífs og dauða, og nú
hlasir við mér líf og hamingja
ofan úr tunglbjörtum gluggan-
um yðar, kæra, fagra sambýlis-
kona min“.
Eins og áður lá hann á glugga
sillunni og horfði á hana, á
skugga hennar, umluktan tungls
ljósinu, umkringdan hlýlegum
björtum stjörum, og hljóðlega
lieindi hún athygli sinni að þess-
um nýja, óvenjulega manni.
Þau töluðust við þegjandi, með
augunum, langa stund, uns hún
mælti að lokum:
„Mjer geðjast að yður, af þvi
að þjer hafið ekki gengist eftir
eflir loforði mínu og krefjist
einskis af mjer. Góða nótt; það
er nauðsvnlegt að láta þessar
minúfur ekki fara forgörðum.
Góða nótt; og þökk fyrir, sam-
hýtismaður minn“.
„Ó verið kyrrar örlítið lengur.
Segið mjer að minsta kosli
hvaða nafni jeg á að nefna yð-
ur“.
„Skírnarnafn mitt er N'alen-
lina“.
„Fallegt nafn. Ef jeg man
rjett, lijet fögur konungsdóttir
því nafni endur fyrir löiigu“.
„,Iá, Valentina Milano; og
iivað heitið þjer?“
„Mitt auðvirðilega nafn
i;jetur“.
„Góða nótt, kæri herra Pjet-
ur; verið þjer sælir. Bráðum
kemur maðurinn minn“.
„Hver?“
„Maðurinn minn“.
„Svo! Góða nótt“.
Maðurinn hennar! Það liafði
hann aldrei hugsað út i. Alt i
einu spratt kaldur sviti út á
enni lians. llann fór út og reik-
aði alt til dögunar kring um
kyrt, tunglbjarl stöðuvatnið,
sem var alsett endurskinsmynd-
um hjartra stjarna, og líktust
þær grænleitum glitrandi eld-
flugum. Hann ætlaði að fara að
leggja sig, þegar dumpað var
hljóðlega á gluggarúðuna. Hin
heillandi sambýlislcona lians
hirtist gullin og rjóð rjett eins
og dögunin, blómleg og' hvil á
morgunkjól, settum kniplingum
u fallegu bláu aug'un voru enn-
þá svefnþrungin. Hún bar einn
af hinum smávöxnu fingrum
sínum upp að rauðum, syndug-
uin vörum sinum lostfögrum
og blóðmiklum, sem merki um
þögn.
„Jeg hef ekki haft nokkurn
frið alla liðlanga nóttina",
hvíslaði hann fölur og þreytu-
legur.
„Vertu ekki hræddur. Jeg
skil þig. \rertu ekki hræddur
Pjetur. .leg er trú þjer einum“.
En öll vegsummerki konni
hennar voru horfin, nema að
hlóm eitt blaktaði ennþá undan
andardrætti hennar, þegar Tk>
lak teygði arma sina með
slriðuþunga upp í kyrlátan glitr-
andi gluggann, uppljómaðan d'
iyrstu geislum sólarinnar; en
að ofan heyrðist óþægileg karl-
mannsrödd, sem velti r-unum
harkalega fram. Þetta endur-
lókst daglega i hálfan mánuð.
Valintína var ákaflega hissa,
þegar Tkalak hvarf svo að eng-
in mérki urðu eftir um veru
liaiis þar. Hún varð véik af ó-
róleik og angist. Regnkveld eitt
sagði maður hennar henni vand-
ræðalegur, að hann ætti von i
mjög 'merkum gesti, og þvrfli
hann að vera einn með honum.
Hún hugsaði sjer, að um ein-
hver leiðinleg viðskifti væri að
ræða, andstyggilega undirritun
skjala; og hún var nærri magn-
þrota, er hún lievrði fótatak
Pjeturs, þar sem hún sal við
kveldborðið. Þrátl fvrir allar
spurningar Valintínu neitaði
maður henuar að gera grein
fyrir þessari óvæntu heims.ikn.
Það kom eins og þruma ur
heiðríku lol'ti, þegar þjónninn
lilkynti, að „herra Tkalak“
sendi nafnspjald sitt og óska ú
að koma inn.
