Fálkinn - 22.12.1934, Blaðsíða 31

F Á L K I N N
27
Þvotturinn er miklu
auðveldari með Rin-
so. Dustið Rinso út
i bala eða þvotta-
pott, bætið heitu
vatni á, hrærið í
þangað til mjúkt
löður myndast. Sið-
an er þvotturinn lát-
inn ofan í þetta
hreinsandi löður og látið liggja í bleyti i
nokkra tima — eða yfir nóttina ef til vill.
Rinso þvælir burt óhreinindin og bletlina, svo
að eigi þarf annað en skola þvottinn og
þurka hann á eftir.
Hvítt tau verður hvitara, þvottheldir litir
bjartari — með Rinso. Og það sparar líka
fötin yðar, vegna þess að þegar Rinso er
notað þá er óþarfi að nudda þvottinn fast til
þess að ná föstum óhreinindum.
Rinso
„Jeg notaði Rin-
so — þessvegna
var jeg svona
fljót. Rinso
þvottalöðrið ger-
ir hvítan þvott
ennþá hvitari en
þú hefir sjeð.
Jf||^
R. S.HUDSON LIMITED. UVERPOOL. ENGLAND.
seeeeeeeeeoeeeeegeeee^eeeeeee&eeeeeeeeeeeeeeeeeee^g
Sólarljós! Sólarl jós!
Þeir sem ekki hafa rafmagnsljós, en
sem vilja hafa g-óða birtu, eiga að nota
Sólarljós steinolíu
á lampa sína.
Á suðuáhaid yðar eigið þjer aðeins að nota
Sólarljós steinolíu
því sú steinolíutegund er drýgst og setur
aldrei skar á kveikina.
ATH. Aðeins hjá þeim kaupmönnum, þar sem þjer,
sjáið hið email. bláa skilti með hvítri rönd og
hvítum stöfum, fáið þjer hina rjettu SÓLAR-
LJÓS STEINOLÍU.
Hið íslenska steinoliuhlutafjelag
VítYiap { Skrifstofa 1968 ^ÍniTlpftlÍ í steinolia
alludr t Afgreiðsla 4868 öliIiUBlUI ( Petroleum
Um kvöldið var hringt var-
lega á dyrnar lijá liershöfð-
ingjafrúnni. Það var tekið í
höndina á aumingjalegri stúlku-
kind og liún látin setjast í djúp-
an liægindastól. Það snarkaði í
eldinum og dauf birta fylti
stofuna en einhver dularfullur
hlær iivíldi yfir öllu.
„Nú verður þú að segja mjer
upp alia sögu í fullri hrein-
skilni — jeg hefi sjeð, að eitt-
hvað hefir hvílt þungt á þjer
upp á síðkastið“.
Britta vissi ekkert livað hún
átti af sjer að gera og fálmaði
órólega kringum sig og sagði
frá, en þegar liún sá ástúðlega
brosið á vörum hershöfðingja-
frúarinnar, brutust allar sorgir
fram frá ungu hrjósti liennar
og hún gleymdi allri beiskju
og ásökun í garð liúsmóður
sinnar. En þegar hún kom að
því að lýsa heimili sinu og þvi
hvernig allir mundu standa við-
húnir úti á hlaði, til þess að
taka á móti henni, og að svo
kæmi hún ekki, þá varð hún
að hætta frásögninni. Gamla
frúin kiappaði lienni aftur og
aftur. „Jæja, barnið gott. Svo
þú ætlar að vera í bænum um
jólin. Það var það sem stend-
ur í brjefinu?“ Britta kinkaði
kolli. „Krystalskálin er ekki
borguð enn og eftir á er jeg
atvinnulaus“. Hershöfðingjafrú-
in gekk rólega yfir gólfið og
setti hrjefið í ofninn; það log-
aði upp til agna, en bjarma af
því sló út í stofuna. „Skilurðu,
barnið mitt, þú átt að fá dá-
litla jólagjöf hjá mjer, og þá
verður Britta glöð aftur og fer
heim til sín“. Hún beygði sig
yfir hana, „líttu nú upp og
brostu“. Þegar Britta leit upp
datt lítið hrjef niður í kjöltu
hennar. Og þegar liún leit nið-
ur aftur og sá, að þetta var
peningaseðill, roðnaði liún og
fór lijá sjer. Gamla konan fór
inn í aðra stofu, hún vildi auð-
sjáanlega láta Brittu jafna sig
eftir gleðina. En henni hafði
gleymst að Britta var svo ung,
og hafði ekki enn lært að lnigsa
áður en hún framkvæmdi. Áð-
ur en frúin hafði sest í mesta
grandleysi var Britta komin til
hennar, tók um hálsinn á henni
og bæði hló og grjet i senn. „Ó,
lofið þjer rnjer að vinna af
mjer þessa peninga seinna“,
grátbændi hún. „Jeg liefi hugs-
að mjer, að þegar þú ert orð-
in atvinnulaus þá kæmir þú
hingað til mín; mig vántar ein-
milt svona unga og ærlega
stúlku, sem ekki álasar öðrum,
þó hún líði órjett sjálf. Þetta er
fyrirframgreiðsla við vislráðn-
inguna. En nú verður þú að
flýta þjer út og kaupa jólagjaf-
ir. En fyrst af öllu verður þú
að lilaupa fyrir mig með sím-
skeyti; hvað eigum við nú að
skrifa? „Kem lieim um jólin!
