Fálkinn - 16.02.1935, Qupperneq 13

F Á L K I N N
13
Setjið þið saman
1........................
2........................
3 ......................
4 ......................
5. ......................
6........................
7 ........................
8 ........................
9.......................... .
10.......................
11.......................
12.......................
15.......................
14 ......................
15 ......................
16 ........................
Samstöfurnar:
a—a—a—a—a—a—an—ál—bleik
bro—dag—dós—e—e—en—-farð—
n ö s—f r ó—ha n n—i—í v—j ó—j ó n -
lár—menn—nín—norð—nös—ótt
—rauð---rauð—rou—tan—unn—
ur—ur—us—ust—ut—vo—ytr—ör
| 44.
■
Þrenn verðlaun: kr. 5, 3 o» 2.
1. Mannsnafn
2. Sænskur bær
3. Spil
4. Heitmey
5. Nálæg þjóð
6. Kemur á hverjum sólarhr.
7. Að utan
8. Hestsnafn
9. Hryssunafn
10. Franskur bær
11. Ekki innri
12. Gömul borg
13. Mannsnafn
14. -------n, kvíði
15. Mannsnafn
lö. Eiga stúlkurnar
Samstöfurnar eru alls 42 og á aö
setja þær saman í lö orð í samræmi
við það sem orðin eiga að tákna,
þannig að fremstu stafirnir i orðun-
um, taldir ofan frá og niður og öft-
ustu stafirnir, taldir að neðan og
upp myndi nöfn tveggja forseta.
Strykið yfir hverja samstöfu
um leið og þjer notið hana í orð og
skrifið orðið á listann til vinstri.
Nota má ð sem d og i sem í, a sem
á, og u sem ú.
Sendið „Fálkanum", Bankastræti
3 lausnina fyrir 1. apríl og skrifið
nöfnin í horn umslagsins.
EinkeoDileour unyiingur.
Það er ekki Hitler sem er sterlc-
asti maður heimsins heldur 15 ára
unglingur, sem nýlega hefir sýnt
listir sínar i Berlín. Hann stendur
á trönum með bönd um herðarnar
og eru endarnir festir í 1300 kíló-
gramma þungan bíl, sem stendur
undir trönunum. Drengurinn rjettir
úr sjer og lyftir bilnum 15 sentf-
metra og rólar honum svo fram og
aftur eins og mjelpoka. Hann legg-
ur þrjú 1% tomu borð hvert ofan
á annað og kafrekur nagla gegnum
þau — og dregur hann síðan út
aftur með tönnunum. Svo tekur
hann járnstöng, sein er einn senti-
metri á þykt og fjórir á breidd
Hann stingur öðrum endanum upp
í sig, leggur stöngina yfir stólbak,
en tveir menn beygja hinn endan
til jarðar. Síðan vindur pilturinn
stöngina eins og úrfjöður. Hann
beygir 1. og 2. marka peninga. Og
hann tekur hóp af mönnum, sam-
tals 050 kiló upp i munninn. --
Hvað skyldi hann gera þegar hann
er orðinn stór?
Týndi oturstinn.
Nýlega hefir verið gert út loft-
skip með átta manna áhöfn til þess
að leita uppi enska ofurstan. Faw-
cett sem týndist fyrir 8 árumífrum-
skógum Brasilíu. Hvað eftir annað
hafa komið fregnir um, að hann
sje lifandi og kona hans kveðst
vera viss um það, þvi að liún tali
á fjarrænan hátt við hann dags
daglega. Hafa verið gerðir út marg-
ir leiðangrar til að leita hann uppi,
en engum þeirra hefir tekist að
finna hann. En hinsvegar hafa inn-
fæddir menn sagt frá þvi, að þeir
hafi orðið varir við hvitan mann
í frumskógunum.
Sem dæmi um fullkomnun þráð-
lauss talsambands og myndaflutn-
ings símleiðis má nefna, að þegar
þeir flugmennirnir Scott og Black
ávörpuðu fólkið í Melbourne eftir
flug sitt þangað þá var þeim ræð-
um endurvarpað um alt Bretland.
Og kvikmyndin, sem tekin var af
konni þeirra til Melbourne vai
sýnd á enskum kvikmyndahúsum
tveimur dögum síðar. Hún hafði
verið send símleiðis til Englands
og þó að það kostaði of fjár, varð
kvikmyndaeigandinn samt ríkur
maður á þessu.
----- » » --------
Frh. frá bls. 7.
beiltu þeir sjer einkum gegn Lu-
pescu, hún var gyðingur, truflaði
konginn frá stjórnarstörfunum og
átti sök á því, að ekki var hægt að
krýna hann. En eftir að járnlið-
arnir höfðu myrt Duca forsætis-
ráðherra fór þeim linignandi og
Titulescu, mikilhæfasti stjórnmála-
maður Rúmena myndaði stjórn.
Hann beitti sjer ekki gegn Lupescu
sjálfri heldur klíku þeirri, sem
hafði safnast um hana við hirðina.
Klíkan varð að hypja sig á burt, en
Lupescu situr enn og hefir komið
svo ár sinni fyrir borð, að hún
þarf ekkert að óttast, svo lengi sem
Tilulescu hefir völdin í landinu.
ábyrgðina. Og ef þjer verðið gjaldþrota,
hvar stend jeg þá? Hann ldökknaði dálítið.
— Ef jeg verð gjaldþrota, tapið þjer pen-
ingum yðar, svaraði Laidlaw stuttaralega.
