Fálkinn - 21.03.1936, Blaðsíða 5

F Á L K I N N
u
G. Harrison Jones:
Æfintýri á
Við vorum aðeins átján ára, jeg og
hann Georg Harner, þegar þessi saga
gerðist. Og eins og sjá má af þvi, að
litilfjörlegt veðmál varð ástæðan til
æfintýrisins sem jeg lenti í, þá sann-
ast það oft, að oft veltir lítil þúfa
þungu hlassi. Við áttum báðir heima
i London og einn daginn þegar viö
vorum að tala um vegina suður að
hafi, og þá sjerstaklega lil Ports-
mouth, þar sem feður okkar beggja
höfðu gegnt störfum i sjóhernum,
])á kom okkur ekki saman um, hvaða
leið maður ætti að velja þangað til
þess að verða sem fljótastur. Jeg
stóð fast við mína leið og hann við
sína. Og áðu'r en okkur varði þá
höfðum við veðjað. Við skyldum
fara báðir frá London á sama tíma
og taka hvor sína leiðina og fara
báðir gangandi, og svo skyldi skera
úr, hvor okkar yrði fyr kominn á
gamla veitingahúsið Lord Nelson í
Portsmouth. Mjer taldist svo til, að
leiðin væri um það bil 72 enskar
mílur, og ef jeg hjeldi sæmilega
áfram gerði jeg ráð fyrir að komast
þangað að ‘kveldi annars dags.
— Gott og vel, sagði Georg. Þá
verð jeg þar og býð þig velkominn.
Við lögðum af stað i býtið eftir
tvo dága — klukkan var ekki nema
séx — og báðir á sömu mínútunni,
en vitanlega skildust brátt leiðir. Og
það ræður að líkum, að við leyfðum
ekki af okkur, að minsta kosti i
fyrstu. Við vorum hepnir með veðrið
— að minsta kosti var jeg það —
og að kveldi var jeg mjög vel á-
nægður með dagsverkið mitt. Jeg
fjekk mjer snæðing á matsöluhúsi,
sem jeg rakst á rjett um það leyti
sem fór að skyggja, og fór snemmj
að hátta. En fyrst hafði jeg vitan-
lega spurst fyrir úm það munnlega,
hvort jeg væri ekki á rjettri leið.
Og áður en jeg sofnaði var jeg orð-
inn handviss um, að það yrði jeg,
sem ta'ki á móti Georg í Portsmouth.
Jég naut þess fyrirfram að sjá svip-
iiin á honum og hrósa sigri. En ..
morgundagurinn var ekki alveg eins
og' gærdagurinn. Það var rigning.
Og þegar kom fram á hádegið —
jeg fór af stað i býtið — var komin
niðáþoka. Jeg var vitanlega í ferða-
fötum, en því miður liafði jeg gleymt
að hafa með mjer gúmmikápu eða
annað lilífarfat gegn regni og þar-
afleiðandi var jeg brátt orðinn eins
og svampur. Stígvjelin min, sem voru
seld sem vatnsheld voru svo að.aur-
iun rann gegnum þau. En þetta hefði
nú alt verið fyrir sig, ef jeg hefði
ekki vilst, þegar jeg ætlaði að stytta
mjer leið yfir heiðarmóa, án þess
að minnast gamla spakmælisins, að
betri er krókur en kelda. Það reynd-
ist svo í þetta sinn. En jeg skal
ekki þreyta með því að segja frá
öllum mínum villigötum, heldur að-
eins geta þess, að jeg var svo upp-
gefinn um kveldið, að þegar jeg loks
kom auga á hús eitt þarna í eyði-
miirkinni, þá fór jeg samstundis þar
inn og sofnaði. Það var auðsjáan-
lega hlaða, sem jeg hafði lent i, því
að alstaðar var hey kringum mig,
hvar sem litið var.
