Fálkinn - 22.07.1933, Blaðsíða 14

14
F Á L KINN
að ekki þUrfti annað en nafn hans eitt til
þess áð um hann færi. Sá maður virtist geta
framið glæpi sína, án þess að vera sjálf-ur
nokkursstaðar nærri.
hað er engin ástæða til að óttast, Lewis,
sagði hann rólegur. Jeg hef verið að liiða
eftir þessu lengi og geta mjer til um hve-
nær það mundi ske og hvernig. Þetta er
óneitanlega sniðugt. Það má Vorst eiga, að
liann hefir dálítinn smekk fyrir því drama-
tiska. Þetta er ammóniumjárn, ef mjer
skjátlast ekki. Og með ofurlitlum sitrónsafa
til þess að verka móti litnum.
Lögreglustjórinn leil á hann með forvitni.
Er það aðvörunin? spurði hann.
Já. Þetta er í fyrsta sinn, sem Vorst
hefir ekki gefið fullkomna aðvörun um
dauðastundina. Ilann hefir notað allskon-
ar aðferðir og altaf liefir svarti þriliyrning-
urinn fylgt aðvöruninni. Vanalega gerir
hann jiað augljóslega og treystir ókunnug-
leika þess, sem drepa á. Vallis og Hartigan
grunaði ekki neitl áður en þeir dóu. Eins
hefði farið um mig hefði jeg ekki verið hú-
inn að rekast á dýrið áður. Um Hollis er
öðru máli að gegna. Vorst veit, að hann veil
iuerri því eins mikið um málið og jeg sjálf-
ur. Þessvegna fer liann sniðuglegar að og
notar ósýnilegt hlek, og setur það neðan á
stokkinn. Þjer getið sjeð, að nú er það að
koma greinilega i Ijós. Það gerir hitinn frá
hendinni. Hann hjelt stokknum á lofti. Botn-
inn hafði algjörlega breytst. Dökkblái lit-
urinn, sem á honum hafði verið', lýstist, og
við ]iað kom fram hið hræðilega merki,
svarti þríhyrningurinn, og varð smátt og
smátt greinilegra. Myndin varð skýrari og
skýrari, eins og mynd á ljósmyndaplötu,
sem lögð er í framkallara.
Þeir voru inni i húsagarðinum, þar sem
enginn sá þá, og horfðu á þessa myhdbreyt-
ingu með atliygli. Eitthvað meira var að
koma fram innan í þríhyrningnum en það
var mjög ógreinilegt enn sem komið var.
Maine lagði á það lófann í nokkrar sekúnd-
ur, meðan Hollis var að sóthölva hófanum,
sem dirfðist að ógna opinberum starfs-
manni með dauða, rjett lijá sjálfum Scot-
land Yard. Maine tók liendina frá og all
merkið sást nú greinilega. Þar var liinn ógn-
andi svarti þríhyrningur, Ijós og skýr og
inrian í lionum sást eitt orð: NÚ.
Lögreglustjórinn setti aðra augnahrúnina
upp í hársrætur en liina niður á kinn og
leit út eins og liann ætlaði að springa. Sið-
an hvæsti hann: Komið þið inn i skrif-
stofuna mína, og siðan þaut hann á undan
upp þrepin.
Segið rafmagnsmönnunum að senda
tvennar einangrunartengur hingað tafar-
laust, sagði hann um leið og hann fór gegn-
um dvrnar.
Hollis stakk upp á því að hrenna stokkinn
og leita svo að morðvopninu í öskunni. En
það vildi Maine ekki heyra nefnt á nafn.
— Jeg vil sjá, hvernig |>etta verkar, sagði
hann. Þetta er eitthvert djöflabragð, sem
Vorst kann að vilja nota við einhvern okk-
ar seinna, og jeg vil sjá, á Iivérju maður
getur átt von.
Látið mig gera það, sagði Lewis, þeg-
ar sendillinn kom með tengurnar.
Maine benti honum frá.
Ef þjer hafið ekkert á móti því, vil
jeg heldur gera það sjálfur, sagði hann.