Britta“. Er það ekki nóg?“
" ' "5 — 1 61 A
Sú Britta, sem hljóp niður
tröppurnar var í fæstu lík aum-
ingjalegu stúlkunni, sem hafði
liringt á dyrnar skömmu áður.
Nú hljóp hún húð úr húð,
keypti jólagjafir þvi allir urðu
að fá eitthvað. keypti vagna,
liesta, hrúður, vetlinga og alt
sem gat glatt vinina heima.
Þegar hún loks kom að glugga,
sem var fullur af yndislegum
jólarósum fór hún inn og keypti
eina rauða rós. Daginn eftir
setti hún liana á borðið lijá
húsmóður sinni og lítinn seðil
hjá: „Gleðileg jól! Britta". Þeg-
ar gamla hershöfðingjafrúin
kom í heimsókn þangað dag-
inn eftir sat frúin með rós-
ina í hendinni: „Þessa rós hef-
ir Britta gefið mjer“, sagði hún.
Þær liorfðust í augu. Báðar
fundu hvaða hugsun var ríkust
með þeim. „Veistu, að þessa rós
þykir mjer vænst um, af öllum
jólagjöfunum, sem jeg fæ“ .
— — — Ofan á ferðakistu
Brittu lá brjef til liennar þeg-
ar hún var að leggja af stað
heim. Þegar hún opnaði það,
fann hún kaupið, sem húsmóðir
hennar liafði haldið eftir. „Þökk
fyrir jólagjöfina, Britta mín“,
stóð á miða í brjefinu.
Nú hringdu klukkurnar til
harnaguðsþjónustunnar. — En
Britta hljóp á fleygiferð niður
veginn, áleiðis til hrautarstöðv-
arinnar með töskuna sína fulla
af jólagjöfum og hafði aldrei
verið glaðari ......
Drengurinn með uglu-aiigun «r
italskur og lieitir Giovanni Gal-
anti. Er hann með þeim ósköpum
gerður að hann er að kalla blind-
ur þegar bjart er en sjer hinsvegar
prýðilega á nóttinni. Hann ætlaði
að komast til Ameriku fyrir nokkr-
um árum, en heilbrigðisstjórnin
neitaði honum um innflutnings-
leyfi vegna sjónarinnar.
-----x----
Lengsti hnefaleikur í heimi var
háður i Olympic Club í New Or-
leans 6. apríl 1893, milli svertingj-
ans Andy Bowen og Jack Burne.
Varð leikurinn 110 lotur og stóð
7 klukkutíma og 19 mínútur, en var
þá stöðvaður án þess að úrslit
fengist, og verðlaununum skift að
jöfnu milli keppendanna.
-----x----
Linclbcrg var nr. 67. Hjer á áruu-
um hjeldu ýmsir tölu á því, hve
margir hefðu flogið yfir Atlants-
hafið. Þeir voru svo fáir, að hægt
var að telja þá á fingrum sjer —
fanst flestum. Og í fljótu bragði
munu menn andmæla þvi eindreg-
ið, að 66 manns hafði flogið yfir
Atlantsliaf á undan Lindberg. En
þó er þetta svo. Menn gleyma þvi
nefnilega að tvö loftskip höfðu
flogið yfir hafið á undan honum.
Fyrstu mennirnir sem flugu yfir
Atlantsliaf voru þeir Alcock og
Brown, 1919, frá New Foundland
til írlands. Seinna á sama ári
flaug loftskipið R34 með 31 mann
um borð frá Skotlandi til Ame-
ríku og til baka. Og 1924 flaug
þýska loftskipið ZR3 frá Friedrichs-
hafen í Þýskalandi til Lakehurst
í Bandaríkjunum með 33 menn.
Skipið var selt til Ameríku og hjet
siðan „Los Angeles“.