Fálkinn - 31.10.1936, Qupperneq 9

F Á L K I N N
9
DASHIELL HAMMET:
Granni maðurinn.
Leynilögreglusaga.
skammbyssunni í vasann á baðsloppnum
mínum og ýtti Dorothy ofan i stólinn.
„Þú mátt ekki verða reiður við mig, Nick“,
kjökraði liún, „þú mátt eiga byssuna, jeg
ætlaði engan óskunda að gera“.
„Hvar hefirðu fengið hana?“ spurði jeg.
„1 leyniknæpu á 10. avenue. Jeg gaf manni
armbandið mitt fyrir liana — armbandið
með smarögðunum og demöntunum".
„Þá hefirðu unnið það af honum aftur í
teningskasti“, sagði jeg, „þvi að þú ert enn-
|)á með það um úlfliðinn".
Hún glápti á armhandið. „Jeg hjelt jeg
liefði gefið honum það“.
Jeg leit á Noru og liristi liöfuðið. Nora
sagði: „Æ, vertu nú ekki að hrella hlessaða
stúlkuna, Nick, hún er —“
„Ilann hrellir mig ekki, Nora. Jeg segi
þjer satt, liann gerir það ekki“, sagði Doro-
thy óðamála, „hann er — hann er eina
manneskjan í veröldinni, sem jeg get treyst
í neyðinni“.
Jeg mintist þess, að Nora liafði ekki sner'
á whiskyglasinu sínu og fór þessvegna inn
í svefnlierbergið og drakk upp úr því. i'eg-
ar jeg kom inn i stofuna aftur sat Nora á
bríkinni á hægindastólnum sem Dorolhy
var í, með liandlegginn utan um stclpuna.
Dorothy snökti. Nora sagði: „Já, en Nick er
ekki reiður, barnið mitt, honum þykir þverl
á móti vænt um þig“.
Hún leit upp á mig. „Þú ert ekki reiður
er það, Nicky?“
„Nei, en jeg er bara særður“.
Jegsettist á sófann. „Hvar fjekstu skamrn-
byssuna, Dorolhy?“
„Hjá manni — jeg er búinn að segja þjer
það“.
„Hjá hvaða manni?“
„Jeg er búin að segja þjer það — hjá
manni á leyniknæpu“.
„Og þú gafst honum armband fyrir?“
„Jeg hjelt að jeg hefði gert það — en —
þú sjerð það sjálfur — jeg er með armband-
ið enn“.
„Já það var það, sem jeg tók eftir“.
Nora klappaði stelpunni á öxlina. „Já,
vitanlega hefurðu armbandið þitt enn, væna
mín“
Jeg sagði: „Þegar þjónninn kemur með
kaffið og matinn, þá ætla jeg að borga hon-
um fyrir að bíða lijerna uppi. Jeg þori ekki
að verða einn með svona fólki —“
Nora ógnaði mjer og sagði við stelpuna:
„Þú skalt ekki taka minsta mark á honum.
Svona hefir hann látið í alla liðlanga nótt“.
Slelpan sagði: „Honum finst jeg vera
hálfvitlaus og dauðadrukkin stelpuræfill“.
Nora ldappaði henni betur á öxlina.
Jeg spurði: „En hvað ætlarðu að gera við
þessa skammbyssu?"
Dorotliy rjetti úr sjer og starði á mig upp-
glentum fljólandi augum. „Hún átti að vera
handa honum“, hvíslaði hún áköf, „ef hann
gerðist nærgöngull við mig. Jeg var svo
hrædd af því að jeg var full. Jú svona var
það, og svo var jeg líka svo hrædd um hitt,
og þessvegna kom jeg hingað“.
„Er það liann pabbi þinn, sem þú mein-
ar?“ spurði Nora og reyndi að tala rólega.
Stúlkan hristi höfuðið: „Nei, faðir minn
er Clyde Wynand — það er liann sljúpi
minn, sem jeg á við“. Hún hallaði sjer að
Noru.
Nora sagði: „Ó“, eins og hún hefði skilið
alt. Svo sagði liún: „Vesalings barnið“, og
leit spekingslega á mig.
Jeg sagði: „Nú skulum við öll fá okkur ær-
lega í staupinu“.
„Nei þökk, jeg vil ekki neitt“. Nora ógn-
aði mjer aflur. „Og jeg lield ekki að Dorothv
langi í neitt lieldur“.
„Jú, hún hefir gott af því, hún sofnar þess
fljótar“.
Jeg hlandaði tröllawhisky handa lienni og
neyddi diwkknuin ofan i liana. Áhrifin
rej'ndust ágæt: hún steinsvaf þegar kaffið
og brauðið kom.
Nora sagði: „Nú ertu víst ánægður?"
„Harð ánægður. Eigum við að leggja hana
til áður en við borðum?“
Jeg bar hana inn í svefnherbergið og
hjálpaði Noru að hátta hana. Hún var
skrambi falleg i laginu.
Svo fórum við í matinn. Ég tók skamm-
byssuna úr vasa mínum og skoðaði hana.
Hún hafði sjeð sitt af hverju. Það voru t*vö
skot í henni, annað í hlaupinu og hitt í einu
hylkinu.
„Hvað ætlarðu að gera við hana?“ spurði
Nora.
„Ekkert, þangað til jeg hefi komist að
raun um, hvort þetta er skammbyssan, sem
Júlía Wolf var drepin með. Hlaupið er kal-
32“.
„Já, en hún sagði ....“.
„Að hún hefði fengið hana á leyniknæpu
— hjá manni — fyrir armband. Jú, jeg
heyrði það“.