Það er ekki lil þess að leika hetju megið
þjer vita; því trúið mjer til, að jeg mundi
ekki fella eitt einasta tár þó þjer hnigjuð
niður dauður lijer á staðnum og stundinni.
En þjer standið fyrir dugandi llokki manna
og ])að er ónefnd stúlka, sem þarf að finna.
Þó jeg fari norður og uiður, gerir ])að ekki
svo mikið til cða frá. En þjer eruð alt of
nauðsvijlegur maður á yðar stað, kæri Sir
Everard. Nú biðið þjer meðan jeg athuga
þetta. Gefið mjer tengurnar“.
Hann tók hvorttveggju tengurnar og greip
um stokkinn með þeim, sem hann hafði í
vinstri hendi. Síðan náði hann mjög var-
lega í lokið með hinni og tók að opna
hann. Ifinir gengu til hans og störðu spent-
ir á stokkinn. Lögreglustjórinn fálmaði
kring um sig þangað til liann fann raf-
magnssnerilinn og uppljómaði stofuna með
sterku ljósi.
Maine dró stokklokið liægt og liægt. Fjórð-
ung þumlungs hálfan þumlung — og
ekkert skeði. Maine rykti í tengurnar og
opnaði hetur. Þá lieyrðist lítill smellur og
morðvorpið kom i Ijós. Á einu augnabliki
var stokkurinn settur göddum. Sex langar
en afar fíngerðar nálar stóðu út úr honum
og hafði fjöður ýtt þeim út, er lokið losn-
aði. Þær stóðu næstum í allar áttir, og lijer
um hit liálfan þumlung út úr stokknum. í
sterka rafljósinu voru þær líkastar glitrandi
augum í einliverju eitruðu skorkvikindi,
sem var fylt banvænum krafti.
S liamingjunnar bænum snertið þetta
ekki látið ekki nálarnar snerta skinnið
á yður, hvæsti 1 SoUis, sem var náfölur í
sterku hirtunni.
Jeg lief alls ekki i liuga að fremja neitt
þvílikt hreystiverk, svaraði Maine. Hjerna
doktor; lakið þjer þetta. Það er gott lianda
yður að leika vður að, þegar þjer eruð hú-
inn að sofa almennilega.
Fjandinn liafi ef jeg fer að sol'a, snörl-
aði í Hollis. Hver haldið þjer jeg sje eigin-
lega? Eitthvert aflóa gamalmenni með
skemda lifur? Jeg er andsk . . . ekkert
eldri en livor ykkar! Gefið þjer mjer mann-
drápsverkfæri, ])á skal jeg sýna ykkur,
livorl Ferris Hollis þolir ekki dálitla yfir-
vinnu, ef því er að skifta.
IJann greip stokkinn og fór með hann
að glugga. Maine og Lewis gloltu hvor til
annars fyrir aftari bakið á lionum. Þarna
slapp doktorinn vel, tautaði Lews Iágt.
Maine hafði tckið lokið alveg af stokkn-
um, svo vel mátti sjá það, sem intían í lion-
um var. Vjelin var sjerlega vel gerð og
snildarlega samsett Fjórar mismunandi
fjaðrir hjeldu henni í stilli — ein fyrir
liverja hlið stokksins. Þegar fjaðrirnar voru
dregnar saman komust þær inst inn í stokk-
inn, þar eð þær voru utídursamlega gránn-
ar og sterkar og var þá haldið saman af fer-
földu agnhaldi, sem Jíktist mest ofurlitlu
hátsakkeri. í lokinu var nagli og þegar hann
kom við agnhaldið, losaði hann fjaðrirnar.
J)ær skullu ])á út allar í einu og ýttu nál-
unuin út um ofurlítil göt, sem á stokknum
voru. lJað var sýnilegl, að alveg slóð á sama
hvernig stokknum var haldið i hendinni, því
því að minsta kosti ein nálin myndi sting-
asl í hendina, og að mestum líkindum tvær
eða þrjár.