Ilún þekti hann ekki i l'yrstu.
svo magur var hann orðinn i
þessum fáu dögum. Maður
liennar stóð upp, þrútið andlit
lians, sem annars har af sjer
góðan þokka, skreytl gleraug-
um og ljósu yfirskeggi, hreytti
svip; hanu strauk sköllótt höf-
uðið og hvæsti hranalega eins
og maður, sem þjáist af anda-
eppu. Komumaður hneigði sig
kurteislega og að hermannasið,
kysti með auðsæum vandræða
s\i|i á hönd húsmóðurinnar,
s'ttist niður og ávarpaði hús-
hóndann eftir stutta óþægilega
þög'n.
„Það gleður mig stórlega
herra Colignon, að þjer hafið
tekið svona kurteislega móti
mjer, og eftir þvi, sem jeg sje
hafið þjer ekki látið frúna vita
um komu mína. Ef ennþá er til
nokkur riddaramenska nú á
lögum, er hún i þvi fólgin, aV:>
virðulegt og skynsamlegt fólk
komi í veg fyrir öll óþægindi
oins auðveldlega og auðið er“.
„Agætt, ágætt“, mælti hús-
hóudinn fram i og andaði þung'.
.leg hef spurst fvrir og fengið
vitneskju um alla hagi yðar i
dag; og jeg veit, að þeir eru i
góðu lagi, og þjer eigið glæsi-
lega framtið i vændum, en þó
tiltölulega erfiða. Sem fjármála
og kaupsýslumaður get jeg mjer
til fyrirætlun vðar og ástæðuna
að lnngað komu yðar. Þjer eig-
ið enga kunningja lijer, nje
heldur landa. í föðurlandi yðar
liafið þjer ekki ástæðu til >ð
vænta hjálpar, geri jeg ráð fvr-
ir. Þessvegna viljið þjer snúa
yður til mín, sem sambýlismanns
yðar, þótt þjer getið ekki boðið
aðra tryggingu en starfsþrek
yðar og ótviræða heiðvirði. Þjer
hafið óskað eftir viðurvist konu
minnar til þess að sýna mjer,
ð í svona viðkvæmu málefni
ótlisl þjer ekki einu sinni syo
jeg hið afsökunar óþægi-
legt vitni. Guð hefir, herra minn,
kki gefið mjer nein börn, og
end'a þótt jeg sje vel cfnum
húinn, hef jeg samúð með öllu
þvi, sem ungt er og hæft til að
iifa“.
„En afsakið mig“.
„Lofið mjer að tala, kæri
Tkalak, jeg er raunar ekki eins
auðugur og menn segja, en jeg
inun altaf hafa nóg til þess að
iijálpa yður til að koma undir
vðui fótunum. Mjer er kunnugt
um, að fvrirtæki vðar blómg-
asl ágætlega, og jeg er hrevk-
inn al', að þjer skylduð snúa
yður til min, óbreytts horgará
og kaupsýslumanns, þrátt fyrir
mikinn kunningsskap vðar við
erlent, einkum slafneskt, hefð-
arfólk“.
„Yður skjátlasl hersýnilega,
kæri sambýlismaður", sagði
maðurinn og dró andann með
crfiðismunum og fölnaði, svo
að líklegt þótti, að hann niundi
hniga niður af stólnum.
Djúpur, erfiður andardrállur
Ganghljóð klukku blandaðisl
æðjsgengnum, háum slætti
hjartnanna. Augu \ralentínu
urðu hörð sem gler.
„Af orðum vðar, kæri sam-
býlismaður, get jeg ráðið, ið
þjer eruð miklu hetri en mig
hefir nokkru sinni dreymt um,
og þessvegna er erindi mitl
einmitt þeim mun kvalafyllra
og hryggilegra. Ef jeg hefði vit-
að þetta, mundi jeg aldrei hafa
ákvarðað að stíga þetta skref“,
niælti Tkalak með röddu, sem
var eins og hún kæmi neðan
úr gröf; og Colignon tók að lit-
ast óttasleginn kring um sig,
því að hann hjelt, að hann ætti
þqrna við hættulegan vitfirring,
sem liktist górillu-apa.