Þegar jeg vaknaði ljómaði sólin
kringum mig, en jeg varð þess var
þegar i stað, að jeg var ekki einn.
Einliver risi stóð bograndi yfir
mjer, auðsjáanlega bóndinn og bak
við hann stóðu tveir menn, sem jeg
giska á, að hafi verið vinnumenn
hahs. Enginn þeirra var blíður á brá,
og jeg skildi bráðlega hvernig i þvi
lá. Þarna i nágrenninu höfðu tveir
bæir nýlega brunnið til ösku, og jiað
Edward áltundi í krijningarskrúða s:em prinsinn af Wales.
liann keniur fram við opinber
tækifæri. Hann er ágætur ræðu-
maður og ræður lians eru ahn-
að og meira en venjulegar þjóð-
höfðingjaræður, sem ekkert eru
nema kansellistíll og orð innan-
tóm. Hann þykir jafnan liafa
eitthvað gott frá sjálfum sjer að
segja. Og hann er laus við prjál,
persónan aðlaðandi og hýður al
sjer góðan þokka sem lokkar
og heillar. Hann er algerlega
laus við hið „puritanska“ liátt-
erni, sem svo lengi liefir loðað
við ensku hirðina, en er glaðttr
og reifur og öllum líður vel í
návist hans. Enlendingar kunna
vel að meta mátulega glaðan
rnahn.
Þess er áður getið að prins-
inn af Wales var mesti tísku-
herra veraldar. Skraddararnir
fylgjast með klæðaburði hans
frá degi til dags, og undir eins
og hann sjest taka upp eittlivað
nýtt, þá er það símað um alla
veröldina, öðrum til eftir-
breytni. Þegar liánn sýndi sig í
röndóttri skyrtu við „jacketinn“
sinn, j)á jjótti öllum sjálfsagt
að gera hið sama, þó að áður
þætti það goðgá. Og þegar hann
sást með neðsta hnappinn á
vestinu sínu óhneptan, þá gerðu
skraddararnir vestih þannig úr
garði að ekki var hægt að
íineppa neðsta hnappnum. En
sagan segir, að prinsinn hafi
blátt áfram gleymt að hneppa
þessmn hnapp i það skiftið!
Edward VIII. er ])iparsveinn.
Þetta liefir verið Bretum mikið
áhyggjuefni, en J)eir eru farnir
að sætta sig við að hann giftist
ekki úr j)essu og hafa varpað
öllu sínu dálæti á Eiísabetu
dóttur liertogans af York, sem
væntanlegs meykonungs í Bret-
landi. En ekki verður með töl-
um talið, hve oft Edward hefir
verið „orðaður" við ýmsar stúlk
ur. Ein þeirra var liigrid krón-
prinsessa. Orðrómurinn hefir
altaf farið vilt, en hlöðin liafa
búið sjer til marga góða frjetí
um, að nú sje prinsinn af Wales
áreiðanlega trúlofaður. Senni-
lega hefir liann haft úr nógu
að velja, en hann virðist ekki
hneigður fyrir að „binda sig“.
En það getur orðið ennþá.
Þegár rússneska flugvjelin „MaXim
Gorki“ ein af stærstu flugvjelum
iieimsins hrapaði og eyðilagðist var
þegar tilkynt, aS Rússar mundu
smíða nýjar flugvjelar, eins stórar
eða stærri, í staðinn. Nú hafa verið
gerðar teikningar af þessum nýju
flugvjelum, sem eiga að verða tö
talsins. Þær eiga að vera með 0
hreyflum, en „Maxim Gorki“ hafði
átta, en þó verðjur hreyfilaflið miklu
meira nfl. 1250 hestöfl i stað 860.
Með 270 kílómetra flughraða bera
þessar vjelar 70 farþega hver.
gönguför.
var talið, að umrenningar liefðu
kveikt í þeim. Og þarna fundu þeir
sannarlega umrenning — og það var
jeg. Böndinn, sem liafði komið að
mjer sofandi, skammaði mig eins og
hund, og gott livort hann hótaði
ekki að skjóta mig. Að minsta kosti
skyldi hann afhenda mig liigregl-
unni, það var jafn vist og hann hjeti
Brown. Og það á stundinni.