— Og þá verðið þjer að vinna þá upp á hin-
um drengjunum, sem þjer látið borga yður
250%.
Aronbaum ypti feitum öxlunum. — Þjer
eruð ekki kaupsýslumaður, br. Laidlaw.
— Nei, jeg er bara það, sem menn eru i
gamni að lcalla stjórnmálamann, svaraði
hinn.
— Það er að segja maður, sem leikur á
okkur einfeldningana, eða hvað?
— Stundum. En aldrei að lokum. Þið baf-
ið peningana og reynsluna, sem kemur
ykkur að gagni.
Okrarinn taldi fram peningana og u.igi
maðurinn stakk þeim í veski silt.
Laidlaw rjetti fram höndina: —Au revoir,
góði, gamli Jacob. Verið altaf trúir eink-
unnarorðum yðar: „Peninga meðan beðið
er“. Einhverntima kemur kanske að þvi,
að jeg verði kaupsýslumaður sjálfur og fari
að lána öðrum peninga í staðinn fyrir að
fá þá til láns. Þá gætum við orðið fjelagar,
hvernig líst yður á það?
Okrarinn leit á unga manninn vingjarn-
lega. — Aldrei, lir. Laidlaw. Þó þjer verðið
rikur á morgun, verðið þjer aldrei kaup-
sýslumaður. Þjer munduð lána vinum yðar
peninga, en vaxtalaust, og deyja í fátælct.
— Svei mjer ef jeg held ekki, að þjer
segið satt. Jæja, verið þjer nú sælir!
Aronbaum lagði höndina á handlegg hans
ofurlitla stund. — Verið þjer sælir, hr.
Laidlaw, en fyrirgefið þjer það, sem jeg
ætla að segja, af því að jeg er nógu gamall
til að geta verið faðir yðar, og hef reynt
sitt af hverju. Látið ekki kvenfólkið ánetja
yður.
Laidlaw hló. — Og heldur ekki ef stúlkan,
sem um er að ræða, væri indælasta, lirein-
asta og besta stúlkan i heiminum?
Gamli maðurinn hristi höfuðið. — Slík
fyrirmynd er ekki til, nema í imyndn ungs
manns, sem er skotinn. Hvoi*t, sem um er að
ræða, eiginkonu, unga stúlku eða ekkju,
eru þær ekki nema í meðallagi þegar þær
eru góðar og fjandans slæmar ef þær eru
vondar. Trúið orðum minum, hr. Laidlaw.
— Það er ekki neitt lirós um frú Aron-
baum. Jæja, verið þjer nú sælir, gamli
mannliatari.
Með fjögur hundruð pundin í vasanum
gekk Laidlaw rakleiðis i einliverja dýrustu
búðina í Bond Slreet. Daginn áður hafði
hann sjeð demantliring, sem var sýndur þar
og kostaði 180 pund. Sá hringur myndi liæfa
fallegu hendinni á Claudiu, hugsaði hann.
Fjölskylda lians vissi ekkert um samabnd
þeirra Claudiu, en gamli trjeskerinn brosti
bara og hugsaði sitt. Hann varð að senda
gjöfina til Mikado-leikhússins sem var ó-
merkilegt leikhús i East End, en þar söng
hún á hverju kvöldi. Hann ljet stutt brjef
fylgja:
Elsku Claudia: — Berðu þetta ein-
stöku sinnum, og altaf ef þú getur. Það
er tryggðapantur minn.
Þinn ejskandi
Charles.
Claudia tók við þessari dýrmætu gjöf, og
Varð frá sjer numin af hrifningu. Hún bitti
vinstúlku sína, Maude Farrell þá um kvöld-
ið, og sýndi henni gjöfina.
0, er hann ekki indæll, hann Carlo
sagði hún hrifin.
Maudie Farrell samþykti það. En með
sjálfri sjer andvarpaði hún yfir því, að
svona örlátur elskhugi skyldi ekki liafa fall-
ið í hennar lilut.
V. KAPÍTULI.
- Finst þjer, Zélie, að jeg eigi að hafa
þetta ofurlítið rauðara? Jeg vil líta eins vel
út og jeg get i lcvöld.
Zéllie bætti ofurlitlu rauðu við á kinnar
húsmóður sinnar og leit svo á verk sitt með
skiljanlegri lireykni.
Nú er það ágætt. Frúin getur bókstaf-
lega ekki orðið meir töfrandi en núna, sagði
Zólie, franska herbergisþernan, með sann-
færingu.
Ungfrú Zerbstein, sem var dóttir Þjóð-
verja er fluttst liafði til Englands, en sjálf
innfæddur breskur þegn, brosti með ánægju,
og fór inn í borðsalinn í fallegu íbúðinni
sinni i Magenta Gardens, Chelsea, til þess
að sjá um, að alt væri í fullkominni röð og
reglu fyrir veisluna, sem þar átti að vera
um kvöldið. — Jú, borðið var var tilbúið
handa fimtán manns. William, leiguþjónn-
inn, sem gekk um beina við þessi hátíðlegu
tækifæri, var þar á sveimi, gagnrýninn og
nákvæmur. Hann færði blómsturvasa til,
lagaði skeið hjer og vínglas þar. Hann var
listamaður í sinni iðn og gat látið matborð
lita út eins og listaverk.
Ungfrú Zerbstein leit í kring um sig. —
Agætt Williams, eins og vænta mátti, þeg-