Iíóllis lagði áhaldið í gluggakisluna og at-
hugaði ])að vandlega gegnum stækkunar-
gier, sem hann selti í vinstra auga sjer.
Hann bar hlek á pappirsblað, snerti með
þvi eina nálina, og horfði síðan fast á hana
tvær sekúndur.
0, helvískur morðinginn! tautaði hann.
Strax kominn á slóðina, hershöfðingi
sæll? spurði Lewis yfir öxl lians.
Hollis muldraði eithvað og tók síðan tvö
hlá smáglös úr vasa sínrim. Hann lielti dropa
úr livoru á hrjefavog úr gleri og hað að fá
að lána reykjarpípu IögregJustjórans. Ilann
tók af henni nnmnstykkið og stakk pappírs-
ræmu niður i sósuna undir hausnum. Þegar
liann dró liana tiJ sín aftur, var hún vot
af lóbakseitri og valni. Hann herti eina
nálina með henni votri. Þarsem tóbakseitr-
ið hafð’i snert stálið, lýstist það ofurlítið.
Hann snerti hinar og með sania árangri.
Hann gerði tvær tilraunir enn — með
brennisteini úr eldspýtuhaus, og prófaði síð-
an efni eitl á nálinni, sem hann hafði þeg-
ar snert með hinni veiku sýru, sem er í
bleki.
Hvað segið þjer? spurði Lewis.
Slöngueitur! Mig grunaði það jafn-
skjótt sem jeg sá nálarnar, svaraði Hollis.
Jeg get ekki fullyrt úr hverskonar liögg-
ormi það er, en að minsta kosti er það ban-
eitrað. Þær tvær höggormategundir, sem
helst gelur verið um að ræða, gefa háðar
frá sjer eitui, sem drepur undanteknigar-
lausí. En þetta hjerna er sjerstaklega hrylli-
legt að því levti, að eitrið hefir verið tekið
úr kirtlununi talsvert löngu eftir, að skepn-
an vai dauð, en það gerir eitrið helmingi
sterkara en ella myndi. Og þetta gefur
svo kvalafullan dauða, að sá sem fyrir því
yrði, væri sennilega orðinn bandóður áður
en hann dæi.
Þakka yður fyrir upplýsingarnar, svar-
aði Lewis hægt. Þessi askja verður falleg
viðbót við glæpasaíiiið okkar. En samt væri
visl lieppilegra að láta hrenisa nálarnar, áð-
ur en þær fara þangað. Hann kveikti sjer
í vindli og leit á doktorinn, hressari í
hragði. Jæja, hvað svo? sagði hann.
Ferrer Hollis varð samstundis aftur að
liáskólakennara, dálitið visindaíegur og
mjög hátíðlegur.
Já, jeg tók hvert af þessum sýnishorn-
um, sem jeg fjekk og rannsakaði þau gaum-
gæíilega, sagði hann. Jeg get sagl það
í sem fæstum orðum, að tilraunirnar stað-
lesla í stórum dráltum fullyrðingar þær,
er Kellard Maine hafði komið með áður.
Það hefði getað orðið langl verk og sein-
legt, en það flýtti talsverl fyrir njjer, að
Maine liafði þekkingu á málinu og gat gefið
mjer upplýsingar, sem liafa hjálpað mjer
ómetanlega.
í liverju einstöku tilfelli hefir sýkill ver-
ið einangraður og allir hafa þeir sýnl sig að
vera hráðnæmir svo að þeir hafa valdið
alvarlegri smitun. En undarlegast er, að þó
að liver sjerstakur sýkill sje greinilegur á
smásjárplölu, er sóttkveikjan sjáll' sjerstak-
ur og aðskilinn gróður. Það sem hann hefir
gerl, er að hlanda tvo slíka sjerstaka gróðra,
með góðum árangri. Það úl af lyrir sig er
vísindaafrek, scm er alveg einsdæmi. Því
])að þýðir sama sem það, að einn sýkill
framkallar tvo mismunandi sjúkdóma hjá
sania sjúklingnum.