,,Jæja, hvað er það, hvað er
þalð?“ stundi hann upp með
mikhun erfiðismunum,ogá me
an ýtti haim við steini lostinni
konu sinni þannig, að borð ð
skygði á, til að gefa henni
liræðsu sina lil kynna. En hún
tók ekki eftir merkinu svo
lamaðir voru andlegir og líkam-
’egir kraftar liennar.
„Nei, herra, jeg er ekki kom-
inn eftir peningum, jeg er kom-
inn eftir henni, konunni yðar,
Valentinu, eftir minni elskuðu
„Éruð þjer vitstola?“ mælti
l'úsbóndinn og andvarpaði og
ruddist út að glugganum, eins
og hann ætlaði að hrópa um
eldsvoða. Tkalak knúði han 1
nálega til baka i stól hans með
hrennandi, æstu augnaráði sinu.
„Já, herra, þjer hafið mæd
i j ‘tlilega.Jeg er heiðvirður mað-
ur, svo heiðvirður, að jeg geí
ekki logið, og jeg mundi deyja
fremur en stela konu anna s
manns og ræna þar með ást,
sem heyrir öðrum til, einkum
þar sem jafn-samúðarverður
maður og þjer eruð á i hlut.
Jc'> elska konu yðar, koná vð-
ar elskar mig, og jeg kom nú
í kvekl til að segja yður þetta
heiðarlega og' hreinskilnislega
og hafa hana á hrott með mjer“.
mælti Tkalak ennfremur og
setti skammbyssu á horðið.
. Sjáið herra minn, verið ekki
hræddir, jeg er ekki vitfirringur,
jeg er ekki glæpamaður, og þjer
g 'tið ef þjer viljið tekið þessa
hvssu og skotið mig, hérna eins
og hvern annan flæking og ina-
hrotsþjóf".
Og aftur varð kvalafull,
hryggileg, óheillavænleg þögi.
Erfiður djúpur andardráttur,
þ.ví næst ganghljóð klukku og
hjartna, sláttur hjartna og
lukku.
„Hvað er þetta, hvað hevri
jeg? Er alt þetta raunverulegt.
segðu nfjer, segðu mjer það
Valentina. Hvað! Það er ekki,
það er ekki, það getur ekki ver-
ið satt; segðu það sje ekki, Val-
entina, kæra elsku Valentína",
sagði maður hennar með ekka.
.Pjetur Tkalak, aðalsmaður af
Zueaj-kastala, er fátækur, a
ekki framar einkennisbúning,
en heldur þó áfram að vera her-
foringi og segir aldrei ósatt“.
Maðurinn talaði kröftuglega eins
hann væri að gefa herdeild-
um síuum skipanir, og hrjóst
hans þandist út.
Glerhörð augu Valentinu fyit-
ust fjöri. Hægt, eins og hún
væri að vakna stóð hún á fæt-
ur og gekk i áttina til Pjeturs
og mælti, um leið og hún virli
hann. fyrir sjer frá hvirfli til
ilja; „Hvert sem þjer eruð ausl-
urískur maður, ungverji, sló-
vaki eða hvað sem þjer eru \
ætuð þjer að vita, að jeg er
frönsk kona, og það er ekki sið-
tir i Frakklandi, að elskendur
ljóstri upp um ástkonur sínar
við menn þeirra. Herra Colig-
non, mjer hefir í raun og veru
geðjast vel að honum, enda þótt
ieg hafi ekki gefi niig honum
á vald. En hjeðan í frá ber jeg
ákaft hatur til þessa útlendings
og ket hann finna til þess, að
hann hafi fengið maklega ráðn-
ingu. Verið þið sælir, herrar
mínir, og hún rauk út.
„Göfugi, herra Tkalak, þarfn-
st þjer nokkurrar hjálpar?
Hjálp mín stendur yður til
>iðu“, sagði Colignon við unga
nanninn, sem reikaði út úr
herberginu,, eins og hann væ*i
drukkinn og með svipuðum til
t inningum og harinn hundu •
Þjónninn hljóp á eftir ho-nu.u
fram í anddvrið.
„Fyrirgefið, herra, þjer'ha'ið
gleym skammbyssunni yðar“.
Þýtt af Magnúsi Finnboga-
sgni, mag. art.