Nora laut fram til min, yfir brauðsneið-
ina sína. Augu hennar voru mjög gljáandi
og nærri þvi svört. „Heldurðu að hún hafi
fengið hana hjá honum stjúpa sínum?“
„Einmitt“, sagði jeg, en ekki mjög alvar-
lega.
Nora sagði: „Þú ert grisk lús, en máske
hefir hún gert það. Þú liefir enga liugmynd
um það, og þú trúir ekki sögunni hennar“.
„Heyrðu nú, gullið mitt. Á morgun skal
jeg kaupa handa þjer skippund af lögreglu-
sögum. En reyndu að láta vera að brjóta
heilabúið þitt um ráðgátur i nótt. Það eina,
sem liún reyndi að segja þjer var það, að
hún væri hrædd um að Jorgenson mundi
rekast á hana og fara að gerast nærgöngull
við hana, og að hún væri hrædd um, að hún
mundi hafa látið undan honum af því að
hún var svo full“.
„En hún móðir liennar!"
„Líttu á, þessi fjölskylda er fjölskvlda i
lagi .Þú getur ....“.
Dorothy Wynand stóð riðandi í dyrunum
i náttkjól, sem var mikils til of stór henni.
Hún pírði augunum i birtuna og sagði: „Æ,
má jeg ekki koma inn? Jeg er svo hrædd,
að liggja alein þarna inni“.
„Komdu bara eins og þú stendur".
Hún kom inn og hringaði sig í sófanum
við hliðina á mjer, en Nora fór fram, að
finna eitthvað til að breiða yfir hana.
VI.
Nokkru eftir hádegið sátum við öll yfir
morgunmatnum, þegar Jorgensons-hjónin
komu. Nora tók símann og þegar liún kom
inn aftur reyndi liún að láta eins og henni
væri ekki hlálur i liug. „Það er liún móðir
þín“, sagði liún við Dorothy. „Hún er þarna
niðri. Jeg sagði henni, að hún skyldi koma
upp“.
Dorothy sagði: „Satans .... Bara að jeg
hefði ekki hringt til hennar“.
Jeg sagði: „Við gætum eiginlega eins vel
átt lieima í anddyrinu“.
Nora sagði: „Ilann meinar ekkert með
þessu“. Hún klaiipaði Dorotliy á öxlina.
Bjöllunni var hringt. Jeg opnaði hurðina.
Atla umliðnu árin höfðu ekki skert frið-
leik Mimi lil muna. Hún var orðin þrosk-
aðri, dálítið svipharðaiá, það var alt og
sumt. Hún var stærri en dóttir hennar, og
háraliturinn enn hjartari. Hún hló og >rjetti
mjer háðar liendurnar: „Gleðileg jól. Ljóm-
andi er það gaman að sjá þig aftur eftir öll
þessi ár. Þetta er maðurinn minn, mr. Char-
les — Kesse!“
Jeg sagði: „Það gleður mig að sjá þig,
Mimi“. Og við Jorgenson tókumst fasl í
hendur. Hann var á að giska 5 árum yngri
en konan hans, hár, grannur, beinvaxinn,
afar snyrtilega klæddur, með gljástrolcið hár
og kvoðuborið yfirskegg. Hann lineigði sig
djújit. „Gleður mig, mr. Charles“. Hann tal-
aði með glöggum þýskuhreim. Hendurnar
voru grannar en vöðvastæltar.
Við fórum inn.
Þegar kynningarathöfninni var lokið, fór
Mimi að afsaka við Noru að þau kæmu
svona eins og skrugga. „En mig langaði svo
til að hitta manninn yðar aftur, og auk þess
var mér ljóst, að eini vegurinn til þess að
koma afkvæmi minu á rjettan stað í læka
tíð, var að bera liana þangað“. Hún sneri
sjer að Dorothy og brosti. „Reyndu nú að
fara að komast i fötin, barnið gott“.
Góða barnið muldraði eitthvað gegnum
munnfylli af steiktu hrauði, í þá átt að liún
gæti ekki sjeð, hversvegna hún þyrfti að
drepa heilan eftirmiðdag hjá Alice frænku
sinni, jafnvel þó að það væru jól. „Jeg þori
að veðja um, að liann Gilbert fer ekki
þangað“.
Mimi sagði, að Ásta væri ljómandi falleg
tík og spurði mig svo, livort jeg hefði nokk-
uð liughoð um, livar hóndinn liennar fyr-
verandi væri niðurkominn.
„Nei“.
Hún hjelt áfram að leika sjer að tíkinni.
„Hann er vitlaus, alveg bandvitlaus — að
týnast þegar svona stendur á. Það var eng-
in furða, að lögreglunni dytti i hug fyrst í
slað, að liann hefði ekki hreinar hendur'.
„IJvað heldur lögreglan nú?“ spurði jeg.
Hún góndi á mig. „Hefirðu ekki lesið
blöðin?“
„Nei“.
„Það er maður sem heitir Morelli. Bófi
„gangster“. IJann drap liana. Hún var
frillan hans“.
„Hafa þeir náð i hann?“
„Ekki ennþá, en það var hann sem gerði
það. Bara að jeg gæti fundið Clyde. Mac-
aulay vill ómögulega lijálpa mjer. Hann
segist ekki vita livar Clyde sje, en það er
hlægileg staðhæfing. Hann hefir umboð frá
honum og alt mögulegt, og jeg veit mjög
vel, að hann hefir samband við Clyde. Held-
urðu að það sje hægt að treysta Macaulay?"