Unirenningur! Jú, þegar jeg sá
hvernig fötin mín litu út eftir rign-
iíiguna og aurinn í gær, þá skildi
jeg að það var hægt að trúa ýmsu
um mig. En sem betur fór hafði jeg
veskið mitt á, mjer og tók það upp.
Jeg vildi fúslega borga næturgreið-
ann. En þá vissi jeg ekki hvert hann
ætlaði að komast. Jæja, svo jeg var
með peninga líka. Þá væri best að
lögreglan athugaði mig gaúmgæfilega.
Jæja, svo að jeg átti þá að ofur-
seljast lögreglunni. Hvilíkt uppátæki.
Og á meðan hjelt Georg áfram til
Rortsmouth. Jeg mundi ekki tefjast
minna en 2—3 tíma við þetta og auk
þess hafði mjer seinkað áður, því að
jeg hafði sofið yfir mig. Jeg hafði
tapað veðmálinu. En jeg gat ekki
sloppið frá þeim — ofureflið var of
mikið — svo að jeg varð að bíta i
súra eplið. Lögreglan — nú, þeir
gátu síinað til föður míns, Barkers
höfuðsmanns og fengið upplýsingar
uni mig .... Nei, foreldrar mínir
voru á ferð í vikulokin.
Við hjeldum af stað, fangi og
fangaverðir, og eftir finnn mínútna
göngu komum við að fallegu liúsi í
stórum garði. Jeg heyrði rödd kalla:
— Halló, mr. Brown. Hvað er um
að vera?
Jeg leit við og sá mann við liliðið,
og var ekki seinn til að segja honum
frá handtöku minni. Eiginlega bauð
maðurinn ekki af sjer góðan þokka,
að minnsta kosti ekki fyrst í stað,
en þegar jeg hafði talað út og hann
heyrði hver jeg var, fór hann að
Idæja. Og svo sagði hann við Brown,
að henn hefði enga heimild ttil að
laka menn fasta, hver svo sem það
væri.
— England er land persónufrelsis-
ins, sagði liann með ofurlitlum úl-
lenskukeim, sem jeg tók i rauninni
ekki eftir fyr en seinna, —og ef jeg
væri í yðar sporum mr. Brown
niundi jeg ....
Og þó merkilegt megi virðast ])urfti
ekki meira. Brown og menn hans
sneru við og jeg var frjáls ferða
minna. En nú hafði þessi nýi vinur
minn opnað garðshliðið.
— Jæja, sagði hann, svo að þjer er-
uð sonur Barkers liöfuðsmanns. Og
eruð á leið til Portsmouth. En þá
sling jeg upp á, að þjer borðið morg-
unverð með mjer fyrst. Þjer getið
fengið yður bað og þjónninn minn
gerir við fötin yðar á meðan.
Morgunverð og bað. Eða bað og
morgunverð. Jeg. var hungraður eins
og úlfur og ennfremur sannfærður
um, að jeg gæti ekki unnið veðmálið.
Og svo var jeg fullsaddur á göngu í
bili, það fann jeg á harðsperrunum í
fótunum á mjer. Jeg tók því boðinu
með þökkum og fór inn. Þjónninn
fylgdi mjer áfram. Hann var svartur
á hár með arnarnef og svört og
hvöss augu, það var auðsjeð að hann
var ekki enskur. Og í fjarska heyrð-
ist mjer vera talað eitthvert erlent
mál.
Þetta varð gildur morgunverður og
gestgjafi minn, sem kynti sig og
sugðisl vera Artliur Murray majór,
sagði mjer, að liann ritaði bækur um
herfræðileg mál eins og faðir minn