Fálkinn - 20.01.1934, Side 12

12
P Á L K I N N
GBMATORftSMORBIB.
SKÁLDSAGA
eftir
HERBERT ADAMS
krökkunum dálítinn ííma. Og það getur vel
komið til mála að jeg fari. Hún varð að fara
heim til þeirra. Dapline vildi vera hjer kyr
hjá mjer, en það var sama sem að liafa
Ernest hjer líka, kringum mig, og jeg var í
vafa um, að jeg liefði nægilega krafta til
þess.
Frúin brosti aðeins er hún sagði þess sið-
ustn orð, og leit til Joari og sagði: Þykir
þjer ennþá vænt um Rollo?
Já, það held jeg, svaraði hún.
Láttu hann þá vita það. Hann á eitthvað
gott skilið ]ægar hann verður frjáls maður
aftur.
Svo þjer trúið ])á á hann, frú Brannock?
Auðvitað, góða mín Jeg þekki Rollo og
hann hefði aldrei framið neitt slíkt.
Nei, þáð hefir hann ekki. En jeg vildi
bara, að jeg gæti sannað það. Gætuð þjer
bent mjer á nokkur ráð til þess, cða ætti
jeg kanske ekki að biðja yður um það?
Því ekki það? Ætti saklaus maður að
liða fyrir ranga sök? Sannleikurinn blýtur
að koma í ljós.
Jeg vildi, að jeg vissi, livernig jeg á að
fara að þessu, sagði Joan aftur. Eins og
dómarinn setti málið fram, er það alt svo
vonlaust. Við þurfum að vita, livar Sir Nich-
olas var milli hálftíu og tíu.
Ilvað meinið þjer? spurði frú Bran-
nock, og Joan sagði henni frá gloppunni í
„stundatöflunni“, sem þau Bruce höfðu upp-
götvað.
Ef Sir Nicholas hefir verið i Shaftes-
bury Avenue, sagði bún, — liefir liann kom-
ið einhversstaðar, sem við vitum ekki um.
Var það þar? spurði frú Brannock. —
Mjer skildist það liefði verið i Piccadilly
Circus.
- Það er sama. Shaftesbury Avenue end-
ar í Piccadillv Circus. Gæti hann liafa heim-
sótt nokkurn í Shaftesbury Avenue?
— Það er bágt að segja. Frú Brannock bar
vasaklútinn upp að augum sjer, og Angela
frænka fann af góðmensku sinni, að ekki
var vel gert að ýfa harma hennar. Hún stóð
upp og sagði, að það væri rjett að þær færu.
Ilún sagðsit skilja, að læknrinn vildi ekki
leyfa gestum að sitja lengi hjá sjúklingn-
um. En er þær ætluðu að fara, benti frú
Brannock Joan til sín og livíslaði:
- Láttu hann vita af því -— og vertu góð
við hann. Hann sagði mjer af öllum sínum
högum ])egar hann kom hingað um daginn.
En þú getur treysl lionum. Jeg er viss um,
að þetta lagast alt bráðum.
Joan var i miklu betra skapi þegar þær
voru komnar út, en hún liafði verið dögum
saman. Hún sagði við frænku sina:
— Jeg verð að fara ein 1 heimsókn núna,
svo jeg verð að lilaupa. Og áður en Angela
frænka gat spurt bana frekar, var liún farin.
XII. KAPÍTULI.
Wedderburn gamli ljet oft í ljósi ánægju
sina vfir því, að eiga heima fyrir vestan
Grænatorg en ekki fyrir austan. Fyrir vest-
an er stórt bverfi af því, sem fasteignasal-
arnir kalla „rauðan múrstein“, en fyriir aust-
an eru gipsuðu liúsin í Belgravia. Hr. Wedd-
erburn, sem bafði gaman af allskonar út-
reikningum, sag'ði, að ef maður ætti hvítt
hús i London og reyndi að halda á því hvíta
litnum, þá'kostaði ])að álíka mikið og húsið
sjálft. Vafalaust er þetta ýkt, en ef það kost-
aði að meðaltali 50 pund á ári að mála bús
að utan, þá myndi það verða álitleg fúlga á
nokkur hundruð búsa þyrpingu. Og el' svo er
lagt saman öll torgin og allar göturnar, sem
reyna að vera breinlegar að utan og þá fer
ársreikningurinn að verða nokkuð gífurleg-
ur. Það væri áreiðanlega hægt að leggja
stræti Lunúnaborgar gulli, ef húsin reyndu
ekki að vera bvít. Þó má segja húseigendum
í Belgravíu það til liróss, — mörgum hverj-
um — að þeir eru ekkert æstir í að mála
húsin eins oft og áskilið er.
Pontstræti er í augum flestra, sem það
þekkja, breið gata með rauðum múrsteins-
byggingum lil beggja handa, sem væru til
þess liæf að hýsa göfuga greifa, tigna
sendiherra og gildvaxna víxlara. Þeir sem
þekkja götuna vel, vita, að hún sker Grænu-
götu og sá endinn af henni, sem er í Bel-
gravia, er ekki annað en verslunargata. Það
eru lyfsalar og fasteignasalar og fleiri kaup-
sýslumenn, sem vafalaust græða stórfje á
þvi að þjóna hinum fínni nágrönnum sín-
um. Það er líka slátrarabúð og meira að
segja drykkjukrá. Sumstaðar eru ibúðir uppi
yfir sölubúðunum og ein þessara íbúða hafði
þann heiður að liýsa hinn mjög svo um-
rædda trúboða Gabriel Jowlett.
Inngangurinn til hans var um dvr, sem
voru l’asl við búðardyrnar á sama liúsi.
Þjónn einn, hátíðlegur á svipinn, var við
dyrnar, og annar þjónn, ennþá bátíðlegri,
var á stigauppganginum á fyrstu bæð. Þann-
ig var ómögulegt að koma æðandi inn og
trufla Gabriel Jowlett fyrr en hann var til-
búinn að taka við gestum.
Þetta var vafalaust gott fyrir trúboðann,
því þrátt fyrir bið merkilega útlit sitt, voru
lífsvenjur hans ósköp blátt áfram. Enginn
maður ,hvort sem bann er skáld eða lieim-
spekingur, æsingamaður eða föðurlandsvin-
ur i stórum stíl, getur lifað daginn út og
daginn inn í hinu dularfulla andrúmslofti,
s'em aðdáendur bans vilja bafa í kringum
hann lieldur verða þeir að taka ofan geisla
bauginn öðru livoru.
Þennan eftirmiðdag var Gabriel einn í litla
bakberberginu sínu. Höfuð lians, stórt og
þungt og gránað við gagnaugun grúfði yfir
pappírsörk þar sem bann var að skrifa ráð
og lmggunarorð til safnaðar síns. Hann var
í flúnelsskyrtu, kragalausri, og vestislaus, og
efsti buxnahnappurinn liafði verið losaður
til þess að hugsanirnar gætu streymt óþvíng-
að. í munninum bafði hann stóra pípu, og
við hlið hans voru tvær bjórflöskur, því
Glasið var einnig tómt.
Alt í einu var barið að dyrum. Þjóúhinn
sá bátíðlegri — rak höfuðið inn um gætt-
nai og sagði:
' Ung stúlka sem hringdi.
Gabriel kinkaði kolli og dyrnar lokuðusl.
Hann stökk á fætur og sljettaði hár sitt
með greiðu. Síðan skerpi liann mjög fim-
lega og fljótt skuggana, sem voru undir mó-
rauðu augunum. Hann tók út úr skáp síða
svarta hempu, sem hann hnepti upp.í háls.
Síðan gekk hann inn í liina stofuna.
Sú stofa var með svörtum veggjum og
tjöldum. Þar var lílið, svart eikarborð, og'
fáeinir stólar með beinum bökum, tjaldaðir
svörtu. Loftið var þakið svörtu klæði, sem
hjekk niður, en í miðju og í hornunum
voru í því liflir rafmagnslampar. Miðlamp-
inn var ljósleitur í gulri ljóshlíf en liorna-
lamparnir voru með bláleitum ljóshlífum.
Engin dularfull tákn voru á veggjunum,
en aftur á móti nokkrir orðskviðir með
ljósu letri, sem skar vel úr svörtu tjöld-
unum. „Hræðstu, hræðslu — aðeins
bræðstu" —„Þektu sjálfan þig og gleðstu
yfir þvi“ — Sanrileikurinn lifir, kærleikur-
inn lifir; alt annað deyr“. Þetta er aðeins
sýnisliorn af spakmælunum, sem skinu á
svörtum veggjunum.
Þjer vilduð tala við mig? Orðin voru
töluð dimmri raíist og liægt. Maðurinn bafði
lokað dyrunum, og i svörtu hempunni með
víðu ermunum, sem liann faldi hendurnar
í, var hann næstum ósýnilegur, að undan-
teknu stóra, Iivíta andlitinu og dökku, dul-
arfullu augunum.
Já, svaraði stúlkan, óstyrk, og óskaði
mieir en að hún hefði alls ekki komið.
- - Hversvegna?
Mjer er sagt, að þjer getið opinberað
leyndardóma hinna framliðnu. Það var rjett
aðeins hægt að heyra orðin.
Trúið þjer því?
Jeg — jeg reyni að trúa því?
Jeg mun reyna að lijálpa yður til þess.
Þá varð þögn og maðuririn gekk að litla
Lorðinu.
Þjer greiðið mjer ekkert fyrir það, sem
jeg kann að segja yður, sagði hann með
sama djúpa málrómnum sem áður. — Lækn-
ar geta sett upp peninga fyrir að drepa sjúkl-
inga sina. I.ögfræðingar geta sett upp verð
fyrir slæmar ráðleggingar og þjark, sem er
tap fyrir annan málspartinn eða báða. En
sannleikurinn verður að vera ókeypis. Þó
getið þjer keypl af mjer bókina mína. Hún
kostar tvö pund.
Hún hafði aðeins sjeð óljóst móta fyrir
manninum, en nú skýrðist myndin, er liann
stóð undir lampanum í miðjunni og rjetti
að henni þunna bók, sem á var letrað með
hvítum stöfum: „Sálin stjórnar manninum“.
Stúlkan tók biklaust upp buddu sína og
rjetti honum upphæðina, sein nefnd hafði
verið. Hann lagði peningana þar sem þeir
sáust ekki og rjetti henni litlu bókina. Síðan
sagði hann.:
— Hvað er nafn yðar?
Er áreiðandi að vita það ?
— Það er betra.
En fólk gefur oft upp fölsk nöfn.
Satt er það. Fólk byrjar oft leitina að
sannleikanum með vísvitandi lýgi. Menn
hefja tilraunafund með tortryggni. Og svo
eru þeir hissa á þvi, að andrúmsloftið sluili
vera andvigt oþinberuninni.
Jeg heiti Joan Wedderburn.
Joan Wedderburn, livers óskið þjer af
mjer?
- Jeg vil fá að vita, liver drap Sir Nichol-
as Brannoek.
- Og á bverju stendur það yður, hver
drap hann
— Sir Rollo er vinur minn.
Frændi hins myrta, sem sakaður cr um